ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 927

สุ่ยหลิงกับหานอวี้ต่างก็เป็นคนที่มีวรยุทธ ทั้งสองสบตากันแล้วแยกทางกันตาม

กระทั่งหลิงอวี๋ตามหานอวี้วิ่งเข้าไปในตรอก ก็เห็นว่าชายร่างเตี้ยไล่ตามไปถึงตัวเด็กชายแล้ว เขาโบกแส้ในมือพันรอบน่องของเด็กชาย

เด็กชายกรีดร้องแล้วล้มลงกับพื้น

“เจ้าหัวขโมยตัวน้อย ตกไปอยู่ในมือของข้าแล้วยังคิดจะหนีอีก ข้าจะฟาดให้เจ้าฟันหลุดเสียนี่…”

มู่หรงชิ่งดึงแส้ลากเด็กชายมาอยู่ตรงหน้าตน เด็กชายพยายามดิ้นรนอย่างสุดแรง แต่ก็สู้มิได้ จึงถูกมู่หรงชิ่งลากตัวไป

“ส่งกระเป๋าเงินออกมา! มิฉะนั้นข้าจะตัดมือเจ้า!”

มู่หรงชิ่งดึงกริชออกมาจากรองเท้าของนาง แล้วโบกมันตรงหน้าของเด็กชาย

เด็กชายกัดฟันแล้วจ้องมองมู่หรงชิ่งด้วยสายตาโกรธเคือง

หลิงอวี๋กับหานอวี้ตามมาถึงแล้ว นางเห็นว่าเด็กชายสวมชุดขาดรุ่งริ่ง น่องกับแขนของเขาได้รับบาดเจ็บ มีทั้งรอยเก่ารอยใหม่

หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว พลางเอ่ยอย่างอดทน “เด็กน้อย เจ้าเอากระเป๋าเงินของข้าไปสินะ! เอากระเป๋าเงินมาให้ข้าแล้วข้าจะมิเอาความเจ้า!”

มู่หรงชิ่งเอ่ยอย่างมิพอใจ “จะมิเอาความได้เยี่ยงไร! อายุยังน้อยถึงเพียงนี้ก็ขโมยของเสียแล้ว เติบโตขึ้นไปจะมิฆ่าคนหรอกหรือ! คนเช่นนี้หากถูกจับได้ในที่ของเราคงถูกตัดมือขาดแล้ว!”

เด็กชายตกใจจนตัวหด แล้วมองไปทางหลิงอวี๋ แสดงถึงการขอร้อง

หลิงอวี๋เห็นเด็กชายหวาดกลัว จึงดึงมู่หรงชิ่งออกมา

ตอนนี้หลิงอวี๋มองเห็นได้ชัดเจนแล้วว่า มู่หรงชิ่งมีใบหน้างดงามละเอียดอ่อน แม้ว่าจะสวมอาภรณ์บุรุษ แต่นางก็มิสามารถซ่อนรูปลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนไว้ได้ เห็นได้ชัดว่าเป็นสตรีที่แต่งตัวเป็นบุรุษ

กอปรกับที่หญิงสาวพูดติดสำเนียงต่างแคว้น หลิงอวี๋จึงเดาว่านางคงจะเป็นทูตจากแคว้นฉีตะวันออกหรือเยวี่ยใต้

“คุณหนู อย่าทำให้เขากลัวเลย เขาอาจถูกชะตาชีวิตบีบบังคับ ในภายหน้าเปลี่ยนแปลงได้ก็พอแล้ว!”

มู่หรงชิ่งเอ่ยถามอย่างสงสัย

หลิงอวี๋หัวเราะ “ข้าจะจัดการเด็กคนหนึ่งไปเพื่อเหตุใด? ข้าให้สุ่ยหลิงตามเขาไป เพียงเพื่อดูว่าเขาจะเอาเงินห้าตำลึงนี้ไปทำสิ่งใด!”

“เงินห้าตำลึงสามารถช่วยเขาให้อิ่มท้องได้เพียงชั่วคราว หากเขายังคงขโมยต่อไป เขาก็มิสมควรได้รับความเห็นใจจากข้า! แต่หากเขาเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่จริง ๆ หากเขามีปัญหาข้าก็จะช่วยเหลือเขา!”

มู่หรงชิ่งมองหลิงอวี๋อย่างประหลาดใจแล้วเอ่ย “เจ้าพิเศษจริง ๆ ด้วย! มิน่า...”

ทันใดนั้นนางก็ตระหนักได้ว่าตนหลุดพูดออกไป จึงยิ้มแล้วเอ่ย “ข้าชื่อหรงชิ่ง เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ? เรามาทำความรู้จักเป็นสหายกันเถิด ข้าชอบเจ้ามาก...”

“หลิงอวี๋!”

หลิงอวี๋รู้สึกว่า สตรีผู้นี้มีนิสัยตรงไปตรงมา ดวงตาชัดเจน มิใช่คนเจ้าเล่ห์อะไร จึงบอกชื่อของตนกับนางไป

“ข้าจะเลี้ยงอาหารพวกเจ้า!” มู่หรงชิ่งเอ่ย “ข้ามาจากต่างถิ่น ไม่มีสหายมากนักในเมืองหลวง แล้วข้าก็มิรู้จักสถานที่ที่น่าสนใจเลย! หากเจ้าว่าง พาข้าไปเดินเล่นได้นะ!”