ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 918

ทั้งสองคนมิกล้าเคลื่อนไหวใด ๆ และมิกล้าหายใจตามปกติด้วย เพราะกลัวว่าจะรบกวนอีกฝ่าย

หลิงอวี๋เพียงอธิษฐานขอให้เซียวหลินเทียนประหม่าจนหลับไป นางจะได้พลิกตัวได้อย่างอิสระ

เซียวหลินเทียนก็เช่นกัน ปลายจมูกของเขาได้กลิ่นหอมจากร่างกายของหลิงอวี๋ จิตใจของเขาฟุ้งซ่าน แต่ก็มิกล้าทำอะไรเลย

ตอนนี้เขาเป็นบุรุษปกติแล้ว!

ชั่วครู่หนึ่ง เซียวหลินเทียนอยากกอดหลิงอวี๋มาก เขาต้องการนางอย่างมิสนใจสิ่งใดแล้ว!

แต่สัญชาตญาณดั้งเดิมเช่นนี้ยังทำให้เซียวหลินเทียนต้องล่าถอยไป!

หลิงอวี๋คือสหายของเขา คือศิษย์น้องของเขา และเป็นคนที่เขาอยากปกป้องในภายหน้า!

เขาต้องมิทำร้ายนางก่อนที่เขาจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วเขาคิดอย่างไรกับนางกันแน่!

ทั้งสองตัวแข็งทื่อเช่นนี้อยู่เป็นเวลานาน จนหลิงอวี๋ทนมิไหวผล็อยหลับไปด้วยความง่วง

เซียวหลินเทียนอยู่จนกระทั่งใกล้รุ่งสางจึงจะหลับลงได้

หลังจากนอนหลับไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงของหานเหมยดังมาจากข้างนอก “ท่านอ๋อง ถึงเวลาตื่นแล้วเพคะ!”

เซียวหลินเทียนตื่นขึ้นมา รู้สึกว่าหลิงอวี๋ยังคงหลับอยู่ จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

กระทั่งเปลี่ยนอาภรณ์ออกมาแล้ว หลิงอวี๋ก็ยังคงหลับอยู่

เซียวหลินเทียนเดินไปที่เตียง มองดูหลิงอวี๋ที่กำลังหลับอยู่ในแสงสลัว แล้วจู่ ๆ ความอบอุ่นที่อธิบายมิได้ก็ผุดขึ้นในใจของเขา

“อาอวี๋ ทุกสิ่งในอดีตนับว่าตายไปแล้วเมื่อวาน จากนี้ไปเรามาเริ่มต้นกันใหม่เถิด…”

เขาก้มลงไปจูบบนใบหน้าหลิงอวี๋อย่างอ่อนโยน

นี่มินับว่าเป็นการกลั่นแกล้งหลิงอวี๋หรอกใช่หรือไม่!

เซียวหลินเทียนออกไปเงียบ ๆ อย่างอารมณ์ดี...

......

แต่ถ้าหากอยากรู้ว่าเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋มีความสัมพันธ์อย่างไร ก็ต้องมีนางรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ หลิงอวี๋

“เวิ่นอวี้ หากมีเวลาก็ลองเข้าไปตีสนิทกับนางรับใช้ของหลิงอวี๋นเถอะ ดูว่าจะดึงคนมาช่วยพวกเราได้หรือไม่!”

“ข้ามิเชื่อว่าข้างกายหลิงอวี๋จะเป็นเหมือนถังเหล็กที่หาช่องโหว่มิเจอหรอก!”

เวิ่นอวี้เอ่ย “เจ้านาย พวกเราติดตามมาให้ท่านแล้ว บ่าวเห็นว่านางรับใช้ของพระชายามักจะได้รับผลประโยชน์จากพระชายาเสมอ ให้เงินอยู่บ่อย ๆ บ่าวกังวลว่าพวกนางจะมิสนใจท่านเจ้าค่ะ!”

“ความสามารถของพวกเราเองก็มิสามารถเทียบกับพระชายาได้เลย!”

เสวี่ยฉินจ้องมองนาง แต่เวิ่นอวี้ก็พูดความจริง!

แม้ว่าพวกนางจะถูกฮองเฮาเว่ยส่งมา แต่ก็เป็นเพียงทาส เงินรายเดือนที่ตำหนักอ๋องอี้มอบให้นั้นมีจำกัด หากเอาไปซื้อตัวคน แล้วค่าใช้จ่ายรายวันของตนจะทำเยี่ยงไรเล่า?

“ใช่แล้ว คนในตำหนักบอกมิใช่หรือว่าหลิงอวี๋เป็นนายที่แสนดี? เรามิสามารถใช้เงินดึงตัวคนของนางได้ เช่นนั้นเราก็ใช้ความยากลำบากเสียเถิด!”

เสวี่ยฉินมองเวิ่นอวี้ยิ้ม ๆ “เจ้าก็ทนทุกข์สักหน่อย! เมื่อข้าได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋อง ข้าจะให้ท่านอ๋องยอมรับเจ้าเป็นนางต้นห้องแน่นอน!”