ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 184

ตอนที่184ยุให้ฮั๋วไท่เฟยโกรธ

ฮั๋วไท่เฟยรู้สึกร้อนใจ “รีบพูดต่อสิ!”

อันหลิงหยุนพูดออกมาอย่างลำบากใจ “ไท่เฟยลองทรงคิดดูให้ดีเพคะ”

ฮั๋วไท่เฟยพยายามตั้งสติ ดวงตาหมุนไปหมุนมา แล้วเหมือนคิดอันใดบางอย่างได้ “เจ้าอยากให้พาอ๋องตวนเข้าวัง?”

“เรียนไท่เฟย หม่อมฉันกับอ๋องตวนเลยไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกัน ถ้าจะให้พูดตามตรงคืออ๋องตวนจะเป็นยังกระไรมันก็ไม่เกี่ยวอันใดกับหม่อมฉัน แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับอ๋องเสียนแล้วละก็มันก็เกี่ยวข้องกับหม่อมฉันทั้งสิ้นเพคะ

พอเห็นว่าเสด็จแม่ ดูเป็นห่วงเป็นใยอ๋องตวนมากขนาดนั้น มันก็ทำให้หม่อมฉันคิดได้และตระหนักได้ว่า

ถ้าตัดสินใจทำอันใดที่มันไม่ถูกต้อง ผลที่ตามมาอาจร้ายแรงมากก็ได้เพคะ

เรื่องที่เกิดขึ้นกับอ๋องตวน คนต่อไปที่ต้องโดนก็คงหนีไม่พ้นอ๋องเสียนหรอกเพคะ”

อันหลิงหยุนพูดสิ่งที่นางคิดออกมา ฮั๋วไท่เฟยก็กำลังคิดตาม

“แต่ไท่เฟยไม่รู้สึกแปลกพระทัยบางหรือเพคะ ตั้งแต่ที่ฮองเฮาทรงพระครรภ์ ทั้งในและนอกวังต่างก็ต่างก็มีการซ่องสุมกองกำลังกันมากขึ้น

ทั้งๆ ที่ ก่อนที่องค์ฮ่องเต้จะมีราชบุตรทุกอย่างยังดูเงียบสงบเลยแท้ๆ พอฝ่าบาทมีข่าวดีก็เริ่มวุ่นวายขึ้นมาทันที

ก่อนที่อ๋องตวนจะมีพระชายารองก็ยังไม่เห็นเป็นไร แต่พอมีพระชายารองก็เกิดเรื่องขึ้นเลย

ถ้ามันเป็นแบบนี้ หม่อมฉันคิดว่า จะเป็นไปได้หรือไม่ว่ามีคนกลัวว่าพระชายารองหยุนจะทรงพระครรภ์บุตรของท่านอ๋องตวนเพคะ?”

ฮั๋วไท่เฟยเบิ่งตากว้าง นัยน์ตามีแต่ความอาฆาต “ไอ้สาระเลวพวกนี้ หยุนหยุนเจ้ารีบพูดต่อสิ”

ฮั๋วไท่เฟยรู้สึกโกรธเกรี้ยว อันหลิงหยุนพูดต่อ “ในเมืองหลวงนี้ไม่มีใครไม่รู้ว่าชายาตวนนั้นร่างกายไม่แข็งแรง ที่ก่อนหน้านี้ไม่มีอันใดเกิดขึ้นอาจเป็นเพราะไม่มีใครเป็นห่วงเรื่องของอ๋องตวน เพราะว่าชายาตวนไม่มีทางที่จะทรงพระครรภ์ทายาทของอ๋องตวนได้ในเร็ววันได้อย่างแน่นอน

แต่พอมีชายารองก็เกิดเรื่องเลย อาจเป็นไปได้ว่ามีคนกลัวว่าอ๋องตวนจะมีทายาทหรือไม่เพคะ?”

