ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 692

เวลานี้เซียวหลินเทียนราวกับเทพเจ้า ร่างสูงใหญ่ของเขาชุ่มโชกกลางสายฝน

ผมของเขาถูกสายฝนชะล้างลงมาจนลู่ติดหน้าผาก แต่เขามิได้ดูน่าอับอายเลยแม้แต่น้อย!

รูปลักษณ์อันสง่างามนั้นทำให้ทุกคนแหงนหน้ามอง

หลิงอวี๋รู้สึกว่าหัวใจของตนกลับมาเต้นอีกครั้งทันที ความรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อสักครู่หายไปในพริบตา!

นางรู้สึกแค่ว่าเซียวหลินเทียนยืนขึ้นเช่นนี้แล้วหล่อมาก!

“ข้ามิเป็นไร… ฆ่า…”

เสียงร้องคำรามที่สั่นสะเทือนฟ้าดินของเซียวหลินเทียน แล้วยังมีเรื่องที่เขาลุกขึ้นยืนได้แล้วก็ช่วยยกระดับจิตใจของเหล่าองครักษ์ทันที

เมื่อจ้าวซวนและลู่หนานเห็นเซียวหลินเทียนร้องคำรามด้วยความโกรธออกมาก็รู้เลยว่าเขาไม่เป็นไรจริง ๆ

“ไปเร็ว…”

จ้าวซวนเปลี่ยนความกังวลใจที่มีต่อเซียวหลินเทียนเมื่อกี้นี้เป็นแรงกระตุ้น เขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่งและแทงนักฆ่าทั้งซ้ายและขวา!

ลู่หนานและคนอื่น ๆ รู้เรื่องที่หลิงอวี๋ทำการรักษาขาของเซียวหลินเทียนแล้ว แต่เมื่อกี้กังวลใจมากไปจนลืมว่าเซียวหลินเทียนสามารถเดินได้แล้ว

บัดนี้มองเห็นว่าเซียวหลินเทียนลุกขึ้นแล้ว พวกเขามีเพียงความคิดเดียว ในที่สุดท่านอ๋องของพวกเขาสามารถลุกขึ้นยืนได้จริง ๆ แล้ว!

“ฆ่ามัน…”

ลู่หนานไม่จำเป็นต้องคอยดูแลเซียนหลินเทียนอีกต่อไป เขาจึงพุ่งเข้าไปในกลุ่มนักฆ่าพร้อมดาบในมือ

ฉินซานและหลี่ว์จงเจ๋อไม่รู้ความจริงข้อนี้ ครั้นพอเห็นเซียวหลินเทียนถือดาบก็กลัวว่าเขาจะทรงตัวได้ไม่มั่นคง จึงพากันวิ่งเข้ามาช่วยประคองเซียวหลินเทียน

“ท่านอ๋อง พวกเราจะประคองท่านนั่งลง!”

“ไม่ต้อง ข้ายังทนไหว!”

เซียวหลินเทียนจะยอมนั่งลงได้ที่อย่างไรกัน เขาสะบัดมือฉินซานออกแล้วกล่าวอย่างเย็นชา

“เอาชนะโดยเร็ว… ไม่รู้ว่าพวกมันยังมีกำลังเสริมอีกหรือไม่ ฆ่ากลุ่มนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

เขาเซไปสองสามก้าวแล้วรีบรุดเข้าไปในกลุ่มนักฆ่า

การต่อสู้ด้วยวิธีนี้ช่วยประหยัดเวลาได้จริงและไม่เปิดโอกาสให้ศัตรูได้ตอบโต้!

ภายใต้การนำของเซียวหลินเทียน เมื่อนักฆ่าเหล่านั้นหนีออกจากวงล้อมก็เหลืออยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น!

“ท่านอ๋อง ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ของเราเถิดพ่ะย่ะค่ะ! ท่านรีบนั่งลง จะได้ไม่เจ็บขา!”

จ้าวซวนกังวลว่าเซียวหลินเทียนจะได้รับบาดเจ็บที่เอ็นร้อยหวายหลังจากยืนเป็นเวลานาน จึงตะโกนอย่างร้อนใจ

หลี่ว์จงเจ๋อและฉินซานก้ร้องออกมาพร้อมกัน “ใช่แล้ว ท่านอ๋อง ถึงท่านจะยืนได้ แต่ก็ยืนนานไม่ได้ รีบนั่งลงเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนเห็นว่ามีนักฆ่าเหลืออยู่ไม่กี่คน จึงจงใจส่ายหัวแล้วหันกลับมาร้องบอกหลิงอวี๋

“อาอวี๋ เจ้ามาช่วยข้าดูหน่อย ข้าจะเดินได้อย่างไร?”

หลิงอวี๋แอบยิ้มในใจ นางรู้ว่าเซียวหลินเทียนเดินได้แต่ปิดบังไว้มาโดยตลอดและหาข้อแก้ตัวที่ดี!

ไม่อย่างนั้นจะทำให้หัวใจของใครหลายคนที่ห่วงใยเขาเย็นชาเข้าจริง ๆ!