ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 23

บทที่23แม่สามี

อันหลิงหยุนรีบเอ่ยกับหวางฮองไทเฮาทันที"เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสหวางฮองไทเฮาได้โปรดออกคำสั่งให้ทุกคนหลีกไปก่อนข้าจะช่วยเขา”

หวางฮองไทเฮาราวกับคว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้นางเอ่ย“พวกเจ้าไปเถอะ”

พูดจบหวางฮองไทเฮาก็แบกจิตใจอันหนักอึ้งไปทางอื่นด้วยเช่นกัน

อันหลิงหยุนกดลงไปบนร่างของกงชิงวี่จากนั้นจึงช่วยผายปอดให้แก่เขา

ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง!

อันหลิงหยุนตัดใจจากนั้นจึงกัดลงไปที่ข้อมือและหยดเลือดเข้าไปในปากกงชิงวี่

หลังจากทำไปเป็นเวลานานในที่สุดกงชิงวี่ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆและมีเรี่ยวแรงกลับมาเล็กน้อย

อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ฟื้นแล้วในใจก็รู้สึกโล่งขึ้นมาจากนั้นจึงนั่งหายใจหอบอยู่ด้านหนึ่ง

หวางฮองไทเฮาที่ตอนนี้กำลังนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งก็ถูกทำให้ตกใจไปด้วยเช่นกันไม่กล้าแม้กระทั่งมองดูบุตรชายของตนและนั่งรอฟังข่าวสารกับฮองเฮา

ห้องโถงเต็มไปด้วยว่างเปล่าและเงียบสงบอันหลิงหยุนและกงชิงวี่สบตากันนางนำยาห้ามเลือดเม็ดหนึ่งออกมาจากร่างจากนั้นจึงวางลงในปากของกงชิงวี่"กลืนลงไป"

กงชิงวี่กลืนลงไปจากนั้นจึงหลับตาช้าๆ

อันหลิงหยุนลุกขึ้นและเอ่ย"ท่านอ๋องเสียนฟื้นแล้วและจำเป็นต้องพาไปพักผ่อนที่ตำหนักบรรทมรอง"

หวางฮองไทเฮาตะลึงไปจากนั้นจึงลุกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าบุตรชายของตนกลับมาหายใจอีกครั้งในใจก็ผ่อนคลายขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะเห็นอันหลิงหยุนที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวายจากนั้นจึงตัดสินใจอยู่ชั่วครู่และเอ่ยขึ้น“เจ้าก็ไปเถอะดูแลเขาให้ดีๆ”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนถอนตัวจากไปพร้อมๆกับกงชิงวี่จู่ๆด้านบนก็มีเสียงของฮ่องเต้ชิงหยู่ดังขึ้นมา“นี่ข้าเป็นอะไรไป?”

หวางฮองไทเฮาหันไปดูจากนั้นจึงค่อยโล่งใจขึ้นมา

อันหลิงหยุนกลับไปที่ตำหนักบรรทมรองเพื่อดูแลกงชิงวี่เมื่อมองเห็นบาดแผลของกงชิงวี่ที่ตอนนี้ล้วนปริแตกจึงพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย"ท่านมาทำอะไรที่นี่?”

กงชิงวี่ขมวดคิ้ว"เจ้ากล้าตำหนิข้า?"

“หรือมันไม่ควร?ท่านป่วยย่อมต้องทำตัวให้สมกับเป็นคนป่วยหรือความพยายามอย่างหนักของข้าไม่สมควรได้รับการตอบแทนหรืออย่างไร?”อันหลิงหยุนโกรธอย่างยิ่งเธอลำบากไปไม่น้อยกว่าจะทำให้กงชิงวี่ไม่เป็นอะไรแต่ตอนนี้กลับมีสภาพเป็นเช่นนี้

