ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 155

บทที่ 155 ทั้งสองพระองค์ไม่เป็นอันใด

“พระนาง ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้...” แม่นมเว่ยพยุงฮั๋วไท่เฟยลงนั่ง ฮั๋วไท่เฟยโกรธกริ้วจนปวดหัว เอาแต่นวดขมับ

“อาบน้ำแต่งตัว ข้าจะไปพระตำหนักศาลบรรพชน สวดมนต์ให้ทั้งสองพระองค์” ฮั๋วไทเฟยรับสั่ง

แม่นมเว่ยประหลาดใจ “พระนาง แล้วพระตำหนักอ๋องตวน?”

“ไม่สนแล้ว อ๋องตวนกระไรก็เป็นน้องชายฮ่องเต้ เจ้าชายแห่งประเทศต้าเหลียง เขามิได้ทำอันใดทั้งนั้น ใครจะทำอันใดเขาได้?

ส่วนจุนฉูฉู หากนางไม่ทราบเป็นทราบตาย ข้าก็ไม่อยากสนใจแล้ว

หากนางมีส่วนในพระตำหนักอ๋องตวน ข้าก็จะบดขยี้กระดูกนาง ให้อภัยนางมิได้”

ฮั๋วไท่เฟยแววตาอาฆาต แม่นมเว่ยเดินถอย “ข้าน้อยจะอาบน้ำแต่งตัวให้พระนาง”

“เร็วหน่อย”

ฮั๋วไท่เฟยออกจากวังฮั๋วหยาง ถึงนอกพระตำหนักศาลบรรพชนผู้ส่งสารรายงาน หวางฮองไทเฮาลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็บรรทมตาลง

“ให้นางเข้ามา”

ไห่กงกงออกจากประตูไปเชิญฮั๋วไท่เฟย ฮั๋วไท่เฟยสวมชุดยาวสีขาวพระจันทร์ ปล่อยผมยาวด้านหลังหลังอาบน้ำ ผูกด้วยโบว์สีขาว

เข้าพระตำหนักศาลบรรพชนก็จุดธูปคารวะก่อน จากนั้นจึงคุกเข่าลงด้านหลังหวานฮงไทเอา บรรทมตาลงสวดมนต์ให้ทั้งสองวัง

หลังธูปดับ

“พี่หญิง น้องมีเรื่องจะรายงาน” หลังฮั๋วไท่เฟยใคร่ครวญอย่างรอบคอบ ก็ค่อยๆเกริ่นออกมา

หวางฮองไทเฮาบรรทมตาสองมือพนม น้ำเสียงแผ่วเบา “เป็นเรื่องของอ๋องตวนหรือพระชายาตวนล่ะ?”

ฮั๋วไท่เฟยยิ้มไม่ออก ไม่มีสิ่งใดปิดบังได้จริงๆ

“พี่หญิงมองทะลุปรุโปร่ง เรื่องนี้น้องหญิงก็คาดว่าระวังมากแล้ว แต่น้องหญิงอยู่ในวังมาหลายปี อ๋องตวนอยู่ด้านนอกมาสักพักแล้ว พูดได้ว่าเป็นเรื่องที่ช่วยมิได้ น้องหญิงก็ไม่เข้าใจเสียเท่าไหร่นัก

อยากขอให้พี่หญิงลดโทษ น้องยินดีที่จะรับความผิด”

ฮั๋วไท่เฟยจริงจังจริงใจ หวางฮองไทเฮาเอ่ยอย่างไม่แยแส “เรื่องนี้ยังมิได้ตัดสิน ไม่จำเป็นต้องกังวล แม้อ๋องเสียนจะกำลังตรวจสอบเรื่องราว จะถูกจะผิดก็ตัดสินเอาเอง”

หากแม่ลูกของทั้งสองวังปลอดภัย ต้องเป็นพรจากบรรพบุรุษอันยิ่งใหญ่แห่งประเทศต้าเหลียนนี้เป็นแน่ เรื่องอื่นเก็บไว้ด้านนอกเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