ฮั๋วไท่เฟยยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล อันหลิงหยุนพูดต่อ “จากนั้นเสียนอ๋องก็ถูกจับ ถึงแม้ฮ่องเต้จะไม่ได้พูดอันใดแต่เท่าที่หม่อมฉันรู้มาคือในหมู่ราชวงศ์มีคนที่ไม่พอใจกับการกระทำของหวางฮองไทเฮา และได้ถวายฎีกาไปแล้วด้วยเพคะ

ไท่เฟยเพคะ ถ้าเป้าหมายของพวกนั้นคือฝ่าบาท อ๋องตวน แล้วก็อ๋องเสียนละก็

ไม่ว่าแผนการของพวกเขาจะเป็นยังกระไรแต่วันนี้มันถือว่าสำเร็จแล้วเพคะ

อ๋องตวนบาดเจ็บสาหัส ทำอันใดไม่ได้แล้ว

อ๋องเสียนก็ถูกควบคุมตัวเอาไว้

ส่วนฮ่องเต้ก็ยังคงเป็นฮ่องเต้ แต่ไท่เฟยไม่รู้สึกว่ามันเหมือนขาดอันใดไปหรือเพคะ?”

ฮั๋วไท่เฟยก็คิดตาม ลุกขึ้นมาจากที่นั่ง เดินไปเดินมาพร้อมกับใช้หัวคิดไปด้วย

อันหลิงหยุนหันไปมองฮั๋วไท่เฟย ฮั๋วไท่เฟยเดินไปมาสักพักแล้วก็หยุดลง จากนั้นก็หันมามองอันหลิงหยุน” พวกมันรวมหัวกันมารังแกพวกเราที่เป็นลูกกำพร้ากับแม่หม้าย”

“……ไท่เฟยก็เห็น” อันหลิงหยุนรู้สึกพอใจ ที่ทำไปไม่ได้เสียแรงเปล่า ดูเหมือนว่าตอนนี้ฮั๋วไท่เฟยจะโกรธแล้ว

“ได้ ตั้งแต่ที่ฮ่องเต้องค์ก่อนยังอยู่พวกมันก็ไม่ได้จงรักภักดีอยู่แล้ว แต่ละคนก็ไม่จริงใจทั้งนั้น

พอมาวันนี้วันที่ฮ่องเต้องค์ก่อนสิ้นแล้ว พวกมันก็รวมหัวกันมารังแกพวกเรา ต่อให้ภูเขาแม่น้ำของประเทศต้าเหลียงพังทลายลงก็ไม่มีทางตกไปอยู่ในมือของพวกมันได้หรอก

ถ้าพวกมันอยากถวายฎีกาก็ให้มันถวายไป ในวังนี้ก็ไม่มีใครแล้วใช่หรือไม่ล่ะ?”

อันหลิงหยุนนิ่งเงียบ ฮั๋วไท่เฟยเดินมาที่ตรงหน้าของอันหลิงหยุนอย่างรวดเร็ว “หยุนหยุน แล้วทำไมเจ้าถึงไม่กราบทูลฮ่องเต้ไปล่ะว่าจะให้พาตัวอ๋องตวนเข้ามาในวัง?”

“เรียนไท่เฟย ในฎีกาได้บอกให้ฝ่าบาทจับตัวอ๋องเสียนเอาไว้แล้ว การจะพาตัวอ่องตวนเข้าวังมา ถ้าหม่อมฉันเป็นคนทูลขอพวกนั้นต้องไม่ยอมแน่เพคะ อีกทั้งตอนนี้ไทเฮาเองก็กลายเป็นเป้าหมายของพวกมันไปแล้วด้วย ถ้าเกิดหม่อมฉันกราบทูลไปเกรงว่าจะยุ่งยากมากยิ่งขึ้นไปอีกนะเพคะ

ต่อให้อาการของอ๋องตวนจะสาหัสและต้องการความช่วยเหลือจากหม่อมฉันจริง พวกเขาก็คงไม่ยอมเชื่อแน่เพคะ” อันหลิงหยุนพูดต่อ

จู่ๆ ฮั๋วไท่เฟยก็หัวเราะออกมา แล้วโยกหัวไปมา “สิ่งที่ไทเฮาทำความจริงมันก็ไม่ได้ผิดแต่นี่คือลูกชายของข้า ไอ้สาระเลวพวกนั้นมันกล้ามาเล่นอยู่บนหัวข้าเลยรึ”

