ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 856

เฮ่อจู้ตบไปอีกครั้งอย่างโหดร้าย หลิงอวี๋ถูกตบจนตาพร่า และมีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก

เฮ่อจู้จะตบตีต่ออีก แต่มีเสียงโกรธ ๆ ตะโกนมา “หยุด!”

เฮ่อจู้ไม่หันกลับไป พลางตะคอกด้วยความโกรธ “ใครมันกล้ามายุ่งเรื่องของข้า? วันนี้ข้าจะฆ่านางสารเลวผู้นี้...”

เฮ่อจู้เหวี่ยงมือตบไปอีกครั้ง แต่ยังมิทันที่มือของเขาจะโดน ก็มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วคว้ามือของเฮ่อจู้ไว้

ยังมิทันที่เฮ่อจู้จะได้โต้ตอบ เซียวหลินเทียนก็คว้ามือของเขาไปด้านหลัง จากนั้นเฮ่อจู้ก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“บังอาจ...”

“ท่านอ๋องอี้!”

มีเสียงเรียกดังขึ้นในเวลาเดียวกัน เท้าของเซียวหลินเทียนเหยียบอยู่บนหน้าอกของเฮ่อจู้อย่างโหดร้าย

เขาเห็นหลิงอวี๋ถูกทุบตีอยู่กับพื้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งบวมช้ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง และมีเลือดไหลลงมาที่มุมปากของนาง

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? ถึงได้กล้าทุบตีพระชายาของข้า!”

เซียวหลินเทียนสีหน้ามืดมน ออกแรงที่เท้ามากขึ้น เฮ่อจู้รู้สึกราวกับว่ากระดูกที่อกของตนเองกำลังจะหักไปหมด หายใจไม่ออกเลย

จ้าวซวนกับเฉาอี้ที่ตามหลังมาเห็นสภาพที่น่าเวทนาของหลิงอวี๋ ก็จ้องมองเฮ่อจู้อย่างโกรธ ๆ

“ท่านอ๋องอี้ อย่าทำร้ายรองผู้บัญชาการของเราเลยพ่ะย่ะค่ะ... นี่มิใช่ความผิดของรองผู้บัญชาการ พระชายาอ๋องอี้สังหารท่านหญิงจ่างหนิงกับเฮ่ออันลูกชายของรองผู้บัญชาการ ท่านจะโกรธรองผู้บัญชาการมิได้หนาพ่ะย่ะค่ะ!”

“องค์ชายสี่ ปล่อยก่อนเถิด สืบสวนให้แน่ชัดก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วค่อยว่ากัน!”

ท่านอ๋องเฉิงวิ่งตามมาจนหอบ เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ก็รีบห้ามไว้ทันที

วรยุทธของเซียวหลินเทียนนั้นแข็งแกร่งมาก หากออกแรงมากขึ้นอีก เฮ่อจู้จะเหลือชีวิตอีกเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น

“เด็ก… ยัง… ยังหายใจอยู่...”

เสียงแผ่วเบาดังขึ้นมา

เซียวหลินเทียนมองไป เห็นว่าบนหน้าอกกับริมฝีปากของหลิงซวนล้วนมีแต่เลือด นางนอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรงพลางเอ่ย

เด็กชายนอนอยู่ข้าง ๆ หลิงซวน

เซียวหลินเทียนมองใบหน้าที่บวมช้ำของนางอย่างปวดใจ แล้วหยิบผ้าออกมาช่วยเช็ดเลือดให้นาง

หลิงอวี๋ได้สติขึ้นมาเล็กน้อย จึงเอ่ยอย่างอ่อนแรง “ไปดูทีว่าหลิงซวนได้รับบาดเจ็บที่ใด! เถาจื่อด้วย... นางอยู่ที่ใดกัน?”

เซียวหลินเทียนส่งสัญญาณให้จ้าวซวนกับเฉาอี้ไปตรวจสอบ

จ้าวซวนกำลังตรวจสอบหลิงซวน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวุ่นวายดังมาจากข้างนอก ตามมาด้วยเสียงของขันทีเซี่ย

“ฝ่าบาทเสด็จแล้ว...”

ตามมาติด ๆ ด้วยเสียงเศร้าสร้อยของฮองเฮาเว่ย “จ่างหนิงผู้น่าสงสารของข้า… นาง… เกิดเรื่องมิดีขึ้นกับนางจริง ๆ หรือ?”

“ข้ามิเชื่อ ข้าต้องเห็นด้วยตาของข้าเอง...”

ภาพท่านหญิงจ่างหนิงที่นอนจมกองเลือดแวบขึ้นมาในหัวของหลิงอวี๋

นางนึกถึงคนชุดดำสามคนกับเงามืดลึกลับผู้นั้น...

เมื่อครู่เฮ่อจู้ยืนกรานว่าตนฆ่าท่านหญิงจ่างหนิงกับลูกชายของเขา หรือว่าพวกเขามิเห็นคนชุดดำที่ถูกนางจัดการไว้หรือ?