ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 725

“เช่นนั้นหรือ? มิทราบว่าราคายาสูงไปถึงขั้นใด? ท่านจินต้า เอาตำรับยาให้หยางต้าหู่ดูก่อนค่อยว่ากันเถอะ!”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว แม้ว่าครั้งนี้เขาจะนำเงินที่ราชสำนักจัดสรรมาบรรเทาภัยพิบัติมาด้วย แต่เงินบางส่วนก็ถูกแบ่งไปยังโรงหมอในเมืองหลวงเพื่อซื้อเครื่องยาสมุนไพรแล้ว

ตอนนี้เขามีเงินติดตัวสองแสนกว่าเท่านั้น หากราคาสูงมากจริง ๆ เช่นนั้นก็คงชักหน้าไม่ถึงหลังแล้ว

ท่านจินต้ายื่นตำรับยาผ่านช่องว่างรั้วกั้นเข้าไป หยางต้าหู่ดูแล้วเอ่ย

“ท่านอ๋องอี้ เครื่องยาสมุนไพรที่ท่านต้องการล้วนมีราคาแพงที่สุดทั้งนั้น ทั้งยังต้องการปริมาณมากด้วย แต่ละอย่างราคาอย่างต่ำก็ห้าสิบตำลึงแล้ว!”

สีหน้าของเซียวหลินเทียนมืดมนลง ตอนนี้เขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขาได้รับอิทธิพลจากหลิงอวี๋ จะทำการสิ่งใดต้องทำการบ้านมาก่อน

แม้ว่าเขาจะไม่คุ้นเคยกับคุณสมบัติของยาแต่ละชนิดที่ใช้รักษาโรคระบาด แต่ก็ได้ศึกษาราคาของเครื่องยาสมุนไพรมาแล้ว

เครื่องยาสมุนไพรที่หลิงอวี๋ขาดสามารถซื้อได้ในราคาตลาดสูงสุดไม่กี่ตำลึงเท่านั้น ราคาที่หยางต้าหู่เสนอให้ตนนั้นแพงเกินความจริง!

หยางต้าหู่สังเกตคำพูดกับสีหน้า เมื่อเห็นเซียวหลินเทียนสีหน้าไม่สู้ดีก็ถอนหายใจทันทีแล้วเอ่ย

“ท่านอ๋องอี้ หากกระหม่อมมียาเหล่านี้ก็สามารถบริจาคให้ท่านอ๋องได้โดยไม่รับเงินแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

“แต่โรคระบาดแพร่กระจายอย่างกว้างขวางเช่นนี้ กระหม่อมไม่มีของคงคลังแล้ว! หากท่านอ๋องอี้ยังคงต้องการยาเหล่านี้ กระหม่อมยินดียอมเสี่ยงติดโรคระบาดส่งคนออกไปซื้อมาให้! พ่อค้ารายอื่นก็ต้องทำกินเช่นกัน… หากไม่มีเงินใครจะให้ของพวกเราพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋องอี้ โปรดพิจารณาเถิดพ่ะย่ะค่ะ หากแน่ใจว่าต้องการ กระหม่อมจะหาวิธีเอามาให้ได้แน่นอน!”

เซียวหลินเทียนหรือจะต้องการยาที่ราคาสูงเช่นนี้ นี่แค่จุดแรกก็ทุ่มจนหมดเสียแล้ว ต่อไปจะเอาอะไรไปช่วยผู้ป่วยโรคระบาดเล่า?

“เช่นนั้นข้าจะถามดูอีกครั้ง!”

เซียวหลินเทียนสะบัดแขนเสื้อลงด้วยความโกรธแล้วเดินจากไป

หยางต้าหู่มองแผ่นหลังของเขาเดินจากไปพร้อมรอยยิ้ม

“ท่านอ๋องสงสัยว่า พวกเขากำลังทำงานลับบางอย่างใช่หรือไม่?”

เซียวหลินเทียนยิ้มเย็นชา “ก่อนหน้านี้องค์ชายเว่ยกล้ารายงานเท็จเรื่องเหมืองร้าง รวมถึงการฝึกฝนอาวุธอย่างลับ ๆ หากเขาจะทำเรื่องอื่นได้อีกข้าก็มิแปลกใจ!”

“อีกอย่าง เงินขององค์ชายเว่ยมาจากที่ใดกัน? ตอนนั้นท่านอ๋องเฉิงบุกเข้าไปในเหมืองแต่กลับมิอาวุธมากนัก… เหมืองที่องค์ชายเว่ยเปิดไว้ขายไปให้ที่ใดกัน?”

ท่านจินต้าฟังแล้วก็ตะลึง เหงื่อออกมาอย่างมาก แล้วก็ลดเสียงเบาลงอีก

“ท่านอ๋อง เว่ยโจวอยู่ใกล้ชายแดนของฉีตะวันออกแล้ว… หากข้อสงสัยของท่านเป็นจริง เช่นนั้นตระกูลหยางก็ไม่เพียงแต่มีความผิดในการกักตุนยาเท่านั้น!”

เซียวหลินเทียนเห็นว่าท่านจินต้าตามความคิดของตนทันก็พยักหน้าแล้วเอ่ย

“ข้าแค่คาดเดา ดังนั้นยังต้องให้ท่านส่งคนไปตรวจสอบดู… หากตระกูลหยางกล้ากักตุนเครื่องยาสมุนไพร เช่นนั้นพวกเขาก็สามารถขายแร่เหล็ก อาหาร และเครื่องยาสมุนไพรให้กับฉีตะวันออกได้…”

“นอกจากขายให้พวกเขาแล้ว ข้าคิดมิออกจริง ๆ ว่า ใครในฉินตะวันตกที่จะต้องการแร่เหล็กกับเครื่องยาสมุนไพรมากมายถึงเพียงนี้…”