ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 20

บทที่20หวางฮองไทเฮา

กงชิงวี่จะเป็นหรือจะตาย ที่จริงแล้วนางไม่สนใจอะไร

เพียงแค่ทุกครั้งที่นางได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับกงชิงวี่ ส่วนหนึ่งของร่างกายจะพลุ่งพล่านออกมา ทำให้นางไม่สบายใจ

นางมีความรู้สึกหนึ่ง เหมือนกับสิ่งนั้นจะระเบิดออกมา และไม่ดี

พ่อบ้านทำตามคำสั่งของอันหลิงหยุนตระเตรียมเตียงนุ่มไว้ วางไว้ที่ห้องบรรทมของอ๋องเสียน เมื่ออันหลิงหยุนเหนื่อยแล้วจะได้บรรทมบนนั้นสักครู่ แต่เวลาส่วนใหญ่ของนางจะยุ่งมาก สักพักก็ยาชนิดนี้ อีกสักพักก็ยาชนิดนั้น พ่อบ้านมองดูก็รู้สึกคาดไม่ถึง

ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าอันหลิงหยุนเข้าใจเรื่องพวกนี้

แต่ช่วงระยะเวลาอันสั้นที่ได้คลุกคลีกันนั้น พ่อบ้านก็ได้รู้ว่า อันหลิงหยุนไม่ใช่คนที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย เพียงแค่จวนพวกนั้นไม่มีใครรู้ชัดแจ้งก็แค่นั้น

อันหลิงหยุนยุ่งวุ่นวายทั้งวัน นับได้ว่าเตรียมของที่จะต้องใช้เสร็จแล้ว

ตอนเย็นกินอะไรนิดหน่อย อันหลิงหยุนก็เข้าไปดูอาการกงชิงวี่ เมื่อเขาไม่เป็นอะไรแล้วอันหลิงหยุนจึงกลับไปพักผ่อน

หลายวันหลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสงบ อันหลิงหยุนคอยเฝ้ามองกงชิงวี่ที่ค่อยๆ ดีวันดีคืน

เพียงแค่ฟื้นฟูได้ช้า นี่เป็นเพราะเขาถูกลอบทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า หรือไม่ก็มีส่วนที่ถูกพิษทำร้าย

อันหลิงหยุนมองรอยแผลกงชิงวี่ ขมวดคิ้วอย่างชัดเจน

“พระชายา บาดแผลของท่านอ๋องต้องใช้เวลาอีกนานหรือไม่?”

พ่อบ้านรู้สึกกังวล ก่อนหน้านี้ปากแผลปิดเร็วมาก แต่ไม่กี่วันมานี้กลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไร

อันหลิงหยุนส่ายหัว “การฟื้นฟูของร่างกายเขานับได้ว่าไวมากแล้ว แต่ในทางกลับกัน ก็ดีขึ้นภายในกี่เดือนนี้ไม่ได้ แต่หากเขาพลาดเวลาที่ดีที่สุดในการฟื้นฟู ไม่ว่าจะเป็นยาเทวดาก็ดีขึ้นไม่ได้ ในระยะเวลาสิบวันถึงครึ่งเดือนหลังจากนี้อาจจะผ่านไปยากนิดหนึ่ง แต่ก็นับได้ว่าไม่ช้าแล้ว”

อันหลิงหยุนรู้สึกเสียดายเลือดพวกนั้นของตัวเอง ก็ต้องมาสิ้นเปลืองไปแบบนี้

ปากบอกว่าพลาดช่วงเวลาฟื้นฟูที่ดีที่สุดไปแล้ว แต่กลับไม่อยากให้เลือดเขาแม้แต่หยดเดียว เจ็บคือเหตุผลแรก อีกเหตุผลก็คือให้แล้วก็สิ้นเปลืองไปเปล่าๆ เพราะเขาไม่รู้จักทะนุถนอม

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินออกไปยืนด้านนอก ผ่อนคลายกระดูกเล็กน้อย สูดดมอากาศที่สดชื่น นางวางแผนไว้ว่าจะกลับบ้านไปสักรอบ ยาเหลือไม่เยอะแล้ว แล้วก็กลับไปดูพ่อ

ยังไม่ทันได้กลับไป จวนอ๋องเสียนก็มีคนนอกเข้ามา อันหลิงหยุนมองไปก็รู้สึกคุ้นตา

กงกงจากวังใน?

