ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 760

ฉินซานแบกขอทานขึ้นลงหลังคา เขากังวลมาก เขามิสามารถอยู่บนหลังคาตลอดเวลาได้!

แต่เจ้าหน้าที่ทหารมากมายถึงเพียงนั้น เขาจะพาขอทานผู้นี้ออกไปได้เยี่ยงไร!

“พี่ชาย มิต้องสนใจข้าหรอก เจ้าแบกข้าไปเช่นนี้ เราจะหนีมิได้ทั้งคู่!”

ขอทานเอ่ย “วางข้าลงแล้วหนีไปเถิด!”

“เจ้นามว่าอะไร?” ฉินซานเอ่ยถาม

ขอทานลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ย “หลิงเสี่ยง…”

“หลิงเสี่ยง… เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย!”

ฉินซานตะโกนอย่างตื่นเต้น “ข้าคือฉินซาน! ท่านอ๋องอี้กับหลิงอวี๋อยู่ที่นี่ พวกเขาอยู่ในเจ่าจวง…”

“หลิงอวี๋ได้ยินว่าท่านปู่บอกว่าเจ้าขาดการติดต่อไป จึงขอให้ข้าตามหาเจ้า…”

ก่อนที่ฉินซานจะเอ่ยจบ ลูกธนูหลายลูกก็ยิงมาจากด้านล่าง

หลิงเสี่ยงชะงัก เขามิได้เห็นฉินซานมาหลายปีแล้ว อีกทั้งฉินซานก็ปลอมตัวด้วย เมื่อครู่จำเขามิได้เลย

“ฉินซาน วางข้าลง… แล้วหนีไปเถิด!”

หลิงเสี่ยงพยายามดิ้นรนและกระซิบข้างหูของฉินซาน “ข้าซ่อนของไว้ที่ศาลหลักเมืองนอกเมืองเว่ยโจว เจ้ารีบเอาไปมอบให้ท่านอ๋องอี้…”

“ข้ามิไหวแล้ว หากเจ้ามิทิ้งข้าไว้ เราจะตายกันทั้งคู่! เจ้ารีบไป ข้าจะช่วยเจ้าสกัดพวกที่ตามมาเอง!”

หลิงเสี่ยงพูดแล้วกำลังจะกระโดดลงไป แต่ฉินซานคว้าตัวเขาไว้

“เจ้าทำเช่นนี้มันเป็นการวิ่งหาความตายมิใช่หรือ? หากจะสกัดก็ควรเป็นข้าที่สกัดไว้…”

“ท่านพี่…” เหอโปกระโดดขึ้นมาบนหลังคาจากอีกด้านหนึ่ง

ฉินซานผลักหลิงเสี่ยงไปหาเขาทันที “พาแม่ทัพหลิงไปเร็วเข้า ข้าจะล่อพวกมันออกไปเอง!”

มีเรือนหลายแห่งด้านหลังศาลาว่าการ ฉินซานมิรู้ว่าองค์หญิงหกอาศัยอยู่ที่เรือนใด

เขากังวลมาก ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใด ก็จะยิ่งถูกพบได้ง่าย ยิ่งสถานที่ปิดเช่นนี้ยิ่งมิยากเลย

หลังจากที่ฉินซานสงบลง ก็ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ตรงประตูพระจันทร์เสี้ยวที่ลานด้านหลังกับลานด้านหน้า

หลังจากนั้นไม่นาน นางรับใช้สองคนก็เดินถืออาภรณ์ผ่านไป ฉินซานจึงตามพวกนางไปอย่างเงียบ​ ๆ

ทั้งสองคนหยุดที่ทางแยกข้างหน้า มีคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา “พี่เหลียน ข้าไปส่งอาภรณ์ให้คุณหนูใหญ่ก็จะกลับแล้ว หากคืนนี้พี่หญิงมิกลับมา ข้าก็จะมิเปิดประตูไว้ให้พี่หญิงแล้ว!"

นางรับใช้ชื่อพี่เหลียนยิ้มขมขื่นพลางเอ่ย “มิต้องเปิดประตูทิ้งไว้ให้ข้าหรอก คืนนี้ข้าต้องเฝ้าองค์หญิงหก กลับไปมิได้หรอก!"

นางรับใช้อีกคนเอ่ยอย่างเห็นอกเห็นใจ “โชคดีที่ข้ามิต้องรับใช้องค์หญิงหก พี่เหลียน สองวันมานี้พี่หญิงคงลำบากมากแล้ว! ข้าได้ยินมาว่าการรับใช้องค์หญิงหกนั้นยากยิ่ง!”

“ไม่หรอก แค่นางนิสัยเสียกว่าคุณหนูใหญ่ ทุบตีดุด่าข้า ข้าหวังจริง ๆ ว่านางจะไปโดยเร็วจะได้มิต้องเหนื่อยเช่นนี้!”

พี่เหลียนเอ่ยอย่างเศร้า ๆ “ไม่คุยกับเจ้าแล้ว ข้าต้องรีบเอาอาภรณ์ไปให้นาง หากช้าจะถูกดุอีก!"