ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 183

ตอนที่183น้อมรับคำสั่งของฮ่องเต้

“ท่านนอนลงก่อนเถอะเพคะ”

หยุนโล๋ชวนลุกขึ้นไปรินน้ำ แล้วกลับมาฉีกเสื้อออกมาอีกชิ้นหนึ่ง เอาไปชุบน้ำจากนั้นก็มาเช็ดคราบเลือดให้กับอ๋องตวน อ๋องตวนก็หลับตาลงแล้วไปพูดอันใดอีก

ตอนที่อันหลิงหยุนมาถึง บนพื้นเปื้อนมาก

จุนฉูฉูยังยืนบื้ออยู่ตรงนั้น

“ให้ข้า ดูหน่อย” พอเดิมมาถึงข้างเตียงของอ๋องตวน อันหลิงหยุนก็ยื่นมือไปตรวจดูชีพจรของเขา

“ใครให้ท่านดื่มน้ำกันเพคะ?” อันหลิงหยุนมองอ๋องตวนอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมาก เพราะตอนนี้เขาพ้นขีดอันตรายไปแล้ว

นางหยิบยาลูกกลอนมายัดเข้าไปในปากของอ๋องตวน แล้วอันหลิงหยุนก็เดินไปหาหยุนโล๋ชวน “เจ้ามาดูแลท่านอ๋องข้าจะไปเตรียมยา คืนนี้คงไม่มีเวลามาแล้ว”

ท่านพี่ พระชายาเสียนไปเถอะเพคะ”

หยุนโล๋ชวนไม่วางใจในตัวจุนฉูฉู เพื่อเห็นแก่หน้าของฮั๋วไท่เฟย จะไม่สนใจอ๋องตวนก็ไม่ได้

หงเถารีบเก็บกวาดห้อง รอจนเช็ดพื้นเสร็จถึงได้เดินออกไป

พอนั่งลงไปหยุนโล๋ชวนก็หันไปมองจุนฉูฉู ตัวนางยังเลอะอยู่

“เจ้ากลับไปก่อนเถอะ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จค่อยมาก็ได้ ระหว่างนี้ข้าจะรับหน้าที่นี้ต่อเอง” หยุนโล๋ชวนพูดจบนางก็รู้สึกคิดผิดนิดนึง

ปกติจุนฉูฉูนั้นได้รับความรักมากมาย แต่มาวันนี้กลับตกใจจนตกอยู่ในสภาพนี้

หยุนโล๋ชวนรู้สึกดูถูกนาง

จุนฉูฉูมองไปที่อ๋องตวน แล้วเดินไปที่อ๋องตวน “ท่านอ๋องเพคะ ท่านหลับแล้วหรือเพคะ?”

อ๋องตวนไม่มีการตอบสนอง จุนฉูฉูจึงเอามือไปลูบหันเขา

“หม่อมฉันจะรีบไปรีบกลับ ระหว่างนี้จะให้ชายารองหยุนดูท่านไปก่อนนะเพคะ”

หยุนโล๋ชวนก็ไม่ได้ว่าอันใด จุนฉูฉูจึงหันหลังแล้วก็เดินจากไป

พอนางไปแล้ว หยุนโล๋ชวนก็ฝากตงเอ๋ออยู่ก่อนแล้วรีบไปถามอันหลิงหยุนว่ามีอันใดที่ต้องระวังหรือเปล่า

อันหลิงหยุนเขียนข้อควรระวังให้นางแผ่นหนึ่ง ห้ามกินข้าว ถ้าหิวน้ำก็เอาผ้าสะอาดชุบน้ำแล้วเอาไปแตะที่ริมฝีปากของอ๋องตวนก็พอ

อ๋องตวนตื่นมาหลายครั้ง หยุนโล๋ชวนก็จ้องเขาอยู่ตลอด

รอมาทั้งวันจุนฉูฉูก็ยังไม่มา

หยุนโล๋ชวนก็ไม่ได้ใส่ใจอันใด ไม่มายิ่งดี พอเห็นท่าทางเจ้าเล่ห์ของนางแล้วก็ทำให้รู้สึกรำคาญแล้ว

พออ๋องตวนตื่นมาก็ถามหาจุนฉูฉู หยุนโล๋ชวนกลัวเขาเสียใจจึงไม่ได้พูดความจริงไป

รอจนมืดค่ำ ก็มีคนจากจวนอ๋องตวนมารายงานว่าจุนฉูฉูไม่สบาย ไข้ไม่ยอมลดสักที คงมาไม่ไหวแล้ว

อ๋องตวนมองไปที่ประตู สั่งคนให้ในจวนอ๋องดูแลพระชายาให้ดี

ตกดึกอันหลิงหยุนจึงจะมาถึง มาฉีดยาให้อ๋องตวน อันหลิงหยุนถึงได้สังเกตเห็นว่าจุนฉูฉูไม่อยู่

พอมองไปรอบๆ แล้วไม่เห็นจุนฉูฉูนางจึงได้ถามไป “พระชายาตวนล่ะ?”

