ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 693

หลิงอวี๋และท่านจินต้าวิ่งเข้ามาประคองเซียวหลินเทียนทั้งซ้ายและขวากลับไปยังวิหารที่พังทลาย

“หม่อมฉันจะตรวจดูให้ท่านเดี๋ยวนี้!”

หลิงอวี๋แสร้งทำเป็นตรวจสอบขาของเซียวหลินเทียนอยู่พักหนึ่งแล้วจึงเอ่ยว่า “สิ่งนี้น่าจะเป็นผลงานของนักฆ่าเมื่อกี้นี้!”

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

เซียวหลินเทียนมองไปทางหลิงอวี๋ เขาอยากได้ยินว่านางจะสร้างเหตุผลอะไรให้เขาฟัง

“ก่อนหน้านี้หม่อมฉันตรวจดูให้ท่าน พบว่าเส้นลมปราณที่ขาทั้งสองข้างของท่านถูกปิดกั้นอย่างแน่นหนาหม่อมฉันทั้งฝังเข็มและต้มยาให้ท่าน แต่ผลที่ได้กลับมิค่อยดีนัก!”

“ตอนที่นักฆ่าต้องการสังหารท่านเมื่อกี้นี้ ท่านจะต้องกังวลใจมากเป็นแน่… ยามที่คนเราตกอยู่ในสภาวะวิกฤตก็จะกระตุ้นศักยภาพของตัวเองออกมา บางทีท่านอาจจะกังวลกับการหลบหลีกกระบวนยุทธของนักฆ่า ดังนั้นจึงกระตุ้นศักยภาพของตัวท่านออกมา!”

ท่านจินต้ากล่าวอย่างเป็นที่รู้กันว่า “พระชายา ท่านพูดเช่นนี้ ก็คือเมื่อท่านอ๋องทรงกังวล เขาจึงใช้พลังและกำลังภายในเปิดเส้นลมปราณเริ่นและเส้นลมปราณตูทันที ดังนั้นเมื่อท่านอ๋องเปิดเส้นลมปราณจึงสามารถยืนขึ้นได้รึ?”

“อืม เหตุนี้แล! ข้าหาได้รู้เรื่องวรยุทธไม่ ข้าทำได้เพียงใช้วัตถุดิบยาเปิดเส้นลมปราณให้ท่านอ๋องเท่านั้น! แต่เห็นได้ชัดว่า ผลลัพธ์ของวัตถุดิบยานั้นมิได้ผลดีเท่ากำลังภายใน!”

หลิงอวี๋พยักหน้าอย่างจริงจัง

“ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋อง… คิดไม่ถึงว่าการลอบสังหารในวันนี้จะเป็นทุกขลาภ! ท่านสามารถยืนขึ้นได้ ต่อจากนี้จะสามารถฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่แล้ว!”

ท่านจินต้ากล่าวยินดีกับเซียวหลินเทียนก่อน

“ท่านอ๋องสามารถยืนขึ้นได้แล้วจริงหรือ?”

หลี่ว์จงเจ๋อและฉินซานต่อสู้กับนักฆ่า แต่ด้วยกังวลใจต่อเซียวหลินเทียนจึงรีบกลับมา ทันทีที่เข้าประตูมาก็ได้ยินท่านจินต้าพูด จึงเอ่ยถามโดยพร้อมกัน

ท่านจินต้าบอกทุกคนถึงคำวินิจฉัยของหลิงอวี๋และไม่มีใครสงสัยในคำพูดของนาง

ตัวฉินซานเองก็เคยประสบกับเรื่องที่ว่าในช่วงเวลาวิกฤต จะสามารถระเบิดพลังออกมาได้มากกว่าปกติ จึงเชื่อคำอธิบายของหลิงอวี๋อย่างสนิทใจ

เขากล่าวอย่างปลื้มใจ “ท่านอ๋อง ท่านจินต้าพูดถูก ครั้งนี้เป็นทุกขลาภโดยแท้! ยินดีกับท่านอ๋องที่ลุกขึ้นยืนได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนขอบคุณทุกคนแล้วกล่าวว่า “ทุกคนอย่าได้ชะล่าใจ รีบรักษาผู้บาดเจ็บก่อน อย่าได้ละเลยการป้องกัน ข้าเกรงว่าพวกมันจะกลับมาอีก!”

“นั่นรวมถึงเจ้าด้วย มีเพียงจุดจบสำหรับพวกเราทุกคน… ถูกคนสังหาร!”

ในฐานะพี่ชายของเซียวทง เซียวหลินเทียนได้พูดไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงพูดเพียงครั้งเดียว

ส่วนเซียงทงจะรับฟังหรือไม่นั้น นั่นเป็นเรื่องของนางแล้ว!

เขาให้โอกาสนางแล้ว หากตัวนางไม่ทะนุถนอมไว้ เช่นนั้นแล้วต่อจากนี้เขาจะไม่ยุ่งเรื่องของนางอีก!

“เจ้าถูกตามใจตอนอยู่ในวังและไม่รู้ถึงความทุกข์ยากลำบากของอาณาประชาราษฎร์!”

“ตัวเจ้าเองก็ไม่รู้ด้วยว่า ความตายมักจะมิใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด! หากนักฆ่าเหล่านี้ฟันเจ้าให้ตายด้วยดาบเดียว บางทีอาจเป็นโชคดีของเจ้า!”

“ทว่าหากพวกมันมิฆ่าเจ้าและเอาตัวเจ้าไป… เจ้าอาจถูกพวกมันรังแกหรือแม้กระทั่งถูกขายให้ซ่อง มีชีวิตที่อยู่มิสู้ตาย!”

“เซียวทง อย่าคิดว่าข้าขู่ให้เจ้ากลัว หากมีโอกาสเจ้าจงไปดูที่สลัมว่ามีสตรีที่มีชีวิตเยี่ยงนี้กี่คน!”

“ที่ข้าจำเป็นต้องพูดก็พูดแล้ว เจ้า… จงดูแลตัวเองให้ดี…”