ไทเฮา ไท่เฟย ทั้งสองขอพรให้กับฮองเฮาเซียวกุ้ยเฟยที่พระตำหนักศาลบรรพชน ส่วนอื่นในวังเป็นที่ต้องห้ามและมิอาจละเลย คุกเข่าลงหน้าประตูวังเพื่อสวดภาวนาให้กับทั้งสอง ชัดเจนว่าสวดภาวนาให้ทั้งสองวัง แต่แท้จริงแล้วคือขอพรให้แก่ชีวิตของทั้งสองพระองค์เอง

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นผ่านประตูวังอื่น เห็นผู้คนคุกเข่าสวดภาวนามากขึ้น

เร็วเสียจริง กงชิงวี่ตรวจสอบมาถึงพระตำหนักอ๋องตวนแล้ว

“ประกาศอ๋องตวน พระชายาตวนเข้าวัง” กวนชิงวี่นั่งลงบนเก้าอี้ สีหน้าเย็นชา อันหลิงหยุนเห็นแล้วเศร้าใจ

สองวันนี้ไม่บรรทมไม่นอนเอาแต่ตรวจสอบเหตุการณ์

หวางฮองไทเฮา ฮั๋วไท่เฟย ฮ่องเต้ ต่างหลบออกไป เหลือเพียงพวกเขาสามีภรรยา อันหลิงหยุนจู่ๆก็รู้สึก เรื่องของพวกที่มีความผิดเป็นหน้าที่พวกเขาสามีภรรยา แต่เรื่องของพวกที่ไม่มีความผิด กลับเป็นสิ่งที่เลี้ยวไม่พ้น

กงชิงหยินกับจุนฉูฉูรถม้ามาถึงนอกพระราชวัง กงชิงหยินเดินลงมาจากรถทันที จุนฉูฉูกลับมิได้ลงมาด้วย นางนั่งทื่ออยู่บนรถม้าเหงื่อออกมือ

กงชิงหยินมองไปในรถม้า “ฉูฉู”

จุนฉูฉูแข็งไปสักครู่ มองไปที่กงชิงหยิน ลุกจากรถม้าแล้วเดินลงมา ส่งมือให้กงชิงหยิน แล้วพากันเดินเข้าวังไป 。

“ฉูฉู เจ้าเหงื่อออกหรือ?” กงชิงหยินเดินไปพลางเช็ดเหงื่อในมือของจุนฉูฉู

จุนฉูฉูเอ่ย “อากาศอบอุ่น ข้าใส่เสื้อผ้าเยอะไป น้อยกว่านี้ก็จะดีขึ้น”

“อืม”

กงชิงหยินเห็นจุนฉูฉูสีหน้าซีดเซียวเล็กน้อย จึงจับมือจุนฉูฉูไว้แน่น เดินเข้าวิหารบรรทมรองพระตำหนักจรุงจิต

ไปถึงวิหารบรรทมรอง เห็นกงชิงวี่กงชิงหยินจึงเอ่ยขึ้น “มีธุระก็พูดมาเถิด วันนี้ด้านนอกข่าวคราวเลื่องลือ พระตำหนักอ๋องตวนทุกคนต่างอยู่ในอันตราย ไม่ต้องปิดบังแล้ว”

จุนฉูฉูจ้องมองไปที่อันหลิงหยุนที่นั่งอยู่ด้านหนึ่ง สายตาของนางสบเข้ากับเสื้อขนนกบนตัวอันหลิงหยุน ใบหน้าซีดลง

จุนฉูฉูไม่เคยเห็นเสื้อขนนกมาก่อน แต่เคยได้ยินคนพูดถึงอยู่บ้าง

นางเพียงแค่ไม่เข้าใจ คนไร้ความสามารถอย่างอันหลิงหยุน ทำกระไรถึงเป็นอย่างทุกวันนี้ได้?

ยิ่งคิดในใจยิ่งไม่ยินดี คิดถึงก่อนหน้านี้ ก่อนนางจะแต่งงานกับอ๋องตวน เมื่อไหร่กันที่นางถูกทำให้เป็นอย่างนี้ ทั้งหมดนี้ มิใช่เพราะความสามารถของอันหลิงหยุนมีมากมายเป็นแน่ แต่เพราะนางโชคดี

ทั้งยังเป็นเพราะนางแต่งกับกงชิงหยินที่ไร้ประโยชน์ ถึงได้เป็นเช่นนี้

ถ้าสลับกัน จะเป็นฉากอย่างวันนี้ได้กระไร?