“พระชายาเสียนทำความเคารพ สวีกงกงตะโกนเสียงเล็กออกมา อันหลิงหยุนทำได้เพียงคุกเข่าลงไป”

“กระหม่อมน้อมเคารพ”

“ฮองเฮาใช้น้ำยาอู๋เว่ยจื่อสลบไป ฮองเฮาให้เจ้ารีบเข้าไปในวัง”

อันหลิงหยุนมึนงง เงยหัวขึ้นมอง “สลบเพราะน้ำยาอู๋เว่ยจื่อ?”

สวีกงกงเก็บสารคำสั่งของจักรวรรดิ ใบหน้านิ่งและเย็นชา “พระชายาเสียน เชิญเถอะ”

อันหลิงหยุนก็แอบสงสัย น้ำอู๋เว่ยจื่อจะทำให้สลบได้อย่างไร นี้ดื่มไปเท่าไหร่?

อันหลิงหยุนมองไปที่พ่อบ้าน “ยังพอมียาอยู่บ้าง ทำตามวิธีข้า ใช้ตามความเหมาะสม ครั้งนี้ไม่ว่าใครมาก็ตาม ห้ามให้เข้ามาเด็ดขาด ในตอนนี้รอยแผลเขาหนักมาก แม้ขยับยังไม่ได้ เจ้าคงมีวิธีนั่นแหละ”

พ่อบ้านเข้าใจในทันที หากครั้งที่แล้วเป็นเพราะพระชายาตวนแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้พระชายาเสียนเข้ามาที่วังต้องระวังเป็นอย่างมากก็คือพระชายาตวน

ถึงแม้ว่าพ่อบ้านจะไม่เข้าใจว่าทำไม

พระชายาตวนเคยเป็นพระคู่หมั้นของท่านอ๋อง อีกนิดเดียวก็เป็นคนของเขา ทำไมจะต้องมาทำร้ายท่านอ๋อง

แต่วันนั้นก็มีเพียงพระชายาตวนคนเดียวที่เข้ามาจากข้างนอก ถึงแม้ว่าเข้ามาเพื่อเพียงพูดบางอย่าง แต่หลังจากที่นางกลับไปอาการบาดเจ็บของท่านอ๋องก็หนักขึ้น พระชายาไม่รู้มาก่อนว่าใครเข้ามา กลับถามถึงเรื่องถุงหอม ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นหอมบนตัวพระชายาตวน คนในจวนทั้งหมดก็รับรู้

อันหลิงหยุนอธิบายอย่างชัดเจนเรื่องมีความกังวลบางส่วนก่อนจะตามเข้าไปในวัง หลังจากที่ขึ้นรถม้าแล้วก็เลิกผ้าม่านออกมองชั่วครู่ “อย่าลืมเปลี่ยนยา”

หัวใจของหมอก็เหมือนกับพ่อแม่ อันหลิงหยุนนับว่าถูกดึงเข้าไปบ่วงนั้นแล้ว

ตัวเองยังเอาไม่รอด ยังมีกะจิตกะใจห่วงกงชิงวี่

รถม้ามาถึงยังพระราชวัง อันหลิงหยุนลงจากรถม้าเดินตรงไปยังประตูวัง ตรวจค้นร่างกายรอบหนึ่ง แล้วตามสวีกงกงเข้าไป

อันหลิงหยุนสงสัยมาตลอดทาง ตกลงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น

ดื่มน้ำจะสามารถทำให้สลบไปได้อย่างไร

เมื่อนึกถึงมือนั้นของฮองเฮา หากฮองเฮาพบอะไรขึ้นมาจริงๆ เป็นคนที่ทำร้ายฮ่องเต้ชิงหยู่ก็อาจจะเป็นได้

นางสิ้นพระชนม์แล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่จะฟื้นกลับมาหรือ?

