ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 170

บทที่ 170 ฮูหยินหลวงขั้นที่หนึ่ง

ได้ยินคำว่าเสวยเนื้อสองคำหยุนโล๋ชวนหัวเราะออกมาทันที แต่นางไม่ได้หัวเราะจากใจจริง และหัวเราเพราะตลก

ทันใดนั้นนางก็นึกอันใดบางอย่างได้ ถอยหลังสองก้าว สวมหมวกไว้บนศีรษะ

อันหลิงหยุนได้เห็นทั้งหมดนี้ เดินไปข้างหน้าแล้วกล่าว: “ทูลเสด็จแม่ ฮ่องเต้ ไท่เฟย ก่อนที่จะมาที่นี่หม่อมฉันได้ตกลงกับพระชายารองหยุน แค่นางเต็มใจที่จะบอกความจริง หม่อมฉันยินดีจะขอให้นางและอ๋องตวนเรื่องหย่าเพคะ”

“บังอาจ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจ้าตัดสินใจได้อย่างนั้นหรือ?” หวางฮองไทเฮาสีหน้าไม่ดี

ฮั๋วไท่เฟยก็ชี้นิ้วไปที่อันหลิงหยุน: “พระชายาเสียน เจ้าเห็นอ๋องตวนมีความสุขเป็นไม่ได้เลยใช่หรือไม่?”

“เจ้าหุบปาก” หวางฮองไทเฮาให้ท้ายลูกตัวเอง นางจะว่าอันหลิงหยุนร้อยคำก็ได้ แต่ฮั๋วไท่เฟยพูดไม่ได้แม้แต่คำเดียว

ฮั๋วไท่เฟยนั่งผิดหวังอยู่ด้านข้างโกรธมาก

หวางฮองไทเฮามองไปที่อันหลิงหยุนด้วยทัศนคติที่ยุติธรรม: “เจ้านั้นบังอาจมากเกินไป เรื่องนี้จะเป็นเจ้าที่สามารถตัดสินได้กระไร เจ้ารู้ว่าผิดหรือไม่?”

อันหลิงหยุนลังเลพักหนึ่ง: “หม่อมฉันตอบตกลงไปแล้วเพคะ”

หยุนโล๋ชวนมึนงงเล็กน้อย นางพูดเคยพูดเมื่อใด?

แต่หยุนโล๋ชวนก็ไม่ลังเล เดินไปคุกเข่าลง: “เสด็จแม่ หม่อมฉันต้องการหย่าเพคะ”

“เสด็จแม่……” กงชิงหยินยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลง: “หม่อมฉันไม่อนุญาตพ่ะย่ะค่ะ”

หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างทำอันใดไม่ถูก: “เด็กบ้านใดที่ไม่ทะเลาะกัน ทะเลาะกันแล้วก็ไม่มีอันใดแล้ว พระชายารองหยุน ข้ารู้ เรื่องนี้ทำให้เจ้ารู้สึกเสียใจ

แต่เรื่องนี้เป็นความสะเพร่าของอ๋องตวน รู้ว่าผิดแล้วต้องปรับปรุงอย่างหนัก เจ้าให้โอกาสเขาอีกครั้งเถิด”

“ใช่ ชวนเอ๋อ! เสด็จแม่ชอบเจ้า เจ้าก็รู้ ครั้งนี้แม้ว่าเสด็จแม่จะไม่ได้ออกวังไปเยี่ยมเจ้า แต่เสด็จแม่กังวลเรื่องการนอนและการเสวย เสด็จแม่สัญญากับเจ้า ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องนี้อีกแน่นอน เจ้าว่าดีหรือไม่?” ฮั๋วไท่เฟยเกลี้ยกล่อมหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนส่ายหน้า: “โล๋ชวนไม่เหมาะกับอ๋องตวนเพคะ ข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปทั่วข้างนอก หม่อมฉันไม่มีหน้าอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไปเพคะ ทำได้เพียงไปแก่ที่อื่น เสด็จแม่ เสด็จแม่ ฮ่องเต้ได้โปรดทรงเห็นด้วยเถิดเพคะ”

“เสด็จแม่ เสด็จแม่ ฮ่องเต้ หม่อมฉันมีความผิด แต่หย่าร้างไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” อ๋องตวนไม่ยอม กงชิงวี่มองไป กลับนึกถึงถึงเรื่องที่อันหลิงหยุนจะหย่ากับเขา

อ๋องทั้งสองทางสายเลือดของประเทศต้าเหลียง ต้องหย่าร้างทั้งหมด พูดออกไปขายหน้าเป็นที่สุด!

