ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 804

เซียวหลินเทียนสีหน้ามืดมนลง แล้วมองไปทางหลิงซวนกับเถาจื่อ

“เมื่อวานพระชายากินอะไร?”

หลิงซวนกับเถาจื่อต่างก็ตกใจกับคำพูดของหลิงเสี่ยง

หลิงซวนหน้าซีดลงพลางเอ่ยอย่างกังวล “ท่านอ๋อง นายน้อย หม่อมฉันกับเถาจื่อไม่มีทางวางยาพิษพระชายานะเพคะ! เรามิรู้ด้วยซ้ำว่าจินซาหลานคืออะไร!”

หลิงหว่านก็เอ่ยเช่นกัน “ท่านอ๋อง ท่านพี่เสี่ยวเสี่ยง หม่อมฉันเชื่อว่าหลิงซวนกับเถาจื่อไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้เพคะ!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างรำคาญ “ข้ามิได้บอกว่าข้าสงสัยพวกเจ้า… พวกเจ้าคิดให้ดี ๆ ว่าให้พระชายากินอะไร?”

หลิงซวนพยายามนึก เมื่อคืนนี้เจ่าจวงวุ่นวายมากจนนางลืมไปเลยว่าหลิงอวี๋กินอะไรไป!

เถาจื่อสงบสติอารมณ์ลงอย่างรวดเร็ว คิดแล้วก็เอ่ย “พระชายาทำการผ่าตัดลู่หนานมาเป็นเวลานาน ก่อนหน้านั้นนางยังปกติดี ไม่น่าจะถูกวางยาพิษ...”

“พระชายาทำการผ่าตัดเสร็จก็เหนื่อยมาก บ่าวจึงเอาน้ำกับอาหารแห้งให้นางเพคะ!”

เมื่อหลิงซวนได้ยินสิ่งนี้ก็เอ่ย “ก่อนที่พระชายาจะออกจากห้องผ่าตัดไป บ่าวให้นางกินน้ำ และให้นางกินอะไรเล็กน้อย แล้วนางก็ออกไปเพคะ!”

เถาจื่อเอ่ยเสริม “อาหารแข็งน่าจะไม่มีปัญหาอะไร เพราะหลังจากที่พระชายากินเสร็จแล้วบ่าวก็กินที่เหลือต่อ!”

“แต่บ่าวมิทันได้ดื่มน้ำนั้น! เพราะในขณะที่บ่าวกำลังจะดื่ม องค์หญิงหกก็ให้บ่าวไปช่วยพระนางหาอาภรณ์สะอาด! เมื่อบ่าวกลับมา น้ำนั้นก็หายไปแล้วเพคะ!”

“บ่าวยังคิดอยู่ว่ามีคนหิวน้ำแล้วเอาไป ก็เลยมิสนใจ จึงไปหาเหยือกน้ำใหม่มาใส่น้ำ!”

หัวใจของเซียวหลินเทียนบีบแน่น ตอนนั้นวุ่นวายมาก มีคนสามารถแอบเอาเหยือกน้ำของหลิงอวี๋ไปใส่ยาพิษได้

และเพราะกลัวถูกเปิดโปง จึงหยิบเหยือกน้ำออกไปทำลายหลักฐาน

แต่คนที่วางยาพิษคือใครกัน?

คนแรกที่เซียวหลินเทียนสงสัยคือองค์หญิงหก

ก่อนหน้านี้นางนำยาระบายกับยาพิษหลายชนิดติดตัวมาด้วย แม้ว่าตอนนั้นฉินซานจะค้นเจอของเหล่านั้นในรถม้าแล้ว

แต่ใครจะรู้ว่าองค์หญิงหกจะซ่อนยาพิษไว้ในที่ที่ฉินซานหามิเจอหรือไม่?

“องค์หญิง ข้างนอกกำลังเกิดความโกลาหลเพคะ ได้ยินมาว่าพระชายาถูกวางยาพิษและหมดสติไป ดังนั้นบ่าวจึงหาอาหารอะไรมิได้เลย จึงรีบกลับมารายงานให้องค์หญิงทราบเพคะ!”

“หลิงอวี๋ถูกวางยาพิษ?”

เซียวทงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที “นางกำลังจะตายจริง ๆ หรือ?”

“เพคะ! องค์หญิง ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าพระชายาติดโรคระบาด แต่ตอนนี้กลับบอกว่านางถูกวางยาพิษเพคะ…”

เซียงเอ๋อร์หัวเราะพลางเอ่ย “ได้ยินมาว่าหมอเฝิงกับหมอหานต่างทำอะไรไม่ถูก และไม่รู้วิธีแก้พิษด้วย...พระชายาคงจะตายในไม่ช้านี้แล้วเพคะ!”

“สมน้ำหน้า! นี่คือผลกรรมที่นางทุบตีข้า!”

เซียวทงหัวเราะอย่างมีความสุข “หลิงอวี๋ เจ้าเองก็มีวันนี้เช่นกันสินะ!”

“เรียกตัวเองว่าหมอชั้นเซียนมิใช่รึ? เช่นนั้นเจ้าควรแก้พิษตัวเองได้สิ! ฮ่า ๆ… เซียงเอ๋อร์ ข้ามีความสุขมาก! เจ้านำข่าวดีมาก ๆ มาให้ข้าเลย!”

“ฮ่า ๆ...ฮ่า ๆ...”