ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 746

หยางจื้อฟางคิดว่าเรื่องนี้จะยุติลงเช่นนี้จริง ๆ แต่สีหน้าของเซียวหลินเทียนก็เปลี่ยนไป เขายิ้มเยาะพลางเอ่ย

“ข้าหลวงหยาง เจ้าบอกว่าเจ้ามิได้ยินที่แม่ทัพหลี่ว์กับคนอื่น ๆ เปิดเผยตัวตนของพวกเขา จึงได้ทำร้ายองครักษ์ของข้าโดยมิตั้งใจ ข้ามิโต้เถียงกับเจ้าก็ได้!”

“แต่เรื่องของหยางหมิงนั้นมิสมเหตุสมผลเลย! เขารู้ว่าข้าประจำการอยู่ที่เจ่าจวง ก็ยังกล้าพาคนมาจับตัวพระชายาของข้าอีก! เจ้าขวัญกล้าเกินไปหรือไม่?”

หยางหมิงถูกคนของหยวนเจี้ยนจับตัวไว้ ขาของเขาถูกฟันและมีเลือดไหลอยู่เต็มพื้น จากนั้นก็ถูกองครักษ์สองคนพาตัวมา

“ช่วยด้วย… ข้าหลวงหยาง ท่านอ๋องอี้ มิใช่ว่ากระหม่อมอยากจะหยาบคายกับพระชายาอ๋องอี้นะพ่ะย่ะค่ะ แต่.. .แต่กระหม่อมสงสัยว่าพวกเขามีเจตนาร้ายต่อท่านอ๋อง จึงได้หุนหันพลันแล่นไป…”

หยางหมิงแอบบ่น ท่านอ๋องอี้อยู่ที่นี่ เช่นนั้นเหตุผลที่เขาใช้บุกเข้ามาเมื่อครู่จึงใช้การมิได้แล้ว เขาจะพูดกลบเกลื่อนคำโกหกของตนเองได้เยี่ยงไร!

“บังอาจ! คนของข้าจะมีเจตนาร้ายต่อข้าได้เยี่ยงไร! ข้าว่าเจ้าต่างหากที่เจ้าเล่ห์อยากลอบสังหารข้า ถึงได้จงใจพาคนบุกมาที่นี่!”

เซียวหลินเทียนตะโกนด้วยความโกรธ “ใครก็ได้ จับคนเหล่านี้ไปทั้งหมด ข้าต้องสอบสวนอย่างละเอียดว่าใครส่งพวกเขามาลอบสังหารข้า!”

“ท่านอ๋องอี้ เข้าใจผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ… หยางหมิงเป็นคนซื่อสัตย์มาโดยตลอด เขาจะกล้าลอบสังหารท่านอ๋องได้เยี่ยงไร!”

หยางจื้อฟางคิดจะแก้สถานการณ์อีกครั้ง จึงก้าวไปเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ข้าหลวงหยาง เจ้าจะรับรองให้หยางหมิงรึ?”

เซียวหลินเทียนหัวเราะเยาะพลางเอ่ย “หยางหมิงกล้าพาคนมาจับพระชายาของข้าเป็นตัวประกัน ทั้งยังทำความผิดอย่างโจ่งแจ้ง สายตาหลายคู่ที่จ้องมองอยู่เช่นนี้ เจ้าคิดว่าข้าตาบอดรึ?”

หลิงอวี๋ถือโอกาสผลักเถาจื่อไปข้างหน้าพลางเอ่ย “ท่านอ๋อง พวกเขาทำพระชายาบาดเจ็บด้วยเพคะ!”

เถาจื่อเชิดคอขึ้นให้ทุกคนเห็นรอยเลือดที่คอของตน

ใบหน้าของหยางจื้อฟางกระตุก เซียวหลินเทียนมิรอให้เขาพูดอะไรก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “หลักฐานแน่ชัด หากข้าหลวงหยางยังจะขวางอีก ข้าคงจะต้องสงสัยในเจตนาของเจ้าแล้ว!”

เพราะว่ามีความกังวลมากเกินไป เว้นแต่ว่าจะเข้าตาจน มิฉะนั้นก็ทำได้เพียงคิดวิธีปกปิดอดีตไว้เท่านั้น

หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีกับข้อเสียแล้ว หยางจื้อฟางก็ทำได้เพียงให้คนของตนเองซ่อมแซมรั้วกั้น

หยางจื้อฟางอยากจะทดสอบสิ่งที่เซียวหลินเทียนรู้ จึงกลอกตาแล้วเอ่ย

“ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมรู้ว่าท่านมาที่เจ่าจวง แต่เพราะยุ่งกับงานราชการมากจึงไม่มีเวลามาทำความเคารพท่าน วันนี้ตั้งใจมาเคารพท่านโดยเฉพาะแล้ว! ท่านอ๋องอี้ เราไปหาที่คุยกันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อหยางต้าหู่เห็นว่าหยางหมิงถูกนำตัวไปแล้ว เขาก็ขมวดคิ้ว วันนี้มิได้ประโยชน์เลย ทั้งจับคนเขาไปตั้งมากมายอีก ช่างเสียเปรียบจริง ๆ!

เขามีความคิดแบบเดียวกับหยางจื้อฟาง แค่ต้องการทำให้ท่านอ๋องอี้หยุดนิ่งไปชั่วคราว และทดสอบสิ่งที่เขารู้มา!

“ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมเองมีเรื่องจะหารือกับท่านอ๋องอี้เช่นกัน หากท่านอ๋องอี้มิว่าอะไร เชิญมานั่งคุยกันเถิด!” หยางต้าหู่เริ่มเชิญก่อน