ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 842

“แส้ทองดำของหม่อมฉันก็ถือเสียว่าเป็นของแทนใจที่มอบให้ท่านก็แล้วกัน!”

เมื่อเซียวหลินเทียนได้ยินสิ่งนี้ เขาก็โยนแส้ในมือไปที่เซี่ยโฮ่วตานรั่วราวกับว่าถูกไฟลวก แล้วเอ่ยด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

“ข้าแต่งงานแล้ว! ข้าไม่มีทางรับข้อเสนอของเจ้าหรอก!”

“แต่งงานแล้วก็หย่าร้างแล้วแต่งงานใหม่ได้เพคะ!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเอ่ยอย่างมั่นใจ “หม่อมฉันเป็นคนเดียวในใต้หล้านี้ที่คู่ควรกับท่าน! สตรีที่หาได้ทั่วไปเหล่านั้นจะมาเปรียบเทียบกับหม่อมฉันได้เยี่ยงไร!”

เซียวหลินเทียนพูดมิออก เขาอยากหลีกเลี่ยงแต่ก็ถูกเซี่ยโฮ่วตานรั่วขวางทางไว้

“ท่านอ๋องอี้ หม่อมฉันจะถือว่าท่านตกลงแล้ว งานเลี้ยงในวังพรุ่ง หม่อมฉันจะให้เสด็จพี่ของหม่อมฉันเอ่ยเรื่องแต่งงานกับเสด็จพ่อของท่าน!”

เซียวหลินเทียนตะคอกอย่างทนไม่ไหว “ข้ามิได้ตกลงอะไรกับเจ้าทั้งนั้น! องค์หญิงตานรั่ว โปรดเคารพตัวเองด้วย! หากกล้าขวางทางข้าอีก อย่ามาโทษว่าข้าไร้ความปรานี!”

“ช่างไร้ยางอายจริง ๆ! ท่านอ๋องอี้ของเราเป็นใคร ใช่คนที่ท่านอยากจะแต่งงานด้วยก็แต่งได้เลยเยี่ยงนั้นหรือ?”

“นั่นสิ เป็นสตรีแท้ ๆ กลับมาเสนอตัวเช่นนี้ กังวลว่าจะมิได้แต่งงานถึงร้อนใจเช่นนี้หรือ?”

เหล่าพ่อค้าแม่ค้าที่ได้รับประโยชน์จากเซียวหลินเทียนเห็นว่าสตรีต่างแคว้นผู้นี้เกาะแกะเซียวหลินเทียน พวกเขาก็พากันด่าขึ้นมาอีกครั้ง

เซี่ยโฮ่วตานรั่วมิได้สนใจอะไรนัก ฉีตะวันออกมีประเพณีที่เปิดกว้าง มิได้มีพิธีรีตองอะไรมากนักในเรื่องชายหญิง หากชอบก็ไปจีบเลย

แต่นางกำนัลซินจิ้งกลับอายจนหน้าแดง เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องอี้ปฏิเสธ แต่องค์หญิงของพวกนางก็ยังคงมิยอมเลิกรา ช่างเป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดยิ่ง

นางดึงตัวเซี่ยโฮ่วตานรั่วไว้แล้วกระซิบ “องค์หญิงเพคะ เสด็จกลับไปก่อนเถิด เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยหารือเถิดเพคะ!”

เซียวหลินเทียนมิสนใจพวกนาง เขาเดินตรงไปที่รถม้า จากนั้นก็เปิดม่านแล้วเข้าไปนั่ง

เซี่ยโฮ่วตานรั่วจ้องมองเซียวหลินเทียน แล้วก็เห็นสตรีผู้หนึ่งนั่งอยู่ในรถม้า ยังมิทันที่นางจะเห็นใบหน้านั้นชัดเจน ม่านในรถม้าก็ลดลงบดบังการมองเห็นของนางก่อน

“สตรีผู้นั้นคือพระชายาของท่านอ๋องอี้หรือ?”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเอ่ยถามใต้เท้าจ้าว

เขาเหลือบมองหลิงอวี๋แล้วเอ่ยอย่างหุนหันพลันแล่น “อาอวี๋ เช่นนั้นเราไม่ต้องหย่าร้างกันดีหรือไม่… ใช้ชีวิตเช่นนี้กันต่อไปเถิด!”

หลิงอวี๋ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองเซียวหลินเทียนอย่างแปลกใจ จากนั้นก็ยิ้มบาง ๆ พลางเอ่ย “วันนั้นท่านบอกว่ามิชอบหม่อมฉันมิใช่หรือ?”

“ข้า… ข้า...”

เซียวหลินเทียนเอ่ยตะกุกตะกัก “มิใช่ว่าข้ามิชอบ… แล้วก็มิใช่ว่าชอบ… ข้า… ข้าแค่คิดว่าตอนนี้เราก็อยู่กันดี! เข้ากันได้อย่างมีความสุขมากแล้ว...”

“ท่านมิรู้ด้วยซ้ำว่าตัวท่านต้องการอะไร อย่าได้เอ่ยเช่นนี้เลยเพคะ!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเรียบ ๆ “ถึงอย่างไรเราก็ยังหย่าร้างกันมิได้ในเร็ววัน ท่านมีเวลามากพอในการไปคิดให้แน่ชัดเพคะ!”

หลิงอวี๋มองออกไปนอกหน้าต่างรถม้า แล้วเอ่ยช้า ๆ “หม่อมฉันมิรู้ว่าการแต่งงานมีความหมายกับท่านอย่างไรบ้าง! แต่สำหรับหม่อมฉัน… มันเป็นมากกว่าแค่คนสองคนอยู่ด้วยกันเพคะ!”

“สามีที่หม่อมฉันต้องการคือคนที่ห่วงใยหม่อมฉัน รักหม่อมฉัน ปกป้องหม่อมฉัน เข้าใจหม่อมฉัน และเชื่อในตัวของหม่อมฉัน! อยู่กันไปจนแก่เฒ่า ไม่ทิ้งกันไปไหน แล้วครองคู่อยู่ด้วยกันไปตลอด...”