กงชิงวี่เดินขึ้นหน้า: “เสด็จแม่ ไท่เฟย ฮ่องเต้ หม่อมฉันคิดว่าการหย่าไม่สามารถแก้ปัญหาอันใดได้ หากหย่าร้างจริงๆ เกรงว่าจะทำให้ทุกคนหัวเราะเยาะในความเหี้ยมโหดในราชวงศ์ของพวกเรา ยิ่งทำให้ผู้คนเข้าใจผิดมากขึ้นว่าพระชายารองหยุนถูกฉายฝูแปดเปื้อนพ่ะย่ะค่ะ”

กั๋วกงฮูหยินขึ้นหน้า: “พระคุณและความรักที่ไทเฮามีให้หม่อมฉันเข้าใจ หม่อมรู้สึกเป็นพระมหากรุณาธิคุณ แต่เรื่องนี้ไม่ควรทำให้เด็กลำบากใจต่อไปอีกแล้วเพคะ ตอนแรกให้นางไปเป็นพระชายารองที่จวนอ๋องตวนเป็นความคิดของพวกเรา ประสบการณ์ในครั้งนี้ หม่อมฉันรู้สึกผิดต่อนางจริงๆ เพคะ

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ตำหนักกั๋วกง ไม่โทษอ๋องตวนเพคะ

เป็นเพราะตำหนักกั๋วกงไม่มีบุญวาสนาจะได้รับเอาไวเพคะ”

หวางฮองไทเฮาพูดไม่ออก พวกเขาต้องการหย่า

“เสด็จแม่ หม่อมฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดเสด็จแม่ทรงห้ามเรื่องหย่าด้วยพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องตวนยังคงไม่ยอม เขามองหยุนโล๋ชวนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

“ชวนเอ๋อ”

หยุนโล๋ชวนตะลึงครู่หนึ่ง หันหลังมามองกงชิงหยิน ทำไมเขาเรียกได้อย่างสนิทสนมเพียงนั้น?

หยุนโล๋ชวนเม้มปากลำบากใจอยากร้องไห้

กงชิงหยุนกล่าว: “ตอนที่เจ้ามาจวนของข้า อวบอ้วนมีน้ำมีนวล ตอนนี้ผอมเหลือแต่ก้าง ข้าทำให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

รอข้าเลี้ยงเจ้าให้เป็นเหมือนเดิม ค่อยกลับ ดีหรือไม่?”

แม้ว่าจะไม่ได้รักหยุนโล๋ชวน จะชอบก็ไม่ชัดเจน อ๋องตวนคิดว่าตนส่งหยุนโล๋ชวนกลับไปเช่นนี้ ก็เหมือนบังคับให้นางไปตาย

เมื่อถึงเวลาแค่น้ำลายสามารถทำให้หยุนโล๋ชวนจมจนตาย

หยุนโล๋ชวนน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ หันกลับไปคำนับ : “เสด็จแม่ ได้โปรดอนุญาตหม่อมฉันด้วยเพคะ”

“หยุนโล๋ชวน ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า เจ้ามา” อ๋องตวนลุกขึ้นไปหาหยุนโล๋ชวน ไม่สนสิ่งอื่นใดแล้ว หวางฮองไทเฮาและฮ้องเต้ชิงหยู่คงไม่ประณามอ๋องตวนในเวลานี้ ฮั๋วไท่เฟยยิ่งเป็นไปไม่ได้

