ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 182

ตอนที่182ความอดทนของอ๋องตวน

ฮั๋วไท่เฟยอยากจะร้องไห้ หวางฮองไทเฮารู้สึกไม่ชอบใจ “เจ้าคิดอันใดดีๆ ไม่เป็นบ้างหรือกระไร?”

ฮั๋วไทเฟยเช็ดน้ำตาแล้วก็อยู่เงียบๆ มองดูลูกชายที่กำลังอาการหนัก

อันหลิงหยุนพยายามฝืนไปชั่วยามหนึ่ง หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็ได้สะลึมสะลือแล้วหลับไป

ฮั๋วไท่เฟยไม่สบายใจ อยากจะไปปลุกอันหลิงหยุน แต่ก็ถูกสายตาของหวางฮองไทเฮาห้ามเอาไว้ อันหลิงหยุนเพิ่งพักไปแค่ชั่วยามเดียว

พอเห็นว่าฟ้าสว่างแล้ว ฮั๋วไท่เฟยถึงได้ปลุกอันหลิงหยุนขึ้นมา

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ แล้วลุกขึ้นมาดูเวลา ฟ้าสว่างแล้ว อันหลิงหยุนรู้สึกกลุ้มใจ

พอเห็นอ๋องตวนยังไม่ตื่น อันหลินหยุนจึงได้เดินเข้าไปดู

“ทำไมยังไม่รู้สึกตัวอีก?” ฮั๋วไท่เฟยพอพูดก็เริ่มร้องไห้ออกมา

อันหลิงหยุนตรวจดูอาการ ชีพจรอ่อนมาก ถ้ายังไม่พื้นก็คงไม่ฟื้นอีกแล้ว

แต่ว่าถ้าเขาหลับไปทั้งอย่างนี้ ไม่ว่าใครก็ทำอันใดไม่ได้แล้ว

ในตอนที่อันหลิงหยุนกำลังกลุ้มใจอยู่นั้นเอง ดวงตาของอ๋องตวนก็ค่อยๆ เปิดขึ้น พอหยุนโล๋ชวนเห็นอ๋องตวนลืมตาขึ้นมานางก็รีบเข้าไปจับมือของเขาเอาไว้ “ท่านตื่นแล้ว?”

ดวงตาของอ๋องตวนมองไปรอบๆ พอมองไปเจออันหลิงหยุนเขาก็มองผ่านนางไปอย่างไม่ชอบใจ อันหลิงหยุนรู้สึกผิดหวัง ผ่านมาขนาดนี้แล้วยังจะเป็นแบบนี้อีก?

ฮั๋วไท่เฟยรีบเดินเข้ามา” หยินเอ๋อ”

“เสด็จแม่”

อันหลิงหยุนหยิบยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งออกมา เปิดปากของอ๋องตวนออกแล้วยัดมันเข้าไป

อ๋องตวนมองหน้านางแล้วก็กลืนมันลงไป

หลังจากมองหาอยู่นาน พอหันไปเจอหวางฮองไทเฮาอ๋องตวนก็ได้ยิ้มออกมา

“เสด็จแม่……”

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นแล้วเดินไปหาอ๋องตวน “ข้าภูมิใจในตัวเจ้า เจ้าตื่นมาได้ข้าช่างดีใจจริงๆ”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่”

ฮั๋วไท่เฟยที่ยืนอยู่ข้างรู้สึกทำตัวไม่ถูก ทั้งที่ลูกชายเป็นของนางแท้ๆ

“แม่จะรอเจ้าอยู่ที่จวน ถ้าเจ้าหายดีแล้วค่อยไปหาข้าก็ได้ ข้าจะให้โล๋ชวนอยู่ดูแลเจ้าที่นี่”

ความสง่างามของหวางฮองไทเฮานั้นไม่มีใครเปรียบ อ๋องตวนตอบไปด้วยเสียงที่แผ่วเบา “ครับท่านแม่”

“อืม ไท่เฟย เจ้าก็กลับจวนไปพร้อมกับข้าเลย ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงนี้มันจะรบกวนการพักผ่อนของอ๋องตวนเอาได้”

หวางฮองไทเฮาหันหลังพร้อมสะบัดแขนเสื้อแล้วก็เดินจากไป ส่วนฮั๋วไท่เฟยใจยังอยากอยู่ต่อแต่นางก็ไม่อาจขัดคำสั่งของหวางฮองไทเฮาได้

อันหลิงหยุนรีบจัดแจงเสื้อผ้า “หม่อมฉันส่งเสด็จ เสด็จแม่ไท่เฟยเพคะ”

“หม่อมฉันส่งเสด็จ เสด็จแม่ เสด็จแม่ เพคะ”

หยุนโล๋ชวนรีบลุกขึ้น

หลังจากส่งทั้งคู่ออกไปแล้ว อันหลิงหยุนก็เดินไปดูที่หน้าประตู อาหยู่เฝ้าอยู่หน้าประตู

อันหลิงหยุนถามเขา ท่านอ๋องยังไม่กลับมาหรือ?”

