ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 920

เมื่อทั้งสี่คนข้างนอกได้ยินสุ่ยหลิงมาถ่ายทอดคำพูดของหลิงอวี๋ ก็มองหน้ากันไปมา

เสวี่ยเจินรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันทีเมื่อชื่อของนางถูกเรียก และแทบรอมิไหวที่จะเดินเข้าไปในเรือนริมวารี

จื่อผิงดูสงบลงเล็กน้อย แล้วขมวดคิ้วอันบอบบางพลางเอ่ยถามสุ่ยหลิง “เหตุใดพระชายาถึงจะพบแค่เราสองคน! เนี่ยนจือกับน้องเสวี่ยฉินทำอะไรผิดหรือไม่?”

สุ่ยหลิงฟังออกถึงเจตนาของจื่อผิงที่จะทำให้เกิดความขัดแย้ง จึงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

“พระชายามิชอบความวุ่นวาย พวกท่านทั้งสี่คนเข้าไปพร้อมกันจะไปรบกวนนาง นางมิชอบเจ้าค่ะ!”

“เหตุใดกัน อนุชายาจื่อ เจ้ามีข้อโต้แย้งใด ๆ กับการจัดการของพระชายาหรือ? หากเจ้ามิยินยอม ก็เปลี่ยนเป็นเสวี่ยฉินเถิด เจ้าค่อยมาวันอื่น!”

เสวี่ยฉินเอ่ยอย่างใจร้อน “เช่นนั้นให้ข้าไปเถิด พี่จื่อผิง เจ้าไปวันอื่นแล้วกัน!”

พูดแล้ว เสวี่ยฉินก็ลากเสวี่ยเจินเดินเข้าไป

จื่อผิงโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนไปเลย นางหันไปจะให้เนี่ยนจือช่วยแทนตนเอง

เนี่ยนจือยิ้มบาง ๆ “ในเมื่อพระชายามิอยากให้เสียงดัง เช่นนั้นเนี่ยนจือจะกลับมาทำความเคารพพระชายาในวันอื่น!”

พูดจบ เนี่ยนจือก็พานางรับใช้ออกไป

จื่อผิงฝืนยิ้มให้สุ่ยหลิงแล้วเดินตามเนี่ยนจือกลับไป

กระทั่งทั้งสองกลับมาที่เรือนมณฑา ทันทีที่เข้าไปในประตูจื่อผิงก็ทนมิไหวตะโกนใส่เนี่ยนจือ “เนี่ยนจือ เจ้าหมายความเยี่ยงไร? เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเรามาที่นี่ด้วยเหตุใด?”

“เจ้ามิสนใจคำพูดของฮองเฮารึ?”

เนี่ยนจือยิ้มเย็นชา “จื่อผิง เจ้ากับข้าต่างก็เป็นทาส แม้ว่าตอนนี้เราจะกลายเป็นอนุชายาของตำหนักอ๋องอี้แล้ว แต่เราก็ยังเป็นทาสอยู่!”

“หากพวกเจ้าอยากจะจัดการกับพระชายา พวกเจ้าก็ทำไป อย่ามาลากข้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย!”

“ข้ารู้แค่ว่าตอนนี้ฮองเฮามิแน่ใจว่าจะสามารถเข้าถึงตำหนักอ๋องอี้ได้ แต่หากพระชายาต้องการให้ข้าตาย ข้าจะตายทันที!”

“แต่ตอนนี้ท่านมีโอกาสที่จะต่อสู้และเปลี่ยนโชคชะตาของตนเองแล้ว เหตุใดท่านมิแสดงตัวออกไปเล่า? ท่านจะยอมแพ้หรือเจ้าคะ?”

“หลานเฟิง ตบปาก...”

ใบหน้าของหลานเฟิงดูสงบ แล้วดึงเสี่ยวเยวี่ยมาตบนางสี่ครั้ง

เสี่ยวเยวี่ยรู้สึกผิดและเสียใจที่ถูกตบ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับใบหน้าที่เย็นชาของเนี่ยนจือ นางก็มิกล้าพูดอะไรอีก พลันคุกเข่าลง

“เสี่ยวเยวี่ย ครั้งนี้เป็นเพียงการลงโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ จุดประสงค์ก็เพื่อให้เจ้าจำเอาไว้ ต่อไปอย่าได้พูดเรื่องไร้สาระอีก!”

เนี่ยนจือเหลือบมองเสี่ยวเยวี่ยอย่างเย็นชา ในที่สุดก็อดมิได้ที่จะพูดเสียงเบา “ข้ารู้ว่าเจ้าทำเพื่อข้า! แต่ที่นี่ตำหนักอ๋องอี้ มิต่างจากอยู่บ้านที่เมื่อก่อนสามารถพูดจาได้อย่างอิสระ!”

“เสี่ยวเยวี่ย เจ้าเห็นเพียงภายนอกเท่านั้น! เจ้าจะไปรู้อะไร พระชายาอ๋องอี้ผู้นี้มิธรรมดาอย่างที่เจ้าคิดหรอก!”

“อย่าว่าแต่เรื่องอื่นเลย เจ้าดูแค่ครั้งนี้ที่เห็นอยู่ชัด ๆ ว่านางจะต้องตายแน่ ๆ แต่นางกลับรอดพ้นมาได้ก็น่าจะรู้ความแข็งแกร่งของนางแล้ว!”