ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 171

บทที่171 คนของตำหนักกั๋วกงมาแล้ว

ผู้คนเริ่มทยอยออกมาจากวังเฉาเฟิ่ง อันหลิงหยุนเตรียมตัวกลับไปจวนอ๋องเสียนเพื่อพักผ่อน ช่วงนี้รู้สีกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว

หยุนโล๋ชวนดึงเสื้อผ้าของอันหลิงหยุนจากด้านหลัง：“เสด็จพี่เสียน”

อันหลิงหยุนหันมามองเห็นหยุนโล๋ชวน：“พระชายารองหยุน”

“เสด็จแม่ตอบตกลงแล้ว ข้าสามารถไปที่จวนเจ้าได้” หยุนโล๋ชวนไม่อยากกลับไปที่จวนอ๋องตวน กลัวขายหน้า

อันหลิงหยุนก็เข้าใจ ถ้าให้กลับไปตอนนี้นางคงจะไม่สบายใจ

“ไปสิ”อันหลิงหยุนไปดึงมือหยุนโล๋ชวน และพากลับไปด้วยกัน

แต่บนรถม้านั้นนั่งด้วยกันทั้งหมดสี่คน

มีอันหลิงหยุนสองสามีภรรยา และยังมีอ๋องตวนที่ติดตามไปด้วย

เมื่อลงมาจากรถม้าอันหลิงหยุนจัดเตรียมที่พักให้หยุนโล๋ชวน และจัดให้หงเถาไปปรนนิบัติรับรับใช้

กงชิงหยินไม่วางใจเลยตามไปดูด้วยอีกคน หยุนโล๋ชวนอาบน้ำแต่งตัวอยู่ด้านใน ส่วนอ๋องตวนก็รออยู่ด้านนอก

อันหลิงหยุนกลับไปพักผ่อนชั่วขณะ แล้วออกมาเตรียมพระกระยาหารรับรองพวกเขา

หยุนโล๋ชวนซูบผอมลงไปเยอะ นั่งลงไปก็ไม่ชอบเสวยอันใด จากเมื่อก่อนที่ต้องแย่งเสวย มาวันนี้เสวยเหมือนไก่น้อยจิกเม็ดข้าว

กงชิงหยินคีบเนื้อให้นางไปหลายครั้ง นางฝืนใจเสวยไปสองชิ้น ก็ไม่เสวยเพิ่มอันใดอีกเลย

“ข้าเสวยเสร็จแล้ว ขอกลับไปพักผ่อนก่อนนะ ถ้าตงเอ๋อมา ให้นางมาหาข้าตรงที่พักของข้านะ”จากนั้นหยุนโล๋ชวนก็หันกลับเข้าไปที่ห้องของนาง กงชิงหยินหันมองตามคนที่เดินออกไป แล้วก็หันกลับมาดื่มเหล้าต่อไปเล็กน้อย

“หม่อมฉันก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว ขอตัวไปพักผ่อนก่อน ท่านอ๋องอยู่เป็นเพื่อนอ๋องตวนเถอะ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นโค้งตัวคำนับแล้วกลับไปที่ห้องอุ่นก่อน

เมื่อคนกลับไปแล้วกงชิงวี่ก็ไปดูกงชิงหยิน เหมือนว่าวุ่นวายไม่พอ：“รสชาติของผลกรรมเป็นอย่างไรบ้าง？”

กงชิงหยินยิ้ม：“เจ้ารู้แต่แรกแล้วว่าฉูฉูเป็นคนเช่นนี้ เจ้าถึงไม่แต่งงานด้วยล่ะสิ？”

“แล้วกระไรล่ะ？”กงชิงวี่ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

กงชิงหยินดื่มเหล้าไปคำหนึ่ง：“เป็นคนทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

ข้าแค่ไม่ได้ตั้งใจ พี่รองน่าจะรักษาถนอมคนตรงหน้าไว้ ความประพฤติของพระชายาตวนไม่ดีทุกคนรู้หมด มีแต่พี่รองเท่านั้นที่มองไม่เห็นรึ？”

