ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 707

ก่อนหน้านี้เผยอวี้ยังคิดว่าหลิงหว่านไม่เป็นอะไร ทำให้ลำบากก็ไม่มีทางร้องไห้ออกมา!

พอตอนนี้ได้ยินนางร้องไห้เสียใจกับพระชายาอ๋องอี้ถึงเพียงนี้ เขาก็ตระหนักได้ว่า มิใช่ว่าหลิงหว่านมิร้องไห้ แต่นางมิเปิดเผยด้านที่อ่อนแอของนางให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกันเช่นเขาได้เห็นต่างหาก!

นี่มันต่างไปจากพวกคุณหนูที่เขาเคยเจอมาอย่างสิ้นเชิงเลย!

พวกเพื่อนของน้องสาวตน มีใครบ้างที่จะไม่บอบบางอ่อนแอ บอบช้ำนิดหน่อยก็อยากให้ทุกคนในใต้หล้าเห็นใจนางกันหมดแล้ว!

“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว! เช็ดน้ำตาเสีย ข้ามีสิ่งที่ต้องทำอีกมาก ในเมื่อเจ้ามาแล้วก็ช่วยข้าทำงาน! ไปถามแม่ทัพเผยหน่อยว่าทางเขายังมีหน้ากากอยู่หรือไม่?”

พอเผยอวี้ได้ยินที่หลิงอวี๋พูดก็รีบเดินออกไปวนรอบ ๆ นอกก่อนจะแสร้งทำเป็นเดินกลับมา

หลิงหว่านกำลังจะออกไปตามหาเขาพอดี พอเห็นเผยอวี้จึงเอ่ย

“แม่ทัพเผย พระชายาอ๋องอี้ให้ข้ามาถามท่าน ทางท่านยังมีหน้ากากอยู่หรือไม่?”

“ข้ากำลังจะคุยเรื่องนี้กับพระชายาอ๋องอี้อยู่พอดี หน้ากากที่นางให้เกิ่งเสี่ยวหาวเตรียมไว้ให้พวกเรา เมื่อครู่ตอนที่ขนของข้าไปดูแล้วไม่เห็นมีอยู่ในรถม้าเลย!”

เผยอวี้ได้ยินเซียวหลินเทียนพูดถึงความสำคัญของหน้ากาก ถึงได้พบเรื่องสำคัญ จึงรีบมาหาหลิงอวี๋เพื่อหารือเรื่องมาตรการรับมือ

“หา ของสำคัญถึงเพียงนี้ ลืมเอาใส่มาได้เยี่ยงไร!”

หลิงอวี๋ออกมาพอดี พอได้ยินก็ขมวดคิ้ว

“ข้าก็มิรู้ว่าว่าละเลยตรงส่วนใดไป ก็เห็น ๆ อยู่ว่าขนของขึ้นตามรายการหมดแล้ว!”

เผยอวี้หน้าแดงเล็กน้อย เขามิสามารถทนต่อความผิดพลาดเช่นนี้ของตนได้

“ช่างเถิด ไว้จบเรื่องแล้วค่อยตรวจสอบทีหลัง! ท่านรีบส่งคนไปแจ้งเกิ่งเสี่ยวหาวให้ส่งมาเพิ่มอีก! จริงสิ ไปที่หมู่บ้านใกล้เคียงเพื่อรวบรวมผ้าฝ้าย และหาคนที่สามารถเย็บปักถักร้อยได้มาช่วยเย็บสักหน่อยดีกว่า!"

หยางซงกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้อง ได้ยินเสียงข้างนอกก็รีบพุ่งออกไปทันที

พอเห็นแม่ของเขาคุกเข่าให้เซียวหลินเทียน เขาก็รีบวิ่งเข้าไปด้วยความโกรธ พลางตะโกนใส่เซียวหลินเทียน

“ท่านอ๋องอี้ พวกท่านยังเห็นว่าพวกเราเป็นมนุษย์อยู่หรือไม่? ท่านจะมาปล้นราษฎรเพื่อปากท้องของตนเองน่ะหรือ! พวกท่านทำเช่นนี้จะต่างอะไรกับพวกโจรเล่า?”

เฉาอี้ที่มาพร้อมกับเซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างอดทน "พวกเรามิได้มาจับสัตว์ปีกเพื่อเอาไปกิน! แต่พระชายาอ๋องอี้บอกว่า สัตว์ปีกเหล่านี้ติดเชื้อแล้วแพร่ไปสู่พวกเจ้า… เราจะจับสัตว์ปีกไปทำลายรวมกัน!”

“ไร้สาระ! ไก่ของครอบข้าอยู่ดีทุกตัว พวกมันจะติดเชื้อได้เยี่ยงไรกัน! พวกท่านอย่าคิดจะใช้ข้ออ้างเช่นนี้มาเอาไก่ของครอบครัวข้าไปเลยดีกว่า!”

หยางซงตะคอกด้วยความโกรธ “ราชสำนักส่งพวกท่านมากำจัดโรคระบาด มิใช่ให้พวกท่านมากดขี่ราษฎร! หากพวกท่านมิออกไป ข้าจะไปฟ้องร้องพวกท่านกับทางการแน่!”

“หากทางการมิสามารถตัดสินแทนข้าได้ ข้าจะไปยื่นฟ้องต่อองค์จักรพรรดิ ข้ามิเชื่อว่าพวกท่านจะปกปิดอะไรไว้ได้!”