ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 706

พอหลิงอวี๋ได้ยินว่าหมอหลายคนเห็นด้วย คิด ๆ ดูแล้วก็มิสามารถไปทำลายความกระตือรือร้นของหมอเหล่านี้ได้ จึงเอ่ย

“เช่นนั้นทำตามที่พวกท่านบอกแล้วกัน! ข้าจะตั้งกฎ ไม่ว่าใครจะรับช่วงต่อผู้ป่วยคนใดคนไหน ก็จะต้องบันทึกอาการของผู้ป่วยอย่างซื่อสัตย์และต้องเก็บตำรับยาไว้ด้วย!”

“เราจะมีประชุมกันทุกเช้าเพื่อแจ้งสถานะการรักษาให้รู้ซึ่งกันและกัน! ทำเช่นนี้หากตำรับยาของผู้ใดได้ผลก็จะช่วยส่งเสริมได้โดยเร็วที่สุด!”

คำพูดนี้ทำให้หมอหลายคนพยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าหมอจางจะไม่พอใจนัก แต่จะค้านกับหลิงอวี๋อย่างเปิดเผยเกินไปก็มิดี

“เช่นนั้นก็ว่ากันตามนี้! ข้าจะให้องครักษ์ทำความสะอาดห้องรักษาให้พวกท่านก่อน!”

หลิงอวี๋กำชับเล็กน้อยแล้วเดินออกไป

หลิงหว่านอยู่ในห้องรักษาของหลิงอวี๋ จากนั้นหลิงอวี๋ก็เดินเข้ามาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

หลิงหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดทหารตัวน้อยแล้ว เมื่อเห็นหลิงอวี๋เข้ามาก็ยิ้มพลางเอ่ย

“ท่านพี่ อย่าโกรธเลยนะ ข้ามิได้แอบออกมาจริง ๆ!”

“ท่านแม่ของข้ากับเสี่ยวเยี่ยนจื่อจัดการที่อยู่อาศัยเรียบร้อยแล้ว! ท่านแม่ของข้าก็รู้เรื่องที่ข้าออกมาเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้วมองนาง “จริงหรือ?”

“อื้ม ๆ เรื่องจริงเจ้าค่ะ! ข้ามิได้โกหกท่านพี่!”

หลิงหว่านเม้มปาก ทำได้เพียงเอ่ยออกไปภายใต้การจ้องมองของหลิงอวี๋ “ข้ากับท่านแม่ย้ายออกจากจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน หวางซือก็ยังมิยอมปล่อยข้าไป!"

“นางให้หลานชายของนางมารอหน้าบ้านข้าทุกวัน จนวันหนึ่งก็มีข่าวลือภายนอกว่าข้าไร้ยางอาย ออกไปเที่ยวกับบุรุษข้างนอกจนถูกท่านปู่ไล่ออกมา...”

“ท่านแม่ของข้าโกรธมากจนอยากจะย้ายกลับไปที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนกับข้า แต่ข้ามิอยากให้ท่านแม่กลับไปทนทุกข์ทรมานอีก! จึงเสนอว่าจะออกมาตามหาท่านพ่อกับท่านพี่…”

“ท่านแม่ทำอะไรมิได้จึงยอม!”

หวางซืออีกแล้ว!

หลิงอวี๋รู้สึกเกลียดชัง ดูเหมือนว่ากู่ซุ่ยจะยังสร้างปัญหาให้นางไม่มากพอ นางจึงต้องขอให้กู่ซุ่ยทำงานหนักขึ้นอีก!

ดังนั้นระหว่างทางเผยอวี้จึงทำให้หลิงหว่านลำบากอยู่ไม่น้อย เขาให้นางช่วยทำครัวและให้ช่วยให้อาหารม้าของทหารด้วย

ก่อนหน้านี้เผยอวี้คิดว่าคุณหนูใหญ่ผู้นี้ถูกตนจัดการจนอยู่หมัด ทำงานทุกอย่างหนักเอาเบาสู้ มิกล้าบ่นอะไรสักคำ เขาเองก็คิดว่าตนทำสำเร็จแล้ว!

ไหนเลยจะคิดว่า หลิงหว่านมิได้ออกจากบ้านเพื่อความสนุกสนานส่วนตัว แต่นางถูกบังคับให้ออกจากบ้านมาอย่างจนใจต่างหาก

เผยอวี้รู้สึกละอายใจขึ้นมาทันที

คุณหนูใหญ่ผู้มิเคยห่างบ้านเยี่ยงหลิงหว่าน พอออกจากบ้านครั้งแรกก็มาเจอโจรเข้าแล้ว

นางรับใช้ที่ปกป้องนางก็ถูกฆ่าตาย ตอนนั้นนางกลัวแทบตาย แต่พอมาพบตน ตนกลับมิเอ่ยคำใดปลอบใจนางเลย

อีกทั้งพอเจอก็ดุนางอย่างรุนแรงอีก!

ตอนนั้นนางคงทั้งรู้สึกกลัวและเศร้ามาก...

แต่นางมิพูดอะไรเลย ตนทำให้นางลำบาก นางก็มิกล้าบ่น นางคงกลัวว่าตนจะทิ้งนางไว้ให้เจอโจรอีก!