ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 724

ฉินรั่วซือยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น หลิงอวี๋ดีกว่าตนเพียงเล็กน้อย แต่นางไม่มีความเคารพต่อท่านอ๋องอี้เลย ทั้งยังเรียกชื่อของท่านอ๋องอี้ไปตรง ๆ เลยด้วยซ้ำ

หากตนทำตัวดี ๆ เสียหน่อย ท่านอ๋องอี้เห็นความดีของตนก็จะชอบตนเป็นแน่!

ขณะที่ฉินรั่วซือกำลังครุ่นคิดก็เห็นเซียวหลินเทียนเดินออกมา นางจึงฉวยโอกาสแสร้งทำเป็นโซเซไปชนเข้ากับเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนพยุงนางโดยไม่รู้ตัว ยาต้มในมือของฉินรั่วซือก็หกเลอะไปทั่วตัวของเซียวหลินเทียน

“ว๊าย… ขอประทานอภัยเพคะ… ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ระวังเอง ท่านอ๋องบาดเจ็บหรือไม่เพคะ!”

ฉินรั่วซือรีบหยิบผ้าออกมาช่วยเช็ดให้เซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนถอยไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัวแล้วขมวดคิ้วพลางเอ่ย "ข้าไม่เป็นไร!"

เซียวหลินเทียนเช็ดยาที่เลอะบนชุดเกราะแบบลวก ๆ แล้วเดินไปโดยไม่แม้แต่จะมองนางเลย

เขารู้สึกหงุดหงิดมาก เมื่อนึกถึงสิ่งที่หลิงอวี๋พูดว่า หลังจากกลับไปจะใช้ความดีความชอบขอให้องค์จักรพรรดิอนุญาตให้พวกเขาหย่าร้างกันก็ยิ่งหงุดหงิดมาก

หากหลิงอวี๋ควบคุมโรคระบาดได้จริง ๆ มันจะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ เสด็จพ่อจะต้องยอมให้กับคำขอของนางอย่างแน่นอน!

เมื่อถึงเวลานั้น นางก็จะพาหลิงเยวี่ยออกจากตำหนักอ๋องอี้...

เมื่อเซียวหลินเทียนคิดว่าต่อไปจะไม่ได้เจอหลิงอวี๋อีกก็พลันรู้สึกว่าหัวใจของตนบีบรัดแน่น

เขาไปหาท่านจินต้าด้วยสีหน้าบูดบึ้งแล้วพาพวกเขาออกจากหออักษรไป

ท่านจินต้าคิดว่าเซียวหลินเทียนยังคงโกรธเรื่องยาปลอมอยู่จึงเอ่ยปลอบใจเขา

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้มิสามารถตำหนิแม่ทัพเผยทั้งหมดได้พ่ะย่ะค่ะ ท่านเองก็คิดไม่ถึงว่าจะมีคนทำเรื่องเช่นนี้!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างฉุนเฉียว “ข้ามิได้โกรธเผยอวี้ ข้า… ช่างเถิด มิต้องเอ่ยถึงหรอก!”

ทันใดนั้น ผู้คุ้มกันที่ส่งไปเชิญก็กลับมา เขายิ้มแล้วเอ่ย “ท่านอ๋องอี้รอสักครู่พ่ะย่ะค่ะ นายท่านกำลังพักกลางวัน เขาบอกว่าล้างเนื้อล้างตัวแล้วจะมาพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนกับพวกรออยู่นานกว่าครึ่งชั่วยาม ถึงจะเห็นหยางต้าหู่มาพร้อมกับผู้คุ้มกันสองสามคน

“ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมเสียมารยาทแล้ว… ปล่อยให้ท่านรอเสียนาน!”

หยางต้าหู่ยิ้มพลางยกมือขึ้นทำความเคารพเซียวหลินเทียนแล้วเอ่ยถาม “ท่านอ๋องอี้เรียกกระหม่อมมา มิทราบว่ามีเรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนจึงเอ่ย “หยางต้าหู่ ข้าขาดแคลนเครื่องยาสมุนไพรบางอย่าง ได้ยินมาว่าครอบครัวของเจ้าทำการค้าขายยา! ช่วยขายให้ข้าได้หรือไม่?”

หยางต้าหู่มีสีหน้าขมขื่นทันที “ท่านอ๋องอี้ ขณะนี้โรคระบาดกำลังแพร่กระจาย ในแต่ละพื้นที่จำเป็นต้องใช้ยา ทางเรามีเหลืออยู่ไม่มากแล้ว! อีกทั้งราคาตลาดก็สูงมากด้วย..."

“ท่านอ๋องอี้ต้องการยาชนิดใดหรือ กระหม่อมสามารถช่วยหาวิธีช่วยจากพ่อค้ารายอื่นได้ แต่กระหม่อมไม่มีเงินมากพอที่จะช่วยจ่ายล่วงหน้าได้… พวกเขาจะมอบของให้ก็ต่อเมื่อเห็นเงินเสียก่อนพ่ะย่ะค่ะ!”