ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 404

บทที่ 404 กระต่ายที่กลัวภรรยา

อันหลิงหยุนที่ถูกปลุกให้ตื่นนั้น ยังไม่หายอกสั่นขวัญแขวน ที่หน้าประตูมีหงเถาที่ยืนร้องไห้อย่างหนัก อันหลิงหยุนก็ไม่รอช้าลงจากเตียงเดินไปที่หน้าประตู ส่วนกงชิงวี่ก็ได้รีบถือเสื้อคลุมตามนางมา และสวมใส่ให้แก่นาง

“ระวังอากาศเย็น ช้าลงหน่อย”

กงชิงวี่กวาดสายตามองไปรอบๆภายในลาน

หงเถาร่ำไห้กล่าว “พระชายา แม่นางหยุนจิ่นสิ้นใจแล้วเพคะ”

“ข้าจักไปเดี๋ยวนี้ พวกเจ้ารีบไปเถิด”อันหลิงหยุนเดินไม่ช้าไม่เร็ว เพราะท้องของนางใหญ่มากแล้ว หลายวันมานี้จึงราวกับถูกลมพัด กงชิงวี่โค้งตัวลงไปอุ้มนางขึ้นมา มุ่งหน้าไปยังตำหนักจู๋หยุน

ภายในพบมู่มิงที่กำลังจับข้อมือของหยุนจิ่นไว้แน่น ใบหน้าที่กระวนกระวายนั้นขาวซีดไปหมด

บัดนี้กงชิงวี่ก็ไม่สามารถตระหนักได้ว่าเหตุใดมู่มิงถึงได้เข้ามาในจวนอ๋องเสียนยามวิกาล พอเข้าประตูมาก็ได้ปล่อยตัวอันหลิงหยุนให้ไปดูหยุนจิ่น

หยุนจิ่นสวมใส่อาภรณ์สีแดงล้วน และผ้าคลุมไหล่สีแดงสดที่ใช้ในพิธีแต่งงาน

ใบหน้าที่ตกแต่งอย่างบางเบา สองมือวางไว้ที่ด้านหน้า ส่วนคนนั้นก็คล้ายกับกำลังหลับใหล

มู่มิงร่ำไห้กล่าวอย่างฉุนเฉียว “เร็วเข้า เจ้ามองอันใดอยู่ ข้าไม่ให้นางดู”

อันหลิงหยุนรีบร้อนเข้าไปดูนาง ถูกวางยาพิษ

อันหลิงหยุนก็ได้นำยาแก้พิษมาหนึ่งเม็ดและยัดเข้าไปในปากนาง

ทันใดนั้นจังหวะการหายใจของหยุนจิ่นก็ค่อยๆกลับคืนสู่สภาวะปกติ

อันหลิงหยุนลุกขึ้นสั่งการ “หามคนออกไป”

หยุนจิ่นได้ถูกหามเข้ามาในห้อง อันหลิงหยุนให้คนหลบออกไปก่อน และตามเข้าไปดูหยุนจิ่นในห้อง

บัดนี้มู่มิงจิตใจสงบลงเป็นอย่างมาก

กงชิงวี่ประคองอันหลิงหยุนไปนั่ง มองไปที่มู่มิงอย่างไม่สบอารมณ์ หากว่ามู่มิงยังไม่แต่งงานอีกหนึ่งวัน เขาก็ไม่สงบสุขไปอีกหนึ่งวัน กงชิงวี่อยากจะให้นางรีบแต่ง เหตุใดเว่ยหลิงชวนจึงไม่ถูกใจนางนะ

มู่มิงไม่มีเวลามาสนใจแผนการของกงชิงวี่ กลับดื่มชาโดยที่ท่าทีตื่นตกใจยังไม่หายไป จึงได้กล่าว “ข้าทราบว่าพวกท่านกลับมา ก็ได้ไปเดินเล่นครู่หนึ่ง มิอยากรบกวนพวกท่าน ก็เลยไปหาหยุนจิ่น คาดไม่ถึงว่าจะเจอนางฟุบอยู่บนโต๊ะเช่นนั้น”

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วเป็นปม “เป็นข้าที่ไม่ดี ที่มิได้ปฏิเสธองค์หญิงใหญ่ให้เด็ดขาด หยุนจิ่นช่างอ่อนนอกแข็งในโดยแท้ ถึงขั้นไม่ยินยอมแต่งงานกับผู้ที่ไม่ได้รักใคร่”

“แต่งงาน？”มู่มิงแปลกใจ “แต่งกับผู้ใด？”

“เว่ยหลิงชวน องค์หญิงใหญ่พึงพอใจหยุนจิ่น ต้องการให้นางแต่งกับเว่ยหลิงชวน ทว่าหยุนจิ่นไม่ยินยอม”

อันหลิงหยุนกังวลใจพลางเดินไปดูหยุนจิ่น ถอนพิษได้แล้วแต่ยังไม่ฟื้นขึ้นมาในทันที ดูนางช่างเด็ดขาดยิ่งนัก นำเหล้าผสมยาพิษ เห็นทีคงไม่อยากใช้ชีวิตต่อไปแล้ว

หากว่ามู่มิงมาไม่ทันเวลา เวลานี้นางคงจักสิ้นใจไปนานแล้ว

อันหลิงหยุนมองไปทางมู่มิง สีหน้าของมู่มิงดูแปลกประหลาด คล้ายกำลังขบคิดอะไรบางอย่าง

