ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 868

ป้าหลี่เหลือบมองหลิงอวี๋แล้วรีบวิ่งไปพร้อมกับตะโกน

“แม่นางเหยียน ข้าเห็นว่ามีนักโทษคนหนึ่งที่ยังไม่ฟื้น เกรงว่าหากนางตายไปแล้วเราจะอธิบายให้ท่านอ๋องเฉิงฟังมิได้ ก็เลยมาดู...”

เสียงของป้าหลี่จางหายไปแล้ว แต่หลิงอวี๋ยังคงได้ยินแม่นางเหยียนดุด่าป้าหลี่อยู่เลย

นางเองก็มิสนใจพวกนาง แล้วคุกเข่าลงข้างหลิงซวน พยุงหลิงซวนขึ้นมาป้อนน้ำให้นาง

หลิงซวนมีไข้อยู่จริง ๆ หลิงอวี๋ฉีดยาลดไข้กับยาปฏิชีวนะให้แล้ว แต่ร่างกายของนางยังคงร้อนมาก

หลิงอวี๋ป้อนน้ำให้นางไปครึ่งโหล จากนั้นหลิงซวนก็ลืมตาด้วยความงุนงง

หลิงอวี๋เช็ดเหงื่อออกจากใบหน้าของนางอย่างรู้สึกผิด แล้วช่วยจัดผมของนางด้วย

“อาจารย์...”

หลิงซวนโน้มตัวพิงไปในอ้อมแขนของหลิงอวี๋ ครั้นมองเห็นทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน นางก็ยิ้มแล้วเอ่ย “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเข้ามาในห้องขัง มิคิดเลยว่าห้องขังจะเป็นเช่นนี้!”

“ข้าเป็นคนทำให้เจ้าเดือดร้อน ข้าขอโทษ!” หลิงอวี๋เอ่ยด้วยรอยยิ้มขมขื่น

หลิงซวนเอ่ยอย่างโง่เขลา “หากมิใช่เพราะอาจารย์ ข้าก็คงตายไปนานแล้ว! ตอนนี้ข้ายังมีชีวิตอยู่ แค่ทนทุกข์เล็กน้อยชั่วคราว มิได้มีอะไรเลย!”

“ข้าเชื่ออาจารย์ ท่านจะต้องมีวิธีพาพวกเราออกไปจากที่นี่ได้แน่นอน!”

หลิงอวี๋พยักหน้า “อืม ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ให้พวกเราออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด!”

นางหยิบหมั่นโถวที่ป้าหลี่มอบให้ แล้วฉีกออกป้อนให้หลิงซวนทีละนิด

หลิงซวนกินไม่กี่คำก็กินต่อไม่ได้แล้ว นางยิ้มขมขื่นแล้วลูบหน้าอกพลางเอ่ยกับหลิงอวี๋

“อาจารย์ ข้ากินมิไหวแล้ว… ตรงนี้มันเจ็บนิดหน่อย… เหมือนว่าจะหายใจไม่ออก ราวกับถูกอุดตันไว้!”

“ให้ข้าดูหน่อย!”

หลิงอวี๋วางหมั่นโถวลงแล้วจับชีพจรของหลิงซวน

นางใช้ประสาทสัมผัสของนางรับรู้ว่าการเต้นของหัวใจของหลิงซวนไม่สม่ำเสมอ มันคล้ายกับมีลิ่มเลือดแบบในยุคปัจจุบัน เลือดไม่สามารถไหลเวียนไปถึงหัวใจได้อย่างราบรื่น

ใครจะคิดว่าลูกสาวผู้ล้ำค่าเพียงคนเดียวนี้จะถูกพระเจ้าพรากไปอย่างโหดร้าย

กระทั่งพระชายาเว่ยถูกแม่นมเจี่ยคนสนิทของนางปลุกขึ้นมา นางแทบไม่เชื่อความจริงเลย

นางมองแม่นมเจี่ยทั้งน้ำตา พลางเอ่ยถามอย่างคาดหวัง “แม่นม ข้าฝันร้ายใช่หรือไม่? เหตุใดข้าถึงฝันว่าจ่างหนิงถูก… ถูกฆ่าไปแล้ว...”

แม่นมเจี่ยมองนางอย่างเศร้าใจ น้ำตาไหลอาบแก้มพลางเอ่ย “พระชายา ท่าน... ท่านมิได้ฝันเจ้าค่ะ... มันเป็นเรื่องจริง! จ่างหนิงถูกฆ่าตายจริง ๆ!”

ภาพตรงหน้าของพระชายาเว่ยมืดลง นางเกือบจะเป็นลมอีกครั้งแล้ว

แม่นมเจี่ยจับนางไว้ แล้วเอ่ยเสียงสะอื้น “พระชายา... ขอแสดงความเสียใจด้วยเจ้าค่ะ... ยังมีอีกหลายเรื่องที่รอท่านอยู่...เรื่องพิธีศพของท่านหญิงรอให้ท่านจัดการอยู่เจ้าค่ะ...”

พระชายาเว่ยมองแม่นมเจี่ยอย่างว่างเปล่า พลางลูบหน้าอกหายใจหอบ

แม่นมเจี่ยรีบลูบหน้าอกของนางแล้วปลอบนางพลางสะอื้น “พระชายา… หากจะร้องไห้ก็ร้องออกมาเถิดเจ้าค่ะ! อย่าเก็บเอาไว้… ลูกจากไปแล้ว… ยัง... ยังสามารถมีใหม่ได้นะเจ้าคะ!”

“ท่านต้องอย่าปล่อยให้ตัวเองโกรธจนเจ็บป่วยไปเด็ดขาด! การแก้แค้นให้จ่างหนิงยังรอให้ท่านจัดการอยู่!”