“ยังครับ “อาหยู่เองก็เป็นห่วงเหมือนกัน ท่านอ๋องออกไปตั้งแต่เมื่อคืนจนป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีก ไม่รู้ว่าไม่หาข้อมูลที่ใครกัน

อันหลิงหยุนหันไปมองอ๋องตวนที่ได้สติมาแล้ว เขายังไม่ได้ปลอดภัยโดยสิ้นเชิง แต่ว่ายาที่จะใช้ฉีดให้เขาก็หมดแล้วตอนนี้ได้แต่พึ่งยากินเท่านั้น นางอยู่ต่อก็ไม่ได้ช่วยอันใดมาก

“ชายารองหยุน ท่านดูแลท่านอ๋องตวนไปเถอะ ข้าจะไปดูเอง”

อันหลิงหยุนเป็นห่วงกงชิงวี่ จนตอนนี้เขายังไม่ยอมกลับมา

“เจ้าไปเถอะ” หยุนโล๋ชวนรับปากแล้ว อันหลิงหยุนก็เดินไปยังประตูห้องของพระชายาเสียน

พอออกนอกประตูมาอันหลิงหยุนก็ยืนรออยู่ตรงนั้น ในเมืองหลวงวุ่นวายไปทั้งคืน แต่เหล่าประชาชนกลับไม่รู้เรื่องเลย

ตอนนี้คนยังออกมาไม่เยอะ พ่อบ้านยืนรออยู่หน้าประตูแล้ว

พอเห็นอันหลิงหยุนพ่อบ้านก็รีบพานางเข้าไปในประตู

“พระชายา เลือดเลอะเต็มตัวไปหมดเลย มันอาจทำให้คนตกใจได้นะพ่ะย่ะค่ะ รีบกลับไปเถอะ” อันหลิงหยุนก้มลงมองดูตัวเอง มันก็จริงอย่างที่เขาพูด

อันหลิงหยุนจึงหันหลังแล้วไปรอกงชิงวี่ที่ลานหน้าบ้าน

รอจนตอนเที่ยง กงชิงวี่ถึงได้กลับมาจากข้างนอก เลือดเลอะเต็มตัว ชุดเมื่อคืนยังไม่ได้เปลี่ยน ทำเอาพ่อบ้านตกใจจนหน้าซีด

พออันหลิงหยุนเห็นเขาก็เดินเข้าไปทันที จับมือของกงชิงวี่เอาไว้ แล้วตรวจดูร่างกายของกงชิงวี่อย่างละเอียดว่าไม่เป็นอันใดนางถึงจะวางใจ

“ข้ายังสบายดี”

กงชิงวี่เองก็ตรวจดูอันหลิงหยุนเหมือนกัน ด้วยความเป็นห่วงลูกกงชิงวี่จึงได้ถามไป “เขายังปลอดภัยดีหรือเปล่า?”

“ปลอดภัยดีเพคะ” อันหลิงหยุนก็ไม่ได้รู้สึกแย่ตรงไหน จึงได้พยักหน้าตอบไป

กงชิงวี่ก็ได้จับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้แล้วถามไปอีกว่า “แล้วพี่รองล่ะ?”

