ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 403

บทที่ 403 พึงพอใจหยุนจิ่น

ราชโองการของอันหลิงหยุนได้ถูกหยุนโล๋ชวนนำไป เห็นชื่อคนผู้นั้นแล้วก็มิได้กล่าวอันใดออกมา

หยุนจิ่นเป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อมมาก

“หยุนจิ่นช่างดียิ่งนัก ข้ายังคิดจะให้นางมาเป็นพระชายารองของอ๋องตวนเสีย”หยุนโล๋ชวนรู้สึกผิดหวังอยู่เล็กน้อย

ส่วนสีหน้าของอ๋องตวนก็ได้คล้ำลงเรื่อยๆ “เจ้าช่างกล้า พระชายารองของข้า ไหนเลยจะต้องให้เจ้าลำบาก？”

“ครานั้นที่เลือกจุนฉูฉูมิใช่ให้ท่าน...”เดิมทีหยุนโล๋ชวนคิดจะโต้กลับ ทว่าพอได้เห็นใบหน้าที่น่าหวาดกลัวของกงชิงหยินแล้ว ก็สงบปากสงบคำในทันที

อันหลิงหยุนยังคงไม่เข้าใจ เหตุถึงเป็นหยุนจิ่นไปได้

“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าอย่างไร？”อันหลิงหยุนมองไปยังกงชิงวี่ที่กำลังเดินเข้ามา

“ท่านป้าต้องการจัดงานแต่งให้แก่เว่ยหลิงชวน จักต้องลงแรงกายแรงใจไปไม่น้อย เกรงว่าน่าจะหมายตาไว้นานแล้ว？”

“นี่มิใช่เป็นการนำหินมาทุบเท้าตนหรอกหรือ ข้าทำใจไม่ลง”อันหลิงหยุนไม่สบอารมณ์ ใจของนางนั้นไม่ยินดีเป็นอย่างมาก ไหนจะเรื่องที่ทั้งคู่เหมาะสมกันอีก

นางไม่ยินดี และยังไม่มีอารมณ์จะต้อนรับพวกหยุนโล๋ชวนด้วย สุดท้ายจึงหมุนตัวกลับออกไป

เดิมทีหยุนโล๋ชวนคิดจะตามไปดู กลับถูกอ๋องตวนดึงตัวเอาไว้ เหตุเพราะเขาอยากจะคุยกับนางเรื่องของพระชายารอง ท้ายที่สุดผู้ใดที่พูดพล่ามไร้สาระว่าเขาจะรับพระชายารองเข้ามา？

หยุนโล๋ชวนถูกดึงไว้ ทำให้ภายในลานนั้นเงียบลงทันใด

อันหลิงหยุนไม่ได้เรียกหยุนจิ่นมา กลับไปถามเรื่องนี้แก่เว่ยหลิงชวน

ไหนเลยจะรู้ หยุนจิ่นฟังที่ว่าจะต้องแต่งงานกับเว่ยหลิงชวน ก็คุกเข่าให้แก่อันหลิงหยุน ณ ตอนนั้น และกล่าวคำสาบานไม่ว่าอย่างไรก็จะไม่แต่งกับเว่ยหลิงชวน

ยังกล่าวว่านางมีคนที่หมายปองแล้ว อย่างไรก็ไม่แต่ง！

อันหลิงหยุนและกงชิงวี่นั้งกันอยู่คนละฟากละฝั่ง ตรงกลางมีโต๊ะกางกั้นอยู่

จิตใจของอันหลิงหยุนเริ่มที่จะว้าวุ่น มิใช่ว่าหมายตาคนจวนอ๋องของนางหรือ

กงชิงวี่กลับนั่งดื่มชาอย่างเงียบสงบ ทำเพียงแค่สังเกตท่าทีเท่านั้น

“เจ้านายเจ้าคะ ใจของบ่าวนั้นมีคนในใจแล้ว ขอเจ้านายโปรดอย่าถาม อย่าให้บ่าวออกเรือน ชั่วชีวิตของหยุนจิ่นยินดีที่จะปรนนิบัติรับใช้ข้างกายเจ้านายเจ้าค่ะ”