“ทรงประชวรพ่ะย่ะค่ะ กำลังรักษาตัวอยู่ที่จวนอ๋องตวน ข้ารับใช้ไปมารายงานแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หงเถาทำหน้าไม่พอใจ เห็นชัดๆ ว่ารังเกียจ ไม่เต็มใจดูแล แล้วหนีไป

อันหลิงหยุนมองไปยังอ๋องตวนที่นอนอยู่บนเตียง แล้วยิ้มพร้อมกับพูดออกมาว่าสมน้ำหน้า

แต่กลัวว่าจะกระทบกับการฟื้นตัวของอ๋องตวน จึงขี้เกียจพูดไป

“ที่นี่เป็นที่พักของข้า ต้องเปลี่ยนห้องให้อ๋องตวน” อันหลิงหยุนพูดออกมาอย่างไม่เกรงใจ เหนือนอยากจะไล่เขาออกไป

หยุนโล๋ชวนลุกขึ้นมา “ท่านพี่พระชายาเสียน ถ้าเคลื่อนย้ายตอนนี้ เกิดอ๋องตวนเป็นอันใดขึ้นมาจะทำยังกระไรคะ?”

“เขาไม่ตายหรอก อย่างมากก็ทรมานนิดหน่อยเท่านั้น” อันหลิงหยุนนั้นไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว เขารนหาที่เอง

หยุนโล๋ชวนก็ทำอันใดไม่ได้ ได้แต่จากไปพร้อมกับอ๋องตวน

พอมาถึงตำหนักจู๋หยุนหยุนโล๋ชวนก็ดูแลอ๋องตวนด้วยตนเอง หมุนไปหมุนมาอยู่รอบตัวอ๋องตวนอย่างไม่หยุดหย่อน

อันหลิงหยุนมาที่ตำหนักจู๋หยุนวันละสามครั้ง พอตรวจดูว่าไม่มีอันใดผิดปกตนางก็จากไป

ในเวลาไม่นานจวนอ๋องเสียนก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

อันหลิงหยุนนอกจากเป็นห่วงฮ่องเต้ชิงหยู่ ก็คือใครเป็นคนทำร้ายอ๋องตวนนี่แหละ

หลังจากพักผ่อนไปสองวัน อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ก็เดินทางไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้พร้อมกัน พอพูดคุยเรื่องของอ๋องตวนเสร็จกงชิงวี่ยังไม่อยากไป

“กระหม่อมมีเรื่องอยากทูลถาม พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่อยู่รอ

ฮ่องเต้ชิงหยู่นั่งอยู่ข้างบน “มีเรื่องอันใดอีก?”

“พระวรกายของฝ่าบาทเป็นยังกระไรบ้าง พ่ะย่ะค่ะ?” กงชิงวี่เงยหน้าขึ้น โดยไม่มีท่าทีของคนเป็นบ่าวแล้ว เขาทำตัวเหมือนเป็นน้องชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง

ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นแล้วเดินลงมาจากบันได มาหยุดอยู่ตรงหน้าของกงชิงวี่ น่าแปลก “นี่ส่วนไหนของเจ้ามันผิดปกติไปหรือเปล่า? อ๋องตวนเกิดเรื่องข้ายังไม่ได้ลงโทษเจ้าเลย แล้วนี่ยังกล้ามาถามข้าอีก?”

“เรียนฝ่าบาท ที่กระหม่อมถามคือร่างกายของฝ่าบาท พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่ยังไม่ยอมละเลิก

อันหลิงหยุนที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่ก้มหน้า

เรื่องมันไม่ได้เกี่ยวอันใดกับนาง

มันเป็นเรื่องระหว่างพี่น้อง

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองมาที่อันหลิงหยุน แล้วมองไปที่กงชิงวี่ “แล้วมันเกิดอันใดขึ้นกับร่างกายของข้า?”

