ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 19

บทที่19คนที่น่าสงสาร

อันหลิงหยุนออกมาจากวังเฟิ่งหยี มองเห็นแม่ทัพอัน สองพ่อลูกจึงขอตัวกลับ

เมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนก็ค่อยๆเอาขนมที่แอบไว้ออกมา ทดลองสักครู่

ทดลองไปพลางเอาชิ้นขนมเหวี่ยงให้แมวในห้องกินหนึ่งชิ้น

เดิมที่แล้วตอนนี้แมวตัวนั้นถึงช่วงฤดูติดสัด หลายวันที่ผ่านมาอันหลิงหยุนก็เฝ้ามองดูแมวนี้วิ่งออกไปข้างนอกหายไปทั้งวัน กลับมาก็ดูสบายมากขึ้น นอนเลียขนอยู่ในมุมห้อง หากไม่ให้มันออกไป มันก็จะรู้สึกกระวนกระวาย ราวกับว่าแมวข้างนอกจะเข้ามาข้างในได้เหมือนกันหมด

เมื่อแมวกินขนมอันหลิงหยุนก็เปิดประตู แมวตัวนั้นก็ไม่อยากออกไป นอนอยู่บนพื้นไม่ฤดูติดสัดอีก

อันหลิงหยุนหัวเราะแห้งๆ

ยาของฮองเฮาเป็นไปได้ที่จะเป็นแค่ยาหยุดความใคร่

เมื่อกลั่นออกมา กลับเห็นยาคุมบางส่วน ยิ่งไปกว่านั้นยาคุมนี้มียาพิษชนิดหนึ่งเป็นส่วนประกอบ ในระยะเวลาอันสั้นอาจจะไม่แสดงอาการอะไร แต่หากใช้เป็นระยะเวลานาน ก็จะทำให้มีการขับถ่ายอสุจิและไข่ออกมา จนกระทั่งสิ้นพระชนม์

นางเดาด้วยความอาจหาญว่า ที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่มีลูก อาจจะเป็นเพราะฮองเฮาทำให้เป็นแบบนี้

ทำไมฮองเฮาถึงต้องทำแบบนี้?

อันหลิงหยุนไม่ค่อยเข้าใจ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน หากมีลูกแล้วล่ะก็ ก็จะเป็นการปกป้องตำแหน่งของนางถึงจะถูก

ที่ทำแบบนี้มีเหตุผลอะไรกันแน่?

อยากครอบครองความรักของฮ่องเต้ชิงหยู่?

ไม่คิดลังเลในเรื่องนี้อีกต่อไป เพียงแค่ต้องลำบากนางเอายาถอนผิดให้ฮ่องเต้ ทางฮองเฮานั้นใส่ยาพิษต่อไปเรื่อยๆ ความรู้สึกที่ฮ่องเต้ชิงหยู่มีต่อฮองเฮาก็ไม่เหมือนเสแสร้ง นางก็ไม่อาจจะไปตักเตือนได้

เรื่องแบบนี้ถ้าได้เข้าไปแล้ว อาจจะต้องตัดหัวสมองทิ้ง

นางต้องการคิดวิธีทำยาแก้พิษชนิดหนึ่งที่ผสานเข้ากับยาพิษ ถึงจะทำให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ดีขึ้น

ไม่อย่างนั้นนานวันเข้า จะกลับกลายเป็นเรื่องรบกวนนางได้

พักผ่อนมาหนึ่งวัน อันหลิงหยุนก็เตรียมทำยาชนิดใหม่ เตรียมเข้าไปในวังอีกรอบ

ยังไม่ต้องรอเข้าวัง ก็ถูกอาหยู่ที่มาหานางโดยเฉพาะดักไว้ก่อน

“เจ้ามาทำไมอีก? ท่านอ๋องของเจ้าก็คงหายดีแล้วนี่?” อันหลิงหยุนตอนนั้นก็รำคาญเป็นอย่างมาก กี่วันมานี้เดิมทีนางไปเที่ยวเล่นได้สบายๆ หายาสมุนไพรดีๆ กลับต้องไปรบกวนกงชิงวี่ครั้งแล้วครั้งเล่า

“บาดแผลของท่านอ๋องเจ็บหนักขึ้น ยังต้องเชิญพระชายากลับไปกับข้า” สีหน้าของอาหยู่เต็มไปด้วยความร้อนรน

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกมาก “แผลของท่านอ๋องดีขึ้นมากแล้วถึงจะถูก หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?”

