ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 435

บทที่ 435 กองทัพกลับเมืองหลวง

เมื่อจุนอีเซี่ยวตายแล้วก็หาที่ฝังศพให้เขา จุนเจิ้นตงเสียใจอยู่หลายวัน หลังจากนั้นไม่กี่วันก็ส่งมอบตราผู้บัญชาการ ยินยอมจะตามบุตรสาวจุนเซียวเซียวกลับเมืองหลวง

กงชิงวี่นำตราผู้บัญชาการมองให้กับเสินหยุนเจ๋เป็นการชั่วคราว ให้เขานำกองกำลังเฝ้าชายแดนเป็นการชั่วคราวก่อน จุนอีไท่จุนอีเต๋อเป็นรองแม่ทัพ

แม่ทัพอันให้ทหารผ่านศึกใกล้ชิดสองนายอยู่ช่วยเหลือเสินหยุนเจ๋ แล้วจึงนำทัพใหญ่กลับเมืองหลวง พร้อมทั้งหยุนจิ่นด้วย

มู่มิงตัดสินใจอยู่ช่วยเหลือเสินหยุนเจ๋ เรื่องนี้กงชิงวี่ก็ตกลงทันที

อันหลิงหยุนเห็นแววตาเขาเปลี่ยนไป

ตามแบบฉบับได้รับประโยชน์ส่วนตัวจากงานของทางการ

เมื่อทุกอย่างจัดการวางแผนเรียบร้อย อันหลิงหยุนก็กล่าวลามู่มิง

“เจ้าตัดสินแล้วหรือ ว่าจะอยู่ช่วยเหลือแม่ทัพเสิน”สำหรับการจัดการของกงชิงวี่อันหลุงหยุนรู้สึกว่าต้องมีเหตุผลบางอย่าง

แต่เรื่องที่จะให้มู่มิงอยู่ต่อ อันหลิงหยุนกลับไม่เห็นด้วย

“ข้าอยู่ข้างนอกจนชินแล้ว พ่อข้าส่งข้าไปก็ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง อยู่ในเมืองหลวงก็ไม่รู้ว่าภายหน้าจะต้องแต่งไปเป็นรองพระชายาของใคร เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เต็มใจเช่นนั้น

เสินหยุนเจ๋จะไม่ดีอย่างไร ข้าก็รู้สึกว่าเขาดีกว่าคนอื่น เขาเป็นคนแข็งนอกอ่อนใน ใจเขามีเจ้าข้ารู้ดี แต่ใจเจ้าไม่มีเขาอันนี้ข้าก็รู้

ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีทางอยู่ด้วยกัน ข้าก็ไม่รังเกียจที่ใจเขามีเจ้า นี่มันไม่ดีตรงไหน

อยู่ที่นี่ นานวันไปก็มีแต่ข้าที่เป็นผู้หญิง หากเขาชอบพอหญิงสาวในเมืองหลวงแล้วละก็ถือว่าชีวิตข้ามันไม่ดี ไม่มีวาสนาต่อเขา

แต่หากเขาหวั่นไหวกับข้าอยู่บ้างเล็กน้อย ข้าก็ถือว่าไม่ได้มาสูญเปล่า

พวกเจ้ากลับไปแล้วก็นำจดหมายฉบับนี้ของข้ามอบให้เสด็จป้า นางรักข้ามากที่สุด ต้องช่วยข้าแน่”

อันหลิงหยุนรับจดหมายมาเก็บไว้ ไม่พูดมาก ในเมื่อมู่มิงมีใจแน่วแน่ นางเองก็ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ลุกขึ้นเดินตามกงชิงวี่จากไป

ก่อนจากกันเสินหยุนเจ๋ทำได้เพียงมองอันหลิงหยุนเท่านั้น แล้วหมุนตัวกลับไป มู่มิงก็ไม่ได้อาลัยอาวรณ์อะไร ตามเสินหยุนเจ๋กลับไป

อันหลิงหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูกชั่วขณะ สองคนนี้นิสัยเหมือนกันมาก

อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง คืนนั้นที่เสินหยุนเจ๋ไปหาท่าน เขาต้องการอะไร”

