ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 713

“ขอแสดงความยินดีกับหมอเฝิงด้วย…”

หมอหานกับหมอหลี่ต่างก็แสดงความยินดีกับหมอเฝิง

หลังจากได้รับคำชมไปเล็กน้อย หมอเฝิงก็รู้สึกยินดีขึ้นมาทันที พลางเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ

“ข้าก็บอกแล้วว่า ตำรับของข้าได้รับการยกย่องจากถังถีเตี่ยนแต่มีบางคนมิเชื่อ!”

“เรียนทักษะการแพทย์ได้สองสามวันก็ไม่เห็นหัวใครแล้ว องค์จักรพรรดิเองก็ถูกนางหลอกเช่นกัน จึงแต่งตั้งนางให้เป็นหัวหน้า!”

แม้ว่าหมอเฝิงจะมิได้เอ่ยชื่อ แต่หมอหานกับคนอื่น ๆ ก็รู้ว่าเขากำลังเอ่ยถึงพระชายาอ๋องอี้

หลิงอวี๋เดินออกมาพอดี ได้ยินดังนั้นก็มิได้โกรธทั้งยังเอ่ยอย่างสุภาพอีกด้วย

“ทุกท่านไปที่ห้องรักษาก่อนเถิด! เรามาหารือเรื่องตำรับยาและวิธีการรักษาของหมอเฝิงกัน หากได้ผลจริง จะได้ให้ท่านอ๋องอี้ช่วยผลักดัน!”

“เหตุใดจะมิได้ผลเล่า? ผู้ป่วยเหล่านั้นคือตัวอย่างที่มีชีวิต!”

หมอเฝิงยิ้มอย่างเย็นชา พลางเอ่ยด้วยท่าทีแปลก ๆ

“พระชายาอ๋องอี้มิยอมรับหรือว่าทักษะทางการแพทย์ของข้าดีกว่าของท่าน? ในฐานะแพทย์ท่านควรจะใจกว้าง และถ่อมตัวพร้อมที่จะเรียนรู้เพื่อที่จะได้ไปได้ไกล!”

หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ย “หมอเฝิงกังวลเกินไปแล้ว! หลิงอวี๋ได้รับคำสั่งให้มารักษาโรคระบาดให้กับราษฎร มิกล้าเอ่ยว่าตนเองสามารถรักษาได้ทุกโรคหรอก!”

“ข้าให้คนไปเชิญท่านอ๋องอี้มาแล้ว ขอเพียงตำรับยาของท่านมีผลในการรักษาโรคระบาด ข้าจะไม่ค้านที่จะให้ท่านเป็นหัวหน้า!”

นี่คือสิ่งที่หมอเฝิงต้องการ เขาจึงเดินตามหลิงอวี๋เข้าไปในห้องรักษา

หลิงอวี๋เอ่ยเรียบ ๆ "ในเมื่อหมอเฝิงพูดเช่นนั้น การให้เขาได้ตำแหน่งหัวหน้าไปก็มิเป็นไรหรอก! หมอเฝิง นำตำรับยาของท่านออกมาให้ทุกคนดูเถิด แล้วบอกด้วยว่าอาการของผู้ป่วยเมื่อวานเป็นเยี่ยงไร!"

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นหลิงอวี๋พูดเช่นนี้ ก็ไม่คัดค้านและพยักหน้าเห็นด้วย

เขาก็เหมือนกับหลิงอวี๋ หวังเพียงว่าโรคระบาดจะถูกกำจัดได้โดยเร็วที่สุด เพื่อให้ราษฎรสามารถกลับไปใช้ชีวิตตามปกติได้โดยเร็ว

หมอเฝิงคิดถึงตำแหน่งหัวหน้าจึงนั่งลง เมื่อโรคระบาดหายได้ด้วยยาของเขาเอง กลับเมืองหลวงไปเขาก็จะเป็นผู้ที่ทำสำเร็จคนแรก จึงหยิบตำรับยาออกมาอย่างมีความสุข

ทันทีที่หลิงอวี๋เห็นก็ขมวดคิ้ว หลังจากอ่านดูอย่างละเอียดแล้วนางก็ส่งต่อให้หมอหานดูประวัติการรักษาของผู้ป่วยด้วยตัวเอง

กระทั่งเห็นว่าตำรับยาของแม่นางหยางเป็นไปตามที่หมอเฝิงนำออกมา หลิงอวี๋ก็โกรธมากจนตะโกนออกมา

“หมอเฝิง เมื่อวานข้าบอกท่านไปแล้วมิใช่หรือว่าแม่นางหยางกำลังตั้งครรภ์? เหตุใดท่านถึงจัดตำรับยาให้นางเหมือนกับผู้ป่วยคนอื่นเล่า?!”