ฮั๋วไท่เฟยกำหมัดไว้แน่นอย่างไม่สบอารมณ์ “หยุนหยุน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทเอง”

เป็นเวลานานมากที่ไม่ได้มีการดูแล ตอนนี้ดอกไม่ได้ตายไปหมดแล้ว

ใบไม้แห้งร่วงเต็มพื้น ล้วนแล้วแต่เป็นใบของดอกไม้ทั้งนั้น พอลมพัดมาก็เดินลมหมุนขึ้นมาแล้วก็สลายไป ด้วยบรรยากาศพลบค่ำแบบนี้ยิ่งทำให้มันดูลึกลับเข้าไปอีก

อันหลิงหยุนมองตามเข้าไปในวังจิ่งซิ่ว แล้วนึกถึงจุนเซียวเซียวผู้โชคร้ายคนนั้น

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะราชวังกับฝีมือของจุนฉูฉูหรือเปล่า เพราะตั้งแต่เข้าวังมาจุนเซียวเซียวก็ไม่เคยมีชีวิตที่สงบสุขอีกเลย

ลูกยังไม่ทันได้เกิดเลยก็ถูกกำหนดชะตากรรมแล้ว นี่ก็ถือว่าโชคร้ายแล้ว

เพราะจุนฉูฉูนางยังถูกลดขั้นจากกุ้ยเฟยลงไปเป็นตำแหน่งผินอีก จะโชดร้ายอันใดขนาดนั้น

หลังเดินออกจากวังจิ่งซิ่ว ฟ้าก็ได้มืดแล้ว อันหลิงหยุนถึงได้ยอมกลับไปสักที

ในตอนที่เดินผ่านวังสวยหัวนางก็เห็นสู้จิ่นเดินผ่านหน้าประตูไป อันหลิงหยุนจึงได้หยุดลงมายืนมองอยู่พักหนึ่ง

แล้วนึกถึงเรื่องที่ฮองเฮากับเซียวผินเกือบจะแท้งลูกพร้อมๆ กัน

ถ้าเกิดว่านางไม่สามารถคาดการได้ว่าใครบ้างที่จะเข้าใกล้ฮองเฮาได้ แต่การที่มีหญ้าฝรั่นไปปรากฏอยู่บนที่นอนของจุนเซียวเซียวนั้นมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะกลิ่นของหญ้าฝรั่นนั้นแรงมาก ไม่มีทางที่จะไม่ได้กลิ่นเลย

อันหลิงหยุนพยายามนึกคิด รู้สึกว่าคนๆ นี้จะชื่อ สู้จิ่น

พอมองดูพักหนึ่งนางก็ตัดสินใจเดินเข้าไปในวังสวยหัว

พอเดินเข้าไปก็เห็นว่ามีนางในคนหนึ่งกำลังทำความสะอาดอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นอันหลิงหยุนเดินมานางก็รีบวางไม้กวาดลง มองดูอันหลิงหยุนที่ก้าวเท้ามาอย่างไว เขารีบคุกเข่าลงเอามือวางไว้ใต้เอวแล้วคำนับให้อันหลิงหยุน “ถวายบังคมพระชายาเสียนเพคะ”

อันหลิงหยุนมองเข้าไปข้างใน “ลุกขึ้น ข้ามาเพื่อต้องการพบ พระนางเซียว พระนางอยู่หรือไม่?”

ก่อนหน้านี้อันหลิงหยุนเจอมาที่นี่แล้ว ดังนั้นคนที่นี่จึงรู้จักนางดี แต่ถ้าให้เทียบกับวังจิ่งซิ่วในตอนนั้นแล้ว วังสวยหัวในวันนี้ก็ดูตกต่ำลงไปมาก ในนี้มีนางในเพียงแค่หกคน ช่างน่าสงสารจริงๆ

แต่ว่าจุนเซียวเซียวนั้นมีความอดทนมากกว่าจุนฉูฉูเป็นไหนๆ ไม่เห็นว่านางจะแสดงความไม่พอใจออกมาตรงไหนเลย