ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 27

บทที่27พายุฝนตั้งเค้า

ตกดึกคนในวังนำอาหารค่ำเข้ามาส่งอันหลิงหยุนเห็นว่าผู้ที่มาไม่ใช่ไห่กงกงจึงก้าวไปด้านหน้าเพื่อสอบถาม“กงกงไห่กงกงอยู่ที่นี่หรือไม่?”

กงกงมองอย่างระมัดระวังและเอ่ยตอบ“ไห่กงกงถูกไทเฮาเรียกตัวกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนรู้สึกว่ากงกงมีอะไรจะเอ่ยนางเดินเข้าไปใกล้"กงกงมีเรื่องอะไรได้โปรดเอ่ยตามตรงนี่เป็นไข่มุกราตรีที่ท่านพ่อซื้อให้ข้าใช้สำหรับส่องแสงสว่างกงกงโปรดรับไปจากนี้ข้ายังมีของดีๆมากมายให้แก่ท่าน”

เป็นผู้มาใหม่อันหลิงหยุนยังคงต้องเตรียมพร้อมอยู่บ้างเพื่อปกป้องตัวเอง

มาอย่างฉุกละหุกไข่มุกเม็ดนี้คือไข่มุกราตรีทะเลหนานไห่เดิมนางใช้สำหรับบดทำยาวันนี้ก็ใช้ไปด้วยเช่นกัน

กงกงไม่กล้าชักช้ารีบรับของเข้าเก็บในแขนเสื้อและคำนับขอบคุณเล็กน้อยจากนั้นจึงมองดูด้านหลังของอันหลิงหยุนอย่างระมัดระวัง

เรื่องของอันหลิงหยุนกงกงรู้ดีจวนอ๋องเสียนไม่ออกหน้าดังนั้นให้ไข่มุกแก่เขาจึงไม่เป็นอะไร

เหตุผลที่เขามาที่นี่ก็เป็นไห่กงกงที่จุดประกายสามารถได้รับประโยชน์ตัวเขาเองก็ย่อมมีความสุขแต่เขาเพียงกังวลว่าหากอ๋องเสียนรู้เข้าจะรักษาชีวิตน้อยๆนี้เอาไว้ไม่อยู่

ถึงแม้ว่าเสียนอ๋องจะไม่เห็นพระชายาเสียนในสายตาและมองราวกับทุ่งไม้ใบหญ้าแต่อย่างไรก็ตามตอนนี้พระชายาเสียนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วหากเขาทำเช่นนี้ก็ออกจะทำให้อ๋องเสียนเสียหน้าอยู่บ้าง

“กงกงโปรดวางใจท่านอ๋องเสียนนอนหลับลึกไปแล้ว”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้กงกงก็โล่งใจและเอ่ยขึ้น"ข้างนอกตอนนี้น่ากลัวอย่างยิ่งท่านเสินเฉิงเสี้ยงเสิ่นตรวจสอบถึงผลลัพธ์อันน่าหวาดกลัวที่ท่านอ๋องเสียนได้รับบาดเจ็บเกิดจากคนในจวนอ๋องเสียนเป็นเหตุเป็นท่านอ๋องเสียนที่คิดจะโยนความผิดให้ผู้อื่น!"

กงกงอายุยังน้อยไม่เกินยี่สิบปียามพูดจาไร้สาระก็แสดงท่าทีออกมาอย่างเกินจริงแต่อันหลิงหยุนกลับรู้ดีนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแต่อย่างใด

กงกงสามารถพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาได้นั่นเกรงว่าเป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างนางกับกงชิงวี่ที่ไม่ลงรอยกัน

บวกกับการเผชิญหน้าระหว่างกงชิงวี่กับนางในก่อนหน้านี้หากไม่รับความอัปยศอดสูที่กงชิงวี่ต้องเจอในที่สาธารณะซ้ำยังร่วมมือกับท่านพ่อของนางลงมือทำร้ายตวนอ๋องจนได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

เสียนอ๋องเกิดเรื่องแม่ทัพฮู่กั๋วย่อมต้องปกป้องนางผู้เป็นลูกสาวทั้งราชสำนักรู้ดีวังหลังก็รู้เช่นกันดังนั้นกงกงจึงยอมขายความสัมพันธ์นี้ให้แก่นาง

อันหลิงหยุนคิดคำนวณในใจ"กงกงท่านช่วยส่งข้อความถึงท่านพ่อได้หรือไม่?”

“พระชายาโปรดเอ่ย”

กงกงรับของไปแล้วเรื่องที่ทำได้ย่อมต้องตอบรับ

อันหลิงหยุนกระซิบ"บอกท่านพ่อว่าข้าท้องแล้ว"

กงกงตกตะลึงจนหน้าถอดสี"พระชายาท่าน?”