“หยุนจิ่น ถึงแม้ว่าข้าต้องการช่วยเจ้า แต่ไม่แน่ว่าจะกล่าวอันใดองค์หญิงใหญ่ได้”อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าควรกล่าวอันใด หากหยุนจิ่นไม่ยินยอม นางก็ต้องโน้มน้าวเสียหน่อย

เว่ยหลิงชวนแท้จริงแล้วเป็นคนดีทีเดียว

ความฉลาดเฉลียวของหยุนจิ่นก็ทำให้นางไม่ถูกเอาเปรียบ

“เจ้านาย หยุนจิ่นไม่ยินยอมนะเจ้าคะ”หยุนจิ่นก้มศีรษะลง และคุกเข่าลงตรงนั้นอย่างไม่ยินยอม

อันหลิงหยุนกล่าวได้เพียงว่า “เจ้าออกไปก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าจักไปต้าจงเจิ้งย่วนพูดให้เจ้าเอง”

“ขอบพระทัยเจ้าค่ะ เจ้านาย”หยุนจิ่นลุกขึ้นและเดินออกไป

อันหลิงหยุนถอนหายใจอย่างแรง มองไปทางกงชิงวี่อย่างกลัดกลุ้ม “ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าผู้ที่หยุนจิ่นชอบนั้นคือผู้ใด？”

“ข้าไหนเลยจะมองออก นางมิใช่คนของข้า”กงชิงวี่กล่าวอย่างน่าเชื่อถือ

อันหลิงหยุนครุ่นคิด ขอเพียงไม่ใช่เขาก็แล้วไป

เพื่อหยุนจิ่นแล้ว อันหลิงหยุนก็ได้ไปที่ต้าจงเจิ้งย่วน เพื่อไปไถ่ถามเรื่องการแต่งงานของเว่ยหลิงชวน

“นางไม่ยินยอมหรือ？”องค์หญิงใหญ่ได้ฟังก็ทรงกริ้ว และตบลงไปที่โต๊ะ “ให้นางมาด้วยตนเอง ช่างกล้าหาญยิ่งนัก？นางไม่ต้องการชีวิตแล้วหรอกหรือ ？”

น้อยนักที่จะมีคนทำให้องค์หญิงใหญ่พึงพอใจ ไหนเลยจะปล่อยไปง่ายๆ？

อันหลิงหยุนโอบไปที่ท้องแสร้งทำเป็นไม่สบาย กงชิงวี่รีบร้อนเข้าไปโอบอุ้มนาง ดูแลท้องของนาง กล่าวอย่างไม่ยินดี “ท่านป้าทำเช่นนี้ต้องการทำร้ายลูกของข้าหรอกหรือ？”

องค์หญิงใหญ่ระงับอารมณ์ และนำมือออก ทว่าใบหน้าของนางกลับไม่ยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ว่าอย่างไร หากข้าหมายตาผู้ใด แม้ว่าต้องมัดก็ต้องมัดมาให้ข้าจงได้！”

อันหลิงหยุนไม่พอใจอย่างมาก เช่นนี้นับว่าเป็นการบังคับซื้อขายมิใช่หรอกหรือ？

ใบหน้าของหยุนจิ่นซีดขาวไปหมด จ้องไปที่อันหลิงหยุนอย่างขวัญหนีดีฝ่อ

“หยุนจิ่น เจ้าอย่าเพิ่งร้อนรน รอให้ข้าคิดหาวิธีแก้ปัญหาก่อน”ในสายตาของอันหลิงหยุนนั้นไม่มีวิธีอื่น แต่ทว่าได้นึกวิธีแก้ปัญหาออกแล้ว เช่นนั้นคงต้องเข้าพระราชวังหาคนสักครา

หยุนจิ่นพยักหน้า “ลำบากเจ้านายแล้วเจ้าค่ะ”