“เขาตื่นแล้วเพคะ ร่างกายยังอ่อนแออยู่ แต่ยาที่หม่อมฉันเตรียมไว้มันไม่มากพอ เมื่อคืนก็ใช้กับเขาไปจนหมดแล้ว วันนี้จึงเหลือแต่ยากิน ยากินมันออกฤทธิ์ช้า ดังนั้นหม่อมฉันจะต้องหาวิธีกลั่นกรองออกมาให้ได้เพคะ แต่ตอนนี้หม่อมฉันไม่ได้ หม่อมฉันกลัวจะกระทบ” อันหลิงหยุนอยากหาใครสักคนมาช่วย กงชิงวี่ก็ไม่มีความรู้ นางกลัวเขาจะทำไม่ได้

“ข้าทำเอง” กงชิงวี่ตอบมาอย่างมั่นอกมั่นใจ ถ้าจะให้หาคนอื่นเขาเองก็ไม่สบายใจ

อันหลิงหยุนตอบมาอย่างไม่ค่อยดีใจ “ท่านอ๋องไม่ไหวหรอกเพคะ”

“ข้าทำได้ ขั้นตอนที่หยุนหยุนกรองยาข้าจำมันได้หมดแล้ว แล้วยังเรื่องจดบันทึกอีก ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าข้าแล้ว”

“ท่านนี่ใส่ใจจริงๆ เลยเพคะ” อันหลิงหยุนยังไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเขาแอบมองอยู่

“ข้าแค่กลัวไอ้นั่นมันจะระเบิด อยู่ๆ มันก็มีควันออกมา” ตอนนั้นกงชิงวี่กลัวจริงๆ ภายในขวดเล็กสีขาวมีควันสีขาวพวยพุ่งออกมา ดูแล้วก็ไม่ต่างอันใดกับควันที่ออกมาจากระเบิดเลย

อันหลิงหยุนรู้สึกอบอุ่นหัวใจ จากนั้นก็ถูกลากเข้าประตูไป

อ๋องตวนนอนอ่อนล้าอยู่บนเตียง

พอกงชิงวี่เดินเข้าประตูมาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ปล่อยมือของอันหลิงหยุนออก แล้วเดินตรงไปหาอ๋องตวน

หนุนโล๋ชวนยืนขึ้น กงชิงวี่นั่งลง แล้วมองไปยังอ๋องตวน “เป็นยังกระไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”

“ยังมีชีวิตอยู่” อ๋องตวนพูดหยอกล้อ

กงชิงวี่ยิ้ม “ใครเป็นคนลงมือพ่ะย่ะค่ะ?”

อ๋องตวนส่ายหน้า “พวกมันไม่ใช่คนที่อยู่ที่นี่ เพราะภาษาที่ใช้ข้าฟังไม่ออกเลย แต่วิชาดาบของพวกมันเป็นของเรา”

พวกนางคิดจะรังแกนางไปถึงไหน

จุนฉูฉูนั่งอยู่พักหนึ่งแล้วยืนขึ้นมาหันไปมองรอบๆ ผนังตรงนี้แปลกจัง นางดูไม่ออกเลย

แต่ว่าข้างๆ มีประตู แถมยังถูกล็อกเอาไว้ด้วย

จุนฉูฉูเดินไปด้วยความอยากรู้ ในขณะที่นางกำลังยกมือขึ้นมาเพื่อจะเปิดประตู แล้วเสียงของลุ่ยหลิวที่อยู่นอกประตูก็ดังขึ้น “ข้างในเลี้ยงแมลงพิษเอาไว้ ถ้าพระชายาตวนเกิดเป็นอันใดขึ้นมาอย่าหาว่ากระหม่อมไม่เตือนนะพ่ะย่ะค่ะ”

“จริงหรือ?” จุนฉูฉูรีบหันหลังกลับ นางไม่เชื่อหรอกว่าในนั้นจะมีของพวกนี้อยู่จริงๆ แต่นางก็ไม่ได้อยากสนใจว่าข้างในนั้นจะมีตัวอันใดอยู่

พอมองดูอ๋องตวนจุนฉูฉูก็ได้ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น จัดการห่มผ้าห่มให้อ๋องตวน แค่นี้ก็ถือว่าทำตามหน้าที่แล้ว

พอจุนฉูฉูนอนไปสักพัก ท้องของนางก็ร้องขึ้นมา นางหิวแล้ว เพื่อให้คนอื่นเข้าใจว่านางกินอันใดไม่ลง จึงไม่สามารถเรียกให้ใครส่งอาหารมาได้

นางรู้สึกไม่พอใจ จึงได้ถลึงตาใส่อ๋องตวนไปทีหนึ่ง

ในตอนนั้นลุ่ยหลิวมองเข้ามาในห้องจึงเห็นเข้าพอดี

เขาจึงหันหน้ามา ตั้งสติ พระชายาตวนคนนี้ดูผิดปกติ ต้องระวังให้ดี

หลังจากที่หยุนโล๋ชวนหลับไปตื่นหนึ่ง ก็อยากจะมาเยี่ยมอ๋องตวน พอเห็นลุ่ยหลิวยืนอยู่หน้าประตูนางจึงอยากกล่าวทักทาย แต่ก็ถูลุ่ยหลิวยกมือห้ามเอาไว้ ให้สัญญาณกับนางว่าอย่าส่งเสียงดัง

