ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 407

บทที่ 407 ความแตกต่างที่มากมาย

ราชครูจุนเข้าประตูมา ฮูหยินรองลุกขึ้นเตรียมจะกลับ จากนั้นหันไปคารวะราชครูจุน “ข้าน้อยคารวะท่านราชครู”

ราชครูจุนมองไปที่ฮูหยินรองเล็กน้อย และเดินไปนั่ง

“เจ้านั่งลงเถิด ดูว่าสิ่งที่เจ้าคลอดออกมานั้นเป็นอย่างไร”

“เจ้าค่ะ”

ฮูหยินรองได้เดินไปนั่ง ใช้มือคลึงไปที่ลูกประคำแต่ละลูก แววตาฉายแววเย็นยะเยือก สุดท้ายแล้วก็ไม่มีคลื่นลูกใหญ่อันใด

ราชครูจุนมองคนที่อยู่บนพื้นกล่าว“วันนี้ข้าได้ตัดสินประหารชีวิตไปแล้ว หากว่าพวกเจ้ายังวิ่งวุ่นก่อความวุ่นวาย พวกเจ้าไม่เห็นโลงศพไม่หลังน้ำตากันหรอกหรือ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไปเป็นชาวบ้านอยู่หมู่บ้านที่รกร้างแถบมืองทางภาคใต้เสีย พรุ่งนี้ก็แต่งออกไปเถิด”

“ได้อย่างไร？”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานได้ถูกทำให้ตกใจ จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร？

นี่มิใช่ว่าต้องการเอาชีวิตหรอกหรือ？

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานไม่สนหน้าตาคลานไปที่พื้น ดึงที่ไปขากางเกงของราชครูจุน ราชครูจุนได้ยกขาออก และถีบฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานกลิ้งออกไป

จุนเจิ้นหนานรีบไปพยุงภรรยา เงยหน้ามองไปที่ราชครูจุน “ท่านพ่อ ตามที่ท่านกล่าวมาเมื่อครู่ หาผู้ใดมาแต่งก็ได้ เอาเป็นว่าพวกเรายอมรับแล้ว ”

เขามองตาของท่านแม่ จุนเจิ้นหนานก็พลันเข้าใจขึ้นมา

แรกเริ่มเดิมทีตระกูลจุนของพวกเขามิสามารถตัดสินใจได้ด้วยตนเอง ทั้งหมดถูกยึดกุมไว้ในมือของท่านพ่อ

หากไม่ยอมรับชะตากรรมชีวิตรังแต่จะย่ำแย่ลง

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานไม่ยินยอม อยากจะกล่าวอะไร ทว่าถูกจุนเจิ้นหนานดุด่าว่ากล่าว “เจ้ามิต้องกล่าวอันใดแล้ว เจ้าไม่ต้องการชีวิตแล้วใช่หรือไม่？”

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานช่างโง่งมนัก ราชครูจุนมองไปรอบหนึ่ง เดิมทีคิดจะไกล่เกลี่ยเพื่อยุติความขัดแย้ง ราชครูจุนกล่าว “ในเมื่อหญิงผู้นี้ไม่ยินยอมที่จะอยู่ในจวนต่อไป เช่นนั้นก็หย่าเสียเถิด”

“หา？”

คู่สามีภรรยาจุนเจิ้นหนานล้วนแต่โง่เขลาเบาปัญญา ไม่เข้าใจว่าเหตุใดราชครูจุนจึงได้ไร้ความปราณีเช่นนี้

“ท่านกล่าวอันใด ？”ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานั้นคลุ้มคลั่ง คล้ายกับจะกระโดดขึ้นมา

บ้านนางไม่ใช่ไม่มีผู้ใด แต่อย่างไรก็มิอาจสู้ขุนนางใหญ่อย่างราชครูจุนได้ ทว่าหย่าภรรยาเรื่องนี้กล่าวว่าจะให้หย่าก็จะทำเลยอย่างนั้นหรือ？

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานเตรียมที่จะอาละวาดต่อไป ราชครูจุนก็ได้ออกคำสั่ง “ใครก็ได้ลากนางออกไปส่งที่บ้านของนาง ไม่ว่าผู้ใด อย่างไรพรุ่งนี้จุนซือซือก็ต้องออกเรือน ตระกูลจุนไม่อาจเก็บบุคคลที่มีนิสัยชั่วร้ายนี้ไว้ได้”