กงชิงวี่ส่งเสียงฮึออกมาอย่างเย็นชาจากนั้นจึงปิดตาลงและเพิกเฉย

ในขณะที่อันหลิงหยุนก็เริ่มทำความสะอาดให้กับกงชิงวี่เช่นกัน

"เตรียมเสื้อผ้าทั้งด้านในและด้านนอกมาให้ข้าสองชุด"อันหลิงหยุนเอ่ยกับนางกำนัลในวังนางกำลังรับคำสั่งจากนั้นจึงไปเตรียมการ

“เตรียมน้ำร้อนที่สะอาดข้าจะเช็ดตัวให้แก่ท่านอ๋องเสียน"

“เพคะ”

อันหลิงหยุนพักไปครู่หนึ่งและมองดูกงชิงวี่ที่อยู่ในความสงบเทียบกับบาดแผลบนร่างกายของเขานี่ออกจะดูน่าขำอยู่บ้าง

เป็นขนาดนี้แล้วเขายังคงหล่อเหลาและเหนือกว่าผู้ใดไม่น่าล่ะเจ้าของร่างเดิมถึงตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น

อย่างไรก็ตามอันหลิงหยุนยังคงแปลกใจนี่เขามาทำอะไรที่นี่?

ขันทีนำน้ำมาส่งอันหลิงหยุนลุกขึ้นและเริ่มทำความสะอาดร่างกายให้แก่กงชิงวี่และหลังจากถอดเสื้อผ้าของเขาออกขันทีก็ก้าวถอยหลังหลบฉากไปในขณะที่นางกำลังนั้นหมุนตัวหลีกฉาก

ตามกฎของวังหลวงร่างกายของเชื้อพระวงศ์ไม่สามารถมองมองดูได้ตามใจ

อันหลิงหยุนหยิบผงยาขึ้นมาจากนั้นจึงทามันลงไปแล้วพันผ้าพันแผลเอาไว้และสวมเสื้อผ้าให้แก่กงชิงวี่ระหว่างนี้กงชิงวี่ยังคงสงบอย่างยิ่งอันหลิงหยุนยังนึกว่าเขาหลับไปแล้วแต่ดวงตาของเขายังคงมองเธออยู่ตลอดเวลา

ในใจรู้สึกแปลกประหลาดก่อนหน้านี้นางสัมผัสถูกแค่นิดหน่อยก็เป็นเรื่องขึ้นมามาตอนนี้เหตุใดถึงเชื่อฟังว่าง่ายขึ้น

อันหลิงหยุนบังเอิญสัมผัสเข้าที่ด้านในต้นขาของกงชิงวี่ผลคือกงชิงวี่เบิกตาขึ้นมาด้วยความโกรธก็"เอาออกไป!"

อันหลิงหยุนกระวนกระวายขึ้นมาและรีบนำมือออกจากนั้นจึงแต่งตัวให้เขาเรียบร้อย

หลังจากเก็บเสื้อผ้าที่ไม่สะอาดแล้วอันหลิงหยุนก็เรียกคนที่อยู่มุมหนึ่งให้นำมันไปเผา

ขันทีไม่กล้าที่จะเพิกเฉยและรีบนำไปเผาในทันที

เมื่อกลับมาอันหลิงหยุนรู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างยิ่งนางเห็นว่าบนเตียงยังมีที่อยู่จึงเดินไปด้านหลังฉากบังลมและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดจากนั้นจึงปีนข้ามกงชิงวี่เข้าไปด้านในนำหมอนมาวางและหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมจากนั้นจึงหลับไป

กงชิงวี่มองดูนางด้วยสีหน้าดำคล้ำจากนั้นจึงพลิกตัวและหลับตาลงพักผ่อนในตำหนักบรรทมรอง

นางกำนัลและขันทีทั้งหลายที่อยู่ด้านล่างจึงไม่กล้ารบกวนและถอยฉากออกไปเงียบๆ

ในเวลานี้หวางฮองไปเฮากลับยังนั่งอยู่

“ขอบคุณกงกงอย่างยิ่ง”

อันหลิงหยุนมองดูกงชิงวี่ที่อยู่บนเตียงด้วยสีหน้าประหลาดเขาดีขนาดนี้เชียวถึงกับฝากให้คนมาดูแลนางเพิ่งค้นพบความรู้สึกเมตตาขึ้นมาหรือไง?

