ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 654

“เท่านี้ก็จบแล้วไม่ใช่หรือ! เรื่องการแต่งงาน เจ้าอย่าไปคิดมากเลย… แค่หาคนที่ปฏิบัติต่อเจ้าด้วยใจจริงก็พอแล้ว!”

“คนที่จับมือเจ้าให้แน่นยามตกอยู่ในอันตราย และยืนหยัดอยู่ข้างหลังเจ้าอย่างมั่นคงคอยสนับสนุนเจ้ายามที่เจ้าถูกใส่ร้าย!”

เวลานี้หลิงอวี๋ไม่เพียงนึกถึงเซียวหลินเทียนเท่านั้น แต่ยังนึกถึงครอบครัวของพ่อเผิงกับเสี่ยวฮวาด้วย...

ยามที่ฟันฝ่าความทุกข์ยากด้วยกัน ยอมแลกชีวิตของตนเพื่อโอกาสที่ครอบครัวจะมีชีวิตรอดต่อไป!

“ท่านพี่… ข้าเข้าใจแล้ว! ขอบคุณท่านพี่!”

หลิงหว่านมองหลิงอวี๋อย่างชื่นชม ความรู้สึกดูถูกตนเองถูกปัดเป่าออกไปทันทีด้วยคำพูดไม่กี่คำของหลิงอวี๋

พี่หลิงหลิงบอกว่านางเป็นสมบัติล้ำค่าของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน เป็นที่รักของท่านอดีตเสนาบดี พวกเขาจะปกป้องนาง เช่นนั้นเหตุใดนางต้องรู้สึกว่าตนเองต่ำต้อยในสายตาของคนนอกด้วยเล่า!

......

เผยอวี้ไม่รู้ว่าแม่ของตนไปพูดอะไรกับหลิงหว่าน เขาพาทหารองครักษ์เดินไปรอบ ๆ และถามผู้คนมากมาย แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าแม่สืออยู่ที่ใด

แต่ต่อมาจู่ ๆ เผยอวี้ก็นึกขึ้นได้ว่ามีสองศพที่ไม่มีผู้มายืนยัน จึงรีบไปดู

ข้างในมีศพผู้หญิงอยู่จริง ๆ อายุไม่ถึงยี่สิบปี นางหัวแตกเลือดไหลและมีรอยเท้ามากมายบนร่าง

คงจะหมดสติไปแล้วตอนที่ศาลาโจ๊กพังลงมา แล้วต่อมาก็ถูกผู้ลี้ภัยเหล่านั้นเหยียบจนตาย

เผยอวี้เองก็ไม่แน่ใจว่าคนผู้นี้ใช้แม่สือที่หลิงหว่านพูดถึงหรือไม่ จึงให้องครักษ์หนึ่งคนไปเรียกนางมายืนยันตัวตน

ทันทีที่ได้ยินหลิงหว่านก็ใจหายวาบไปเลย เยี่ยนจื่อบอกว่านางมีแม่อยู่เพียงคนเดียว หากศพนั้นเป็นแม่ของเยี่ยนจื่อ เยี่ยนจื่อจะไม่กลายเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่หรือ?

นางหวังเพียงว่าเผยอวี้จะเข้าใจผิด!

เพราะว่าฮูหยินเผยพูดสิ่งเหล่านั้นออกมา หลิงหว่านจึงไม่อยากให้ฮูหยินเผยเข้าใจผิดอีก นางจึงเรียกเจียงอวี้ และปลุกเยี่ยนจื่อให้ตื่นพร้อมกับอุ้มนางไปยืนยันตัวตนด้วย

เยี่ยนจื่ออยู่ในอาการสะลึมสะลือและง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น กระทั่งมาถึงจุดที่ศพอยู่ ก็ได้ยินหลิงหว่านให้นางไปดูว่านั่นใช่แม่ของนางหรือไม่

นางตื่นขึ้นทันที แล้วผละออกจากอ้อมแขนของหลิงหว่านไปพลางตะโกน “ท่านแม่… ท่านแม่ของข้าอยู่ที่ใด?”

“นั่นใช่ท่านแม่ของเจ้าหรือไม่?”

หลิงหว่านทนไม่ได้ชี้ไปที่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเสื่อฟาง

จะอธิบายเรื่องนี้กับเด็กน่าสงสารผู้นี้เยี่ยงไรดี!

แม้ว่าหลิงหว่านจะพยายามโน้มน้าวแต่มันก็เป็นมีดคมสำหรับเด็กน้อยผู้นี้อยู่ดี!

เวลานี้ เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ก็มาพร้อมกันพอดี เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของพวกเขา หลิงอวี๋ก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น!

“ท่านพี่… เสี่ยวเยี่ยนจื่อคิดว่าแม่ของนางหลับอยู่ และจะรออยู่จนนางตื่น.. .ข้า… ข้าไม่รู้จะอธิบายให้เด็กฟังเยี่ยงไร!”

พอหลิงหว่านเห็นหลิงอวี๋ ก็สะอื้นกระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของหลิงอวี๋ทันที

เมื่อเทียบกับเสี่ยวเยี่ยนจื่อแล้ว หลิงหว่านรู้สึกว่าตนเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในใต้หล้าเลย!

นางยังมีพ่อแม่ ท่านปู่ และพี่หลิงหลิง...

แต่เสี่ยวเยี่ยนจื่อ ญาติเพียงคนเดียวในใต้หล้าผืนนี้ได้จากไปแล้ว!

เมื่อหลิงอวี๋ได้ยินสิ่งนี้ ก็รู้สึกเศร้าใจเช่นกัน นางสามารถต่อสู้กับสวรรค์และใต้หล้าได้ แต่การที่ต้องพูดเรื่องความตายกับเด็ก ไม่ว่านางจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถเอ่ยปากออกมาได้เลย!