ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 172

บทที่172 เกี่ยวกับระเบิด

จวนอ๋องเสียนตอนนี้ขาดเงินทอง ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องหาอันใดทำเพื่อหาเงินแล้วจริงๆ

พระชายาเสียน พรุ่งนี้พวกข้ายังอยากจะมาอีก เด็กน้อยคนหนึ่งพูดกับอันหลิงหยุน

“ถ้าเจ้าชอบก็มาสิ”อันหลิงหยุนก็ไม่สามารถพูดอันใดได้ ของกำนัลก็รับไว้แล้ว

“ ถ้าเช่นนั้นพวกข้าพักที่นิ่เลยนะ พระกระยาหารของจวนอ๋องเสียนดีมาก”มีเด็กน้อยคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงดัง อันหลิงหยุนหันไปมอง นิ่มันอันใดกัน！

“พระชายาเสียนไม่ยิ้ม”ฮูหยินนั่งลงข้างอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหันไปชี้แจงกับฮูหยินว่า：“ก่อนหน้านี้ตูฟางจู้นรับบริจาคเงิน ต้องโทษตำหนักกั๋วกงของพวกข้าที่ปรกติแล้วค่าใช้จ่ายเยอะเเสวย ทำให้ขาดเงินเล็กน้อย จะเอาประมาณห้าหมื่นออกมาก็ถือว่ายากแล้ว ที่ตำหนักเลยต้องประหยัดพระกระยาหารการเสวยเล็กน้อย

แต่ก็เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว เดือนหน้าเบี้ยเลี้ยงของพวกข้าก็จะลงมาแล้ว ถึงเวลานั้นก็คงจะดีขึ้น”

“อ่อ มิน่า！”อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ควรพูดอันใดดี ได้แต่ถามพวกเขาไปอย่างสุภาพว่าถ้าจะอยู่ต่อก็อยู่ต่อเถอะ

ปรากฏว่าฮูหยินก็ไม่ได้เกรงใจเลย ตอนกลับก็ปล่อยให้เด็กน้อยอยู่ต่อเลย

อันหลิงหยุนกลับไปเพิ่งรู้สึกว่า วิชาของตำหนักกั๋วกงลึกมากจริงๆ

ที่ที่หยุนโล๋ชวนพักอยู่นั้นมีผู้คนมาเยี่นมไม่น้อย อันหลิงหยุนก็จึงไม่เข้าไปพูดคุยด้วยแล้ว

เมื่อเข้าไปในอ่างกำมะถันแล้วเห็นร่างเปลือยของอังชิงวี่แล้วรู้สึกเบื่อหน่าย

“ทำไมหรือ？” กงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้วรออันหลิงยุนไปหาเขา มองไปทเห็นนางสวมเสื้อคลุมอาบน้ำยืนอยู่ไม่มีท่าทีจะขยับตัว

สิ่งเดียวที่กงชิงวี่ไม่ชอบก็คือเสื้อคลุมอาบน้ำที่นางเย็บเองนิ่แหละ ทุกครั้งจะถูกปกปิดอย่างมิดชิด ไม่สวยเท่าเสื้อแนบกายของพวกเขาเลย

อันหลิงหยุนถาม：“ตามที่เล่าลือกันว่าผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงทนทานแข็งแรง ทำไมฮูหยินที่มาในวันนี้ไม่เป็นเช่นนั้นเลย？”

“สับสนแล้ว？ผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงที่พูดถึงคือบรรดาลูกสาวของตำหนักกั๋วกง แต่บรรดาสะใภ้ของตำหนักกั๋วกงนั้นทั้งหมดไม่ได้มาจากจวนขุนนาง บางคนมาจากตำหนักบุ๋น แต่ส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นผู้มีความอ่อนน้อมและมีความรู้เสียมากกว่า

“มิน่าล่ะ” ตอนนี้อันหลิงหยุนเพิ่งจะลงมาจากคานอ่าง ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกแล้วเดินลงไปข้างล่าง

กงชิงวี่รีบเข้าไปรับนาง：“ข้ามารับเอง。”

อันหลิงหยุนพยักหน้า รอกงชิงวี่เดินมาทางนิ่ แล้วอุ้มนางลงไป

เมื่อลงไปในน้ำ กงชิงวี่ช่วยอันหลินหยุนถอดกระโปรงผ้าไหมออก

“พระชายาทำไมต้องสวมเสื้อทีละชั้นๆเยอะขนาดนี้ ที่นิ่ไม่มีคนอื่น หรือไม่อยากให้ข้าดู？”

“นิ่คือเสื้อนอน สวมใส่มันแสดงให้เห็นว่าข้ารักนวลสงวนตัว ไม่เช่นนั้นจะทำให้ติดไฟได้ง่าย ”

“ข้าชอบความสุขเรื่องบนเตียง กลัวอันใดติดไฟง่าย สามีภรรยาต้องรักใคร่กันหน่อย จะดูเห็นว่าข้ากับพระชายาความสัมพันธ์ดีต่อกันมากแค่ไหน

