ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 754

กระทั่งหยางจื้อฟางกับหยางต้าหู่มาถึงหออักษร หลิงอวี๋ก็ได้รับข่าวก่อนแล้ว จึงให้ทหารที่ได้รับบาดเจ็บเมื่อคืนนี้แต่งตัวเป็นหลี่ว์จงเจ๋อนอนอยู่บนเตียง

ส่วนฉินซานก็ให้หลี่เฉียงที่ติดเชื้อโรคระบาดปลอมตัวเป็นเขาแทน!

เผยอวี้ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว จึงมิจำเป็นต้องปกปิดใด ๆ

เมื่อหยางจื้อฟางกับหยางต้าหู่เข้าประตูไปก็เห็นเผยอวี้เปลือยเปล่าครึ่งหนึ่ง และมีผ้าพันแผลพันรอบเอวนอนอยู่บนเตียงก่นด่าคนไปอย่างรำคาญ

ทั้งสองคนแสร้งทำเป็นเป็นห่วงเผยอวี้ ทั้งยังไปเยี่ยมผู้ป่วยเหล่านั้นด้วย ครั้นเห็นว่าผู้ป่วยที่ติดโรคระบาดมิได้ดีขึ้นเลย ทั้งสองคนก็โล่งใจไป

ขณะที่ทั้งสองยังคอยสังเกตอยู่ ก็เห็นลู่หนานเรียกพระชายาอ๋องอี้ออกไปอย่างเร่งรีบ ทั้งสองจึงสบตากันและยิ่งรู้สึกว่าเซียวหลินเทียนมิใช่ปัญหาแล้ว

หมอเลื่องชื่อจากเมืองหลวงก็ช่วยต่อสู้กับโรคระบาดมิได้เช่นกัน

ในช่วงนี้พวกเขาเห็นผู้ป่วยโรคระบาดมากมาย อยู่ได้ไม่กี่วันก็ตายกันหมดแล้ว

ขอเพียงอดทนไปในสองสามวันนี้ แล้วรอจนกระทั่งท่านอ๋องอี้ป่วยตาย เช่นนั้นสิ่งที่พวกเขาทำก็สามารถปกปิดได้แล้ว

แม้ว่าจะคิดเช่นนี้ แต่ตอนที่หยางจื้อฟางออกไปก็ยังกำชับหยางต้าหู่อย่างมิวางใจว่า ต้องจับตาดูคนของเซียวหลินเทียนไว้อย่าให้พวกเขาไปไหนตามใจได้

สำหรับทหารองครักษ์ที่ออกไปข้างนอก ไม่ว่าจะเป็นสายลับหรือไม่ จับได้ให้ฆ่าเลย เพื่อป้องกันมิให้พวกเขาออกไปหากำลังเสริม

หยางต้าหู่พยักหน้ารับคำ สุดท้ายก็เอ่ยกับหยางจื้อฟาง

“ข้าจะคอยระวังท่านอ๋องอี้เอง ส่วนเจ้าก็ควบคุมองค์หญิงหกให้ดี ๆ หากท่านอ๋องอี้ตุกติกอะไร องค์หญิงหกจะเป็นยันต์ที่ช่วยปกป้องเรา!”

เมื่อหยางจื้อฟางได้ยินเขาเอ่ยถึงองค์หญิงหกก็ด่าออกมาด้วยความโกรธ

“หาได้ต้องให้เจ้ามาเตือนข้าไม่ หากท่านอ๋องอี้กล้าทำสิ่งใดบุ่มบ่าม ข้าจะฆ่าองค์หญิง​หกเป็นคนแรก!”

“นางสารเลวผู้นี้ถือตัวตนในฐานะองค์หญิงของตนเองเข้ามาวางอำนาจอยู่ในเว่ยโจวตลอด! ประเดี๋ยวก็จู้จี้ว่าที่พักอาศัยมิดี ประเดี๋ยวก็มาจู้จี้ว่าแม่ครัวในเรือนของข้าทำอาหารมิอร่อย!”

“แค่เกิดอยู่ในราชวงศ์ก็เลยมีชีวิตที่ดีกว่ามิใช่รึ? หากนางเกิดข้างนอกต่อให้นางถือรองเท้าให้ข้า ข้าก็มิชายตามองนางหรอก!”

สถานที่ที่ดีที่สุดในการสืบข้อมูลก็คือโรงน้ำชา ทั้งสองคนสั่งชาแล้วฟังแขกเหรื่อคุยกันที่มุมหนึ่งอย่างสงบ

ที่โต๊ะข้าง ๆ มีชายสองคนแต่งตัวเป็นพ่อค้า คนหนึ่งอายุประมาณยี่สิบปี อีกคนอายุสี่สิบกว่า ทั้งคู่ดูหน้านิ่วคิ้วขมวดแน่น

ฉินซานสังเกตพวกเขาทั้งสองอย่างเงียบ ๆ แล้วก็ได้ยินชายวันรุ่นเอ่ย “ท่านพ่อ ถือว่าการเดินทางครั้งนี้เสียเที่ยวเถิด ขอเพียงยังมีชีวิตอยู่ เราก็สามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีก!”

“อย่ากังวลไป หากกังวลจะเสียสุขภาพเอาได้ หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างคงจะแย่!”

ชายวัยกลางคนกำมือแน่น พลางเอ่ยด้วยความโกรธ

“แต่คราวนี้เราเดิมพันทั้งครอบครัวกับสินค้าเหล่านี้ ทั้งยังติดหนี้ภายนอกอยู่มิน้อย ตอนนี้มิเหลือสิ่งใดแล้ว… กลับไปแล้วจะชำระหนี้เหล่านั้นได้หมดเมื่อใดกัน!”

“ท่านพ่อ พูดเรื่องนี้ในตอนนี้ไปจะมีประโยชน์กระะไรเล่า! ราชสำนักไร้ความสามารถ จึงได้มีเจ้าหน้าที่ที่อ่อนแอเช่นนี้ เราขอยื่นฟ้องร้องไปก็มีแต่จะต้องยอมรับว่าตนเองซวย!”

แม้ว่าเสียงของชายวัยรุ่นจะเบามาก แต่ฉินซานก็ยังได้ยินอยู่ เขาขมวดคิ้วมุ่น สองคนนี้ไปเจอเรื่องยากลำบากอะไรหรืออย่างไร?