ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 216

บทที่ 216 องค์หญิงใหญ่จับคน

อันหลิงหยุนเล่นมือของกงชิงวี่ “ก็มิถูกสักทีเดียว แต่ว่าโชคชะตานั้นช่างวิเศษ ท่านอ๋อง......ข้าอยู่ที่นี่ ได้เกิดเรื่องมากมายขึ้น ถ้าเกิดอยู่ในที่ของพวกเรา ต่อให้ฝันข้าก็คงมิเชื่อ แต่เพราะมาที่นี่ ข้าเริ่มยอมรับเรื่องพวกนี้อย่างช้าๆ

ท่านอ๋องถามข้าว่า จะเลือกท่านอ๋องรึเปล่า คำตอบคือมิ แต่ในเมื่อท่านอ๋องกับข้าได้กลายเป็นสามีภรรยาแล้ว แถมข้ายังชอบท่านอ๋อง อย่างนั้นข้าก็ยินดีที่จะอยู่ท่านอ๋องไปตลอด และมิยอมเปลี่ยนใจเด็ดขาด

ท่านอ๋องเมื่อเทียบกันแล้ว ในสายตาของข้า ท่านอ๋องเป็นคนที่มิมีอันใดมาแทนที่ได้

แต่มิมีอันใดแทนได้ก็มิได้หมายความว่าต้องได้มาไว้ในกำมือ

ข้ามิใช่ผู้หญิงแบบจุนฉูฉู อันใดที่ดี ก็จะหาทางเอามาให้ได้ทุกวิถีทาง ถ้าเกิดมิได้ก็ทำลายสัก

ข้าจะเอาเพียงแค่ขอที่ข้าชอบ รักในสิ่งที่ข้าอยากจะรัก สิ่งที่มิเกี่ยวข้องกับข้า ข้าขี้เกียจไปยุ่งด้วย”

“ข้าตกใจหมด ช่างไร้หัวใจ！”กงชิงวี่กัดฟันแล้วมองไปยังอันหลิงหยุน โอ้อวดจนมิน่าดีใจ หันตัวมองไปยังด้านนอก

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ “เจ้าคิดจะทำอันใดน่ะ?”

“ทั้งๆที่บอกว่ามิชอบข้า แต่ก็แต่งกับข้าเพราะมิมีทางเลือกอีก ข้าจะมิกลัวได้ยังอันใด?”กงชิงวี่หันตัวลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง มองอันหลิงหยุนด้วยสายตาที่โมโห

อันหลิงหยุนยิ้มอย่างมีความสุข “เจ้านี่เหมือนกับเด็กเลยนะ”

“เจ้าต่างหากที่เป็นเด็ก อย่ามาหลอกข้าซะให้ยาก ข้าขอบอกเจ้าไว้นะ มิว่าจะเกิดอันใดขึ้น ตอนมีชีวิตเจ้าเป็นคนของข้า ตอนเป็นผีก็เป็นคนของข้า มิว่าจะเมื่อไหร่ ก็มิอนุญาตให้ออกห่างจากตัวข้า”

“เรื่องความเป็นความตายมิมีใครสามารถควบคุมได้ ท่านอ๋องเป็นห่วงตัวเองก่อนดีกว่า”

อันหลิงหยุนเตรียมตัวลุกขึ้น กงชิงวี่ดึงนางกลับมา “ชาตินี้ข้าจะมิมีวันมีพระชายารอง ดีไหม?”

