ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 408

บทที่ 408 คัดเลือกผู้ออกศึก

หลังจากนั่งลง อันหลิงหยุนสังเกตได้ว่าอ๋องตวนดูไม่มีความสุขเลย ตลอดมื้ออาหารก็ไม่ได้กล่าวอันใดซักประโยค

เหล้าจอกที่สาม ผู้คนต่างรู้สึกมึนเล็กน้อย โดยเฉพาะเว่ยหลิงชวน ถึงแม้คุณหนูสี่หยุนจะช่วยเขาบอกปัดไปไม่น้อย แต่เขาก็มิอาจเอาชนะพิษของสุราได้จึงฟุบลงไปบนโต๊ะ

หยุนโล๋ชายมีใจที่จะปกป้องสามี และดื่มเหล้าต่ออีกหลายแก้วก็เริ่มเมาแล้ว มองไปที่เว่ยหลิงชวนที่ไม่ว่าพูดอย่างไรก็จะไม่อยู่ต่อ เดิมทีคิดจะทำตามขนมธรรมเนียมประเทศต้าเหลียงที่จะต้องอยู่ที่จวนกั๋วกงหนึ่งวัน กลัวว่าจะมีคนทำให้เว่ยหลิงชวนลำบาก จึงได้พยุงเขาขึ้นรถม้าจากไป

“เว่ยหลิงชวนผู้นี้ ช่างคออ่อนเสียจริง ”หยุนโล๋ชวนตนเองดื่มไม่ได้ยังกล้าไปดูถูกผู้อื่น จากนั้นก็ได้อุ้มจิ้งจอกหางสั้นแกว่งไปมาอย่างเร็วจนแทบเมาร่วงลงมา

ทางที่ดีอันหลิงหยุนจึงนำจิ้งจอกหางสั้นขึ้นมา และกล่าวอำลาอ๋องตวนสองสามประโยค ก็กลับไป

“พี่สาว รอข้าก่อน ข้าก็จักไป...”หยุนโล๋ชวนมึนไม่น้อย จากนั้นได้ถูกอ๋องตวนดึงกลับไป ก้มตัวลงไปอุ้มกลับไปที่ตำหนักกั๋วกง ไม่ว่านางจะก่อกวนเพียงใด ก็มิได้ปล่อยนางลง

อ๋องตวนกล่าวอย่างขุ่นเคือง “ข้าบอกไม่ให้เจ้าดื่ม เจ้ากลับไม่ฟังข้า รอดูว่าข้า...”

ข้างหลังมีตงเอ๋อที่ตามมาด้วย อ๋องตวนมองไปที่ตงเอ๋ออย่างโกรธจัด “ออกไปเถิด ข้าจักดูแลพระชายาเอง”

“เพคะ” ตงเอ๋อเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ แต่ในเมื่ออ๋องตวนออกคำสั่งแล้ว จะปฏิเสธได้อย่างไร ตงเอ๋อนั้นมิกล้าที่กล้าอันใดมาก

คราวที่แล้วที่ถูกจับได้ ไม่ว่าอย่างไรก็จะให้นางแต่งออกไป

กลับมาถึงตำหนักกั๋วกงตงเอ๋อก็มิได้ฟ้องอันใดกับฮูหยินแก่ ฮูหยินแก่กล่าวเพียงว่าอ๋องตวนมีสายเลือดของราชวงศ์ ต่างจากคนทั่วไป เรื่องบางเรื่องจำเป็นต้องทำแบบขอไปที

ในใจของตงเอ๋อนั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะทำตัวอกตัญญู

หยุนโล๋ชวนถูกวางลง นางไม่ลุกจากเตียง ทว่าได้นำเหล้ามาดื่มที่เตียงอย่างบ้าคลั่ง

อ๋องตวนได้โมโหขึ้นมา สั่งให้คนนำน้ำเข้ามาทำความสะอาด น้ำแกงสร่างเมาก็ได้ดื่มไปแล้ว จึงได้รู้สึกสบายตัวขึ้น

เดิมทีกงชิงหยินคิดจะพักผ่อนเสียหน่อย ไม่รู้ว่าเหตุใด ฉวยโอกาสตอนที่นางไม่ได้ระมัดระวัง จูบนางไปหลายครั้ง จากนั้นก็มิอาจควบคุมตนเองได้

