ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 928

“ได้สิ! แต่อาหารมื้อแรกข้าจะเป็นคนเลี้ยงเอง ข้าเป็นเจ้าบ้าน ถือเสียว่าข้าทำหน้าที่เจ้าบ้านแล้วกันนะ!”

หลิงอวี๋มองมู่หรงชิ่งอย่างใจเย็น แม้ว่าอาภรณ์ของนางจะดูมิเอิกเกริก แต่ก็ทำจากผ้าดิ้นเงินดิ้นทองล้ำค่า

อีกทั้งนางก็มีท่าทีวางตัวอยู่ในทุกอิริยาบถด้วย

หูที่บอบบางของหลิงอวี๋ได้ยินว่ามีคนจำนวนมากเข้ามาใกล้ น่าจะติดตามหรงชิ่งมา

ฉีตะวันออกมีองค์หญิงชื่อเซี่ยโฮ่วตานรั่วแล้ว ด้วยกลิ่นอายของหรงชิ่ง กอปรกับที่มีผู้คอยปกป้องนางอย่างลับ ๆ ตัวตนของนางก็น่าจะเป็นองค์หญิงแห่งเยวี่ยใต้

ชื่อของหรงชิ่งก็น่าจะเป็นมู่หรงชิ่ง!

หลิงอวี๋นึกถึงจี้หยกของหลานฮุ่ยจวนที่มีมู่หรงสลักอยู่บนนั้น เมื่อเห็นว่ามู่หรงชิ่งดีกับตนก่อน จึงอยากหาข้อมูลบางอย่างจากมู่หรงชิ่ง จึงตอบตกลงทันที

“พี่หญิงหลิงอวี๋ เมื่อครู่ข้าเห็นว่าเจ้าพาเด็กมาด้วย เป็นลูกของเจ้าหรือ? กลับไปเรียกเขาแล้วเราไปกินข้าวกันเถิด!”

มู่หรงชิ่งลากหลิงอวี๋เดินออกไปด้วยท่าทางคุ้นเคยกัน

กระทั่งกลับมาที่การแสดง หลิงอวี๋เห็นว่าหลิงเยวี่ยยังคงกุมมือของเถาจื่อยืนดูนิ่ง ๆ อยู่ที่เดิม

หลิงเยวี่ยยิ้มเล็กน้อย แล้วให้หานอวี้ไปบอกเถาจื่อว่า หลังจากที่หลิงเยวี่ยดูจนพอใจแล้วให้พาเขาไปที่ภัตตาคารจี๋เสียง

ภัตตาคารจี๋เสียงอยู่ห่างออกไปเพียงถนนหนึ่งสาย มีองครักษ์คอยปกป้องหลิงเยวี่ยอยู่อย่างลับ ๆ ด้วย หลิงอวี๋จึงวางใจที่จะพามู่หรงชิ่งไปที่นั่นก่อน

มู่หรงชิ่งอยากรู้เกี่ยวกับเมืองหลวงมาก เอาแต่ถามคำถามตลอดทาง

ในตอนแรกหลิงอวี๋ค่อนข้างระวังนาง มิรู้ว่าเหตุองค์หญิงผู้นี้ถึงเริ่มเข้าหาตนก่อน

แต่หลังจากฟังคำถามของนางแล้ว หลิงอวี๋ก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง นางมองออกว่าองค์หญิงผู้นี้ไร้เดียงสาจริง ๆ

“ตอนที่เรากำลังขนส่งเครื่องยาสมุนไพรไปให้ท่านที่ชายแดน! ท่านผังอาศัยจังหวะนี้เข้ามา!” เปียวจื่อเอ่ยด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“ท่านกลับมาก็ยุ่งมาก ท่านเอ้อร์จึงยังไม่มีเวลาไปบอกท่านเกี่ยวกับเรื่องนี้!”

“แย่งกิจการท่าเรือขนส่งสินค้าไปหรือ?” หลิงอวี๋เอ่ยเสียงขรึม “เจ้าบอกเรื่องทุกอย่างที่ตระกูลจ้าวทำมา อย่าปิดบังข้า!”

เปียวจื่อยิ้มขมขื่นพลางเอ่ย “กิจการบ่อนพนันส่วนใหญ่ก็ตกไปอยู่ในมือของตระกูลจ้าวเช่นกัน! ท่านเกิ่งเอ้อร์มิได้ต่อสู้กับพวกเขา ท่านเกิ่งเอ้อร์บอกว่า ถึงอย่างไรเขาก็อยากให้นายน้อยเสี่ยวหาวเดินไปในเส้นทางที่ถูกต้อง พวกสิ่งที่มิควรเปิดเผยเหล่านั้นไม่มีก็ช่างมันไป!”

“แต่ท่านเกิ่งเอ้อร์ยอมถอยเช่นนี้ ตระกูลจ้าวก็ยังมิยอม พวกเขามิได้มาสร้างปัญหาที่ร้านเรา พวกเขาเปิดศาลาเลิศรสที่ฝั่งตรงข้าม แล้วเอาตัวพ่อครัวของเราไป อาหารทุกอย่างราคาถูกกว่าที่ภัตตาคารจี๋เสียงขอรับ!”

“ดังนั้น แขกส่วนใหญ่ของภัตตาคารจี๋เสียงจึงไปที่นั่นกันหมด!”

“ทางด้านหอริมธารา ในทุกวันก็มีแค่โต๊ะกิจการเพียงหนึ่งหรือสองโต๊ะเท่านั้น! นายน้อยเสี่ยวหาวกังวลมากจนนอนมิหลับ เขาบอกว่าอยากจะปิดกิจการก็กลัวรู้สึกผิดกับหุ้นที่ท่านเผยกับคนอื่น ๆ ลงทุนไว้!”