อันหลิงหยุนหันกลับมามองเขา “ถ้าเกิดเจ้ากลับแต่ง ข้าก็จะมิเจอกับเจ้าอีก”

“……”

กงชิงวี่รู้สึกหดหู่ “ตอนนี้ข้าเชื่อฟังเป็นอย่างดีแล้ว”

มือทั้งสองข้างของอันหลิงหยุนจับใบหน้าของกงชิงวี่ไว้ “ท่านอ๋อง ข้ารู้ดีว่าท่านพยายามเป็นอย่างมาก ข้าเองก็พยายามมากเช่นกัน”

“แต่ข้ามิวางใจแม้แต่น้อย”กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยสายตาที่เย็นชา ภายในดวงตาของเขา อันหลิงหยุนก็เหมือนกับเป็นฉางเอ๋อร์ในใจของนาง ที่สามารถบินกลับดวงจันทร์ได้ตลอดทุกเมื่อ

อันหลิงหยุนหัวเราะ “นั้นเป็นเพราะท่านรู้สึกมิปลอดภัย คนแบบท่านอ๋อง มีอันใดให้ต้องกังวลอีก ท่านอ๋องมิได้ผูกมัดกับใคร มีพรสวรรค์ในการปกป้องประเทศ ฉลาดเป็นกรด วรยุทธก็มิเป็นรองใคร

ต่อให้มิมีข้า ก็เชื่อว่ายังมี......”

“หุบปาก！”

กงชิงวี่มีปฏิกิริยาที่รุนแรง จู่ๆก็มองอันหลิงหยุนด้วยความโกรธ

ดวงตานั้นน่ากลัวราวกับใบมีด อันหลิงหยุนปิดปากมิพูดอันใดอีก

สายตาของกงชิงวี่เริ่มกลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิม “ต่อให้โลกนี้จะมีหญิงสาวที่งดงามขนาดไหน ข้าก็มิสนใจ ข้าสนใจเพียงแค่ผู้หญิงปากร้ายแบบเจ้า ต่อไปอย่าพูดแบบนี้อีก ถ้าเกิดมีใครให้ข้าหาพระชายารอง ข้าก็จะตัดขาดกับเขา”

อันหลิงหยุนขยับปาก “ขอบคุณท่านอ๋อง”

“……”

กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนมาอยู่ในอ้อมกอด “ข้าช่างเป็นคนหวั่นไหวเหลือเเสวย พอเห็นสายตาของพวกเขาที่มองมายังหลิงหยุน ข้าก็รู้สึกว่า พวกเขาจะต้องคิดมิซื่อแน่”

“......”นั้นมันความรู้สึกต่อต้านกับคู่แข่งความรัก?

“เว่ยหลิงชวนมิใช่คนดีเด่นอันใด ข้ามิค่อยชอบเขา” กงชิงวี่ยังคงพูดเรื่องนี้ต่อ อันหลิงหยุนจึงต้องเปลี่ยนหัวข้อ มิอย่างนั้นพอโกรธมากๆอาจจะออกนอกประตูแล้วทุบตีเว่ยหลิงชวนจนพิการแบบนั้นจะอธิบายลำบาก

“ท่านอ๋องเพิ่งจะดีฟื้นตัว นอนพักก่อนเถอะ”อันหลิงหยุนนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้

กงชิงวี่รีบพูดขึ้นมาว่า “ข้าอยากจะฟังเรื่องของซูฉี่เอ๋อ”

“......”อันหลิงหยุนปากพันกัน แค่ได้ยินก็ขนลุกแล้ว

แต่เพื่อหยุดกงชิงวี่ อันหลิงหยุนจึงขึ้นไปบนเตียงแล้วเล่าเรื่องของซูฉี่เอ๋อให้กงชิงวี่ฟัง

กงชิงวี่ฟังอย่างมีความสุข พูดขึ้นมาว่า “ซูฉี่เอ๋อคนนี้ถึงแม้จะหยิ่งผยองนิดหน่อย แต่ก็หยิ่งอย่างมีสง่า”

“นั่นเป็นแค่นิทาน มีแต่ต้องเป็นแบบนั้นก็เท่านั้นเอง เป็นแค่สิ่งที่คนเขาเขียนขึ้นมา ทำไมต้องใส่ใจด้วยล่ะ?”

