ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 687

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างใจเย็น “แม่ทัพฉิน ข้ามิใช่คนไร้เหตุผล ข้าให้โอกาสนางได้ แต่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น! ในเมื่อฉินรั่วซือเป็นน้องสาวของเจ้า ก็ให้เจ้ารับผิดชอบแล้วกัน!”

“อ้อ งานเบ็ดเตล็ดอาจมิเหมาะกับนาง… เจ้าไปดูทางพระชายาว่ามีสิ่งใดที่เหมาะกับนางหรือไม่!”

“ ขอบพระทัยท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินซานมีความสุขมาก เขาคุกเข่าลงขอบคุณเซียวหลินเทียน เขารู้ว่าที่เซียวหลินเทียนพูดเช่นนี้ก็เพื่อชี้ให้เห็นหนทางให้ฉินรั่วซือมีชีวิตรอด

ภารกิจหลักของพวกเขาในการออกเดินทางมาครั้งนี้คือการกำจัดโรคระบาด ทางด้านหลิงอวี๋ยังต้องการกำลังคนอยู่ ขอเพียงเขาขอให้หลิงอวี๋ให้โอกาสฉินรั่วซือได้ช่วย น้องสาวของเขาก็จะมีโอกาสสร้างความดีความชอบ

ฉินซานออกมาตามหาหลิงอวี๋ จากนั้นก็อธิบายเจตนาของตนออกไป หลิงอวี๋จึงเอ่ย

“นี่มิใช่งานยากอะไร ให้นางมาช่วยข้าเถิด! ข้าต้องการกำลังคนอยู่พอดี!”

ฉินซานหน้าแดงทันที ไม่คิดเลยว่าฉินรั่วซือทำเรื่องเช่นนั้นไปแล้ว หลิงอวี๋ก็ยังเต็มใจที่จะให้โอกาสนางอีก

ก่อนหน้านี้เขายังคิดว่าจะขอร้องหลิงอวี๋ทุกวิถีทาง ไหนเลยจะคิดว่าหลิงอวี๋จะตอบตกลงโดยที่มิต้องให้ตนขอร้องด้วยซ้ำ

“พระชายาอ๋องอี้ ข้าขอโทษที่รั่วซือทำเช่นนั้นกับท่าน ข้าขอโทษแทนนางด้วย!”

“ข้าจะรับรองแทนรั่วซือเอง! หากต่อไปนางกล้าทำเรื่องไม่ดีกับท่านอีก ข้าจะตบนางให้ตายแน่!”

ฉินซานเอ่ยอย่างหนักแน่น

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “นางสามารถทนต่อความทรมานของผงคันโดยมิทำให้ท่านต้องอับอายได้ ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่านางยังมีด้านดีอยู่ในใจ!”

“การทำอะไรผิดมิใช่เรื่องน่ากลัว แต่สิ่งที่น่ากลัวคือการเดินไปสู่ความมืดมิด! ท่านคุยกับนางดี ๆ ให้นางรู้ความรับผิดชอบของตนเอง แล้วคิดให้ดีเกี่ยวกับเส้นทางที่นางอยากจะก้าวเดินในภายหน้า!”

“ขอรับ! ขอบคุณขอรับ!”

ฉินซานพยักหน้าขอบคุณหลิงอวี๋ แล้วออกไปตามหาฉินรั่วซือ

หลังจากที่ฉินซานบอกฉินรั่วซือว่าหลิงอวี๋ยินดีที่จะให้นางทำงาน ฉินซานก็เอ่ยอย่างจริงจังและจริงใจ

“รั่วซือ สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ก็เพียงพอให้เจ้าเห็นทุกอย่างชัดเจนแล้ว! ท่านอ๋องอี้ให้โอกาสเจ้าได้มีชีวิตอีกครั้ง…”

“หากเจ้าจะขอบคุณ ก็ไปขอบคุณพระชายาอ๋องอี้เถิด! นางให้โอกาสเจ้า! มิเช่นนั้นข้าเองก็ทำอะไรมิได้เช่นกัน!”

ฉินซานเช็ดน้ำตาแล้วลากนางไปส่งข้าง ๆ หลิงอวี๋

“รั่วซือ เจ้ามาทันเวลาพอดีเลย เจ้ากับแม่นมหลี่ช่วยอบเสื้อผ้าของทหารองครักษ์ทีนะ!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นฉินรั่วซือนางก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงสั่งให้ช่วยทันที

ฉินรั่วซือรีบพยักหน้าแต่เมื่อถูกฉินซานผลัก นางก็เอ่ยตะกุกตะกัก

“พระชายาอ๋องอี้ ข้า… ข้าขอโทษ ข้าทำผิดไปแต่ท่านก็ยังให้โอกาสข้าอยู่! ข้า… ข้าขอโทษนะเจ้าคะ!”

ฉินรั่วซือคุกเข่าลงคำนับหลิงอวี๋

หลิงอวี๋พยุงนางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พลางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ช่างมันเถิด เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป! ขอเพียงต่อไปเจ้าคิดถึงพี่ชายและแม่ของเจ้าให้มากขึ้น อย่าทำลายความคาดหวังของพวกเขาที่มีต่อเจ้าก็พอแล้ว!"

“รีบไปทำงานเถอะ! ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ!”