แววตาเจ็บปวดของจุนฉูฉูมองไปที่กงชิงวี่ พวกเขาต่างหากที่เป็นคู่แห่งลิขิตสวรรค์

ถ้าหากเป็นเขา นางมิได้เป็นฮองเฮาแล้วกระไร

พระชายาอ๋องซื่อเจิ้น นางยังพึงพอใจยิ่งกว่า

อ๋องชิงวี่มองไม่เห็นสายตาของจุนฉูฉู แต่มองไปที่อ๋องตวน “ในเมื่อพี่รองทราบเรื่องแล้ว เช่นนั้นก็ชี้แจงอย่างตรงไปตรงมาเถิด อย่าให้ข้าต้องลำบากเลย”

“ฮึ!”

อ๋องตวนไม่แยแส “เจ้าค้นเจอสิ่งใด พูดออกมาเลย”

“เมื่อวานพวกท่านสามีภรรยาเข้าวัง ใช่หรือไม่?” กงชิงวี่ก็มิได้เกรงใจ

“ใช่” อ๋องตวนตอบ

กงชิงวี่ถาม “เข้าวังแต่มิได้เข้าเฝ้าฮั๋วไท่เฟย ใช่หรือไม่?”

“ใช่” อ๋องตวนยังคงตอบ

“พี่รองไม่อธิบายให้ข้าฟังหน่อยหรือ?”

อ๋องตวนเอ่ย “พระชายาทำรังนกอยู่ที่บ้าน เป็นการทำแบบใหม่ ข้าเห็นว่าไม่เลว จึงอยากให้เสด็จแม่ได้ลองชิม

เข้าวังมาถึงนึกได้ การควบคุมพระกระยาหารในวังเคร่งครัด จึงล้มเลิกความคิด คิดได้เรื่องหนึ่งกลับลืมไปเรื่องหนึ่ง เช่นนั้นจึงมิได้ไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ กลับตำหนักอ๋อง เรื่องก็เป็นเช่นนี้”

“เรื่องที่ข้าไม่ทราบมีมากมายนัก แต่เรื่องที่ข้าทราบมีเรื่องหนึ่งมิอาจลืม” กงชิงวี่บีบใบหน้าของอันหลิงหยุน ให้นางยิ้มเสียหน่อย

อันหลิงหยุนมองออกไป “ท่านพูดเสียฉลาด หม่อมฉันดูโง่เขลาไปเลย”

“เขาคือพี่น้องของข้า เขาไม่มีทางทำเรื่องเช่นนั้น พระชายาพูดผิดแล้ว ไม่ใช่พวกเขา”

“แต่เขาช่วยปิดบัง นี่เป็นการบอกเป็นนัยถึงเรื่องนี้ กำแพงสูงของวังจะทนต่อพวกกบฏได้กระไร?” อันหลิงหยุนพูด

กงชิงวี่หัวเราะ “กุ้งตัวเดียว ไม่อาจสร้างคลื่นใหญ่ได้”

“ให้เป็นเช่นนี้ แต่เรื่องในครั้งนี้ จากที่ฟังเสด็จแม่ตรัส มีคนจงใจให้ร้ายจวนอ๋องเสียน ถ้าหากเป็นพระชายาตวงจริง เช่นนั้นเป้าหมายของนางก็ชัดเจน นางต้องการให้ทั้งสองพระองค์เกิดเรื่อง ฮ่องเต้ไร้รัชทายาท จวนอ๋องเสียนของเราก็ถูกทิ้งลงหม้อดำ จากคำของเสด็จแม่ ท่านใช้คนในและนอกวัง นี่คือข้อห้าม

ฮ่องเต้ยังคงจริงจังกับเรื่องนี้ ข้ากับท่านเป็นผู้กระทำผิดใหญ่หลวง

ถึงท้ายที่สุด อ๋องตวนก็ได้กำไร”

“เรื่องที่ยังไม่เกิดอย่าได้ไปใส่ใจ ข้าเองก็ไม่สน ถึงแม้จะเกิดเรื่องเช่นนี้ ไร้หลักฐานร่องรอย ใครกล้ามาทำอันใดข้า ข้ามิใช่อยากเป็นอ๋องซื่อเจิ้น ใครอยากทำ คนนั้นก็ทำไป”