“ฉูฉูเป็นทุกอย่างของข้า ข้ารักฉูฉู เจ้าไม่เข้าใจหรอก”

“ถ้างั้นพี่รองรีบกลับเถอะ พระชายาตวนยังอยู่ที่ต้าจงเจิ้งย่วน(คาสในวัง)อยู่เลย”

“……ข้าไปก่อนล่ะ”

เมื่อเอ่ยถึงพระชายาตวน กงชิงหยินรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

เมื่อกงชิงหยินมาถึงต้าจงเจิ้งย่วนรับคน จุนฉูฉูเพิ่งโดนตีครบแปดสิบไม้เสร็จพอดี แล้วโดนแบกออกมา

กงชิงหยินรีบไปข้างหน้า อุ้มจุนฉูฉูขึ้นมา จุนฉูฉูผลักเขาไปทีหนึ่ง ทำให้กงชิงหยินถอยหลังไปครึ่งเก้า แล้วรีบเดินตามไปหาจุนฉูฉูออกไป

จุนฉูฉูยกมือตบหน้าไปที่กงชิงหยิน ตีหนักจนทำให้เขาตกตะลึง

“ฉูฉู……”

กงชิงหยินคาดไม่ถึงว่าจุนฉูฉูจะตบเขา

“ออกไป……”จุนฉูฉูคำราม ตะเบงออกมาสุดเสียง

กงชิงหยินไม่ออกไป แต่เดินเข้าไปกอดนางไว้

“กงชิงหยินเจ้ายังทำอันใดได้อีก？”จุนฉูฉูคำรามออกมา กงชิงหยินตกตะลึงแข็งเหมือนท่อนไม้

จุนฉูฉูคลานขึ้นมา เงยหน้ามองไปที่กงชิงหยิน：“ เวลาที่ข้าต้องการเจ้า เจ้าไปอยู่ที่ไหนรึ ？”

“ข้าได้ทำเต็มที่แล้ว ฉูฉู กลับไปกับข้าเถิด”

กงชิงหยินก้มตัวลงเพื่ออุ้มจุนฉูฉู จุนฉูฉูหลับตาลง นางมีความเจ็บปวดเท่าไหร่ก็มีความเกลียดชังเท่านั้น

สวรรค์ไม่ยุติธรรม！

ทั้งๆที่สามารถได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่นางกลับได้คนที่ไม่มีประโยชน์มา ส่วนคนที่ไม่มีประโยชน์อย่างอันหลิงหยุน กลับได้กงชินหยินไปครอบครอง นางไม่พอใจ！

กงชิงหยินอุ้มจุฉูฉูขึ้นมา แล้วหันกลับไปนั่งในรถม้า

จุนฉูฉูหลับตาลงแล้วไม่ยอมพูดอันใดอีก ส่วนกงชิงหยินก็นั่งเหม่อลอยในรถม้าไม่พูดอันใดเช่นกัน ทั้งสองคนลงมาจากรถม้า เลือดเต็มไปทั่วตัว

กงชิงหยินเพิ่งจะรู้ตัวว่าจุนฉูฉูได้เป็นลมไปแล้ว

“หมอจวน เร็ว……”

จุนฉูฉูโดนส่งตัวเข้าไปในห้อง หมอจวนเข้าไปดูนาง โดนตีรุนแรงมากเลย ตีจนก้นแตกไปหมดแล้ว อนาคตกังวลว่าอาจมีรอยแผลเป็นหลงเหลือด้วย

อันหลิงหยุนพักผ่อนเสร็จแล้ว มื้อเย็นตื่นมาเตรียมตัวจะไปหาหยุนโล๋ชวน ปรากฏว่าเพิ่งตื่นมาก็ได้ยินเสียงมาจากด้านนอกว่ามีแขกมา

“คนอันใด จะมาเวลานี้？”อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ คงไม่ใช่จะเสวยข้าวด้วยนะ