“” ร่างกายของฝ่าบาทเป็นยังกระไร ฝ่าบาทน่าจะรู้อยู่แก่ใจ พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่ยังคงหนักแน่น

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกอยากขำ “มีคนรายงานมาแล้วว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับอ๋องตวน เจ้าเป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัย ไม่ใช่ว่าวันนี้เจ้าจะมาทำเป็นคนร้ายรายงานก่อนเพื่อปิดความจริงเอาไว้หรือ?”

“ฝ่าบาทเพียงแค่ตอบกระหม่อมมาว่าร่างกายปกติดีหรือไม่ก็พอแล้ว พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่ไม่รับฟัง ยังคงดึงดัน

นั่นยิ่งทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่คนนี้เป็นไปก็ไม่มีความหมาย ไม่มีอันใดที่เขาสามารถตัดสินใจเองได้เลย

แค่ไม่สบายยังต้องให้กงชิงวี่มาตื้อถาม

“จะให้ตอบเจ้าว่าอันใด ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าพูดเรื่องอันใด ดูเหมือนหลายวันมานี้เจ้าคงจะว่างเกินไปแล้ว บัดซบ! ……ทหาร เอาตัวอ๋องเสียนไปขังไว้ ให้เขาไปนั่งทบทวนตัวเองอยู่ในนั้น”

“พ่ะย่ะค่ะ”

มีทหารเดินเข้ามา พร้อมที่จะจับตัวกงชิงวี่ไป อันหลิงหยุนรีบร้องขอ “เรียนฝ่าบาท เพคะ ท่านอ๋องเพียงแค่……”

“เจ้าไม่ต้องพูดอันใดทั้งนั้น” กงชิงวี่ทำสีหน้าดุร้าย อันหลิงหยุนจึงรีบเงียบไป

ทหารที่เข้ามากำลังจะเข้าใกล้กงชิงวี่ แต่พอเห็นแววตาของกงชิงวี่ ก็จำต้องถอยไป

“พระชายาเสียน ข้ารู้ดีว่าเจ้าไม่ชอบให้ถูกควบคุม ข้าอนุญาตให้เจ้าเดินเล่นในวังได้ แต่เจ้าต้องดูความเหมาะสมด้วยอย่าสร้างปัญหาให้ข้าปวดหัวก็พอ เข้าใจหรือไม่?” ฮ่องเต้ชิงหยู่นั่งอยู่ข้างๆ ของฮองเฮาเสินหยุนชู พูดเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยจิตสังหาร

เสินหยุนชูดึงแขนของฮ่องเต้ชิงหยู่ “ฝ่าบาทเพคะ นานๆ ชายาเสียนจะมาอยู่เป็นเพื่อนข้าที ท่านจะพูดน้อยๆ หน่อยไม่ได้หรือเพคะ?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่จับมือของเสินหยุนชูเอาไว้ “ข้าเข้าใจแล้ว”

“พอมองหน้าอันหลิงหยุน ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็โบกมือ “เจ้าออกไปเถอะ”

“หม่อมฉันทูลลา เพคะ” หลังจากที่อันหลิงหยุนออกมา นางก็กลับไปที่วิหารบรรทมรอง

นอกประตูไม่มีคนเฝ้า อันหลิงหยุนนั่งอยู่ในนั้นพักหนึ่ง แล้วนางก็ออกมาจากวิหารบรรทมรอง แล้วไปเดินเล่นรอบๆ วัง

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วยามวังเฟิ่งหยีก็ถูกอันหลิงหยุนสำรวจไปแล้วรอบหนึ่ง นางไม่ได้พูดอันใด เพราะระหว่างที่เดินสำรวจก็มีคนมาทักทาย มันก็ลดปัญหาไปได้มากอยู่เหมือนกัน

พอออกจากวังเฟิ่งหยี อันหลิงหยุนก็ไปที่วังฮั๋วหยางเพื่อไปทักทายฮั๋วไท่เฟย

ฮั๋วไท่เฟยกำลังกลุ้มใจที่ไม่รู้ว่าจะไปหาข่าวสารของอ๋องตวนจากใครดี พอรู้ว่าอันหลิงหยุนมาหานางก็รู้สึกดีใจมากดังนั้นนางจึงยินดีต้อนรับอันหลิงหยุนเป็นอย่างมาก