“เจ้าเป็นอันใดไป？”อันหลิงหยุนกล่าวถาม

มู่มิงเงยหน้าขึ้นมา “ตอนที่ข้ามานั้นได้พบกับแม่ทัพอัน ยังคิดได้ว่าแม่ทัพอันกล่าวอันใดกับนาง”

“ท่านพ่อข้า？”อันหลิงหยุนแปลกใจ หันกลับไปมองกงชิงวี่

“ท่าพ่ออยู่ในจวนหรือ？”

กงชิงวี่มีสีหน้าที่งุนงง “ข้าไม่รู้”

อันหลิงหยุนมองไปประตูที่มีอาหยู่ยืนอยู่ สั่งการให้อาหยู่ไปตรวจสอบว่าท่านพ่ออยู่ในจวนหรือไม่

อาหยู่กลับมาอย่างเร็ว นางหาแม่ทัพอันไม่เจอ

อันหลิงหยุนมองมู่มิง “เจ้าแน่ใจ？”

“เรื่องนี้ใช่นำมาล้อเล่น เห็นก็คือเห็น ขณะที่ข้ามานั้นแม่ทัพอันได้ออกมาพอดี เดิมที่พวกเราประสบพบหน้ากัน แต่ข้าเห็นว่าเขาดูไม่สบอารมณ์ ข้าจึงได้หลบหลีกไป รอแม่ทัพอันจากไป ข้าจึงได้เข้าไปหาหยุนจิ่น ”

หลังจากแม่ทัพอันจากไป อันหลิงหยุนก็ได้หันไปมองหยุนจิ่น ถึงอย่างไรนางก็ไม่วางใจ กล่าวกับมู่มิง “มู่มิง เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนข้าเถิด คนที่เหลือให้กลับไปให้หมด”

“ข้าก็จักอยู่ด้วยเช่นกัน”กงชิงวี่ไม่ไว้วางใจมู่มิง

อันหลิงก็ไม่ได้อยากถกเถียงอันใดอีก หลังจากกำชับคน ก็อยากที่จะนอนชั่วครู่ ส่วนมู่มิงก็ได้นอนอยู่อีกฝั่งของหยุนจิ่น เหลือเพียงแต่กงชิงวี่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ผู้เดียว

หยุนจิ่นที่ตื่นมาในตอนเช้า นางคิดว่านางตายไปแล้วเสียอีก

ลุกขึ้นได้แล้วก็มองไปที่อันหลิงหยุนและมู่มิงก็พลันตกอกตกใจ

“พวกท่านเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ ？”หยุนจิ่นที่กำลังตกใจอยู่นั้น กลับคิดว่าอันหลิงหยุนและมู่มิงก็ได้ตายไปแล้วเช่นกัน

อันหลิงหยุนนั่งอยู่อีกฝั่ง บนโต๊ะนั้นถูกจัดเก็บเรียบร้อย และมีอาหารวางเรียงกันอยู่ มู่มิงพลันรู้สึกหิวขึ้นมา จึงได้เตรียมตัวทานอาหาร

หลังจากที่มู่มิงนั่งลง ได้นำตะเกียบมาและทานอาหารทานไปก่อนเล็กน้อย “หากเจ้าอยากตายช่วยหาที่ไกลๆเสียหน่อย ถ้าเจ้าตายภายในจวนอ๋องเสียน เจ้าคิดว่าจวนอ๋องเสียนจะมีจุดจบเช่นไร？องค์หญิงใหญ่จักปล่อยจวนอ๋องเสียนไปง่ายดายหรอกหรือ？”

หยุนจิ่นส่ายศีรษะไปมา“หากเจ้านายอยู่ มิอาจเกิดเรื่องได้ ถ้าข้าตายไป จวนอ๋องเสียนก็จะไม่เป็นอันใด ”

อันหลิงหยุนมองไปนัยน์ตาของหยุนจิ่น พลันกระจ่าง หากนางยืนหยัดที่จะไม่แต่ง จวนอ๋องเสียนก็จะมีเรื่องวุ่นวาย จะให้นางแต่งนางก็ไม่ยินยอม การตายเป็นทางออกเดียวของเรื่องนี้

อันหลิงหยุนนำตะเกียบมาคีบอาหารให้แก่กงชิงวี่ “ท่านช่างมีวาสนายิ่งนัก มีผู้คนมากมายมาร่วมรับประทานอาหารด้วย？”

กงชิงวี่ได้ฟังกลับไม่รู้สึกอยากอาหารแล้ว อยู่ไปก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ จึงได้ลุกขึ้นหาข้ออ้างเพื่อที่จะจากไป “พวกเจ้ากินกันต่อเถิด ข้ายังมีธุระ”

กงชิงวี่ใส่รองเท้าดีแล้ว ก็เดินจากไป

มู่มิงส่ายหัวอย่างประหลาดใจ “เจ้ายังบอกว่าไม่กลัวภรรยาอีกหรือ หากนี่ไม่เรียกว่ากลัวภรรยา แล้วเรียกว่าอันใด？”

แค่คำพูดเพียงหนึ่งประโยคนั้นกลับวิ่งเร็วเสียกว่ากระต่าย เช่นนี้ก็คือกลัวภรรยา !

อันหลิงหยุนคร้านจะสนใจ จึงได้กินข้าวเช้าต่อ

หยุนจิ่นลุกขึ้นจากเตียงได้ก็มาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน