ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 421

บทที่ 421 รักษาอีกาแก่

เมื่อถึงเวลาพักผ่อน อันหลิงหยุนถึงได้เตรียมตัวไปหากาดำน้อยและหมาจิ้งจอกหางสั้น

อันหลิงหยุนออกจากค่ายทหารแล้วเดินไปยังรอบนอก พร้อมหยิบนกหวีดที่กงชิงวี่เตรียมไว้ให้นางมาวางไว้ที่ปาก แล้วเป่าแรงๆไปหนึ่งครั้ง ทันใดนั้น บนท้องฟ้ามีอีกาแก่ตัวหนึ่งโบยบินมา เพียงไม่นานก็บินมาเกาะก้อนหินที่อยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน

“พระชายาเสียนเก่งที่สุด หาอีกาดำแก่มาได้จริงๆ”

อันหลิงหยุนประหลาดใจ “ทำไมเป็นเจ้า ราชาอีกาไม่อยู่หรือ? ”

อีกาดำกาปีกแล้วบินจากไป อันหลิงหยุนมองตามทิศทางที่อีกาบินจากไป เป็นทิศทางของข้าศึก

“ทำไมเหรอ ทำไมมันบินหนีไปแล้ว?” หยุนโล๋ชวนทำหน้าไม่เข้าใจ และรีบเดินไปถามอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน ทำไมทิศทางที่อีกาแก่บินไปคือค่ายทหารของข้าศึก ทั้งๆที่นางสั่งให้ราชาอีกาไปปกป้องบิดาของนาง

อันหลิงหยุนรอไปสองชั่วยามกว่า เนื่องด้วยสภาพร่างกายทำให้นางมิอาจทนรอต่อไปได้ จึงหมุนตัวกลับเข้าไปในกระโจม

หลังจากกินข้าวเสร็จในช่วงค่ำ อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา แม่ทัพอันเห็นลูกสาวเดินออกไปจึงเดินตามไปด้วย สองพ่อลูกเดินมาหยุดอยู่ตรงที่อันหลิงหยุนเคยเรียกอีกาแก่มาก่อนหน้านั้น แม่ทัพอันรู้สึกไม่สบายใจ “หยุนหยุน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

“ยังไม่แน่ใจ ตอนที่พ่อมา ข้าได้สั่งให้ราชาอีกานำฝูงอีกาไปปกป้องท่าน ทว่าหลายวันมานี้ข้าไม่เห็นราชาอีกาเลย เมื่อครู่ที่มาเป็นเพียงอีกาแก่ตัวหนึ่ง ตามหลักแล้วอีกาแก่จะไม่ออกเดินทางไกลที่ยากลำบากพร้อมฝูงอีกา

อีกาน้อยไม่เคยไม่ฟังคำสั่งแล้วทำตามอำเภอใจ แต่ข้าเรียกมันกับหมาจิ้งจอกน้อยไปหาท่าน จากนั้นก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ไม่รู้ว่าราชาอีกาเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า”

อันหลิงหยุนยืนอยู่ข้างก้อนหินด้วยความร้อนรุ่มกระสับกระส่าย พลันเห็นอีกาแก่บินกลับมาอีกครั้ง ยังคงเป็นอีกาแก่ตัวนั้น อีกาแก่บินมาเกาะที่ก้อนหินใหญ่และมองมาที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจ้องมองกลับไปทางอีกาแก่ “ทำไมเจ้าไม่ร้อง เกิดปัญหาอะไรกับเจ้าหรือ เจ้าไม่ร้องข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น หรือว่า ราชาอีกาอยู่ที่นั้นรึ?”

อีกาแก่อ้าปากนิดๆ กลับมีน้ำตาไหลออกมา

อีกาแก่พลันบินหมุนขึ้นไปอีกหนึ่งรอบ แล้วบินมาเกาะที่ก้อนหินใหญ่ อันหลิงหยุนดึงแม่ทัพอันหลบไป “ท่านพ่อ ข้าจะไปดูเสียหน่อย ท่านอย่าเข้าใกล้ ความจริงอีกาดำกลัวมนุษย์มาก โดยเฉพาะคนที่ร่างกายมีกลิ่นอายสังหาร ท่านพ่อสู้รบนานนับหลายปี บนร่างกายย่อมมีคราบเลือดของคนตั้งมากมาย ซึ่งพวกมันสามารถรับรู้ได้”

แม่ทัพอันยอมทำตามคำพูดของลูกสาว แล้วพูดตามท้ายว่า “งั้นเจ้าระวังตัวด้วย!”

“ข้ารับทราบ”

อันหลังหยุนเดินเข้าไปหา นางยืนอยู่ข้างล่างก้อนหินใหญ่แล้วยื่นมือไปหาอีกาแก่ “เจ้าลงมาเถอะ”

อีกาแก่เดินมาไม่กี่ก้าวจนเดินมาถึงบนมือของอันหลิงหยุน พลันก้มหัวลงไปครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนไม่กลัวอีกาแก่ ส่วนอีกาแก่เดินตามแนวแขนของอันหลิงหยุนมาจนถึงหัวไหล่ของนาง ทำเอาอันหลิงหยุนเหนื่อยจนเหงื่อไหลซึม เนื่องด้วยท้องของนางที่ทำให้เหนื่อยง่าย

อันหลิงหยุนอุ้มอีกาแก่ไว้ พร้อมเอามือสอดเข้าใต้ปีกของอีกาแก่ ตรวจดูอย่างละเอียด อันหลิงหยุนขมวดคิ้วแน่น “เจ้าถูกวางยาพิษจนทำให้พูดไม่ได้?”

