ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 434

บทที่ 434 วิปริตจนฆ่าได้แม้แต่บุตรชาย

กงชิงวี่กะพริบตา มองจุนโม่ซ่างแวบหนึ่ง “ข่าวลือเชื่อถือไม่ได้ หวูโยไท่จื่อ เรื่องพวกนี้ท่านก็ไม่รู้หรือ”

จุนโม่ซ่างสีหน้าไม่น่าดู “แต่คนมีพรสวรรค์อย่างพระชายา ข้าก็ไม่รู้ว่าใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง”

อันหลิงหยุนทำอะไรไม่ถูกอยากลุกขึ้นมาเตะจุนโม่ซ่างให้ตาย นางไปทำให้เขาขุ่นเคืองตอนไหนกัน

กงชิงวี่หัวเราะ“ย่อมใช้ประโยชน์ได้เยอะแยะ แต่ข้าก็ไม่ได้ชอบอะไรพวกนั้น ยิ่งไปกว่านั้นข้าจะชอบอะไรย่อมเป็นเรื่องของข้า หวูโยไท่จื่อไม่ต้องเป็นกังวลไป แต่หวูโยไท่จื่อ ข้าจะมอบคำพูดหนึ่งให้ท่าน ภัยนั้นออกจากปากเป็นคนต้องคิดให้รอบคอบ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ รู้สึกเคร่งขรึมเย็นชา

“เหอะ……”จุนโม่ซ่างหัวเราะเบาๆหนึ่งเสียง เปิดพัดขึ้นมาพัด โมโหจนเขาอยากจะฆ่าคน

อันหลิงหยุนรีบสังเกตที่พัด คิดอย่างอึดอัดใจว่าหากไม่มีตัวอักษรสามตัวนั้นจะดีแค่ไหน

สีหน้ากงชิงวี่ขรึมลงอย่างไม่มีสาเหตุ มองไปทางอันหลิงหยุนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ “หลิงหยุนที่เจ้าเคยพูดถึงใช่นี่หรือไม่”

อันหลิงหยุนไม่ได้รู้สึกอาย เรื่องบางเรื่องอธิบายชัดเจนแล้วก็จะไม่รู้สึกผิด

กระซิบที่หูของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนพูดเสียงเบาไม่กี่คำ

จุนโม่ซ่างเอียงหน้าเบาๆ ตั้งใจฟังว่าหญิงสาวคนนี้จะพูดอะไร กงชิงวี่ยกมือขึ้นปกป้องร่างกายอันหนาหนักของอันหลิงหยุน เมื่อได้ยินที่อันหลิงหยุนพูดแล้วก็ออกห่างและก้มหน้า “จริงหรือ”

“แน่นอนว่าจริง”

“เช่นนี้ก็ดี”กงชิงวี่มองไปยังจุนโม่ซ่างและไม่เกรงใจอีกต่อไป

“หวูโยไท่จื่อ”

“มีเรื่องอะไร”จุนโม่ซ่างหันมาถาม รู้สึกผิดหวังอยู่บ้างที่ไม่ได้ยินอะไรเลย

“พระชายาอยากถามว่า พัดของท่านได้มาจากที่ใดกัน”

จุนโม่ซ่างก้มหน้ามองพัดในมือของตน “เป็นฝีมือการวาดของถังหลง”

ถังหลงรีบเดินไปข้างหน้ากล่าวขึ้นว่า “ข้าน้อยด้อยความรู้ความสามารถ ขอพระชายาอย่าได้หัวเราะเลย”

อันหลิงหยุนพูดว่า “ท่านถังถ่อมตัวเกินไปแล้ว ในเมื่อเป็นฝีมือท่านถัง ไม่สู้ท่านถังก็มอบภาพวาดเช่นนี้ให้ข้าหนึ่งชิ้น ข้าอยากมอบให้ท่านอ๋อง”

“เรื่องนี้……”ถังหลงลังเล

จุนโม่ซ่างเอ่ยขึ้นว่า“ถังหลงเป็นปัญญาชนอันดับหนึ่งของหวูโยกั๋ว ภาพวาดและอักษรของเขาถือได้ว่ามีคุณค่าแม้เงินพันตำลึงยังหาซื้อไม่ได้ ท่านช่างมีสายตาแหลมคมจริงๆ”

