ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 505

บทที่ 505 ท่านกั๋วจิ้วผู้ทำทานโดยไม่หวังผลตอบแทน

ในฐานะหัวหน้าของแผนกสายลับ จึงจำเป็นต้องมีข้อมูลเกี่ยวกับทุกคนในเมืองหลวง นางเป็นลูกสาวของแม่ทัพใหญ่ เป็นธรรมดาที่รายละเอียด เรื่องใดๆในชีวิตของนาง ย่อมไม่ควรตกหล่น

อันหลิงหยุนลุกขึ้น มีคนเก็บโต๊ะออกไปเรียบร้อยแล้ว นางยังไม่ได้ออกไป แต่นั่งอยู่ในห้องเป็นเพื่อนหวางหวยอัน

“ทำไมเจ้าไม่ออกไปหาเขาล่ะ” หวางหวยอันเองก็ว่างการว่างงานไม่มีอะไรทำ เมื่อต้องนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ ไม่มีเรื่องอะไรให้จัดการ คนที่เดิมทีไม่ใช่คนช่างพูดช่างคุยมากนัก จึงกลายเป็นคนช่างจ้อขึ้นมาแล้วในวันนี้

อันหลิงหยุนเองกลับไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่คุยกับคนป่วยคนหนึ่งก็เท่านั้น

ทั้งสองคุยกันสบายๆ หวางหวยอันพบว่า อันหลิงหยุนเป็นคนที่เข้าถึงได้ง่ายมาก ไม่มีมาดไม่ถือตัวใดๆเลยแม้แต่น้อย

ทั้งสองกำลังคุยกันกงชิงวี่ก็เดินเข้าประตูมา "หยุนหยุน"

อันหลิงหยุนหันกลับมา: "ท่านอ๋อง"

จากนั้นนางจึงหยัดกายลุกขึ้นยืน

กงชิงวี่เข้าประตูไป ปรายตามองไปที่หวางหวยอันและพูดว่า "ข้าต้องกลับไปแล้ว วันนี้ยังมีธุระที่ต้องจัดการ"

"ถ้าอย่างนั้น ท่านอ๋องกลับไปก่อน ทิ้งอาหยู่ไว้ที่นี่ ข้าจะอยู่ดูแลท่านกั๋วจิ้วที่นี่เอง"

"อื้ม มื้อกลางวันข้าจะกลับมา" กงชิงวี่ชี้แจงเสร็จก็ออกไปก่อนแล้ว รอเมื่อเขาจากไป อันหลิงหยุนจึงดูแลหวางหวยอันต่อ

เพื่อฆ่าเวลา อันหลิงหยุนจึงเริ่มอ่านหนังสือ มีหนังสือมากมายในห้องนี้ แม้ว่านางจะไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือนัก แต่หากเป็นหนังสือทางการแพทย์ นางก็สนใจอยู่มาก

หากมีสักเล่มล่ะก็ นางสามารถอ่านได้ไม่มีที่สิ้นสุด

หวางหวยอันเลิกคิ้ว มองดูความเงียบสงบของอันหลิงหยุนขณะอ่านหนังสือ ตัวเขามองดูนางอย่างสงบนิ่ง ในใจของเขาก็พลอยเงียบสงบไปด้วยเช่นกัน

หลังจากดูอยู่สักพักก็มีคนมาที่ประตู อันหลิงหยุนปรายตามองไป เห็นชายในชุดคลุมผ้าต่วนสีน้ำเงินคนหนึ่งหยุดยืนอยู่ที่ประตู

"คารวะท่านกั๋วจิ้วพ่ะย่ะค่ะ"

อันหลิงหยุนมองดูคนที่อายุประมาณสี่สิบปี ใบหน้าดูซื่อสัตย์จริงใจ

"เข้ามาเถอะ" หวังหวยอันลุกขึ้นจากเตียง อันหลิงหยุนลุกขึ้น พยุงเขาเพื่อไม่ให้เข็มสายน้ำเกลือหมุนพันกัน

หวางหวยอันเอนตัวชิดเตียง อันหลิงหยุนจึงเอาหมอนไปวางไว้ด้านหลัง เพื่อให้เขาสบายขึ้นอีกหน่อย

คนเดินเข้ามา หวางหวยอันก็รู้สึกสบายขึ้นแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นมองคนตรงข้าม: “ หมอจวน กลับมาแล้วหรือ?"