“เขากินหนอนพิษกู่เข้าไป”กงชิงวี่ไม่ปิดบัง

“พูดเช่นนี้ หนอนพิษกู่ที่หยุนจิ่นให้ท่านท่านให้เขาหรือ”

“เขาเป็นคนขอเอง ข้าก็ยังสงสัยอยู่บ้างว่าเขาจะอยู่เฝ้าชายแดนหรือไม่ แต่เขาบอกว่าอยากได้หนอนพิษกู่ที่หยุนจิ่นเอาไว้ให้ เพื่อให้ข้าวางใจ แต่เขาไม่รู้ว่า ที่ข้าไม่ให้เขาอยู่ที่นี่ไม่ใช่เพราะกลัวเขากบฏ แต่เพราะความสามารถเขายังไม่เพียงพอ”

“แต่ท่านอ๋องก็ยังมอบหนอนพิษกู่ให้เขา”

“แม้จะพูดเช่นนี้ แต่ข้าก็แค่ลองใจ ส่วนหนอนพิษกู่ตัวนั้น เป็นหนอนตาย หยุนจิ่นบอกว่ากินไปแล้วสามวันจะขับออกนอกร่างกายเอง”

“……”

อันหลิงหยุนหัวเราะ “ท่านอ๋องจิตใจเมตตาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“หลิงหยุน ข้าเพียงแต่ไม่อยากใช้วิธีพวกนี้เพื่อซื้อใจคน เสินหยุนเจ๋รู้สึกผิดหวังในตัวฮองเฮา คิดอยากจะมาชายแดนตั้งนานแล้ว แต่ถูกปินปู้ซ่างซูอายัดไว้ ข้าเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้”

“พูดเช่นนี้แสดงว่าที่พาเขามาด้วยครั้งนี้ท่านอ๋องได้คิดไว้ล่วงหน้าแล้ว”

“ไม่ใช่ ข้าคิดอยากจะให้เขาไปเป็นรองแม่ทัพของพี่ชายเขาเสินหยุนเลี่ย ไม่กี่ปีค่อยให้เขาแทนที่เสินหยุนเลี่ย ให้เสินหยุนเลี่ยกลับมา”

“ท่านอ๋อง ท่านกลัวว่าตระกูลเสินจะควบคุมทหารมากเกินไป”

“เสินหยุนชูตอนนี้เป็นคนสนิทของฮองเฮา ฮ่องเต้เองก็ฟังนาง ข้าเองหากไม่ไร้หนทางคงไม่จับนาง แต่นางเป็นคนของราชนิกุล แม้ข้าจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่ที่แน่ๆคือเป็นปัญหาแน่นอน หากนางวางแผนร่วมกับราชนิกุลจริง กองพลของตระกูลเสินที่เฝ้าชายแดนรวมกันแล้วมีห้าแสนนาย ข้าจะไม่กังวลได้อย่างไร”

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ “เสินหยุนชูที่สุดก็เป็นผู้หญิงของฮ่องเต้ ท่านพูดว่าจับนางง่ายเหมือนกินลูกอมอย่างไรอย่างนั้น”

“ข้านั้นแสนลำบาก ไม่เช่นนั้นก็จับไปนานแล้ว”

กงชิงวี่เดินอยู่ข้างๆ ที่เดินอยู่ข้างหน้าคือจุนเจิ้นตงกับแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนอยู่อีกข้าง จุนเซียวเซียวไม่สามารถเผยใบหน้า ได้ทำการส่งตัวเข้าวังอย่างลับๆก่อนพวกเขามาถึง

ทั้งหมดมาถึงนอกวัง หยุนโล๋ชวนและอ๋องตวนรอต้อนรับอยู่หน้าประตู พอเข้าวังหยุนโล๋ชวนก็สามารถทำตามอำเภอใจ เดินตามอันหลิงหยุนถามเรื่องชายแดน อันหลิงหยุนไม่มีอะไรจะพูด นวดศีรษะทำทีว่าเหนื่อยมากแล้ว กงชิงวี่เห็นว่าอันหลิงหยุนถูกกวนจนปวดหัว จึงเอ่ยว่า “พี่รอง ท่านรีบพาพระชายาตวนไปเถอะ หลิงหยุนไม่ค่อยสบาย”