“หยุนหยุน รีบเข้ามาก่อน ถ้าเจ้ายังไม่มาข้าก็จะให้คนไปตามเจ้าอยู่แล้ว” ฮั๋วไท่เฟยเชิญอันหลิงหยุนเข้ามา ใช้มือปัดๆ ที่นั่งข้างๆ เพื่อให้อันหลิงหยุนมานั่ง

ก่อนหน้านี้นางก็ไม่ได้ชอบอันหลิงหยุน แต่พออันหลิงหยุนช่วยชีวิตลูกชายของตัวเองไว้ ต่อให้ฮั๋วไท่เฟยจะสับสนยังกระไรแต่ในเวลาแบบนี้ก็ไม่มีทางแสดงสีหน้าที่ไม่ดีให้อันหลิงหยุนเด็ดขาด

อันหลิงหยุนเองก็รู้เรื่องนี้ดี แต่นางมีคำสั่งอยู่กับตัว จึงไม่ได้สนใจว่าคนตรงหน้านี้จะเป็นใคร

อันหลิงหยุนจัดแจงตัวเอง “ถวายบังคมไท่เฟยเพคะ”

“ช่างน่ารักจริงๆ มานั่งตรงนี้มา” ฮั๋วไท่เฟยเชิญให้อันหลิงหยุนนั่ง

“ขอบพระทัยไท่เฟย หม่อมฉันยืนตรงนี้ก็ได้เพคะ ที่หม่อมฉันมาในวันนี้ก็เพื่อกราบทูลพระอาการของอ๋องตวนเพคะ”

“หรือ? ถ้าเช่นนั้นอ๋องตวนอาการเป็นยังกระไรบ้าง?” ฮั๋วไท่เฟยถามมาอย่างร้อนใจ อันหลิงหยุนก็รู้สึกเห็นใจอยู่เหมือนกัน

ในบรรดาผู้คนที่อยู่ในนี้ ความจริงแล้วไม่มีใครมีอิสระเลย ดูภายนอกอาจจะเหมือนมีอำนาจล้นฟ้า แต่ความจริงนั้นล้วนแล้วต่างเป็นคนที่น่าสงสารทั้งสิ้น

ก็เหมือนกับฮั๋วไท่เฟยในตอนนี้ แค่อยากจะพบหน้าลูกชายยังไม่ได้เลย

ลูกชายบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ทำได้แค่นอนอยู่นอกวัง

แต่พออยู่นอกวังอันหลิงหยุนก็รู้สึกไม่วางใจ

เพราะถ้าเกิดอันใดที่ไม่คาดคิดขึ้นมา ความชอบที่ทำมาทั้งหมดก็จะสูญเปล่า

“อ๋องตวนอาการดีขึ้นมากแล้วเพคะ ขอแค่ทำตามวิธีการรักษาของหม่อมฉัน รับรองได้เลยว่าไม่เกินครึ่งเดือนก็น่าจะพ้นขีดอันตรายแล้วเพคะ แต่ที่หม่อมฉันเป็นห่วงคือ……” อันหลิงหยุนรู้สึกลังเล

ฮั๋วไท่เฟยรีบถามขึ้น “อันใดหรือ?”

“เรียนไท่เฟย คนที่ได้รับบาดเจ็บภายนอกนั้นแผลติดเชื้อง่าย หากติดเชื้อแล้วก็จะทำให้มีไข้ขึ้นสูง ถ้าเป็นเช่นนั้นในช่วงที่หม่อมฉันไม่อยู่ แล้วเหล่าหมอจวนอาจดูแลได้ไม่ทั่วถึง หม่อมฉันเกรงว่าอ่องตวนอาจอาการหนักกว่าเดิมเพคะ

คนที่ทำร้ายท่านอ๋องก็ยังจับตัวไม่ได้ ถึงแม้จะจับตัวอ๋องชินจงได้แล้ว แต่มันก็ยังไม่มีหลักฐานเพคะ

ถ้าใช่ก็ไม่เป็นไร จับเขาไว้ถือว่าทำถูกแล้ว

แต่ถ้าไม่ใช่ มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่เพคะ

ถ้าคนที่ลงมือยังไม่ยอมตัดใจ แล้วกลับมาลงมืออีกครั้ง ด้วยฝีมือของชายารองหยุนคนเดียวคงไม่อาจปกป้องท่านอ๋องได้แน่เพคะ”

อันหลิงหยุนหยุดพูดอีกครั้ง