ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 712

หลิงอวี๋ได้ยินแล้วก็ถอนหายใจโล่งอกพลางเอ่ย “เรากำลังตรวจสอบว่าตำรับยาใดที่ใช้ได้ผลกับโรคระบาดนี้ ขอเพียงได้ผล ก็จะเร่งผลักดันโดยเร็วที่สุด!”

“อืม! เจ้าพยายามทำให้ดีที่สุดก็พอ! อย่าให้ตัวเองเหนื่อยล้ามากนัก ดูแลสุขภาพด้วย!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างใส่ใจ

หลิงอวี๋เงยหน้าขึ้นมองเขา นางคุ้นเคยกับเซียวหลินเทียนที่นั่งอยู่บนรถเข็น พอลุกขึ้นได้เช่นนี้ นางถึงได้พบว่าเขาสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรเลย กดความสูงของตนไปหมดสิ้นเลยทีเดียว!

ชุดเกราะสีดำของเซียวหลินเทียนดูสง่างามมาก แม้ว่าเขาจะสวมหน้ากาก แต่คิ้วหล่อเหลาของเขาที่พ้นออกมานอกหน้ากากก็ดูดีจับตามาก ๆ

หลิงอวี๋ยกกำปั้นขึ้น พลางเอ่ยยิ้ม ๆ “ท่านก็สุขภาพของตัวเองด้วย! เรามาสู้ไปด้วยกันแล้วกำจัดโรคระบาดให้ได้โดยเร็วที่สุดกันเถิดเพคะ!”

“ท่าทางเช่นนี้หมายถึงการให้กำลังใจหรือ?”

เซียวหลินเทียนมองเห็นเพียงดวงตาของหลิงอวี๋ เขาจึงคาดเดาสีหน้าของนางภายใต้หน้ากาก คิ้วโค้งงอนั่น คงกำลังยิ้มอยู่สินะ!

“เพคะ! แล้วก็ท่านี้… หมายถึงชัยชนะ!”

หลิงอวี๋ทำสัญลักษณ์ชูสองนิ้ว

มุมปากของเซียวหลินเทียนยกขึ้น คิดว่าน่าสนใจมาก จึงทำตามหลิงอวี๋อีกครั้ง

“เช่นนั้นเราก็มาสู้ไปด้วยกัน เอาชนะโรคระบาดให้ได้โดยเร็วที่สุดกันเถอะ!”

“เช่นนั้นไปพักผ่อนเถิด! หม่อมฉันต้องกลับแล้ว!”

หลิงอวี๋โบกมือ หันหลังแล้วเดินออกไปสองสามก้าว พอหันกลับมา ก็เห็นว่าเซียวหลินเทียนยังคงยืนมองนางอยู่ที่เดิม

“มีอะไรอีกหรือเพคะ?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม

“ไม่มี… เจอกันวันพรุ่ง...”

เซียวหลินเทียนโบกมือ และยังคงยืนอยู่ที่เดิมมองหลิงอวี๋เดินไป

ที่จริงแล้วเขายังอยากจะพูดกับหลิงอวี๋อีก แม้ว่าจะไม่ได้คุยธุระอะไร แต่ไม่ว่านางจะพูดสิ่งใดเขาก็เต็มใจฟังทั้งนั้น!

เซียวหลินเทียนรู้สึกว่าตนมีความคิดเช่นนี้มันผิดปกติ เขาครุ่นคิดขณะที่เดินกลับโดยอาศัยแสงจันทร์ เมื่อก่อนเขาเกลียดนางมากมิใช่หรือ?

เหตุใดตอนนี้เขาถึงอยากเจอนางมาก ๆ ทั้งที่พวกเขาเพิ่งแยกกันแค่ครู่เดียวเล่า?

“หลิงซวน เจ้าไปบอกให้หมอเฝิงกับหมอหานตรวจผู้ป่วยของพวกเขาดูหน่อย แล้วอีกครึ่งชั่วโมงเราจะมีประชุมกันที่ห้องรักษา!”

หลิงอวี๋รีบให้หลิงซวนไปแจ้งบรรดาแพทย์

หมอเฝิงไม่พอใจที่หลิงซวนปลุกเขา พลางดุด่า

“นี่มันเพิ่งเวลาอะไรเอง จะให้พวกเราตื่นไปรักษาผู้ป่วยแล้ว! พระชายาอ๋องอี้ไม่รู้หรือว่าหากเราพักผ่อนไม่เพียงพอแล้วจะรอดโรคภัยได้เยี่ยงไร!”

หลิงซวนทำตามคำสั่งของหลิงอวี๋ พลางเอ่ยกับหมอเฝิงอย่างสุภาพ

“หมอเฝิง อาจารย์ของข้าพบว่าอาการของผู้ป่วยกลับมาร้ายแรงอีกครั้ง ดังนั้นจึงขอให้พวกท่านตรวจผู้ป่วยของตนโดยเร็ว! หากพวกเขาป่วยหนักทั้งหมด ทุกคนจะได้หารือเรื่องมาตรการรับมือร่วมกัน!”

หมอเฝิงพาผู้ช่วยของตนเองไปตรวจอย่างมิพอใจนัก หลังจากตรวจครบแล้ว หมอเฝิงก็วิ่งออกมาพลางตะโกนอย่างมีความสุข

“พระชายาอ๋องอี้ ผู้ป่วยของข้าดีขึ้นทุกคนเลย! อาการไม่ร้ายแรง แผลพุพองก็หายไปหมดแล้ว!”

หมอหานกับหมอหลี่ก็ตรวจผู้ป่วยเสร็จแล้วเช่นกัน พอพวกเขาออกมาก็ได้ยินสิ่งที่หมอเฝิงบอก พลางมองหมอเฝิงด้วยความชื่นชม