พูดจบกงชิงวี่ก็ประคองอันหลิงหยุนเดินต่อไปข้างหน้า ท่านอ๋องที่สง่างามไม่สนใจอะไรแล้ว เขาสนใจแต่อันหลิงหยุนคนเดียว

อ๋องตวนเดินไปข้างกายหยุนโล๋ชวน ดึงแขนนางไปอีกทาง “ไปเถอะ”

หยุนโล๋ชวนยังคงรู้สึกไม่ค่อยสบายนัก แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อถูกควบคุมอยู่ ทำได้เพียงตามไปเท่านั้น

มาถึงตำหนักอภิปราย อันหลิงหยุนและคนอื่นๆต่างหยุดรอ หลังจากถูกเรียกแล้วจึงเข้าไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่เมื่อเห็นอันหลิงหยุนก็รีบประทานที่นั่ง อันหลิงหยุนแกล้งทำเป็นว่านั่งลงทำไมให้ลำบาก ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงได้แต่ให้ยืนอยู่อย่างนั้น

“อ๋องเสียน เรื่องสงครามชายแดนครั้งนี้เป็นอย่างไรบ้าง”ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม

กงชิงวี่รายงานอย่างละเอียด“ทูลฮ่องเต้ เรื่องเกิดจากราชนิกุล องค์ชายของหวูโยกั๋วก็ถูกหลอกลวง เมื่อได้รู้ความจริงก็รู้สึกเสียใจ จึงได้ส่งภาพวาดขุนเขาสายน้ำให้กับประเทศเรา พร้อมให้คำมั่นสัญญาจะส่งบรรณาการให้เราตลอดสามปี

นอกจากนี้ หวูโยไท่จื่อยังมีหนังสือสวามิภักดิ์ถึงฮ่องเต้ เป็นการรับรองว่าหากเขายังมีชีวิตอยู่จะไม่รุกรานประเทศต้าเหลียงเด็ดขาด”

“เอาขึ้นมา”

ฮ่องเต้ชิงหยู่เปิดหนังสือสวามิภักดิ์ขึ้นดู รู้สึกพอใจมาก

“ฮ่องเต้พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมีความผิด ขอฮ่องเต้ลงโทษด้วย ”จุนเจิ้นตงคุกเข่าลงขอรับโทษ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปเป็นนาน “เรื่องของเจ้าข้าได้ยินแล้ว จุนอีเซี่ยวเชื่อคำใส่ร้าย เมื่อทำผิดร้ายแรงก็กลายเป็นความเกลียดชังตลอดชีวิต ข้าได้ยินมาว่าเจ้าฆ่าเขาด้วยน้ำมือตัวเอง แม่ทัพจุนสังหารเลือดเนื้อตัวเอง ข้ารู้สึกชื่นชมอยู่ลึกๆ แต่ความดีไม่สามารถลบล้างความผิดได้ แม่ทัพจุนมีโทษที่สั่งสอนได้ไม่ดีพอ ปรับแม่ทัพจุนเป็นเงินเดือนจำนวนสามปี กักบริเวณห้ามออกจากเมืองหลวงอีกสามปี ”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

เมื่อทำการประทานรางวัลต่างๆแล้วฮ่องเต้ชิงหยู่ก็มองไปที่อันหลิงหยุน “แม้ราชสำนักของข้าจะมีหญิงสาวนำทัพออกรบ แต่เรื่องที่ผู้หญิงเข้าราชสำนักควรน้อยหน่อยจะดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพระชายาเสียนอยู่บ้านดูแลครรภ์ก็พอ เรื่องสอบสวนภายในครอบครัวมอบให้เป็นหน้าที่ขององค์หญิงใหญ่ รอจนกว่าพระชายาเสียนจะคลอดแล้ว ค่อยจัดการอีกที เลิกประชุมได้”

อันหลิงหยุนอึ้งไปสักพัก แค่นี้หรือ