“เสด็จแม่แค่ดูเข้มงวดไปบ้างอย่าได้เสียมารยาททำให้ข้าต้องขายหน้า”กงชิงวี่กล่าว

อันหลิงหยุนได้ยินคำพูดที่แฝงด้วยความหมายเช่นนี้ก็คิดเขากลัวว่าเธอจะไปแล้วไม่ได้กลับมา?

แต่อันหลิงหยุนก็น้อมรับมาด้วยความยินดีหากนางไม่ดีกงชิงวี่ก็พลอยไม่ดีไปด้วยเช่นกัน

พริบตาอันหลิงหยุนก็ตามไห่กงกงมาถึงวังเฉาเฟิงและเดินผ่านประตูวังอันมากมานเข้าไปสิ่งเดียวที่อันหลิงหยุนเห็นก็คือความยิ่งใหญ่ของวังเฉาเฟิง

อันหลิงหยุนมาหยุดลงที่พระตำหนักเฉาเฟิ่งไห่กงกงเข้าไปรายงานไม่นานนักไห่กงกงก็ออกมาเชิญนางเข้าไป

อันหลิงหยุนเดินตามไห่กงกงเข้าไปด้วยความระมัดระวังเมื่อถึงด้านในก็นั่งรอ

พระตำหนักนั้นเงียบสนิททำให้อันหลิงอยู่รู้สึกไม่สบายใจอยู่แม้ว่าพระตำหนักแห่งนี้จำเป็นที่บรรทมของฮองไทเฮาผู้สูงส่งแต่สิ่งที่อันหลิงหยุนรู้สึกได้คือความไม่ปกติจนกล่าวได้ว่าถึงขั้นน่าขนลุกอย่างยิ่ง

เรื่องน่าเสียดายที่เจ้าของร่างเดิมกลัวหวางฮองไทเฮาผู้นี้มิเช่นนั้นนางอาจจะมีข้อมูลเพิ่มเติมบ้าง

หลังจากไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนในที่สุดนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมา

“ฮองไทเฮาเสด็จ”

ไห่กงกงตะโกนเอ่ยเสียงดังอันหลิงหยุนรีบคุกเข่าลงบนพื้นทันทีสำหรับหวางฮองไทเฮาผู้นี้นางยังหวาดเกรงอยู่บ้างต้องรู้ก่อนว่าในวังหลวงที่กลืนกินผู้คนเข้าไปได้ทั้งกระดูกแห่งนี้นอกเสียจากฝ่าบาทแล้วคนผู้นี้คือผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดแล้ว

หวางฮองไทเฮาเดินออกมาจากตำหนักบรรทมด้านหลังด้านหลังตามด้วยนางกำนัลกลุ่มใหญ่แต่ละคนล้วนเป็นยอดฝีมือทั้งสิ้น

แม้ว่าพวกนางจะดูไม่ต่างจากนางกำนัลคนอื่นๆในวังแต่พวกเขานางล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นยอดทุกคน

หวางฮองไทเฮาเดินไปนั่งที่หน้าพระที่นั่งเฟิงจากนั้นเอ่ย“ลุกขึ้นมาพูดคุยเถอะนี่เป็นการพูดคุยระหว่างแม่สามีลูกสะใภ้เท่านั้น”

“หม่อมฉันขอบพระทัยเสด็จแม่”

ในเมื่อหวางฮองไทเฮาเอ่ยเช่นนี้แล้วนางจึงไม่จำเป็นต้องคุกเข่าอีกต่อไป

ดังนั้นนางจึงลุกขึ้นยืน