“หนักขึ้น เจ็บหนักมากกว่าเก่า ” สีหน้าของอาหยู่เต็มไปด้วยความร้อนรน

อันหลิงหยุนร้อนรนภายในใจ แล้วก็ถูกความรู้สึกแบบนั้นเข้ามาพัวพันอีกแล้ว เข้าวังไปอย่างยุ่งๆ อันหลิงหยุนหันตัวไปหยิบกล่องยา ออกไปกับอาอยู่รีบออกจากจวนแม่ทัพอย่างรวดเร็ว ไปทางจวนอ๋องเสียน

ในระหว่างทางอาหยู่พูดว่าครั้งนี้ไม่ใช่ถูกลอบทำร้าย แต่คืออยู่ดีๆอาการก็หนักขึ้น

“อาการเป็นอย่างไร?” เพื่อประหยัดเวลา ในระหว่างการเดินทางอันหลิงหยุนก็ถามขึ้น

“ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ปากแผลเปิดทั้งหมด” อาหยู่ตอบไปตามความจริง

อันหลิงหยุนยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก “ไม่น่าเป็นไปได้”

เมื่อลงจากรถม้า อันหลิงหยุนวิ่งตรงไปที่ลานโอวหลาน

เมื่อเข้าไปถึงก็ได้กลิ่นหอมแปลกๆ หยุดนิ่งสักครู่อันหลิงหยุนก็เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไรแล้ว รีบสั่งทันทีว่า “ย้ายท่านอ๋องไปที่อื่นเดี๋ยวนี้ ที่นี่อยู่ไม่ได้แล้ว”

พ่อบ้านไม่ได้ถามอะไรต่อ ทำตามคำสั่งของอันหลิงหยุนทันที คนอื่นๆ ก็เตรียมตัวทันที ไม่นานกงชิงวี่ก็ถูกย้ายมายังห้องที่อันหลิงหยุนเคยอยู่

ในตอนนี้กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตามองไปที่อันหลิงหยุน

ดวงตาทั้งสี่ดวงสบกัน ไม่มีใครพูดอะไร อันหลิงหยุนนั่งลงทันที ไม่สนใครอยู่ด้วย กรีดมีดลงบนข้อมือตัวเองทันที อีกมือหนึ่งก็บีบเปิดปากกงชิงวี่ เลือดที่ไหลออกจากข้อมือหยดลงเข้าไปในปากของกงชิงวี่ ปล่อยให้เลือดไหลเข้าปากกงชิงวี่โดยเร็ว

คนที่อยู่รอบข้างเต็มไปด้วยมึนงง คิดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะเอาเลือดตัวเองให้กับกงชิงวี่กิน

ตอนนั้นเองอันหลิงหยุนก็รู้ว่า หากไม่อธิบาย คงไม่ได้

“ข้าลองยาพิษตั้งแต่เด็ก กินพวกยาพิษมามากมาย พิษหลายชนิดไม่มีต่อร่างกายและเลือด อาการของท่านอ๋องของพวกเจ้าคือได้รับพิษ แบบนี้จะดีขึ้นเร็วกว่า “

พ่อบ้านหมุนตัวเดินออกไป อันหลิงหยุนหยิบเม็ดยายัดเข้าไปในปากของกงชิงวี่ “แก้พิษน่ะ เจ้ากินไปก่อน”

กงชิงวี่กลืนเม็ดยาลงไป และไม่ได้พูดอะไร

อันหลิงหยุนยื่นมือเข้าไปปลดเสื้อของกงชิงวี่ออก

กลับกันก็เริ่มเห็นใจกงชิงวี่ขึ้นมาบ้าง ถูกคนรักทำร้ายแบบนี้ นับได้ว่าถูกความรักจองจำ เมื่อพบเจอกับคนเลวๆ แบบนั้น

อันหลิงหยุนจับผ้าเช็ดทำความสะอาดไปหนึ่งรอบด้วยความรวดเร็ว กงชิงวี่ค่อยๆ ดีขึ้น อยู่ดีๆ ก็อารมณ์เสียขึ้นมา “เอามือปลาหมึกของเจ้าออกไป อย่ามาแตะต้อง!”