“ ท่านกั๋วจิ้ว งานศพของแม่ที่บ้านจัดการเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หมอจวน?

อันหลิงหยุนจึงมองอย่างละเอียดอีกครั้ง ตั้งแต่ตอนที่คนคนนี้เข้ามา ในห้องก็เริ่มอบอวลไปด้วยกลิ่นยาสมุนไพรที่ออกมาจากร่างคนคนนี้ ฟุ้งกระจายไปจนทั่วห้อง

อันหลิงหยุนไปรินน้ำแก้วหนึ่ง แล้วยกไปให้หวางหวยอันดื่ม หวางหวยอันปรายตามองอันหลิงหยุนอย่างแปลกใจครู่หนึ่ง เขาไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าจะดื่มน้ำ

แต่หวางหวยอันก็ไม่ได้พูดอะไร เขายกน้ำขึ้นมาดื่ม หลังจากดื่มเข้าไปได้อึกเดียว ก็มีรสขมฝาดแทรกมาด้วย

หวางหวยอันยกหัวขึ้นเล็กน้อย หันไปมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยิ้ม : “ไม่ใช่ว่าท่านกั๋วจิ้ว กระหายน้ำแล้วหรือเพคะ?”

"อื้ม"

หวางหวยอันจึงยกน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

หลังจากดื่มน้ำแล้วหวางหวยอันจึงหันมองหมอจวน:"เจ้าเพิ่งกลับมา ธุระในจวนช่วงนี้เจ้ายังไม่ต้องไปดูแล นี่คือพระชายาเสียน มาช่วยดูแลข้าเป็นพิเศษ"

"หลี่ฮ่วนจงคารวะพระชายาเสียน" หลี่ฮ่วนจงรีบทำความเคารพ

"หมอจวนหลี่โปรดลุกขึ้น" อันหลิงหยุนนั่งลงอ่านหนังสือต่อ

หวางหวยอันจึงเอ่ยขึ้นว่า "หมอจวนลงไปเถอะ"

หลี่ฮ่วนจงเอ่ยลา อันหลิงหยุนถือหนังสือเดินไปที่ประตู มองดูหลี่ฮ่วนจงเดินจากไป อันหลิงหยุน จึงนำหนังสือที่ถือในมือมาเคาะๆที่ด้านหลัง: "อาหยู่"

อาหยู่รีบไปข้างกายอันหลิงหยุนทันที เอ่ยขึ้นว่า: "พระชายา"

"ไปบอกท่านอ๋อง ให้จับตาเฝ้าระวังคนคนนี้ไว้!"

"อาหยู่ ไปกันเถอะ" ไม่รอให้หวางหวยอันพูดจบ อันหลิงหลินก็สั่งให้อาหยู่ขับรถออกไป หวางหวยอัน จึงทำได้เพียงต้องกลืนคำพูดนั้นกลับลงไป

อันหลิงหยุน ฉีดยาให้หวางหวยอันไปอีกสองสามเข็ม

“ไม่ใช่ว่าเมื่อเช้าก็ฉีดไปแล้วหรือ ทำไมถึงต้องฉีดอีกล่ะ ? ” หวางหวยอัน มองเข็มที่ทิ่มอยู่ในมือของเขาด้วยความหดหู่ใจเป็นอย่างยิ่ง

“ดูเหมือนว่ากั๋วจิ้วจะมีเรี่ยวแรงกลับมาไม่น้อยสินะ ไม่เช่นนั้น คงจะไม่มีเรี่ยวแรงพูดขนาดนี้ กระทั่งฉีดยาก็จะไม่ให้ความร่วมมือเสียแล้ว”

กงชิงวี่เปิดม่านของรถม้าออกและขึ้นมาบนรถ อันหลิงหยุนหันมองพลางยิ้ม: "ท่านอ๋อง"

กงชิงวี่เข้าไปนั่งข้างอันหลิงหยุน มองไปที่หวางหวยอัน: "เจ้าหายแล้วหรือ?"