คนที่เข้ามาได้นำฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานที่กำลังร้องไห้โวยวายออกไป จุนเจิ้นหนานกำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้นโดยที่เหงื่อออกไปทั่วศีรษะ เขาช่างเขลานัก ที่ไม่ทราบว่าบุคคลที่นิสัยชั่วร้ายนี้เป็นผู้ใด？

บุตรสาวเขา？

ทว่าบุตรสาวเขาเป็นเด็กสาวที่น่ารักมิใช่หรือ？

ราชครูจุนนั่งลง มองบุตรชายที่ไร้ประโยชน์พลางกล่าว “ครอบครัวเจ้าไม่มีผู้อื่นแล้วรึ？”

“คือว่า...”

จุนเจิ้นหนานไม่กล้ากล่าวอันใด กลับเป็นฮูหยินรองที่กล่าวขึ้น “เดิมทีมีฮูหยินใหญ่อยู่ผู้หนึ่ง นิสัยของนางนั้นช่างอ่อนโยน นอกจากนั้นจัดการเรื่องในบ้านได้ไม่เลว”

ราชครูจุนมองฮูหยินรอง ก็พลันเข้าใจว่านางกล่าวถึงผู้ใด

“เช่นนั้นก็เลือกนางเถิด ให้เป็นภรรยาหลวงของเจ้า คืนนี้เรียกนางไปให้ไปหาซือซือที่เรือนแม่เจ้า พรุ่งนี้เช้าจักต้องให้นางออกเรือนให้จงได้ หากเจ้ามาช้าก็เตรียมโลงไว้รอได้เลย”

“...”จุนเจิ้นหนานที่เหงื่อท่วมหัว จำใจรับปากออกไป

หลังออกมาจากประตูจุนเจิ้นหนานแทบล้มทั้งยืน เกิดอะไรขึ้นกันแน่？

จุนซือซือไหนเลยจะยอม แต่ทว่านางยังมิทันได้ต่อสู้ดิ้นรน ก็ถูกคนมัดนางเอาไว้แล้ว ไม่ว่านางจะคลุ้มคลั่งหรือกรีดร้องไปก็ไร้ประโยชน์

แม่นมที่สามสี่คนที่มาก็ถูกทุบตี ตีจนกลิ้งไปบนพื้น

ฮูหยินใหญ่ของจุนเจิ้นหนานที่เพิ่งเข้ามารับตำแหน่งในคืนนั้นได้รับฟัง ในที่สุดก็หาครอบครัวที่เหมาะสมได้แล้ว ฟังว่าพวกเขาใช้ได้ทีเดียว

ตระกูลนี้เป็นญาติห่างของราชวงศ์ นั่นก็คือชินจง แต่ว่าเป็นญาติที่ค่อนข้างห่างไกลเสียหน่อย ดังนั้นนอกจากยศถาบรรดาศักดิ์แล้ว ก็ไม่มีอย่างอื่นแล้ว

จุนเจิ้นหนานก็จนปัญญา และได้เลี่ยงออกไป

หากว่าฝั่งตรงข้ามเห็นด้วย การแต่งงานครั้งนี้ก็สำเร็จ

เช้าวันต่อมา อันหลิงหยุนที่เพิ่งออกจากประตูก็เห็นว่าที่ถนนนั้นครึกครื้น มองไปไม่ไกลนั้นมีขบวนส่งเกี้ยวไปรับเจ้าสาว

อันหลิงหยุนแปลกใจ ถามอาหยู่ “คล้ายว่าจะเป็นขบวนที่มาจากจวนราชครูจุน ภายในจวนราชครูจุนมีผู้ใดแต่งภรรยา？”

“ไม่ทราบขอรับ เช่นนั้นข้าจักไปดูเสียหน่อย”อาหยู่รีบไปสืบถาม กลับมาบอกกล่าวอันหลิงหยุนเรื่องที่จุนซือซือแต่งงาน

