ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 215

บทที่ 215 ข้ายังถือว่าโชคดี

อันหลิงหยุนมองไปยังคนนอกประตูด้วยความโกรธ อาหยู่มิได้เรื่องจริงๆ ตะโกนทำไม อายเขาไหมเนี่ย?

อันหลิงหยุนเดินไปยังประตูแล้วพูดว่า “ท่านอ๋องมิเป็นอันใดแล้ว กลับไปบอกกับพ่อบ้านว่ามิต้องเป็นห่วง”

“พระชายา”

อาหยู่พอได้ยินเสียงของอันหลิงหยุน ก็ร้องเรียกหานางทันที

“กลับไปเถอะ”

อันหลิงหยุนหันกลับมาด้วยสายตาที่ผิดหวัง องค์หญิงใหญ่ออกมาจากทางที่นางไปพอดี พอเห็นองค์หญิงใหญ่อันหลิงหยุนก็รีบจัดเสื้อผ้าตัวเอง “ท่านป้า”

“เป็นยังอันใดบ้าง?”ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ค่อนข้างหมองคล้ำ เมื่อคืนมิได้นอนทั้งคืน

อันหลิงหยุนตอบกลับไปว่า “มิเป็นอันใดแล้ว แต่ว่าเขามิอยากลุกขึ้น ตอนนี้กำลังนอนพักผ่อนอยู่”

“เฮิง ทำตัวเหมือนกับตอนเด็ก เจ้าอารมณ์เป็นที่สุด”องค์หญิงใหญ่หันตัวเดินไปยังห้องของกงชิงวี่ พอเดินถึงประตูก็ดันประตูเข้าไป อันหลิงหยุนรีบตามหลังมา ปิดประตูแล้วไปยกเก้าอี้มาให้กับองค์หญิงใหญ่

“ท่านป้าเชิญนั่ง”

องค์หญิงใหญ่มองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง “เจ้ารู้จักการวางตัวดีจริงๆ”

กงชิงวี่ปิดตาราวกับกำลังนอนมิได้สติอยู่ องค์หญิงใหญ่จัดปลายเสื้อนั่งลงแล้วก็พูดว่า “เจ้ายังมิยอมลืมตาอีก กำลังรอให้ข้าตีเจ้ารึอันใด?”

กงชิงวี่ถึงยอมเปิดตาขึ้นมา มองไปยังองค์หญิงใหญ่

“ท่านป้า”

ใบหน้าขององค์หญิงใหญ่เต็มไปด้วยความเย็นชา “แผนเอาตัวรอดของเจ้า ใช่ได้มิเลวนี่?”

“เป็นเพราะท่านป้าสั่งสอนมาดี”

“......”อันหลิงหยุนไร้คำพูด นี่คิดจะโยนความรับผิดชอบให้กับองค์หญิงใหญ่อย่างนั้นรึ

องค์หญิงใหญ่เองก็มิได้ใส่ใจอันใด ถามเพียงแค่ว่า “ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าเป็นคนสังหารอ๋องชินหรงรึเปล่า?”

กงชิงวี่ตอบไปว่า “อย่างน้อยๆเขาก็เป็นถึงลูกชายของท่านอาอ๋องเจ็ด ข้ายังมิได้โง่เง่าถึงเพียงนั้น แต่ว่าตอนแรกที่ข้าไปเจอกับเขา เขายังบอกกับข้าอยู่เลยว่าเขามิได้จ้างคนไปฆ่าใคร ข้าพูดคุยกับเขาครู่เดียวจากนั้นก็ออกไป พอเข้าไปครั้งที่สองจู่ๆเขาก็เปลี่ยนคำพูด บอกว่าเขาเป็นคนสั่งการเอง ข้าได้ให้เขาคำให้การเขายังเขียนคำสารภาพไว้อีกด้วย

หลังจากที่ข้าออกไป ก็ได้ข่าวมาว่าเขาได้เสียชีวิตแล้ว”

อันหลิงหยุนเองก็มีข้อสงสัยนิดหน่อย “ตอนที่ท่านอ๋องไปครั้งแรก อ๋องชินหรงยังมิคิดที่จะยอมรับผิด แถมยังมีความหวังอยู่ด้วย แต่พอท่านอ๋องเข้าไปอีกครั้ง เขาก็ยอมรับ ระหว่างนี้คงจะมีใครบางคนเข้าไปเจอกับอ๋องชินหรงรึ?”

องค์หญิงใหญ่มองอันหลิงหยุนไปแวบหนึ่ง มิได้พูดอันใด

กงชิงวี่พูดว่า “ข้าเองก็แน่ใจ เพราะมันกะทันหันเเสวยไป จู่ๆก็ถูกคุมตัว แต่ว่าการตายของอ๋องชินหรง จะต้องทำเพื่อปกป้องใครบางคนแน่”

องค์หญิงใหญ่ลุกขึ้นยืน “มานี่”

มีคนเข้ามาที่ประตู บนมือได้ถือคำให้การมาด้วย

อันหลิงหยุนค่อนข้างจะประหลาดใจ นอกประตูทำไมถึงมีคนอยู่?