“ท่านอ๋องไม่รู้จักอายเลยจริงๆ”

ทั้งสองต่างฝ่ายต่างหยอกล้อพลอดรักกันไปมา กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนไปวางไว้บนหินแล้วพูดว่า：“ข้าแต่งงานกับพระชายาแล้ว ข้าจะรู้จักอายทำไม？”

“……”อันหลิงหนุนกอดคออังชิงวี่ไว้ เพลิดเพลินไปกับความสุข

วันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ไปที่ตูฟางจู้น ทั้งสองคนนั่งรถม้าและเดินยี่สิบกว่าโลกว่าจะถึงด้านล่างของตูฟางจู้น อันหลิงหยุนเงยหน้ามองสักพักแล้วพูดว่า：“ตูฟางจู้นถ้าไม่ซ่อมแซมให้เรียบร้อย ถ้าหน้าฝนมาถึง น้ำด้านบนถ้าเพิ่มมากขึ้น ถ้าน้ำไหลหลากมาทางนี้ต้องพุ่งชนทะลักแหลกลาญทุกอย่างเป็นแน่ ถึงเวลานั้นไม่ว่าเทพอันใดก็ไม่สามารถช่วยได้ และไม่มีทางช่วยเหลือคนด้านล่างได้อีกด้วย”

กงชิงวี่มองไป：“พระชายามีความรู้เกี่ยวกับการสร้างเขื่อนด้วยหรือ？” “มีบ้าง ในที่ของข้านั้นเขื่อนขนาดใหญ่เช่นนี้และสะพานแบบนี้มีเยอะ เพราะฉะนั้นข้าพอรู้อยู่บ้าง”อันหลิงหยุนยืนดูสักพัก แล้วขมวดคิ้วเข้ากันแน่น

“ท่านอ๋อง ท่านเคยคิดหรือไม่ หน้าฝนมาถึง ถ้าที่นิ่ยังเป็นแบบนี้อยู่ จะทำกระไรดี？”

“มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ซือคงเสี้ยงเคยพูด ถ้าไม่รีบสร้างเขื่อนตูฟางจู้นให้เสร็จ กังวลว่าจะเกิดปัญหาใหญ่กว่านี้ขึ้น

ช่วงก่อนตูฟางจู้นสร้างเสร็จแล้ว แต่ซือคงเสี้ยงมาสังเกตแล้วหลายครั้ง ก็ยังใช้ไม่ได้ ข้างบนนั้น คือเคยขูดออกแล้วทำขึ้นมาใหม่ ฉะนั้นเริ่มไม่มีเงินแล้ว

ให้ข้าพาทหารสู้รบศึกอย่างง่ายกว่า จะให้ข้าศึกษาสิ่งนี้ ถึงแม้ข้าจะอยากทำแต่ก็คงทำไม่ได้

นานขนาดนี้แล้วยังสร้างไม่เสร็จ แสดงให้เห็นว่าข้านั้นไม่มีความสามารถ”

เรื่องสร้างเขื่อนนี้กงชิงวี่รู้สึกตำหนิตัวเองเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เขา คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

อันหลิงหยุนใช้เวลาครุ่นคิดชั่วขณะ หันกลับไปเริ่มสังเกตดูรอบๆด้าน

เหมือนนึกอันใดขึ้นได้ อันหลิงหยุนเดินออกไปด้านนอก ส่วนกงชิงวี่นั้นเดินตามนางไป

“เจ้าเดินช้าหน่อย”กังวลอันหลิงหยุนจะเกิดเรื่อง อังชิววี่ตามติดอย่างใกล้ชิด

อันหลิงหยุนใช้เวลาเดินเกือบหนึ่งชั่วยาม ถึงจะหยุดเดิน

นางยืนอยู่ตรงจุดที่สามารถมองเห็นรอบๆด้านได้ มองได้สักพักก็หันกลับเดินขึ้นด้านบน ส่วนกงชิงวี่ก็เดินตามหลังนางไป

“เจ้าจะไปไหน ให้ข้าแบกให้อุ้มได้ทั้งนั้น แต่อย่าเดินเช่นนั้น” กงชิงวี่ไม่ไว้ใจจึงดึงอันหลิงหยุนไว้

“ไม่ต้อง ร่างกายข้าดูแลรักษาได้ดีมากแล้ว ข้าไม่เป็นไร ท่านอ๋องข้าคิดวิธีที่จะสร้างตูฟางจู้นได้แล้ว”

“……”อั นหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย ความจริงแล้วตอนนางไปท่องเที่ยว เคยเห็นเขื่อนเป็นแบบนี้ ผู้นำเที่ยวเป็นคนเล่าให้ฟัง นางเลยจำไว้