อันหลิงหยุนไต่ถาม“จุนซือซือไม่กี่วันก่อนที่มาสู่ขอผู้นั้นหรือ？”

องค์หญิงใหญ่และตระกูลหยุนได้เป็นญาติกัน เป็นเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน พาลให้คนรอบข้างอิจฉาเป็นอย่างมาก

อันหลิงหยุนนำของขวัญไปวางไว้ และคอยเจ้าสาว

บัดนี้โรคซึมเศร้าขององค์หญิงใหญ่นั้นได้บรรเทาไปมากแล้ว ยาแผนปัจจุบันก็ถูกเปลี่ยนออก ทุกวันนี้ต้องดื่มเพียงแค่ยาจีนรสขมที่จัดไว้ให้เท่านั้น

คนเราพอได้ประสบพบเรื่องมงคลก็พลันทำให้ร่างกายดูกระปรี้กระเปร่า และยังทำให้ความคลางแคลงใจของอ๋องทั้งเจ็ดนั้นเจือจางลงไปอีกด้วย

หลังจากดื่มไปสามจอกอันหลิงหยุนจึงได้ส่งองค์หญิงใหญ่ไปพักผ่อน อันหลิงหยุนห่มผ้าให้นางอย่างเรียบร้อย นั่งลงตกอยู่ในภวังค์

กงชิงวี่ได้หลับไปแล้ว

อันหลิงหยุนเดินเอาเสื้อไปพาดบนไหล่เขา และตนเองก็ไปนั่งอยู่ด้านข้าง

ไม่รู้ว่าเขาเหน็ดเหนื่อยมากเพียงใด คาดไม่ถึงว่าเพียงแค่ดื่มเหล้าก็หลับไปแล้ว

สามวันต่อมาเว่ยหลิงชวนได้พาคุณหนูสี่ตระกูลหยุนกลับไปที่จวน ตระกูลหยุนได้เชิญอันหลิงหยุนและกงชิงวี่มาร่วมรับประทานอาหารที่จวนอีกด้วย ทั้งยังได้เชิญอ๋องตวนและพระชายาอ๋องตวนอีกด้วย

หยุนโล๋ชวนได้ข่าวว่าอันหลิงหยุนทำตามเงื่อนไขนาง ก็ได้รีบออกมารอต้อนรับอันหลิงหยุน

อ๋องตวนมิค่อยไว้วางใจนัก ทุกวันนี้เอาแต่มองหยุนโล๋ชวน และได้อยู่กับนาง

อันหลิงหยุนลงมาจากรถม้า ก็เห็นหยุนโล๋ชวนยืนอยู่ที่หน้าประตู ทั้งสองพบกันก็ต่างดีอกดีใจ หยุนโล๋ชวนนั้นทำตัวราวกับนกนางแอ่นที่พร้อมบินออกไปหาอันหลิงหยุน ไม่ต้องกล่าวมากความ ก็ได้นำหมาจิ้งจอกหางสั้นขึ้นมาอุ้มไว้ก่อน

“เชิญพี่สาว”

หยุนโล๋ชวนย่อกายคารวะ และอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นออกไป

อันหลิงหยุนมองไปที่หยุนโล๋ชวน นางมารับตนเองหรือมารับหมาจิ้งจอกหางสั้นกันแน่？

แขกเหรื่อที่มานั้นไม่มาก มีเพียงพี่น้องตระกูลหยุนที่มาก เวลานี้เว่ยหลิงชวนนั้นได้ตกอยู่สถานการณ์อึดอัด

กล่าวทางนี้ที ตอบโต้ทางนู้นที เขาเป็นแค่บัณฑิตหนุ่มผู้อ่อนแอ ไหนเลยจะรับมือได้

ขอแค่ไม่ทำร้ายจิตใจคุณหนูสี่ตระกูลหยุน และคอยปกป้องนาง เพียงเท่านี้เว่ยหลิงชวนก็ไม่ต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นแล้ว

ในทางตรงข้าม อ๋องตวนก็รู้สึกว่าตนนั้นได้ถูกทอดทิ้ง

ทั้งสองเป็นลูกเขยของตระกูลหยุนเช่นกัน เหตุใดถึงทำท่าทีที่แตกต่างกันเช่นนี้？