อันหลิงหยุนมองไป อ๋องเสียนเสียชีวิตแล้ว?

อันหลิงหยุนหันหลังกลับไปบอกข่าวให้กับกงชิงวี่ กงชิงวี่มิได้แปลกใจแต่อย่างใด

“ท่านอ๋อง มิแปลกใจสักนิดเลยรึ?”นับวันอันหลิงหยุนยิ่งมิเข้าใจของคิดว่ากงชิงวี่คนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เขามิแม้แต่จะฟังมิมองและมิถาม ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ในการคำนวนของเขา

กงชิงวี่มิได้คิดแบบนั้น “เดิมทีท่านป้ามีลูกชายที่อายุไล่เลี่ยกับข้า”

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ ทำไมอยู่ดีๆถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา?

อันหลิงหยุนนั่งลงและตั้งใจฟัง กงชิงวี่พูดว่า “ข้าและท่านพี่พวกเราอายุพอๆกัน เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านป้า ตอนท่านลุงเสียชีวิต ท่านป้าก็ได้ตั้งครรภ์แล้ว เด็กคนนี้สำหรับท่านป้าแล้ว เป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิต

หลังจากเด็กเกิด ฮ่องเต้เอ็นดูเป็นอย่างมาก เวลาว่างก็จะมาที่ตำหนักของข้าเพื่อเล่นเป็นเพื่อน ฮ่องเต้ยังให้เขามาเล่นกับข้า เขาเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม เจ็ดขวบก็สามารถท่องกลอนได้แล้ว ฮ่องเต้เอ็นดูเด็กคนนี้เป็นอย่างมาก แต่มิมีใครคาดคิดว่า อยู่มาวันหนึ่งข้ากำลังเล่นอยู่กับท่านพี่ เหล่าคนรับใช้ได้เตรียมขนมอบมาให้กับพวกเรา พวกเรากลับมาจากข้างนอก ยิ่งขนมอบขึ้นมาเสวย มิได้คิดอันใดมาก

ใครจะรู้ว่า พวกเราโดนวางยาพิษ

คืนนั้นพิษของพวกเราก็ออกฤทธิ์

แต่เพราะตอนนั้นข้ามิได้เสวยขนมอบมากขนาดนั้น ท่านพี่เสวยไปครึ่งจาน ตอนที่พิษออกฤทธิ์หมอหลวงก็มาตรวจอาการแต่ก็มิทันการแล้ว

ท่านพี่จึงเสียชีวิตไปแบบนั้น

ตอนนั้นท่านพี่ก็เหมือนกับข้า โดนพิษจนเสียชีวิต

ตอนที่ข้าได้สติกลับมา ท่านป้าก็รีบตามมา นางยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับคนไร้เรี่ยวแรง

อันหลิงหยุนถอนหายใจ “เจ้าคงมิได้นึกถึงเรื่องของท่านป้าที่ติดใจเรื่องนี้อยู่ เพราะอย่างนั้นเจ้าจึงต้องวางยาตัวเอง?”

กงชิงวี่ส่ายหัว “ข้าโตมาขนาดนี้แล้ว เรื่องราวตอนอายุเจ็ดแปดขวบข้าจำมิได้มากขนาดนั้น และพอเห็นท่านป้าแสดงสีหน้าที่มิดี ถ้าให้นึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา เรื่องนั้นคงจะฝังใจท่านป้าเป็นอย่างมาก แม่ลูกสื่อใจกัน ท่านป้าเกลียดพวกเขาเป็นอย่างมาก

เพียงแต่ว่า เห็นแก่ที่พวกเขามีแม่นมคนเดียวกัน จึงได้ปล่อยพวกเขาไป

พวกเขานอกจากมิสำนึกแล้ว ยังทำเรื่องซ้ำซากแบบนั้นอีก แน่นอนว่าท่านป้าจึงปล่อยเรื่องนี้ไปมิได้