กงชิงวี่ไม่สนแม้แต่น้อย อันหลิงหยินยังจะพูดอันใดได้อีก

เขาไม่อยากเป็นจริงๆ ช่วงนี้เอาแต่บ่นทุกวัน กลางคืนนอนดึกเเสวย ตอนเช้าตื่นเช้าไป เขายังหนุ่มแน่น ราวกับว่ายังไม่ถึงความต้องการ

ดังนั้นจึงไม่อยากเป็นอ๋องซื่อเจิ้น อยากเป็นท่าอ๋องที่ไม่โดนใช้งาน ตอนเช้าได้นอนเสวยบ้านเสวยเมือง กลางคืนอยากกลิ้งไปมาแค่ไหนก็ทำได้ ดีที่สุดคือนำพระกระยาหารทั้งหมดมาให้

ถึงแม้คำพวกนี้ดูน่าอาย แต่คิดอย่างถี่ถ้วนก็เป็นเช่นนี้จริงๆ

เขายังหนุ่มแน่นกำยำ ไม่อาจเดินเข้าราชสำนักไปมั่วๆ แล้วต่อสู้กับเหล่าชายชราหัวหงอกได้ตลอดทั้งวัน

“ตามใจท่านเถอะ ในเมื่อทั้งสองวังไม่มีเรื่องอันใดแล้ว หม่อมฉันไปเตรียมข้าวของก่อน เพื่อทารกในครรภ์ของทั้งสอง หน้าที่ตรวจสอบก็เป็นของท่านอ๋องแล้ว”

“อาหยู่ ตามพระชายาไป” กงชิงวี่รับสั่ง แล้วทำการตรวจสอบต่อไป

อันหลิงหยุนเตรียมถุงหอมสำหรับทารกในครรภ์พร้อมส่งให้จุนเซียวเซียว จุนเซียวเซียวรับถุงหอมไปแล้วไม่มีเรื่องอันใด นางนึกได้ว่าอยากขอบคุณอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนบอกนางว่าช่วงนี้อย่าพึ่งลุกขึ้นมา หลีกเลี่ยงการสูญเสียอากาศภายในครรภ์

“ขอบคุณท่านมากพระชายาเสียนที่มาช่วยไว้ ข้าไม่เป็นอันใดจริงๆ ต้องประกาศรายงาน” จุนเซียวเซียวเอ่ย

อันหลิงหยุนยิ้มพร้อมเอ่ย “พระนางกุ้ยเฟยเกรงใจแล้ว นี่เป็นธุระในส่วนของหม่อมฉัน ร่างกายกุ้ยเฟยนั้นสำคัญ ดื่มยาเยอะๆร่างกายจะได้ฟื้นฟู หม่อมฉันยังต้องไปดูทางด้านพระนางฮองเฮา”

อันหลิงหยุนทูลลาจุนเซียวเซียว ไปเข้าเฝ้าฮองเฮาเสินหยุนชู

เสินหยุนชูพระกระยาหารดีขึ้นเร็วกว่าจุนเซียวเซียวเล็กน้อย ทั้งยังดูเหมือนจะไม่เป็นอันใดแล้ว

เพียงแต่เสินหยุนเจ๋ดูเข้มงวด ไม่ยอมให้เสินหยุนชูลงจากเตียงแม้สักครั้ง

อันหลิงหยุนดูอาการ สรุปได้ชัดเจน เดินออกจากวังเฟิ่งหยีมา

เสินหยุนเจ๋มองด้านหลังของอันหลิงหยุนที่เดินจากไป จมไปกับความคิด

เสินหยุนชูเข้าใจความคิดของน้องชายเป็นธรรมดา ได้แต่ย้ำเตือน “ข้าเองก็เสียใจ มิได้รับปากคำขอร้องของเจ๋เอ๋อ นี่เป็นการแต่งงานที่ผิดพลาด

แต่ตอนนี้นางเป็นพระชายาเสียน เจ้าเองควรทราบ นี่คือข้อห้าม!”

การสร้างความวุ่นวายในเขตวังมีโทษถึงตาย การไปวุ่นวายกับพระชายาอาจไม่มีโทษถึงตาย กับคนอย่างกงชิงวี่ จะยอมแพ้ได้กระไร!