มาวันนี้สถานที่ทุกอย่างเหมือนกัน นางเลยยืมเอามาใช้

รีบลงมือเลย ข้ารับผิดชอบจัดเตรียมทุกอย่างที่จะใช้ในการสร้างเขื่อน เขื่อนเก็บน้ำด้านล่าง และปูนซีเมนต์มอบให้พระชายาเสียนไปผู้จัดการ ”

ซือคงเสี้ยงพูดจบอันหลิงหยุนเพิ่งรู้ตัวว่า อยู่ดีดีไม่ชอบทำไมต้องหาเรื่องวุ่นวายให้ตัวเองด้วย

“ดี พวกเราแบ่งแยกกันทำงาน อาหยู่ เจ้ารีบไปที่จวนแม่ทัพ จัดเตรียมทหารชั้นยอดสามพันนาย บอกว่าข้าจะขุดคลอง” กงชิงวี่รีบตัดสินใจทันที

“……” อันหลิงหยุนหมดคำพูด ทำไมมีเรื่องอันใดต้องไปที่จวนแม่ทัพตลอดด้วย

เมื่อออกจากตูฟางจู้นอันหลิงหยุนนั่งรถม้ากลับไป ระหว่างทางคิดแต่เรื่องที่จะหาหินปูน กงชิงวี่ถามขึ้นว่า：“เซ่อไปแล้วหรือ？”

อันหลิงหยุนส่ายหัว：“ถ้าจะใช้หินปูนก็ต้องใช้ดินปืน ผงระเบิดอานุภาพร้ายแรง สามารถทำให้เมืองข้างๆแอบมองได้ ถ้าเกิดว่ามีคนที่คิดไม่ดีได้มันไป อาจจะทำให้เกิดภัยพิบัติขึ้นก็ได้

ถึงเวลานั้นหากมีใครต้องการก่อกบฏ ไม่ต้องพูดถึงว่ามีคนสิบหมื่นแปดหมื่นเลย ถึงจะมีหนึ่งร้อยหมื่นก็สามารถทำลายได้ในชั่วพริบตา

“ผงระเบิด？”กงชิงวี่รู้สึกแปลกประหลาดเล็กน้อย

“ใช่” อันหลิงหยุนเล่าให้กงชิงวี่ฟังหลักการเกี่ยวกับผงระเบิด กงชิงวี่ฟังแล้วตกตะลึงไม่เบา

“ถ้าเช่นนั้นแสดงว่าหยุนหยุนเจ้าทำผงระเบิดเป็นหรือ？” กงชิงวี่สีหน้าหนักใจ

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกอันใด：“หมอทหารของพวกข้ากับหมอทหารของพวกเจ้าไม่เหมือนกัน พวกเจ้าดูอาการเป็นการรักษาเป็นก็ใช้ได้แล้ว แต่พวกข้าต้องต่อสู้เป็น เข้าไปในค่ายศัตรู ยอมตายแต่ไม่ยอมแพ้ ยังต้องรอบรู้ด้านต่างๆ ที่สำคัญที่สุดคือต้องทนแบกรับความอัปยศอดสูให้ได้เพื่อหน้าที่ ถึงแม้ต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม

อย่างเรื่องทำผงระเบิด ถ้ายังทำไม่เป็น นั้นเท่ากับว่าเป็นเหมือนคนที่ไม่มีประโยชน์ใช้การไม่ได้

วิชาการรักษาสูงส่ง คือเงื่อนไขที่จำเป็น แต่เงื่อนไขอย่างอื่นก็ต้องเก่งด้วยถึงจะเก่งจริง

ความเร็วในการหลบหนีของข้านั้นน่าทึ่งมาก และปฏิกิริยาของข้าก็เฉียบคม ถ้ามีใครเข้าใกล้ข้า ข้าสามารถเอาชีวิตอีกฝ่ายได้ก่อนก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใกล้ นิ่คือหมอทหารของพวกข้า”

กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมแขนของเขา: "ข้าไม่ต้องการสิ่งเหล่านั้น ขอแค่ให้หยุนหยุนอยู่ข้างกายข้าก็พอ"

กงชิงวี่ในเวลานี้รู้สึกทุกข์ใจจนพูดอันใดไม่ออก เมื่อนึกถึงลูกผู้หญิงคนหนึ่ง ทำในสิ่งที่ผู้ชายทำ กงชิงวี่รู้สึกไม่ชอบใจเลย

“ท่านอ๋อง ข้าสามารถทำผงระเบิดได้ แต่ห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด ดูตามฤดูกาลนี้แล้ว ตูฟางจู้นต้องการปูนซีเมนต์โดยด่วน ถ้าไม่ทำการระเบิดภูเขา อาจจะไม่ทันการณ์ก็ได้

แต่ถ้าระเบิดต้องมีคนรู้แน่นอน เพราะฉะนั้นคนรู้ยิ่งน้อยยิ่งดี

ท่านอ๋องต้องมั่นใจถึงจะทำได้”