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางจะมาสิ้นพระชนม์แบบนี้ไม่ได้

จวนแม่ทัพยังมีคนรออยู่อีกเยอะ นางสิ้นพระชนม์แล้วก็ไม่เป็นไร จะได้เปรียบคนที่อยู่เบื้องหลังพวกนั้นทำอะไรได้ง่ายขึ้น

“เจ้ายังมีหน้าอยากเจอฮ่องเต้อีกหรือ?” ฮ่องเต้เป็นคนที่เจ้าจะพบก็พบได้หรือ? เอาตัวออกไป ตัดหัว

หวางฮองไทเฮาน้ำเสียงหนักแน่น ไม่มีโอกาสให้อันหลิงหยุนได้หยุดพักหายใจ ข้างหลังอันหลิงหยุนมีเข้ามาหลายคน นางถูกจับให้ยืนขึ้น

เงยหน้ามองไปที่หลิงหยุน “หวางฮองไทเฮาจะตัดหัวข้าจริงๆ หรือ?”

ต้องแก้ปัญหาตรงหน้าก่อน อันหลิงหยุนจะอ่อนแออีกไม่ได้

หวางฮองไทเฮามองอันหลิงหยุนด้วยสายตาเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง “เจ้ากล้าถามข้างั้นหรือ?”

อันหลิงหยุนอดกลั้น “ฮองไทเฮา ตอนนี้ฮ่องเต้เป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้ หากต้องรับโทษแน่แท้ ขอถามฮองไทเฮา ข้ามีความผิดอะไร?”

“เจ้าทำร้ายฮ่องเต้ ยังไม่มีความผิดอีกหรือ?” หวางฮองไทเฮาพูดอย่างเย็นชา

“ทำร้ายหรือไม่นั้น ต้องดูก่อนถึงจะรู้ได้ กระหม่อมสิ้นพระชนม์ได้ แต่สิ้นพระชนม์โดยที่ยังไม่เข้าใจไม่ได้ หากเรื่องนี้มีคนแอบอ้างใช้คำสั่งฮองไทเฮา อยากกำจัดกระหม่อม กระหม่อมไม่พอใจ เกรงว่าท่านพ่อของกระหม่อมนั้นก็คงไม่พอใจ”

“เจ้ากล้าเอาพ่อเจ้ามาขู่ข้างั้นหรือ?”

“กระหม่อมไม่กล้า กระหม่อมก็แค่รู้สึกว่า ร่างกายของฮ่องเต้สำคัญที่สุด ในเมื่อฮองไทเฮาบอกว่ากระหม่อมทำร้ายฮ่องเต้ หากจะทำจริงๆ ล่ะก่อนค่อยว่าไปอย่าง หากฮองไทเฮาประหารกระหม่อมแล้ว ฮ่องเต้กลับเพียงแค่หลับไปแล้วตื่นขึ้นมา ในตอนนั้นฮองไทเฮาจะอธิบายอย่างไร”

“อธิบาย?”

หวางฮองไทเฮาจ้องมองอันหลิงหยุนตรงหน้า ยังคงเย็นชา ราวกับว่าในสายตาไม่ได้มีอันหลิงหยุนคนนี้อยู่ และนี่คือสิ่งที่นางกลัว

อันหลิงหยุนรู้สึกถึงความกดดัน หากพูดถึงสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในประเทศนี้ เชื่อว่าก็มีคนๆ นี้รวมอยู่ด้วย

ในตอนที่อันหลิงหยุนกังวลจนพูดไม่ออกนั้น หวางฮองไทเฮากลับพูดว่า “ข้าไม่ต้องอธิบาย แต่ว่า ข้าสามารถทำให้เจ้าสิ้นพระชนม์ได้อย่างเข้าใจ จนทำให้แม่ทัพอันยินยอมได้”

ฮองเฮามึนงงเล็กน้อย ไม่เข้าใจทั้งหมด หวางฮองไทเฮาแสดงท่าทางให้อันหลิงหยุนขึ้นไป