ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 885

หลิงอวี๋ถูกแม่นมเจี่ยกับนางรับใช้จับไว้จนมิสามารถขยับได้เลย

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อนางรู้สึกว่านางกำลังจะหายใจไม่ออก แม่นมเจี่ยก็ปล่อยมือออก

แม่นมเจี่ยหัวเราะอย่างเต็มที่ “เจ้าได้กลืนยานี้ไปแล้ว ตอนนี้เจ้าอยากอาเจียนก็อาเจียนออกมามิได้แล้ว! แค่รอจนกว่าผิวหนังกับเนื้อของเจ้าจะเปื่อยเน่าแล้วตายไปในวันพรุ่งเสียเถอะ!”

แม่นมเจี่ยจ้องมองหลิงอวี๋อย่างดุร้ายอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อนางเห็นว่าหลิงอวี๋หมดแรงแม้แต่จะอาเจียนแล้วนางก็ออกไปพร้อมกับนางรับใช้อย่างสบายใจ

อ้วก… อ้วก...

หลิงอวี๋อาเจียนอยู่หลายครั้ง แต่มิสามารถอาเจียนออกมาได้เลยจริง ๆ

นางพาตัวเองเข้าไปในไร่ยาในมิติ บนพื้นยังมีกล่องเหล็กที่ตนเอาขึ้นมาจากสระน้ำวางอยู่

หลิงอวี๋เห็นขวดยาเล็ก ๆ นั้น สิ่งที่หลานฮุ่ยจวนทิ้งไว้น่าจะเป็นยาแก้พิษ!

นางไม่มีแรงที่จะตรวจสอบว่าตนได้รับพิษชนิดใดอีกต่อไปแล้ว จึงเทยาออกมาเม็ดหนึ่งแล้วกลืนลงไป

เม็ดยานี้เข้าปากไปแล้วรู้สึกสดชื่น และมีกลิ่นหอมแปลก ๆ เสียดายที่มีแค่สามเม็ดเท่านั้น

ไม่นานหลังจากที่หลิงอวี๋กลืนยาเข้าไป การมองเห็นก็พร่ามัว ความรู้สึกง่วงนอนก็เข้ามาครอบงำ นางฝืนมิไหวแล้วจึงหลับไปอีกครั้ง

นางมิรู้ว่านางหลับไปนานแค่ไหน แค่รู้สึกว่าตนฝันแปลก ๆ มากมาย และติดอยู่ในห้วงความฝันมิสามารถออกไปได้

นางมิรู้ว่าตนหลับไปแล้วอีกคืนหนึ่ง ภายนอกมาถึงในวันที่นางจะถูกตัดหัวต่อหน้าทุกคนแล้ว...

พระชายาเว่ยเลือกจัดงานศพของจ่างหนิงวันนี้

ในตอนเช้า พระชายาเว่ยเข้ามาในวังพร้อมแต่งกายด้วยชุดสีขาว นางคุกเข่าลงด้านนอกห้องตำราขององค์จักรพรรดิรอให้องค์จักรพรรดิขึ้นทำการตัดสิน

เมื่อฮองเฮาเว่ยได้ยินเรื่องนี้ นางก็ให้แม่นมคนสนิทไปถามว่าเหตุใดนางถึงทำเช่นนี้

จากมุมมองของฮองเฮาเว่ย พระชายาเว่ยควรสังหารหลิงอวี๋ตามสั่งของตนแล้ว นางควรจะพอใจกับการแก้แค้นครั้งใหญ่ที่ทำสำเร็จแล้ว

แม่นมเว่ยเอ่ยอย่างระมัดระวัง “บ่าวได้ถามขันทีเซี่ยแล้ว แต่คาดว่ายังไม่มีเพคะ...”

“ไทเฮา แต่จะตำหนิพวกเขามิได้เพคะ มันยากมากที่จะหามือสังหารในเวลาอันสั้นเช่นนี้! ทางด้านกระทรวงยุติธรรมก็มีคดีมากมายที่เวลาหนึ่งปีหรือสิบกว่าปีก็ยังไขคดีมิได้…”

“จะเทียบกับเรื่องนี้ได้เยี่ยงไรเพคะ? หากมิพบหลักฐาน อาอวี๋จะถูกตัดหัวในเวลาบ่ายสามนี้แล้วเพคะ!”

ไทเฮาเหลียงกังวลมาก “ให้คนคอยจับตาดู หากมีข่าวใด ๆ ให้กลับมารายงานให้ข้ารู้ทันที! ให้ขันทีน้อยเซี่ยไปดูที่ตำหนักอ๋องอี้ด้วย พวกเขาจะให้ข้าร้อนใจจนตายหรือ?”

“หามิพบหลักฐาน อย่างน้อยก็ควรคิดหาวิธีที่จะช่วยเฮ่ออันก่อน ข้าก็สามารถช่วยพูดให้พวกเขาเพื่อชะลอเวลาได้!”

“ตอนนี้พวกเขาทำอะไรมิได้สักอย่าง แม้ว่าข้าอยากจะช่วยก็ทำมิได้หรอก!”

แม่นมเว่ยเอ่ยปลอบ “ไทเฮาหาอย่าได้ทรงกังวลเพคะ บางทีตอนนี้พระชายาอ๋องอี้อาจคิดวิธีได้แล้วก็ได้เพคะ!”

“ข้าก็หวังเช่นนั้น!” ไทเฮาเหลียงอารมณ์เสีย “แม่นมเว่ย นำพระคัมภีร์มาให้ข้า ข้าจะท่องพระคัมภีร์สงบสติอารมณ์!”