เว่ยหลิงชวนเองก็เข้ามา บนมือได้ถือพู่กันไว้แล้วยื่นให้กับกงชิงวี่ “อ๋องเสียนเขียนคำให้การด้วยเถอะ”

กงชิงวี่ลุกขึ้นมา แล้วก็ลงมือเขียนคำให้การ

เว่ยหลิงชวนได้เอาคำให้การไป กงชิงวี่กลับไปนอนพัก มองเว่ยหลิงชวนแวบหนึ่ง เว่ยหลิงชวนได้ออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

องค์หญิงใหญ่มิใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ข้าก็มิอยากจะหาเรื่องเจ้าหรอกนะ แต่เจ้าเป็นคนมาหาเรื่องข้าก่อนเอง อย่างน้อยเจ้าก็เป็นถืออ๋อง ทุกๆวันมิยอมคิดว่าจะรับใช้ฮ่องเต้ยังอันใดดี แต่กลับมาเอาผิดกับคนเพราะเรื่องเล็กน้อย

ปกติโจ่จงเจิ้นก็เป็นคนดี มิเคยมีความคิดที่มิควร พระชายาของเจ้าเป็นคนมิเอาถ่านขนาดไหนมิมีทางที่เจ้าจะมิเข้าใจ?

ก่อนที่นางจะแต่งเข้าตำหนักของเจ้า อยู่เมืองหลวงเป็นคนแบบไหน เจ้าจะมิรู้เลยอย่างนั้นรึ?

โจ่จงเจิ้นเป็นคนแบบไหนกัน ถึงได้ไปชอบคนแบบนางได้?

สีหน้าของอันหลิงหยุนเปลี่ยนไปในทันที นี่มันหมายความว่ายังอันใดกัน?

นางเองก็มิได้พิการอันใด ใบหน้าของนางเองก็เรียกได้ว่างดงาม

อันหลิงหยุนมิพอใจ “ท่านป้าประโยคนี้ข้ามิค่อยชอบ โจ่จงเจิ้นคนแบบเขาจะเหมาะสมกับข้าได้ยังอันใดกัน ท่านอ๋องเป็นคนที่สูงส่ง จะเอาโจ่จงเจิ้นมาเทียบได้ยังอันใดกัน!”

อย่างนั้นมันก็ไร้มนุษยธรรมเเสวยไป ก็เหมือนกับเด็ก ทำอันใดได้ก็ปล่อยให้ทำ อย่าไปบังคับ

แต่ว่าคนเราก็ควรจะมีวิธีเอาตัวรอดของตัวเองถึงจะถูก

ท่านอ๋องจะมิทำอันใดเลยก็ได้ เป็นขอทานก็ได้ ขอแค่ท่านอ๋องชอบ ข้าก็มิมีปัญหา

แต่มันเป็นหลังจากที่ ข้าได้แต่งงานกับท่านอ๋องและกลายเป็นภรรยาของท่านอ๋อง

ถ้าเกิดมิใช่

ท่านอ๋องไปนั่งอยู่ข้างทาง ผมรุงรัง ต่อให้สายตาของข้าจะดีขนาดไหน ก็คงจะมิเห็นใบหน้าที่น่าหลงใหลของท่านอ๋อง ยิ่งมิต้องพูดถึงเรื่องที่จะชอบ

ถ้าเกิดมิมีอันใด อย่างนั้นท่านอ๋องมีสิทธิ์อันใดที่จะทำให้ลูกสาวแม่ท่านอย่างข้าแต่งงานกับขอทานอย่างท่านกันล่ะ?

นี่เป็นอย่างแรก อย่างที่สองก็คือท่านอ๋องนิสัยมิดี ชอบทำตัวสูงส่ง แถมยังต้องค่อยสนับสนุนครอบครัว มิเหมือนกับคนธรรมดา

คนธรรมดาสามารถมีเมียได้หนึ่งคน ท่านอ๋องทำมิได้ และคนธรรมดามิใช่คนที่จะสั่งฆ่าใครง่ายๆ ข้ายังจำได้ดี......”

พอเห็นว่าสีหน้าของกงชิงวี่เริ่มแย่ลง อันหลิงหยุนจึงข้ามเรื่องเมื่อกี้ไป พูดต่อว่า “ถ้าเกิดคนนั้นเท่าเทียบกัน ข้ามิมีทางเลือกท่านอ๋อง ต่อให้ท่านอ๋องจะร่ำรวยขนาดไหน ข้าก็มิสนใจ”

ข้ายอมไปหาคนธรรมดา แล้วก็หาที่สงบๆแล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

แต่ฟ้าลิขิตให้ข้ามาที่นี่ แล้วก็แต่งงานกับท่านอ๋อง ข้าก็มีแต่ต้องยอมรับ

อย่างน้อยเมื่อเทียบท่านอ๋องกับคนข้างนอก ล้วนเป็นคนที่ข้าชอบ”

กงชิงวี่ถาม “พูดแบบนี้ ถ้าเกิดเจ้ามีทางเลือกตั้งแต่แรก เจ้าจะมิเลือกข้าใช่ไหม?”

“อืม”

กงชิงวี่เริ่มมีสีหน้าที่มืดมน “ข้าดีกว่าพวกเขาทุกอย่าง”

“อย่างนั้นถามหน่อยว่า ถ้าเกิดท่านอ๋องมิได้ชอบข้า ข้าก็คงจะตายไปตั้งแต่ที่ตำหนักจู๋หยุนของท่านอ๋องแล้วใช่ไหม?”

กงชิงวี่อึ้งไปครู่หนึ่ง มองไปยังใบหน้าเล็กๆที่นิ่งเงียบของอันหลิงหยุน “ข้ายังถือว่าโชคดีอยู่สินะ?”