ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 436

บทที่ 436 ความหนาวเหน็บในวัง

อันหลิงหยุนขอบพระทัยฝ่าบาทแล้วก็ตามกงชิงวี่ออกไป ออกจากประตูอันหลิงหยุนก็ไปหาแม่ทัพอัน ท่านหยุนกั๋วกงไปถึงหน้าแม่ทัพอันก่อนหนึ่งก้าว พูดคุยกับแม่ทัพอัน

เดิมทีอันหลิงหยุนคิดจะพูดกับแม่ทัพอันเรื่องให้ตามนางกลับไปยังจวนอ๋องเสียน ยังไม่ทันได้เปิดปากหยุนโล๋ชวนก็มาหา นางอยากถามเรื่องชายแดน

อันหลิงหยุนตอนนี้แค่มองหยุนโล๋ชวนก็ปวดหัวแล้ว ยังต้องอธิบายเรื่องชายแดนอีก

นางจึงพากงชิงวี่หาข้ออ้างว่าจะไปคำนับไทเฮา แล้วเดินออกไป

เมื่อถึงตำหนักเฉาเฟิ่งอันหลิงหยุนได้นำจดหมายของมู่มิงมอบให้กับหวางฮองไทเฮา หวางฮองไทเฮาเปิดดูให้แน่ใจ เป็นลายมือของมู่มิงจริง เมื่อดูจบก็โยนไปยังเตาไฟ อันหลิงหยุนรู้สึกสถานการณ์ไม่ค่อยดี ก้มศีรษะลง

สายตาของหวางฮองไทเฮามองไปยังกงชิงวี่ “เรื่องนี้เจ้ารู้หรือไม่”

“ลูกจะรู้ได้อย่างไร”กงชิงวี่รู้สึกไม่รู้ไม่ชี้ คิ้วไม่ขยับเลยสักนิด

“เจ้าออกไปก่อนเถอะ ข้าเห็นเจ้าแล้วก็โมโห”หวางฮองไทเฮาโบกไม้โบกมือ กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง หมุนตัวเดินออกไปข้างนอก

อันหลิงหยุนรู้สึกกังวลใจอยู่บ้าง มองไปยังจดหมายที่ถูกเผาเป็นเถ้าอยู่ในเตาไฟ อันหลิงหยุนยิ่งอยู่ไม่สุข หวางฮองไทเฮารักมู่มิงปานนั้น มู่มิงกลับคิดว่าจะได้รับความเมตตา ขออะไรก็คงได้ แต่ตอนนี้ดูแล้วคงไม่ใช่เช่นนั้น

ภายใต้ความรัก คงเป็นบรรทัดฐานของอำนาจสูงสุดของฮ่องเต้

หวางฮองไทเฮามองไปยังไห่กงกงอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “ยังไม่ไปดูอ๋องเสียนอีก ข้างนอกอากาศร้อน เจ้าไม่ไปบังแดดให้หน่อยหรือ”

ไห่กงกงรีบก้มตัว“ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ก่อนไปไห่กงกงยังมองไปยังอันหลิงหยุนอย่างระมัดระวัง ค่อยถอยออกไป

ไห่กงกงไปแล้วหวางฮองไทเฮายื่นมือให้อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนรีบประคองหวางฮองไทเฮาลุกขึ้นทันที

“เช่นนี้เจ้าก็ไม่ต้องเดินมาก เรื่องในครั้งนี้ฮ่องเต้ไม่ทรงลงโทษ เจ้าคิดว่าจะไม่มีคนกล้าทูลฝ่าบาทหรือ หรือไม่ใช่เพราะเห็นแก่ท้องของเจ้า คนข้างล่างต่างดูอยู่ ดูว่าฮ่องเต้จะทรงตำหนิอะไรเจ้า ที่ฮ่องเต้ทรงละเว้นโทษของเจ้า ให้หยุดงานสอบสวนเรื่องในครอบครัว บอกว่ารอให้เจ้าคลอดก่อนค่อยว่ากันอีกที นั่นล้วนเป็นเรื่องภายหน้า ใครก็รับประกันไม่ได้”

“เสด็จแม่พูดถูก ลูกสำนึกผิดตั้งนานแล้ว ตอนจากไปไม่ได้คิดทบทวนให้ดี รู้เพียงแต่ว่าติดต่อท่านพ่อไม่ได้ ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องได้รับจดหมายจากพิราบส่งสารตลอดมา แต่พอติดต่อท่านพ่อไม่ได้กะทันหันข้าเองก็ฝันร้าย ฝันเห็นว่าท่านพ่อถูกฟันหัวขาดอยู่ใต้ม้า ข้าจึงตื่นตระหนกยิ่งนัก”

“ยังดีที่เจ้ายังมีจิตใจเช่นนี้ แต่เจ้าเข้าสู่ราชสกุลแล้ว ก็ไม่สามารถจะวอกแวกด้วยความรู้สึกส่วนตัว แม่ทัพอันเป็นคนซื่อสัตย์ ทั้งชีวิตอุทิศให้กับกองทัพ ประเทศต้าเหลียงไม่ลืมเขาแน่นอน แต่เรื่องในครั้งนี้ยังไงเจ้าก็ต้องรับผิดชอบ หากไม่ใช่เห็นแก่หลานข้าที่อยู่ในท้องของเจ้าแล้วละก็ ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