หยุนจิ่นทูลลากลับไปที่ตำหนักจู๋หยุน แม่ทัพอันได้ฟังเรื่องราวกลับรู้สึกว่าการแต่งงานนี้ก็ไม่เลว บุคลิกของเว่ยหลิงชวนนั้นดีเยี่ยมนัก ส่วนหยุนจิ่นก็เป็นเด็กสาวที่ดี เขาก็ยังได้ชมไม่ขาดปาก

กลางดึก

หยุนจิ่นไปที่นอกลานโอวหลาน หันไปยังภายในลานและคำนับไปสามครั้ง จากนั้นได้หมุนตัวกลับตำหนักจู๋หยุน

หลายวันมานี้แม่ทัพอันได้ขยันมาที่จวนอ๋องเสียน เขารู้ว่าเรื่องที่บุตรสาวมีอาการแพ้ท้องนั้นไม่เป็นความจริง แต่การที่สามีภรรยาคู่นี้เงียบไปนานกว่าสิบวันนั้นไม่ใช่เรื่องดี เขาไม่ไว้วางใจถึงได้มาดูด้วยตนเอง

หลังจากตื่นแล้วก็จะกลับจวน ทว่ายังไม่มีโอกาส วันนี้ได้โอกาส เขาได้หมุนตัวเตรียมจากไป ทันใดนั้นมองไปเห็นหยุนจิ่นที่คำนับอยู่ข้างนอกลานโอวหลาน แม่ทัพอันก็พลันรู้สึกแปลกประหลาดใจและเดินตามนางไป

หยุนจิ่นที่กำลังรู้สึกทุกข์ใจอยู่นั้น แม่ทัพอันอายุมากแล้ว ฟังว่าองค์หญิงใหญ่บังคับหยุนจิ่นให้แต่งกับหยุนโล๋ชวน ก็เกรงว่าหยุนจิ่นจะคิดไม่ตก จึงเดินไปดูนางสักครา

สุดท้ายก็ถูกหยุนจิ่นพบเข้า

ประตูหน้าตำหนักจู๋หยุนถูกเปิดไว้ แม่ทัพอันได้มองเข้าไปยังด้านใน ส่วนหยุนจิ่นก็ได้ย่อกายลงคารวะแม่ทัพอัน “แม่ทัพอัน”

“อืม！”แม่ทัพอันที่ยังตกอกตกใจอยู่ ส่วนหยุนจิ่นได้หลีกทางให้ “เชิญท่านแม่ทัพ”

แม่ทัพอันรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ค่ำมืดปานนี้จะเข้าไปก็มิเหมาะมิควรจะไม่เข้าไปก็มิได้

หยุนจิ่นผู้นี้ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดยิ่งนัก เช่นนี้เขาจักวางใจได้อย่างไร

“ฟังว่าองค์หญิงใหญ่พึงพอใจเจ้ามิใช่น้อย ทว่าเจ้ากลับไม่ยินยอม การแต่งงานนั้นเป็นเรื่องใหญ่ ใช่ว่าจะทำเพียงแค่ฟังคำพูดของบิดามารดา ยังต้องดูที่บุคลิกของคนผู้นั้นด้วย เว่ยหลิงชวนผู้นี้บุคลิกถือว่าได้หายากเลยทีเดียว แรกเริ่มเดิมทีข้ายังต้องการให้หยุนหยุนแต่งกับเขา น่าเสียดายที่นางไม่ได้ชื่นชอบเขา ”

หยุนจิ่นฝืนใจยิ้มออกมา “เชิญท่านแม่ทัพ ข้าตระเตรียมสุราอาหารไว้แล้ว รับประทานผู้เดียว โชคดีที่ท่านแม่ทัพมาเจ้าค่ะ”

“...ข้าไม่ดื่มสุรา ตัวข้ายังมีธุระที่ต้องจัดการ ข้ากลับก่อน สำหรับการแต่งงานนั้น ข้ามองว่าดีทีเดียว！”กล่าวจบก็หมุนตัวจากไป

หยุนจิ่นมองไปยังแม่ทัพอันที่จากไป แล้วโค้งคำนับ！