อันหลิงหยุนมองสักครู่กดมือลงบนต้นข้า “ไม่ต้องอาย ใจหมอก็เหมือนพ่อแม่ เจ้าก็คิดซะว่าเป็นแม่ของเจ้าเถอะ”

กงชิงวี่โมโหกัดฟันกรอด “บังอาจ!”

“ใช่ ข้าบังอาจ บังอาจอย่างแรง หากข้าไม่บังอาจเช่นนี้เจ้าคงสิ้นพระชนม์ไปนานแล้ว ยังจะมาพูดว่าข้าบังอาจอีก ข้าไม่ได้เก็บค่ารักษาเจ้าแม้แต่สตางค์แดงเดียว วิ่งวุ่นมาที่นี่ทั้งวัน เจ้ายังไม่ดีใจอีก” ข้าเองก็ไม่ได้ดีใจสักนิด

“ข้าไม่อยากเจอเจ้า ออกไปเดี๋ยวนี้”

“ต้องขออภัยด้วย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพื่อป้องกันไม่ให้หมาแมวที่ไหนวิ่งมาคร่าชีวิตน้อยๆ ของเจ้าไป ข้าจะปล่อยให้สิ้นพระชนม์ได้กระไร ฮ่องเต้รับสั่งโทษลงมา โทษข้า ข้าก็ไม่มีคำอธิบายน่ะสิ”

อันหลิงหยุนขี้เกียจที่จะสนใจกงชิงวี่ ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู

เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบว่าพ่อบ้านและอาหยู่กำลังแอบฟังอยู่หน้าประตู อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คิดอะไร มองไปที่ “อาหยู่ อาหยู่ ข้าเขียนจดหมายไว้ฉบับหนึ่ง เจ้าเอาไปส่งที่จวนข้า ต้องถึงมือของพ่อข้าหรือไม่ก็พ่อบ้านโดยตรงเท่านั้น ข้าต้องการของบางอย่าง เจ้าแค่เอาฉบับนี้ให้พวกเขา รอสักครู่ก็จะจัดเตรียมของให้เจ้านำมา เจ้าต้องมาด้วยความรวดเร็ว”

อาหยู่ไม่กล้าขัดขืน พยักหัวเบา “พระชายาวางใจได้ ข้าจักต้องทำให้ได้”

อันหลิงหยุนเดินกลับเข้าไปเขียนจดหมาย เขียนเสร็จแล้วก็ใส่ซองปิดผนึกยื่นให้อาหยู่ อาหยู่รับมาแล้วรีบออกไปยังจวนแม่ทัพด้วยความรวดเร็ว ไม่นานก็นำของกลับมา อันหลิงหยุนวางไว้แล้วเริ่มหั่นเป็นชิ้นเล็กใส่ที่บด ทั้งหมดนั้นคือยาสมุนไพรทั้งหมด

อันหลิงหยุนบดเป็นผงแล้วทาไปทั่วร่างของกงชิงวี่

ระหว่างนั้นพ่อบ้านก็ถามขึ้น “พระชายา ต้องการให้ข้าช่วยอะไรหรือไม่?”

“ไม่ต้อง เรื่องแบบนี้เกรงว่าพวกเจ้าจะทำไม่เป็น หากว่าข้าเหนื่อยพักสักครู่ก็ดีขึ้นแล้ว ใช่แล้ว ไปจัดเตรียมที่ประทับให้ข้า ข้าจะอยู่ดูอาการเข้าที่นี่ ข้าจะคอยดู ว่าใครมันจะกล้าเข้ามา?”

อันหลิงหยุนไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะมีคนที่นางช่วยไม่ได้