“ลูกขอบพระทัยเสด็จแม่ที่ทรงเมตตา”อันหลิงหยุนรีบขอบคุณ

หวางฮองไทเฮามองไปยังประตู “มู่มิงที่จริงต้องแต่งไปเป็นรองพระชายาอ๋องเสียน เรื่องนี้ข้าพิจารณามาไม่ใช่แค่วันสองวัน

แม้เรื่องในครั้งนี้จะไม่เกี่ยวกับเจ้า แต่ก็ไม่สามารถปัดความสัมพันธ์ไปได้

เพียงแต่ว่า หากไม่ใช่อ๋องเสียน ก็คงจะไม่ใช่เสินหยุนเจ๋เช่นกัน ”

“เสด็จแม่หมายความว่า ”อันหลิงหยุนคิดได้แล้ว

“มู่มิงต้องแต่งงานกับคนสามคนเท่านั้น ”หวางฮองไทเฮาพูด

อันหลิงหยุนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ลมหายใจสะดุดเล็กน้อย

ไม่ว่าจะเป็นใคร เกรงว่าก็ไม่เหมาะสมทั้งนั้น

“เสด็จแม่ หากว่าต้องบังคับกันเช่นนี้ ก็คงต้องฟังเสียงบัญชาสวรรค์เท่านั้น ลูกตัดสินใจไม่ได้ หนึ่งคือลูกไม่ยินดีจะให้อ๋องเสียนแต่งพระชายารอง สองคือท่านอ๋องเองก็คงไม่เอาด้วย”

อันหลิงหยุนพูดทุกอย่างชัดเจน แม้ตายก็ไม่ยอมทำตาม ตอนนี้นางท้องโตอยู่ดีไม่ดีหากมีเรื่องอาจต้องเสียถึงสอง ดูสิว่าหวางฮองไทเฮาจะทำอย่างไรกับนาง

หวางฮองไทเฮาก็ไม่ได้รีบร้อน “เจ้าให้พิราบส่งสารส่งจดหมายให้มู่มิงเดี๋ยวนี้ บอกว่าไม่ค่อยสบาย ให้นางรีบกลับมา ข้าย่อมมีแผนของตัวเอง”

อันหลิงหยุนยืนท้องโตรู้สึกลำบากใจ คิดอยากจะพูดบางอย่าง หวางฮองไทเฮาเอามือออก พูดว่า

“อาไห่……”

“ท่านอ๋อง……”

พ่อบ้านเพิ่งจะก้าวเข้าไป ก็ถูกกงชิงวี่ยกมือขึ้นห้ามไว้ “ออกไปให้หมด”

พ่อบ้านได้แต่ถอยออกไปก่อน อันหลิงหยุนนั่งลง ไห่กงกงรีบเดินเข้าไป “อ๋องเสียน พระชายาเสียน เรื่องนี้ไม่มีพื้นที่ให้ขยับได้เลย อย่าได้ใช้ความคิดกับเรื่องนี้เด็ดขาด พวกเราออกมาจากวังไม่แน่ว่าตอนนี้อาจมีคนรุดหน้าไปชายแดนแล้ว ตลอดทางก็ถูกจับตามองด้วย

หากผิดพลาดแม้น้อยนิด เสินหยุนเจ๋ที่อยู่ชายแดน เกรงว่าจะรักษาศีรษะไว้ไม่อยู่”

“……”อันหลิงหยุนมองไป แม้จะมีเหตุผลที่ไม่เข้าใจ กงชิงวี่ไม่พูดตลอดทาง คงจะกลัวว่าหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง

“ท่านอ๋อง มู่มิงชื่นชอบเสินหยุนเจ๋ ให้ข้านำจดหมายมาให้เสด็จแม่ ในใจนางเต็มไปด้วยความหวังว่าเสด็จแม่จะประธานงานแต่งให้นาง”

อันหลิงหยุนไม่คิดว่าเรื่องนี้จะจัดการยากเย็นนัก

กงชิงวี่ส่ายหัว ลุกขึ้นไปยืนหันหลังให้กับอันหลิงหยุนที่หน้าต่าง

ไห่กงกงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ข้าน้อยมีเรื่องอยากจะพูดไม่รู้ว่าสมควรหรือไม่”

“พูด”กงชิงวี่ตอบรับ

ไห่กงกงพูดว่า“เรื่องของฮองเฮาท่านอ๋องพอจะทราบหรือไม่”

“รู้”กงชิงวี่เข้าใจไห่กงกงดี เรื่องของเขา เขาก็เข้าใจ ไห่กงกงพูดว่า “ในเมื่อรู้ ใยท่านอ๋องจึงให้จวิ้นจู่มู่มิงอยู่ต่อที่ชายแดนเล่า แล้วทำไมยังให้เสินหยุนเจ๋รับภาระที่หนักอึ้งด้วย”

พูดจบไห่กงกงก็สะบัดชุดคุกเข่าลง คำพูดเช่นนี้เขาไม่สามารถพูดได้ ขันทีที่ยุ่งเรื่องการบริหารบ้านเมืองมีโทษถึงตาย

กงชิงวี่หมุนตัว “เป็นข้าที่คิดไม่รอบคอบ ลุกขึ้นเถอะ”

ไห่กงกงลุกขึ้น กงชิงวี่มองไปทางอันหลิงหยุน “ข้าเองก็ไม่มีวิธีอื่น หรือแม้จะมีก็ใช้ไม่ได้ ที่ไห่กงกงพูดข้าลองคิดแล้วก็รู้สึกกลัว หากมีความผิดพลาดแม้แต่เล็กน้อย ศีรษะของเสินหยุนเจ๋ก็ยากจะรักษาไว้ได้”