ใบหน้าอันหลิงหยุนเศร้าใจ “เจ้าสบายใจได้ ข้าจะรักษาเจ้าให้หายเอง ข้าต้องพาเจ้ากลับไปก่อน”

อันหลิงหยุนอุ้มอีกาแก่ไว้ แล้วมองไปทางแม่ทัพอัน “ท่านพ่อ ในค่ายทหารมีเนื้อไหม?”

“มี”

“อีกสักครู่ท่านสั่งให้คนเอาเนื้อมาให้นิดหน่อย ข้าจะป้อนอีกาแก่”

“อืม”

“แม่ทัพอันยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกประหลาดใจในความสามารถของลูกสาว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแค่เห็นลูกสาวอุ้มอีกาแก่มาตลอดทางอย่างยากลำบาก แม่ทัพอันจึงอยากเข้าไปช่วยเหลือ “ให้พ่อเถอะ ดูเจ้าสิเหนื่อยแย่แล้ว”

“ไม่เป็นไร อีกาแก่กลัวท่านพ่อ ท่านพ่อดูไม่ออกหรือว่ามันไม่กล้ามองท่านพ่อ?”

หากอันหลิงหยุนไม่พูด แม่ทัพอันยังคงดูไม่ออก ตอนนี้สังเกตดูอีกาแก่ พบว่ามันไม่กล้ามองเขาจริงๆด้วย

แม่ทัพอันมองไปยังข้างหน้า โชคดีที่ว่าห่างจากกระโจมเขาไม่ไกลแล้ว จึงยอมตามใจลูกสาว

เมื่อกลับมาถึงกระโจม หยุนโล๋ชวนและมู่มิงก็อยู่ด้วย เมื่อเห็นอันหลิงหยุนกลับมา ทั้งสองจึงลุกขึ้นยืนแล้วมาหา “หาเจอแล้วหรือ?”

“กล่องเสียงของอีกาแก่ได้รับความเสียหาย ข้าต้องรักษาอีกาแก่ พวกเจ้าไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาปรึกษาเรื่องช่วยราชาอีกากัน”

“อืม”

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าแม่ทัพอันต้องการใช้เวลาย่อยความคิดสักครู่ จึงไปดูอาการของอีกาแก่ก่อน

หลังจากที่อีกาแก่ดื่มเลือดแล้ว ทั้งตัวรู้สึกไม่เหมือนเดิม ราวกับว่าได้กลับคืนสู่ความอ่อนเยาว์อีกครั้ง ขณะที่ยืนรู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง ดวงตาสุกสกาว แลดูมีกำลัง

อันหลิงหยุนรู้ว่าอีกาแก่ฟื้นฟูสภาพร่างกายแล้ว จึงยื่นมือไปลูบหัวของอีกาแก่ “ดูแล้วอาการเจ้าดีขึ้นเยอะแล้วนะ เจ้าลองดูซิว่าพูดได้หรือยัง”

อีกาแก่ฟังคำพูดของอันหลิงหยุนรู้เรื่อง ร้องเสียงกากาสองครั้ง อันหลิงหยุนหัวเราะ “ไม่เป็นไรแล้ว เจ้าสามารถพูดได้แล้ว ตอนนี้พูดมาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“กากา……”อีกาแก่ร้องเสียงกากาขึ้นมา แม่ทัพอันตกตะลึงมองดูอีกาดำอยู่ตั้งนาน ถึงแม้จะดีใจที่อีกาแก่ไม่ได้เป็นอะไร ทว่ากลับรู้สึกมีเรื่องหนักหน่วงจิตใจ แม่ทัพอันมองดูลูกสาวอย่างหน้านิ่วคิ้วขมวด เรื่องที่เลือดของลูกสาวสามารถแก้พิษได้ สำหรับนางแล้วมันคือหายนะอันยิ่งใหญ่

“เจ้าพูดว่า ราชาอีกาถูกจับตัวไปขังไว้ในค่ายทหารของศัตรูและถูกขังอยู่ในกระโจมของแม่ทัพใหญ่ ตอนที่พวกเจ้าตามไปช่วยราชาอีกา ล้วนถูกจับขังไว้ในกรงทั้งหมดอย่างนั้นหรือ? ”

“กากา……”

อันหลิงหยุนเริ่มเข้าใจที่มาที่ไป แปลก “ทำไมพวกเจ้าถึงไปที่นั่น?”

“กากา……”

“มีคนล่อให้พวกเจ้าไป เพื่อจับตัวพวกเจ้า?”

“กากา……”

“แล้วเจ้าเห็นอีกาน้อยหรือไม่?”

“……” ผ่านไปสักครู่อีการ้องเสียงกากาตอบกลับ มันไม่เห็น อันหลิงหยุนจึงถามไปอีกว่า หมาจิ้งจอกน้อยก็ไม่เห็นหรือ

“เจ้าพักผ่อนก่อน ข้าจะคิดหาวิธีให้คนไปช่วยราชาอีกาเอง ”

เมื่ออีกาแก่ไปพักผ่อนแล้ว อันหลิงหยุนถึงจะไปดูแม่ทัพอัน สองพ่อลูกพูดคุยกันหนึ่งชั่วยาม จนเปลือกตาของอันหลิงหยุนเมื่อยล้าเต็มทน แม่ทัพอันจึงให้นางไปพักผ่อน และไม่ยอมฟังคำอธิบายของนาง