กลางดึก

อันหลิงหยุนที่ถูกเสียงลมจากนอกประตูปลุกให้ตื่น ทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้น ระหว่างที่นางลุกขึ้น กงชิงวี่ก็ได้สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรไป？”

อันหลิงหยุนแปลกใจนัก ดึกขนาดนี้ ไม่เห็นได้ยินว่ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องทำ

“ข้าออกไปข้างนอกครู่หนึ่ง หยุนหยุนพักผ่อนเถิด”

กงชิงวี่ผลักประตูและออกไปข้างนอก ลานโอวหลานเวลานี้มีคนไม่กี่คนยืนอยู่ ได้พบกงชิงวี่พวกเขาก็รีบคุกเข่าข้างหนึ่งไปที่พื้น สองมือกำหมัดแน่น ก้มหน้าคารวะ “คารวะท่านอ๋อง”

“พูดมา”เสียงของกงชิงวี่ราบเรียบเย็นชา เอามือไพล่ไปด้านหลัง

“ค่ายทหารของข้า คืนวานกลางดึกได้ถูกลอบโจมตี บาดเจ็บล้มตายเป็นจำนวนมาก ส่วนแม่ทัพจุนเจิ้นตงได้รับบาดเจ็บสาหัสพ่ะย่ะค่ะ ”หนึ่งในคนเหล่านั้นรายงาน

“พวกเจ้ากลับมากันกี่คน？”กงชิงวี่ถาม

อันหลิงหยุนมีความมั่นใจ หากนางไม่มีเขา และหากเขาไม่กังวลว่าจะเกิดปัญหาในเมืองหลวง เขาจะต้องกลับมาแน่นอน

กงชิงวี่หัวเราะ“กลับเป็นหยุนหยุนที่เข้าใจข้า เช่นนั้นหยุนหยุนคิดว่าข้าควรไปหรือไม่？”

“ท่านอ๋องไปไม่ได้ อันที่จริงนอกจากข้า ท่านอ๋องยังมีเรื่องอื่นให้กังวล อย่างแรกคือเรื่องในวังหลวง ต่อมาคืออ๋องตวน เกรงว่าสิ่งที่ท่านเป็นห่วงที่สุดคงจะเป็นเขา”

อันหลิงหยุนกลับไม่แปลกใจ หากไม่มีนาง ร่างเดิมของกงชิงวี่ก็มีวิธีที่ปกป้องนาง มีเพียงแต่อ๋องตวนที่ทำให้ผู้คนเป็นห่วง ท่านอ๋องผู้สง่างามมักจะหยิ่งผยอง แม้ว่าจะทำให้หูและตาของผู้คนมีอาการชา แต่ก็ถือเป็นเรื่องปกติ

ผู้ที่ต้องการฆ่าผู้อื่น ไหนเลยจะสนใจว่าเจ้าเป็นที่ผู้กล้าหรือไม่？

กงชิงวี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นหยุนหยุนคงรู้แล้วว่าข้าต้องการทำอะไร? ”

“แม้ว่าข้าไม่เต็มใจที่จะให้ท่านพ่อไป แต่เป็นเรื่องด่วนทั้งยังไม่มีทางวิธีการอื่นอีก แต่ที่ข้ากังวลด้วยอายุของเขาท่านพ่ออาจจะกินแรงผู้อื่นในสงครามนี้ ยังมีจุนเจิ้นผู้นี้ แม้ว่าจะไม่ได้คบค้าสมาคมมาก่อน แต่บุตรสาวคนโตของเขาตายเพราะพิการ และนั่นเป็นความรับผิดชอบของข้า หากว่าพวกเขามุ่งเป้าไปที่พ่อของข้า กองทัพทั้งสองขัดแย้งกัน เช่นนั้นจะเกิดปัญหาใหญ่”

“นี่เป็นสิ่งที่ข้ากังวลเช่นกัน ดูเหมือนว่าหยุนหยุนและข้ากำลังคิดไปในทางเดียวกัน”

กงชิงวี่พยุงอันหลิงหยุนเข้าประตู และทั้งสองก็นั่งครุ่นคิดกัน

อันหลิงหยุนกล่าวถาม “นอกจากพ่อข้า ไม่มีผู้อื่นแล้วหรือ？”

“มี！”กงชิงวี่เลิกคิ้วมองดู

อันหลิงหยุนแปลกใจ “ผู้ใด？”