พูดจบจุนโม่ซ่างก็เหลือกตาให้กับอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนนั้นหน้าค่อนข้างหนา เพื่อกงชิงวี่แล้วเลยโพล่งออกไปว่า

“ท่านถัง เช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าเอาภาพเขียนของข้าแลกกับของท่าน เป็นอย่างไร”

ถังหลงลำบากใจ “เรื่องนี้ต้องให้องค์ชายเห็นด้วย ข้าน้อยจึงจะทำตามได้”

อันหลิงหยุนมองไปทางจุนโม่ซ่าง “หวูโยไท่จื่อคิดว่าอย่างไร”

“หากข้าไม่ยินยอม เกรงว่าจะนำมาซึ่งเสียงวิจารณ์ ว่าแม้แต่ภาพเขียนรูปเดียวก็ไม่อาจจะแลกเปลี่ยนได้ แต่หากพระชายาสามารถเอาผลงานที่ยอดเยี่ยมมามอบให้กับถังหลงได้ ข้าก็ไม่ขัด”

อันหลิงหยุนยังคิดว่าเรื่องนี้ไม่จริงจังนัก ไม่คิดเลยว่าจุนโม่ซ่างจะต่อกรยากขนาดนี้

กงชิงวี่ยังคงสีหน้าขรึม “ในเมื่อหวูโยไท่จื่อไม่อาจจะแลกเปลี่ยนได้ เช่นนั้นก็ไม่ต้องแล้ว”

พูดจบก็ปล่อยขาของอันหลิงหยุนลง ลุกยืนขึ้น“ไปกันเถอะ พรุ่งนี้ก็กลับกันได้แล้ว ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น “อืม”

ทั้งสองคนไม่สนใจสายตาของคนอื่นๆ ตรงกลับไปยังที่พัก

จุนโม่ซ่างโมโหจนกำพัดในมือแน่น ถังหลงสีหน้าจนปัญญา

เขานั้นไม่เป็นไร แต่ไม่รู้ทำไมองค์ชายต้องโกรธขนาดนั้นด้วย

พอกลับถึงที่พักอันหลิงหยุนก็พักผ่อน แต่ตอนเย็นก็มีคนมาเคาะประตู กงชิงวี่เรียกให้คนเข้ามา ปรากฏว่าเป็นถังหลง

ถังหลงคำนับอย่างพินอบพิเทา แล้วเดินเข้าใกล้ก่อนเอ่ยขึ้นว่า“องค์ชายสั่งให้ข้ามาเชิญอ๋องเสียนและพระชายาเสียนไปพบ ยินดีจะมอบภาพเขียนของข้าให้หนึ่งชิ้น ”

กงชิงวี่เดิมทีไม่คิดว่าอยากได้ อันหลิงหยุนก็รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ได้พิสวาสอะไร แต่นางมีอีกความคิดหนึ่ง

พอตื่นมาอันหลิงหยุนก็ตามออกไป กงชิงวี่จึงตามไปด้วย

ในเรือนเตรียมกระดาษหมึกและพู่กันไว้พร้อมแล้ว

อันหลิงหยุนเดินข้างหน้า ถังหลงจึงเริ่มเตรียมการ จุนโม่ซ่างเอ่ยว่า “พระชายาเสียน เชิญ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่แวบหนึ่ง เดินไปและดึงแขนเสื้อขึ้น เริ่มวาด

อันหลิงหยุนวาดรูปโบตั๋นเบ่งบานลงบนกระดาษแผ่นหนึ่ง

เช้าวันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนและกงชิงวี่นั่งรถม้าออกจากเมือง ทหารห้าร้อยนายคุ้มกันและไปส่งพวกเขา อันหลิงหยุนมองภาพวาดในมือทั้งสองภาพ รู้สึกแปลกใจ “ท่านอ๋องท่านเอาภาพโบตั๋นกลับมาได้อย่างไร”

“ข้าย่อมมีวิธี”กงชิงวี่เอาภาพโบตั๋วขึ้นมาพิจารณาอย่างละเอียด“หลิงหยุน ทีหลังอย่าวาดภาพให้ใครอีก ”

“ก็แค่ภาพเดียว ท่านอ๋องก็ไม่ยินยอมหรือ”