เพื่อรักษาหน้าเอาไว้ หวางฮองไทเฮานวดขมับ

“กั๋วกงฮูหยินอย่าพูดเป็นเล่นไป นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัว จริงๆ แล้วไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจของประเทศต้าเหลียงเลย” หวางฮองไทเฮาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตัดสินลงโทษกงชิงหยิน มิฉะนั้นจู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นมาก็คงอธิบายไม่ได้เป็นแน่

กงชิงหยินดึงหยุนโล๋ชวนจะลุกขึ้น แต่หยุนโล๋ชวนไม่ยอม กงชิงหยินจึงก้มลงไปอุ้มขึ้นมา

“ข้าพูดไม่กี่คำ”

กงชิงวี่อุ้มหยุนโล๋ชวนไปข้างหลัง อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ กงชิงวี่ก็มองอันหลิงหยุนเช่นกัน แอบตลกในใจ

กงชิงหยินลุกขึ้น อุ้มหยุนโล๋ชวนออกไป วางลงแล้วกงชิงหยินเผชิญหน้ากับหวางฮองไทเฮา

“หม่อมฉันหารือกันแล้ว พระชายารองยินยอมตกลงอยู่ต่อ แค่ต้องการไปอยู่ที่จวนอ๋องเสียนสักพักพ่ะย่ะค่ะ” กงชิงหยินคำนับกล่าว

หวางฮองไทเฮาผงกศีรษะ: “ในเมื่อพระยาชารองหยุนเปลี่ยนใจแล้ว อย่างนั้นก็กลับไปเถิด”

องค์หญิงใหญ่หันกลับมาโดยท่าทางใช้อำนาจบาตรใหญ่: “กลับ?”

หวางฮองไทเฮานึกอันใดขึ้นได้: “เป็นความสะเพร่าของข้า องค์หญิงใหญ่อย่าเพิ่งวู่วาม”

องค์หญิงใหญ่จึงเงียบ รอหวางฮองไทเฮาที่อยู่เบื้องบน

หวางฮองไทเฮากล่าว: “พระชายารองหยุนต้องทนทุกข์ทรมานในครั้งนี้ ข้าเสียใจอย่างมาก แม้นางจะเป็นพระชายารอง แต่นางก็ถูกเชิญด้วยเชื้อพระวงศ์ ที่มีตัวตนแตกต่างออกไป โปรดขอให้ข้อเต้ทรงประทานพระคุณ”

“ได้” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองหยุนโล๋ชวน

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แต่งตั้งหยุนล๋ชวนเป็นฮูหยินหลวงขั้นที่หนึ่ง หวังว่าพระชายารองหยุนจะให้กำเนิดองค์ชายตวนในไม่ช้า เพื่อเป็นการขยายราชวงศ์” ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่างใจเย็น

หยุนโล๋ชวนดูว่างเปล่า ไม่รู้จะพูดอันใด

“กล่าวขอบพระคุณเถิดพระชายารองหยุน” ไห่กงกงเตือน หยุนโล๋ชวนจึงกล่าวขอบพระคุณ

“จุนฉูฉู คุณธรรมไม่คู่ควร ทำเรื่องพรรค์นี้ขึ้น เสียพระพักตร์ราชวงศ์ ข้าชิงชังเป็นอย่างยิ่ง ควรผลักไสให้เป็นคนทั่วไป ถอดยศพระชายา

ราชครูจุนอุทิศตนให้กับประเทศต้าเหลียง ตราบจนชีวิตหาไม่ เซียวผินก็ตั้งครรภ์อยู่

กลับไปที่จวนอ๋องตวน แทนที่พระชายาเป็นการชั่วคราว

หากชายาทั้งสองผู้ใดมีทายาทก่อน ให้ผู้นั้นเป็นพระชายา

สำหรับฉายฝูและชุนหง พวกเขาทั้งสองคนน่าเกลียดชังยิ่งนัก ยึดทรัพย์สินและประหารทั้งชั่วโคตรเถิด”

กงชิงหยินไม่พูดอันใด นี่เป็นการลงโทษที่เบาที่สุดแล้ว

“ขอบพระคุณเถอะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าว ทุกคนเบื้องล่างกล่าวขอบพระคุณพร้อมเพรียงกัน