ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 805

เซียวทงหัวเราะอย่างมีความสุข แล้วก็ได้ยินเสียงดังปังแล้วประตูก็ถูกเตะเปิดออก

เซียวหลินเทียนเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

เซียวทงตกตะลึง รอยยิ้มบนใบหน้าชะงักไปทันที

“เจ้าดีใจมากหรือที่พี่สะใภ้ของเจ้าถูกวางยาพิษ?”

เซียวหลินเทียนจ้องมองเซียวทงอย่างดุร้ายพลางตะคอกเสียงแข็ง “เซียวทง โบยห้าไม้ที่เจ้าได้รับจากเสด็จปู่เฉิงครั้งที่แล้ว ดูเหมือนจะมิได้ทำให้เจ้าหลาบจำใช่หรือไม่!”

“เจ้ายังกล้าวางยาพี่สะใภ้ของเจ้าอีกหรือ?”

เซียวทงตะโกนด้วยความโกรธ “เสด็จพี่ อย่ามาใส่ร้ายหม่อมฉันนะ! หลิงอวี๋ถูกวางยาพิษมันมิเกี่ยวอันใดกับหม่อมฉัน เหตุใดเสด็จพี่ถึงบอกว่าหม่อมฉันเป็นคนวางยาพิษนางเล่า?”

เซียวหลินเทียนตะคอก “เซียวทง ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง หากเจ้ามอบยาแก้พิษมาให้ ข้าจะผ่อนปรนโทษให้เจ้า! มิเช่นนั้นหากข้าเจอด้วยตัวเอง ข้าจะทำให้เจ้าต้องตายทั้งเป็น!”

เซียวทงตะโกนด้วยความโกรธ “เซียวหลินเทียน เสด็จพี่กำลังใส่ร้ายหม่อมฉัน! หม่อมฉันทำร้ายฉินซาน แต่เสด็จพี่ก็ทุบตีหม่อมฉันแล้ว ด่าก็ด่าหม่อมฉันาแล้ว เสด็จพี่ยังมิยอมหยุดอีกหรือ?”

“เสด็จพี่จะต้องประหารหม่อมฉันด้วยหรือ? เหตุใดเสด็จพี่ถึงใจร้ายเยี่ยงนี้!”

เมื่อเห็นว่าเซียวทงมิยอมรับ เซียวหลินเทียนก็กัดฟันหมดความอดทน

“ข้าว่าเจ้ามิเห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตา! เซียวทง ในเมื่อเจ้ามิต้องการโอกาสที่ได้รับ เช่นนั้นก็อย่ามาโทษว่าข้าไร้ความปรานีก็แล้วกัน!”

“หลู่ชิ่ง ค้น…”

หลู่ชิ่งนำพวกองครักษ์มาหลายคน หลังจากได้ยินสิ่งนี้ก็รีบเข้าไปในเรือนแล้วค้นห้องของเซียวทง

เซียวทงทั้งโกรธทั้งกังวล นางกระทืบเท้าพลางตะโกน “เซียวหลินเทียน หม่อมฉันบอกว่ามิได้วางยาไง...หม่อมฉันเกลียดหลิงอวี๋ก็จริง แต่เรื่องที่หม่อมฉันมิได้ทำ เสด็จพี่จะมาบังคับให้หม่อมฉันยอมรับมิได้!”

เซียวหลินเทียนยิ้มอย่างเย็นชา “มิยอมรับก็มิเป็นไร รอให้พบหลักฐานก่อนเถอะ ข้าจะทำให้เจ้าเห็นเอง!”

พวกองครักษ์ตรวจค้นอย่างละเอียด ขณะที่เซียวทงยืนมองอย่างอับอายและรำคาญอยู่ข้าง ๆ

องครักษ์ของเซียวหลินเทียนมิละเว้นแม้แต่การค้นเสื้อผ้าชั้นในของนาง

เพราะมันมิใช่ของตนจริง ๆ!

ยาพิษกับยาระบายที่นางนำออกมาด้วยในครั้งนี้ล้วนถูกฉินซานค้นเจอหมดแล้ว นางจะมีของเช่นนี้ได้เยี่ยงไร!

แต่เซียวหลินเทียนกลับมิให้โอกาสเซียวทงอธิบาย เซียวทงมีประวัติทำผิด ก่อนหน้านี้ก็ใช้ยาระบายใส่ร้ายหลิงอวี๋ ตอนนี้การที่นางจะวางยาพิษเพราะเกลียดหลิงอวี๋ก็เป็นเรื่องปกติ

เซียวทงตะโกนอย่างรุนแรงมากเท่าไหร่ เซียวหลินเทียนก็ยิ่งรู้สึกว่านางรู้สึกผิดมากเท่านั้น!

“เซียวทง เจ้ากลับตัวมิได้จริง ๆ แล้วใช่หรือไม่!”

เซียวหลินเทียนจ้องมองนางด้วยความโกรธ “รีบไปเอายาแก้พิษมาเร็วเข้า อย่าบังคับให้ข้าลงมือ!”

“หม่อมฉันบอกว่านั่นมิใช่ของหม่อมฉัน! ต่อให้เรื่องไปถึงต่อหน้าเสด็จพ่อ หม่อมฉันก็จะพูดเช่นนี้!”

เซียวทงเอ่ยด้วยความโกรธ “เสด็จพี่แค่อยากจะฆ่าหม่อมฉันเพื่อล้างแค้นให้ฉินซานกับทาสผู้นั้นมิใช่รึ? เช่นนั้นก็เอาเลย! หม่อมฉันจะดูว่าหากเสด็จพี่ฆ่าหม่อมฉัน เสด็จพี่จะอธิบายให้เสด็จพ่อฟังเยี่ยงไร!”