ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 667

วันนี้เนื่องจากตำหนักอ๋องอี้ไม่จำเป็นต้องทำอาหารเย็น เหล่าคนรับใช้ได้แต่คิดว่านี่เป็นความฝัน ในตอนที่พวกเขาเข้าไปในรถม้าที่เซียวหลินเทียนเตรียมไว้!

ในชีวิตนี้ พวกเขาไม่เคยเห็นเจ้านายคนใดเชิญคนรับใช้ไปร้านอาหารเพื่อทานอาหารเย็นมาก่อน!

อีกทั้งภัตตาคารจี๋เสียงสุดหรูเป็นที่ที่พวกเขามิอาจฝันถึง!

“การแต่งกายเช่นนี้ของพวกเรา จะไม่ทำให้พระชายาต้องอับอายแน่หรือ?!”

นางรับใช้พูดอย่างไม่สบายใจ

หมิ่นกูกำลังนั่งอยู่ในรถม้ากับนาง เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาจึงมองดูเสื้อผ้าของนางแล้วยิ้ม

“ไม่มีอะไรให้ต้องอับอาย! เจ้าลืมคำพูดของพระชายาไปแล้วหรือ นางบอกว่าตราบใดที่เสื้อผ้าสะอาด ก็ไม่สำคัญว่าจะสูงต่ำเพียงใด!”

“เจ้ามิเห็นหรือว่าพระชายายามอยู่ในตำหนักสมถะเพียงใด? บางครั้งนางก็สวมผ้าหยาบเหมือนเรา นางว่าเสื้อผ้าเหล่านี้ทนทานต่อสิ่งสกปรกได้เป็นอย่างดี!”

คนรับใช้ได้ยินเช่นนี้ก็โล่งใจ

เมื่อทุกคนมาถึงหอริมธาราและเห็นการตกแต่งที่หรูหราของร้านอาหาร พวกเขาก็มิกล้าที่จะเข้าไป

“มัวยืนทำอะไรอยู่? เข้ามาเร็วเข้า! อาหารมาแล้ว ปล่อยให้เย็นจะชืดหมด!”

หลิงอวี๋และหลิงซวนมาถึงก่อนเวลาและยืนอยู่ที่ประตูเพื่อทักทายแขก

หมิ่นกูรีบนำคนรับใช้ทั้งหมดเข้ามา ทันใดนั้น คนรับใช้ของตำหนักอ๋องอี้ก็เต็มห้องโถงชั้นล่าง

เซียวหลินเทียนเชิญอันเจ๋อและเผยอวี้ ขณะที่หลิงอวี๋เชิญหลิงหว่าน อันซิน เจียงอวี้ และพระชายาผิงหนาน พวกเขาเปิดห้องรับรองสองห้องและเตรียมอาหารไว้สองโต๊ะที่ชั้นบน

เมื่อพระชายาผิงหนานมาถึง นางเห็นว่าหลิงอวี๋ได้เชิญคนรับใช้ทุกคนจากตำหนักอ๋องอี้ นางก็ตกใจเช่นกัน แต่นางก็รู้จักรักษามารยาทและไม่แสดงสีหน้าขุ่นเคืองแต่อย่างใด

สิ่งนี้ทำให้หลิงอวี๋มั่นใจมากขึ้นว่าพระชายาผิงหนานสามารถเป็นสหายกับตนได้ หากเป็นพระชายาองค์อื่น คงจะรังเกียจหากเห็นนางรับประทานอาหารร่วมกับคนรับใช้!

ในทางกลับกัน เผยอวี้ไปที่ห้องส่วนตัวข้าง ๆ กับเซียวหลินเทียนและกล่าวคำกึ่งล้อเล่นและกึ่งเหน็บแนมเมื่อเขาเข้ามา

“แม่บ้านของพระชายาอ๋องอี้ดีกว่าอดีตแม่บ้านชิวเหวินซวงมาก ปีนี้ทุกฤดูกาลเรามีอาภรณ์เพิ่มอีกสองชุด! และเงินเดือนของเราก็เพิ่มขึ้นมากเช่นกัน!”

แม่นางเสิ่นยกย่องหลิงอวี๋โดยไม่ลังเล “พวกเจ้าเองก็คงรู้อยู่แก่ใจ… นายของจวนอื่นจะทุบตีและด่าทอคนรับใช้ของเขาได้ตามอำเภอใจ!”

“แต่พระชายาอ๋องอี้มิเคยทุบตีพวกเราเลย แม้ว่าเราจะช่วยนางเพียงเล็กน้อย พระชายาอ๋องอี้ก็กล่าวขอบใจ... ข้ามิเคยได้ยินเจ้านายคนใดกล่าวขอบใจบ่าวไพร่ของเขาเลย!”

เหล่าคนรับใช้ที่อยู่โต๊ะเดียวกันพยักหน้าพร้อมกัน และนางรับใช้ตัวน้อยก็เอ่ยรับ

“มิใช่แค่พระชายา... นายน้อยก็เป็นเช่นนี้ด้วย! ตอนนี้นายน้อยเห็นข้า เขาก็เรียกข้าว่า “พี่หญิง” ยามที่ข้าช่วยเขาเพียงเล็กน้อย เขายังขอบใจข้าตลอดเวลา เล่นเอาข้าเกรงใจไปหมด!”

นางรับใช้อีกคนพูดอย่างเขินอาย “พระชายาก็มิใช่ด่าว่าผู้ใดมิเป็น… เวลานางดุด่าก็ถึงพริกถึงขิงทีเดียว!”

เผยอวี้ยิ้มอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขารู้อยู่แล้วว่าหลิงอวี๋ย่อมมิใช่เทพธิดาอะไรเช่นนั้น!

ไม่มีทาง อย่างไรก็ต้องมีคนไม่ชอบหลิงอวี๋ใช่หรือไม่?