หยุนโล๋ชวนรู้สึกแปลกใจ จึงค่อยๆ ย่องเข้าไปที่หน้าประตู ลุ่ยหลิวชี้เข้าไปในห้อง หยุนโล๋ชวนก็มองตามเข้าไป

เห็นจุนฉูฉูกำลังมองไปที่อ๋องตวนอย่างไม่พอใจ

หยุนโล๋ชวนมองดูแปบเดียวก็เดินไปนั่งที่ลานหน้าตำหนัก

ลุ่ยหลิวก็ได้เดินตามมา “ชายารองหยุน ท่านไม่เป็นห่วงรึพ่ะย่ะค่ะ?”

“ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกเอง แล้วข้าจะเป็นห่วงทำไม ลุ่ยหลิวเจ้ากลับไปพักเถอะ เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ข้าจะเฝ้าอยู่ตรงนี้เอง ถ้ามีอันใดเดี๋ยวข้าไปตามเจ้าเอง”

ลุ่ยหลิวส่ายหัวไม่ยอมไป ต้องรอจนหงเถามาเขาถึงจะไปได้

แล้วเวลาหนึ่งคืนก็ผ่านไป ตอนที่อ๋องตวนตื่นขึ้นมา จุนฉูฉูกำลังนั่งหลับอยู่ข้างๆ อ๋องตวนคอแห้งอยากดื่มน้ำ จึงปลุกจุนฉูฉู

จุนฉูฉูลืมตาขึ้นมาแล้วไปเทน้ำให้เขาดื่ม

“หม่อมฉันป้อนท่านเองเพคะ” จุนฉูฉูใช้ช้อนค่อยๆ ป้อนน้ำให้อ๋องตวน พอดื่มไปได้สองคำ จู่ๆ ก็รู้สึกปวดหน้าอกขึ้นมาเหมือนมีอันใดบางอย่างพุ่งขึ้นมา จนทนไม่ไหว เลือดสดๆ ก็พุ่งออกมาจากปาก ออกมาพร้อมกับน้ำที่ดื่มเข้าไป มันข้นมากๆ

“จุนฉูฉูตกใจจนต้องกรีดร้อง โยนถ้วยในมือลงแล้วรีบก้าวถอยหลัง จากนั้นก็ไม่กล้าเดินเข้าไปอีก

นางรู้วิชา นางไม่ได้กลัวเลือด แต่นางแค่รังเกียจเท่านั้น

จุนฉูฉูตกใจจนร้องไม่หยุด

อ๋องตวนที่ล้มอยู่บนเตียงมองไปยังเลือดที่เลอะเต็มพื้น จากนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองจุนฉูฉู ความรำคาญในแววตาก็ถูกเก็บซ่อนเอาไว้

พอได้ยินเสียงเอะอะหยุนโล๋ชวนก็รีบวิ่งเข้ามาดู

เข้ามาก็เห็นอ๋องตวนที่นอนหายใจหอบอยู่กับเลือดที่เต็มปาก หยุนโล๋ชวนก็ตกใจจนหน้าซีด

“หงเถา รีบไปเรียกเสด็จพี่พระชายาเสียนมาเร็ว!”

หยุนโล๋ชวนวิ่งเข้ามาหาอ๋องตวนอย่างรวดเร็ว พะยุงเขาขึ้นมาแล้วลูบหลังให้เขา

พอเห็นปากของอ๋องตวนเต็มไปด้วยเลือด หาผ้าไม่ทันแล้ว นางจึงฉีกแขนเสื้อมาเช็ดเลือดให้อ่องตวน อ๋องตวนรู้สึกไม่ค่อยสบายตัว หายใจไม่ค่อยสะดวก พอหยุนโล๋ชวนเช็ดคราบเลือดให้อ๋องตวนแล้ว นางก็ใช้มือเช็ดให้อ๋องตวนอีกรอบ

พออ๋องตวนนอนลง เขาก็มองหยุนโล๋ชวนอย่างไร้เรี่ยวแรง พยายามใช้มือผลักนาง อยากให้นางออกไป