“กงกงแค่นำคำพูดนี้ไปบอกท่านพ่อท่านพ่อจะต้องตบรางวัลให้ท่านอย่างหนักแน่นอนข้าต้องขอขอบคุณกงกงล่วงหน้าแล้วเรื่องนี้กงกงได้โปรดเก็บเป็นความลับหากท่านพ่อรู้ว่ามีคนรู้เข้านี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายแล้ว”

หนึ่งซื้อมาสองข่มขู่อันหลิงหยุนไม่กลัวว่ากงกงจะไม่ช่วยเธอ

กงกงน้อยถึงแม้จะรู้สึกเสียใจขึ้นมาแต่เมื่อนึกถึงแม่ทัพฮู่กั๋วการพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่อย่างไรก็ไม่เสียหายการทำเรื่องนี้ให้พวกเขาไม่ใช่ว่างานใหญ่มักย่อมต้องเสียงหรอกหรือในวังนี้มีใครไม่มีผู้พักพิงที่อันตรายบ้าง”

“พระชายาโปรดวางใจข้าน้อยจะนำไปบอกอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณท่านมาก”

กงกงวางอาหารเย็นลงจากนั้นจึงผลักประตูออกไป

ประตูปิดลงและด้านนอกถูกล็อก

อันหลิงหยุนหันมามองกงชิงวี่ผู้ซึ่งกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงการช่วยชีวิตก็แค่เป็นเรื่องที่ในใจของเธอสั่งให้ทำ

มีแค่ทำแบบนี้เท่านั้นนางถึงไม่ต้องลำบาก

นางลุกขึ้นอย่างเสียไม่ได้อันหลิงหยุนมองดูที่ประตู"เมื่อนกแตกตื่นพายุฝนก็ตั้งเค้าในเมื่อมาถึงแล้วทำตัวลับๆล่อเช่นนี้จะนับเป็นผู้กล้าอะไรกันเหตุใดจึงไม่ลงมาให้ข้ารู้จักสักหน่อยจะได้ถือว่ามาไม่เสียเปล่า”

กงชิงวี่ตกตะลึงเล็กน้อยใบหน้าขาวซีดหันไปมองผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเตียงอย่างหยิ่งผยองใบหน้ามืดครึ้มช่างเป็นคนโง่เสียจริง

แต่ถัดมาจิตใต้สำนึกของกงชิงวี่ก็ถูกบทกวีสองประโยคนั้นทำให้แตกตื่นไป

เมื่อนกแตกตื่นพายุฝนก็ตั้งเค้าที่เอ่ยมานี้ไม่ใช่หมายถึงสถานการณ์ในตอนนี้หรอกหรือ?

ดวงตาเย็นชาส่องประกายวาบผ่านมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวที่แสดงออกถึงความพร้อมในการต่อสู้ดวงตาของเขาเพิ่มร่องรอยของความชื่นชมขึ้นมาอีกสายหนึ่งต่อในวินาทีถัดมาก็ส่งเสียงหึอย่างเย็นชาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

อันหลิงหยุนไม่สนใจเขาและรอคอยผู้ที่อยู่ด้านนอก

นางนับถือกงชิงวี่แล้วเช่นกันเป็นเสียนอ๋องน้องชายผู้ที่ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทต่อให้ไม่ส่งกงกงและนางกำนัลชั้นสูงให้แต่การจัดการส่งขันทีและนางกำนัลให้ยามเกิดเรื่องแค่ร้องเสียงดังก็ยังถือว่าเพียงพอผลคืออะไรก็ไม่มีเลยสักนิด

ดูท่ากงชิงหยู่จะสงสัยกงชิงวี่แล้วจริงๆ

ช่างสมกับเป็นการกระทำของตระกูลฮ่องเต้เสียจริงเดิมคิดว่าครั้งนี้คงเป็นข้อยกเว้นแต่ที่ไหนกลับล้วนเป็นพวกมือถือสากปากถือศีลเช่นกัน

อันหลิงหยุนหันกลับมามองกงชิงวี่อย่างอดไม่ได้กงชิงวี่นิ่งไปใบหน้าที่เดิมมีความสงบปรากฏร่องรอยความหงุดหงิดขึ้นมา“เข้าไปด้านในเตียงของข้า”

อันหลิงหยุนก็ตกตะลึงเช่นกันนางนิ่งอึ้งไปอยู่นาน

ในเวลานั้นเองด้านนอกประตูก็มีเสียงดังเกิดขึ้นอันหลิงหยุนและกงชิงวี่มีปฏิกิริยาขึ้นมาทันทีกงชิงวี่ลุกตัวขึ้นมานั่งในขณะที่อันหลิงหยุนหันหลังกลับไปมองดู

“ท่านนอนลงไปก่อน”

อันหลิงหยุนถอยหลังไปสองก้าวจากนั้นจึงหยุดยืนอยู่ข้างๆกงชิงวี่สายตาจ้องไปยังผู้ที่กำลังเข้าประตูมาอย่างเยือกเย็นกงชิงวี่พูดด้วยความโกรธ"ข้าให้เจ้าเข้าไปด้านใน"

“มาถึงเวลานี้ท่านยังจะมาอวดดีอีก?”อันหลิงหยุนเป็นห่วงว่าบาดแผลของกงชิงวี่จะปริออกหากเป็นเช่นนั้นความพยายามก่อนหน้าของเธอก็จะไร้ประโยชน์นางอาจมองดูกงชิงวี่ตายไปได้แต่นางกลับไม่สามารถควบคุมหัวใจที่มักคล้ายจะกำลังกระโดดออกมานั้นได้เลย