ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 668

เผยอวี้เงี่ยหูฟังต่อไป พยายามคาดการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจะได้เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของหลิงอวี๋ให้เซียวหลินเทียนได้เห็น

“เหตุใดพระชายาจึงดุเจ้า?”

คนบนโต๊ะถามอย่างสงสัย

นางรับใช้ตัวน้อยพูดอย่างเมินเฉย “คราวที่แล้วข้ามิสบายแล้วมิได้ไปหาหมอ ข้าเกือบเป็นลมอยู่ในสวน... พระชายาจึงตีข้า ทั้งยังดุด่าข้าด้วย!”

“นางบอกว่า เส้นผมและผิวหนังของร่างกายเป็นสมบัติของพ่อแม่ เมื่อเจ็บไข้ก็ควรไปหาหมอให้ทันเวลา หากยังชักช้า มีแต่จะทำให้อาการทรุดหนัก!”

“นางดุที่ข้ามิดูแลตัวเอง นางว่าผู้ใดจะเสียใจที่สุดหากข้าทำร้ายตัวเองเช่นนั้น”

นางรับใช้ตัวน้อยหัวเราะคิกคักและพูดว่า “ข้าถูกนางดุจนร้องไห้... เดิมที่มีเพียงพ่อแม่ของข้าที่จะสนใจว่าข้าจะเป็นหรือตาย!”

“ถึงแม้พระชายาจะดุด่าข้าอย่างรุนแรง แต่ข้ารู้ว่านางทำเพื่อตัวข้าเอง!”

“ต่อมา พระชายาก็บอกให้ข้ากลับไปพัก อีกทั้งยังมอบใบเทียบยาให้แก่ข้าด้วย นางขอให้พี่หญิงสุ่ยหลิงจัดเตรียมยาและมอบให้ข้าอีก! นอกจากนี้ยังมิหักเบี้ยหวัดของข้าอีกด้วย!”

“พระชายากล่าวว่า ตราบใดที่ทุกคนในตำหนักป่วยก็สามารถลาป่วยได้ และจะไม่มีการหักเงินรายเดือนเว้นแต่จะแกล้งป่วยเท่านั้น!”

คนรับใช้คนหนึ่งตะโกน “ที่พระชายาขอให้หมิ่นกูบอกกฎใหม่นี้แก่พวกเจ้า ก็เพราะเจ้านี่เอง!”

“ทีแรก ข้ายังนึกสงสัยว่ากฎนี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า… เจ้ามิได้ทำงานแล้วจะได้รับเบี้ยหวัดได้อย่างไร!”

“ข้าปวดท้องสาหัสมาสองวันแล้ว แต่มิกล้าขอลาหยุดเพราะกลัวโดนหักเบี้ยหวัดรายเดือน หากข้ารู้ว่าจะไม่ถูกหักเบี้ยหวัดรายเดือน ข้าคงหยุดพักสักหน่อย!”

เผยอวี้พูดไม่ออก นี่คือสิ่งที่นางรับใช้พูดเรื่องที่หลิงอวี๋ดุด่านาง!

นึกว่าจะสามารถฉีกหน้ากากของหลิงอวี๋ได้ ไม่นึกว่าจะเป็นเช่นนี้!

แม้ว่าเขาจะผิดหวังเล็กน้อย แต่เผยอวี้กลับรู้สึกดีเสียยิ่งกว่า

ดูเหมือนว่าหลิงอวี๋จะเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ นางมีน้ำใจต่อคนรับใช้และทำให้คนรับใช้ในตำหนักอ๋องอี้สมัครสมานกันได้ นั่นถือเป็นโชคอันดีของเซียวหลินเทียน!

“แม่ทัพเผย ท่านมายืนทำอันใดที่นี่ สุรามิพอหรือ หากมิพอข้าจะขอให้คนนำขวดมาเพิ่ม!”

“ตระกูลจ้าวนี่ช่างสามหาวนัก!”

อันเจ๋อคำรามด้วยความโกรธ “ไฉนก่อนหน้านี้เจ้ามิบอกข้า? หากก่อนหน้านี้เจ้าบอกข้า ข้าจะเอามันกลับมาให้เจ้าเอง!”

เกิ่งเสี่ยวหาวส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ช่างเถิด พี่หญิงของข้าบอกว่าหลักฐานที่มีแม้นจะแน่นหนา แต่ข้าไม่มีสิทธิ์ร้องแก่ทางการ! ถึงอย่างไร ตอนนี้ที่นี่ก็กลับมาอยู่ในมือของข้าแล้ว เช่นนั้นก็มิเป็นไรแล้ว!”

“แต่ที่นี่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลย แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะได้เงินคืนเล่า!”

เผยอวี้เห็นว่าเกิ่งเสี่ยวหาวมีนิสัยร่าเริงและประทับใจในตัวเขา เช่นนั้นเขาจึงส่ายหน้าแล้วพูดต่อ “เจ้าขายมันและมองหาร้านใหม่ในเมืองก็ได้!”

เกิ่งเสี่ยวหาวยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ข้าก็อยากขายมันเหมือนกัน แต่เพราะตระกูลจ้าว ใครจะกล้าซื้อกิจการของที่นี่”

เซียวหลินเทียนรู้ว่าหลิงอวี๋และเกิ่งเสี่ยวหาวโกงอีกฝ่ายจนได้เงินคืนมาแล้ว เมื่อเห็นเกิ่งเสี่ยวหาวแสร้งทำเป็นขัดสน เขาก็มองหลิงอวี๋โดยไม่รู้ตัว

สองคนนี้ยังนึกอยากแสดงละครอะไรต่อไปอีก?