กงชิงวี่ยืดคอเสื้อตัวเองเพื่อจะไปหาอันหลิงหยุน เขาไม่ชอบทำเอง ชอบให้อันหลิงหยุนทำให้เขา

อันหลิงหยุนช่วยเขาจัดคอเสื้อ เขามองไปที่อันหลิงหยุน：“อ้วนขึ้นอีกแล้ว？”

“บ้า” อันหลิงหยุนพูดแล้วมองกงชิงวี่ด้วยสายตาขุ่นเคือง รู้ว่านางไม่ชอบให้พูดถึงเรื่องอ้วน ก็ยังจะพูดอีก

“แต่ข้าชอบแบบนี้นี่ อ่อนและนุ่มๆเวลากัดมีความสุขดี” กงชิงหยินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนอันชิงหยุนกร้าวเล็กน้อยแล้วทำเสียงหึใส่เขา ชอบพูดเล่นไร้สาระ

กงชิงวี่ยิ้มสวยอย่างธรรมชาติ แล้วดึงอันหลิงหยุนไว้ หันกลับไปพาอันหลิงหยุนออกไปข้างนอกด้วยกัน

“ฮูหยินรอสักครู่ ข้าให้พ่อบ้านไปเตรียมให้แล้ว”

“ขอบคุณพระชายาเสียนมากที่ต้อนรับเป็นอย่างดี พวกข้าอยากไปเยี่ยมดูจวิ้นจู่ ไม่ทราบว่านางตอนนี้พักอยู่ที่ไหน？ฮูหยินได้ลุกขึ้นแล้ว อันหลิงหยุนพาพวกเขาไปเยี่ยมดูหยุนโล๋ชวนด้วยกัน

พี่พักของหยุนโล๋ชวนเดิมทีเป็นที่พักของอันหลิงหยุนในจวนอ๋องเสียน ช่วงก่อนได้ทำการซ่อมแซมห้องยา อันหลิงหยุนเลยให้ทำการซ่อมแซมที่นั่นด้วย

งชิงวี่สองสามวันนอนไม่ค่อยสนิทดีนัก บอกว่าตรงนั้นนางไปพักอยู่คืนเดียว ซ่อมแซมแล้วก็ไม่ได้ใช้อันใด จะซ่อมแซมให้สิ้นเปลืองไปทำไม

อันหลิงหยุนมีเหตุผลของตัวเอง ถ้าเกิดว่าทะเลาะกันขึ้นมา ไม่กล้ากลับไปบ้านของแม่ตัวเอง จะได้ย้ายไปอยู่ตรงนั้นก่อน

อังชิงวี่ไม่พอใจเรื่องนี้เป็นอย่างมาก จนกระทั่งหยุนโล๋ชวนย้ายไปอยู่ที่นั่น กงชิงวี่ถึงไม่ติดใจอันใดต่ออีก

เมื่ออันหลิงหยุนมาถึงหน้าประตูลานที่พัก ข้างบนเขียนหนังสือไว้สามตัว：ตำหนักจู๋หยุน

บรรดาฮูหยินหยุดดูชั่วขณะ แล้วพยักหน้าพร้อมกัน

“ล่าหยุนแดงดั่งไฟ รับรู้ได้เลยว่าพระชายาเสียนชอบที่นิ่มาก พระชายาเสียนให้การต้อนรับดีขนาดนี้ ตำหนักกั๋วกงซาบซึ้งใจมาก” บรรดาฮูหยินก้มลงคำนับ ส่วนอันหลิงหยุนนั้นก็รีบคำนับกลับทันทีเช่นกัน

“ที่ไหน พระชายารองหยุนกับข้าเป็นสะใภ้กัน เมื่อมาเป็นแขกที่จวนอ๋องเสียน ยังกระไรก็ต้องต้อนรับอย่างแขกผู้ทรงเกียรติอยู่แล้ว และข้ากับพระชายารองหยุนก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน นางมาพักที่นี่ถือเป็นเกียรติของข้า