“ภายในวันเดียวก็หายได้แล้วหรือ? ที่พระชายาเสียนบอกว่า จะต้องใช้เวลาหลายเดือนนั่น คงไม่ใช่ว่าหลอกข้าเล่นแล้วหรอกนะ?" หวางหวยอันขยับมือไม่ได้ จึงแนบตัวชิดกับผนังรถอย่างไม่มีความสุข

อันหลิงหยุนนั่งรอเวลาอยู่อีกด้าน กงชิงวี่แกล้งพูดเยาะเย้ย: “ เช่นนั้น เจ้ายังจะบ่นอะไรมากมายอีกล่ะ?”

"พวกเจ้าสองสามีภรรยา ไม่มีใครหน้าไหนดีสักคน ฉากหน้าพูดว่าจะช่วยรักษาโรคของข้า แต่แท้ที่จริงคือวางแผนตลบหลังเล่นลูกไม้กับข้า หนังสือในจวนข้า ถูกพระชายาของเจ้าขนใส่ลังไปเป็นหกลัง ยังจะคิดว่าข้าเป็นคนโง่ ข้าถามคำถามสองสามคำก็หาว่าจะเอาให้ข้าอ่าน ข้าน่ะนะ ตั้งแต่เล็กจนโต ข้าอ่านผ่านตาก็จำได้ไม่เคยลืม เนื้อหาทั้งหมดในหนังสือเหล่านั้น ข้าท่องกลับหลังยังได้ไม่มีตกหล่นแม้แต่คำเดียว ข้าอยากจะรู้นักว่า จะเอามาหาความสงบอะไรไม่ทราบ! "

อันหลิงหยุนถึงขั้นยอมคารวะให้เลย ตอนที่เอาหนังสือออกมา เห็นๆอยู่ว่าไม่ได้เป็นถึงขนาดนี้เสียหน่อย แต่พอมาดูสภาพเขาตอนนี้แล้ว ช่างเหมือนพวกผู้หญิงอารมณ์ร้ายไม่มีผิด!

กงชิงวี่ยิ้มร่า ท่าทีแสดงชัดถึงความพอใจอย่างยิ่งยวด พูดขึ้นว่า: "ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ข้าก็ต้องขอขอบคุณกั๋วจิ้ว สำหรับของขวัญที่มอบมาให้เป็นทาน โดยไม่หวังผลตอบแทนเหล่านี้อย่างยิ่งแล้ว"

"เจ้าว่าอะไรนะ?" หวางหวยอันบังเกิดโทสะฉับพลัน นี่จู่ๆก็ปล้นกันกลางวันแสกๆ แบบนี้เลย!

อันหลิงหยุนถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ตอนนี้ยิ่งดีเลย ไม่ต้องยืมแล้ว เท่ากับให้กันตรงๆแบบนั้นเลยทีเดียว

หวางหวยอันโกรธจนหน้าแดงควันออกหู กงชิงวี่คว้าหัวไหล่ของอันหลิงหยุน โอบแนบชิดเข้ามาในอ้อมแขนของเขา: "ท่านกั๋วจิ้วถึงกับมีน้ำใจมอบให้เช่นนี้แล้ว เจ้าก็รับเอาไว้เถอะนะ"

“เพคะ”

"พวกเจ้า ... ช่างไร้ยางอายจริงๆ!" หวางหวยอันสีหน้าเย็นชา หันหน้าหนีไม่มองพวกเขาอีก

เพื่อทำให้บรรยากาศโมโหโทโสผ่อนคลายลง อันหลิงหยุนจึงเอ่ยถึงเรื่องของ หลี่ฮ่วนจง ขึ้นมา