ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 835

หลังจากที่ท่านอดีตเสนาบดีสงบลงเล็กน้อย หลิงอวี๋ก็เอ่ยเบา ๆ “ท่านปู่ วันนี้นอกจากจะมาเยี่ยมท่านแล้ว ข้ามีบางอย่างอยากจะถามท่านด้วย!”

“ท่านปู่ เรื่องนี้สำคัญมาก ท่านต้องบอกความจริงกับข้า!”

ท่านอดีตเสนาบดีชะงัก ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ เขาเอ่ยถามเสียงทุ้ม “เจ้าถามมาเถิด!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างยากลำบาก “ข้ากับพี่ชาย มิใช่ลูกทางสายเลือดของท่านพ่อใช่หรือไม่?”

ทันใดนั้นสีหน้าของท่านอดีตเสนาบดีก็ดูแย่ลง เขาจ้องมองหลิงอวี๋แล้วโวยขึ้นมา “เหตุใด ปีกกล้าขาแข็งแล้ว มิอยากยอมรับข้าในฐานะปู่ของเจ้าแล้วรึ?”

หลิงอวี๋คุกเข่าลงทันที พลางเอ่ยเสียงเรียบ “ท่านปู่ ท่านจะเป็นท่านปู่ของเราตลอดไป! เพียงแต่อาอวี๋อยากให้เรื่องเหล่านี้มันชัดเจน มิอยากถูกขังอยู่ในความมืดไปตลอดชีวิต!”

“ตัวตนของแม่ข้าก็สำคัญสำหรับกับข้ามาก หากท่านปู่รู้อะไรโปรดบอกมาเถิด! ข้าจะขอบคุณไปตลอดชีวิต!”

ท่านอดีตเสนาบดีมองหลิงอวี๋นิ่ง ๆ แล้วเงียบไปนานก่อนถอนหายใจพลางเอ่ย

“ตระกูลหลิงของข้ามิคู่ควรกับการมีลูกที่มีความสามารถเช่นพวกเจ้า เอาเถิด ข้าจะบอกเจ้า แล้วเจ้าไปเลือกเอาเอง!”

เขามองเซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนจึงเอ่ยทันที

“ท่านอดีตเสนาบดีหาอย่าได้ต้องกังวล มิว่าอาอวี๋จะเป็นลูกของตระกูลหลิงหรือไม่ นางก็ยังคงเป็นพระชายาของข้า ข้าจะไม่มีทางรังเกียจนางเพราะภูมิหลังของนาง!”

ท่านอดีตเสนาบดียังคงเอ่ยอย่างเย็นชา “ท่านออกไปก่อนเถิด! กระหม่อมจะบอกสิ่งเหล่านี้แก่อาอวี๋เท่านั้น ส่วนนางจะเต็มใจบอกท่านหรือไม่ ก็เป็นสิทธิ์ของนาง!”

เซียวหลินเทียนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินออกไป

ท่านอดีตเสนาบดีมองไปทางหลิงอวี๋พลางเอ่ย “นี่คือความลับของเจ้า ในเมื่อเจ้ากับเซียวหลินเทียนจะหย่าร้างกัน เจ้ามิควรบอกเขาทุกอย่าง! อาอวี๋ เขาเป็นองค์ชาย ครอบครัวกษัตริย์ไม่มีความรักที่แท้จริง เจ้าควรระวังไว้ด้วย! อย่าได้ทิ้งชีวิตไปเพราะเรื่องนี้!”

“ท่านปู่ ข้ารู้!”

“ท่านตาของเจ้าคิดอยู่สองวันก่อนจะตอบตกลง เขายังคุกเข่าลงให้ข้าเพราะเรื่องนี้ด้วย...”

“อาอวี๋ ท่านตาของเจ้าเป็นคนสู้มิยอมถอย ข้ารู้สึกปลื้มใจกับของขวัญล้ำค่าเช่นนี้ ข้าสาบานในตอนนั้นว่าข้าจะปฏิบัติต่อแม่ของเจ้าให้ดี!”

“ไหนเลยจะคิดว่า สุดท้ายกลับทำร้ายแม่ของเจ้า!”

ท่านอดีตเสนาบดีครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น แล้วดวงตาของเขารื้นน้ำตา “ในใจเจ้าคงจะโกรธเกลียดข้ากับหลิงเสียงเซิง! หากข้าดูแลฮุ่ยจวนดีกว่านี้นางก็คงมิตายเร็ว!”

“ข้ารู้สึกผิดกับท่านตาของเจ้า… ตอนนั้นเขายังส่งจดหมายติดต่อกับข้าหลังจากที่เขาลาออกกลับไป มีการรายงานความปลอดภัยของกันและกัน แต่หลังจากที่แม่ของเจ้าตายไป ข้าก็ส่งจดหมายให้เขา!”

“แล้วหลังจากนั้นท่านตาของเจ้าก็เขียนจดหมายกลับมา บอกว่าเขามิได้ตำหนิข้า แค่ฮุ่ยจวนโชคมิดีพอ! เขาให้ข้าใจดีกับพวกเจ้าสองคนพี่น้อง บอกว่าเขาจะหาเวลามารับพวกเจ้าที่เมืองหลวง!”

“นั่นคือจดหมายฉบับสุดท้ายที่ข้าได้รับจากท่านตาของเจ้า จากนั้นก็ไม่มีข่าวคราวใดจากเขาอีกเลย!”