“อืม”กงชิงวี่ไม่ยินยอม

อันหลิงหยุนมองภาพขุนเขาและสายน้ำของถังหลง “ท่านอ๋อง ภาพนี้อยู่ในมือ ตราบใดที่หวูโยไท่จื่อยังมีชีวิตอยู่ก็คงไม่กล้าจะก่อเรื่องอีก เขาเพียงแต่อารมณ์ร้อนชั่ววูบ รอเขาคิดได้เกรงว่าจะสายไปแล้ว”

“เขาไม่ได้อารมณ์ร้อนชั่ววูบ แต่เพราะเจ้าแลกเปลี่ยนกับเขา มีภาพของหลิงหยุนกับลายมือข้า เขาแน่ใจว่าเราเองก็คงไม่รุกรานเขา”

“แต่ท่านอ๋องเอาภาพกลับมาแล้ว เช่นนี้ก็ยากที่พูดแล้ว”อันหลิงหยุนหัวเราะ คิดมากเกินไปแล้ว

“ไม่มีอะไรยาก หากข้ายังมีชีวิตอยู่ ขอเพียงแค่หวูโยกั๋วของเขาไม่รุกรานประเทศของข้า ข้าก็จะไม่เอากองทัพไปรุกรานหวูโยกั๋วเช่นกัน ส่วนภาพวาดนี้ เดิมก็เป็นของข้า ไม่ให้เขามาเอาเปรียบเด็ดขาด”

“ท่านอ๋อง ท่านไม่รู้สึกใจร้ายไปหน่อยหรือ ตกลงกันแล้วว่าแลกเปลี่ยน แต่ท่านกลับเอากลับมาเงียบๆ หากจุนโม่ซ่างรู้เข้าคงโมโหตาย”

“ตายไปยิ่งดี เกรงว่าข้าจะมองเขาไม่เจริญตา”

อันหลิงหยุนนิ่งขรึม คนคนนี้ช่างป่าเถื่อนจริง

รถม้าเข้าสู่ชายแดนเขตประเทศต้าเหลียง อันหลิงหยุนลงจากรถม้าหันกลับไปมอง มองไม่เห็นจุนโม่ซ่างตั้งนานแล้ว อันหลิงหยุนสามารถนึกภาพได้ว่า ถ้าเขารู้ว่าภาพหายไปจะคลุ้มคลั่งแค่ไหน

แม่ทัพอันพาคนมาต้อนรับอันหลิงหยุนและกงชิงวี่ อันหลิงหยุนมองเห็นหยุนจิ่นที่อุ้มจิ้งจอกหางสั้นไว้แต่ไกล บนไหล่มีเจ้ากายืนอยู่

อันหลิงหยุนทักทายแม่ทัพอันแล้วเดินไปหาหยุนจิ่น หยุนจิ่นรีบคำนับ “หยุ่นจิ่นคำนับเจ้านาย ”

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ “หยุนจิ่น ทำไมเจ้าเพิ่งมา”

“หยุนจิ่นกำลังรอเพคะ รอให้ฝั่งแม่ทัพอันจัดการให้ดีก่อน หากจัดการได้ไม่ดี ภายในปั่นป่วนก็จะยังเกิดเรื่องขึ้นได้ เช่นนั้นก็คงจะเสียแรงเปล่า แต่ไม่คิดว่าขณะที่ข้ากำลังสำรวจค่ายตอนกลางคืนจะได้พบกับเจ้าจิ้งจอกกับเจ้าอีกา จึงพาพวกเขาไปด้วย ไม่ได้มาให้ทันเวลา ขอเจ้านายอภัยด้วย”หยุนจิ่นอธิบายอันหลินหยุนพยักหน้า

“ไม่เป็นไร เจ้าก็คงลำบากแล้ว”

“หยุนจิ่นไม่ลำบากเพคะ”

หยุนจิ่นปล่อยจิ้งจอกหางสั้นลง อันหลิงหยุนรับไปอุ้ม ทุกคนพูดคุยกันอย่างดีใจ และกลับไป

เรื่องชายแดนจัดการเรียบร้อยแล้ว จุนเจิ้นตงสังหารเลือดเนื้อตัวเอง ฆ่าจุนอีเซี่ยวต่อหน้าทหารสามกองทัพ อันหลิงหยุนได้ยินเรื่องนี้แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ

คนที่นี่บางทีก็ช่างวิปริตจริงแท้ แม้แต่ลูกในไส้ยังฆ่าได้ลงคอ