“ขอบพระทัยพระชายาเสียนมาก”บรรดาฮูหยินของตำหนักกั๋วกงเข้าไปข้างใน อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกประหลาดใจ เพราะข่าวลือที่เคยได้ยินมาผู้หญิงในตำหนักกั๋วกงล้วนดุดันกันทั้งนั้น แต่บรรดาฮูหยินเหล่านี้มองดูแล้วไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย ไม่เพียงแต่เป็นคนที่มีความคิดละเอียดอ่อน อีกทั้งยังเป็นคนถ่อมตนและมีเหตุผลด้วย

เงยหน้าขึ้นมองบนลานที่พัก ที่มีตัวหนังสือเขียนไว้สามตัวคือตำหนักจู๋หยุน ตัวหนังสือสามตัวนี้สามารถพูดถึงที่มาของมันได้ในชั่วพริบตา ทำให้นางประหลาดใจยิ่งนัก

เมื่อเข้าไปข้างในบรรดาฮูหยินกับสาวๆทั้งหลายเล่นกันในสวนอย่างมีความสุข เมื่ออันหลิงหยินเข้าไปข้างในก็เห็นหยุนโล๋ชวนออกมาแล้ว ทุกคนเมื่อเห็นนางก็รีบกรูเข้าไปหา รอบล้อมหยุนโล๋ชวนถามโน่นถามนิ่

“พวกเขาได้ตีเจ้าหรือไม่？ตีตรงไหนรึ？ข้าจะไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะกั๋วกงแก่ห้าม ขังพวกข้าไว้ พวกข้าคงบุกเข้าไปที่ต้าจงเจิ้งย่วนแล้ว

องค์หญิงใหญ่แล้วยังกระไรหรือ เป็นองค์หญิงใหญ่แล้วสามารถปรักปรำคนอื่นได้หรือ ข้าว่านางแก่จนเลอะเลือนไปแล้ว”

“ใช่แล้ว ขอพวกข้าดูหน่อยสิว่าบาดเจ็บตรงไหน พวกข้าจะไปหาพวกมัน”“ถูกแล้ว ไปหาต้าจงเจิ้งย่วนก่อนเสร็จแล้วค่อยไปหาอ๋องตวน ไปถามดูว่าเขายังเป็นผู้ชายอยู่อีกหรือไม่？”

ภายในสวนเหมือนกำลังจะระเบิด อันหลิงหยุนรู้สึกลำบากใจมาก คนของตำหนักกั๋วกงไม่ธรรมดาจริงๆ

บรรดาฮูหยินก็ไม่ได้สนใจ เหมือนไม่ได้เกรงกลัวว่าใครจะมาได้ยิน

อันหลิงหยุนคิดถึงเหตุการณ์ที่พ่อของนางเคยทะเลาะกับอ๋องตวน ทำให้อันหลิงหยุนรู้ไม่ติดใจขึ้นมาทันที

บู๊สู้บุ๋นไม่ได้อยู่แล้ว ช่างมันเถิด

“พระชายาเสียนเชิญเข้ามานั่งข้างใน”ฮูหยินกลายเป็นผู้เจ้าบ้านไปโดยปริยาย ส่วนอันหลิงหยุนก็เข้าไปนั่งด้วย

คนเยอะวุ่นวายเสียงดัง ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

ยังดีที่พ่อบ้านแก่เข้ามาเชิญไปเสวยข้าวพอดี ฮูหยินพูดว่า：“ไม่ไปข้างนอกแล้วใช่ไหม ข้าว่าเสวยที่สวนนี้เลยดีกว่า พวกข้าคนเยอะขนาดนี้ ถ้าไปที่ห้องพระกระยาหาร กลัวจะไม่พอนั่ง”

“ถ้าอย่างงั้นก็ตรงนี้เลยนะ”

อันหลิงหยุนออกคำสั่งลงไป ไม่นานนักก็มีโต๊ะจัดเตรียมที่นิ่ ทั้งหมดสี่โต๊ะด้วยกัน อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย มองไปที่โต๊ะเต็มไปด้วยพระกระยาหารประเภทเนื้อและทะเล ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกเสียดายเล็กน้อย