ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 743

เมื่อหยางหมิงเห็นพระชายาอ๋องอี้มา ดวงตาของเขาก็เป็นประกายแล้วส่งสัญญาณให้คนของเขาหยุด

“ท่านอ๋องอี้เล่า?” หยางหมิงมองไปข้างหลังพวกเขา เมื่อมิเห็นท่านอ๋องอี้ก็เอ่ยเสียงขรึม

“เหตุใดท่านอ๋องอี้มิเสด็จมาเล่า? ตระกูลหยางให้ท่านใช้หออักษรโดยหาได้เรียกเงินไม่ ทั้งยังให้ข้าวปลาอาหาร ท่านอ๋องอี้ของพวกเจ้าหยิ่งผยองเช่นนั้นเลยหรือ?”

เถาจื่อติดตามหลิงอวี๋มาเป็นเวลานาน รู้นิสัยของหลิงอวี๋อยู่แล้ว นางเลียนแบบน้ำเสียงของหลิงอวี๋พลางตะคอกด้วยความโกรธ

“เจ้าเป็นใครกัน? กล้าดีเยี่ยงไรถึงพูดกับข้าเช่นนี้?”

“ท่านอ๋องใช่คนที่เจ้าอยากจะเจอเมื่อใดก็ได้รึ? ตัวตนท่านอ๋องของเราเป็นเช่นไรกัน? แค่ผู้ป่วยไม่กี่คนก็อยากจะให้เขามารับด้วยตัวเองรึ?”

“ข้าไว้หน้าพวกเจ้าเพราะข้ามีจิตใจดี มิต้องการให้คนไข้ต้องทนทุกข์ทรมานจึงมาด้วยตนเอง… เหตุใดกัน นี่ยังมิเพียงพออีกรึ? หรือว่าผู้ป่วยของพวกเจ้าสูงส่งยิ่งกว่าพระชายาเยี่ยงข้า?”

หลิงอวี๋ฟังคำพูดของเถาจื่อแล้วอยากจะหัวเราะออกมา ท่าทีของเถาจื่อนั้นแข็งแกร่งมาก!

“ผู้ใดบ้างที่เป็นคนไข้ ขึ้นมาให้นางรับใช้ของข้าตรวจดูเสีย หากได้รับการยืนยันว่าติดเชื้อเราก็จะรับพวกเขาไว้รักษา!”

เถาจื่อเอ่ยอย่างรำคาญ “หออักษรยังมีผู้ป่วยอีกมากที่รอข้าอยู่!”

หลิงอวี๋ก้าวไปข้างหน้าแล้วเอ่ย “ผู้ป่วยอยู่ที่ใดเล่า? ก้าวมาข้างหน้าสิ! พระชายาของเราทำงานหนักมาทั้งวันแล้ว เมื่อรับผู้ป่วยเช่นพวกเจ้าไว้แล้วนางจะได้ไปพักผ่อนเสียที!"

หยางหมิงถูกเถาจื่อดักคอจนพูดมิออก เขาจ้องมองเถาจื่ออย่างดุร้ายแล้วให้ผู้ป่วยเข้าไปด้วยความโกรธ

หยางหมิงมีหรือจะยอมแพ้เช่นนี้ จุดประสงค์ของเขาคือเพื่อทดสอบว่าท่านอ๋องอี้อยู่ในเจ่าจวงหรือไม่ หากแผนล้มเหลวก็จะลองแผนอื่น

“พระชายาอ๋องอี้ โปรดเชิญท่านอ๋องอี้มาเถิด! ทางนี้พบผู้ป่วยโรคระบาด นายท่านของข้าต้องหารือกับท่านอ๋องอี้ว่าจะทำเยี่ยงไรต่อไป!”

เถาจื่อเอ่ยอย่างเย็นชา “ก่อนหน้านี้พวกเจ้าปฏิเสธท่านอ๋องที่พาคนไปตรวจสอบมิใช่รึ? ไฉนตอนนี้เห็นว่าสถานการณ์ร้ายแรงแล้วก็คิดถึงท่านอ๋องขึ้นมาเชียว?”

แต่คิดว่าหากยังมิไปดูอีกว่าท่านอ๋องอี้อยู่ในเจ่าจวงหรือไม่ หากคนเหล่านี้ถ่วงเวลารอกำลังเสริมมาถึงจะยิ่งยุ่งยากไปกันใหญ่

เขากลอกตาแล้วขยิบตาให้คนของตน ทันใดนั้นผู้คุ้มกันที่อยู่ใกล้เถาจื่อก็พุ่งเข้ามาตรงหน้าเถาจื่อ แล้วยื่นมือออกมาจับเถาจื่อไว้

“พระชายาอ๋องอี้ เราต้องการพบท่านอ๋องอี้ แต่ท่านกลับถ่วงเวลาอยู่ตลอด หรือว่าท่านอ๋องอี้มิได้อยู่ในเจ่าจวง แต่เห็นว่าโรคระบาดรุนแรง กลัวว่าจะติดเชื้อจึงหนีไปด้วยความกลัวตายแล้ว?”

เมื่อหยางหมิงเห็นว่าคนของเขาจับพระชายาอ๋องอี้ไว้ได้ก็เอ่ยอย่างชั่วร้าย “นี่มิเท่ากับถอยออกจากการต่อสู้หรอกหรือ หากองค์จักรพรรดิรู้เรื่องนี้เข้าจะต้องตัดหัวท่านอ๋องเป็นแน่!”

“นำทางไป เราต้องไปพบท่านอ๋องอี้เพื่อยืนยันเรื่องนี้! พระชายาอ๋องอี้ หากท่านมิให้ความร่วมมือ ก็อย่าตำหนิว่าพวกเราไร้ความปรานี!”

หลิงอวี๋หมดคำพูด ความผิดที่หยางหมิงมอบให้กับเซียวหลินเทียนช่างไร้ที่ติจริง ๆ!

ขอเพียงวันนี้พวกหยางหมิงไม่เห็นว่าเซียวหลินเทียนอยู่ในเจ่าจวง ความผิดเรื่องในการหลบหนีการต่อสู้ก็จะตกไปอยู่กับเซียวหลินเทียน เป็นวิธีที่ดีในการปกปิดความผิดของพวกเขา!