ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 516

บทที่ 516 ค้นพบโดยบังเอิญ

กงชิงวี่สงบลงได้ในพริบตา มองดูอันหลิงหยุนที่มั่นใจว่าจะสามารถช่วยลูกชายของเขาได้

อันหลิงหยุนมองแมลงเฉาผาจื่อบนหัวของลูกชายอย่างสงบและพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านรู้จักแอลกอฮอล์หรือไม่”

“รู้”กงชิงวี่ได้ศึกษาเกี่ยวกับการทำเหล้า แอลกอฮอล์เป็นส่วนที่เข้มข้นที่สุดของเหล้า

อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋องไปเอามา ที่นี่ต้องการใช้”

กงชิงวี่ก้าวเท้าออกไปทันที ในประเทศต้าเหลียงจะหาแอลกอฮอล์นั้นไม่ง่ายเลย ดีที่เขารู้ว่าที่ไหนมี

กงชิงวี่ออกจากประตูก็ห้อตะบึงม้าไปโดยเร็วที่สุด ตรงไปที่ร้านจิ่วเซียง

เอาแอลกอฮอล์มาได้ก็มอบให้กับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเอากระบอกฉีดยา สูบขึ้นมาหนึ่งกระบอก ตรวจสอบแล้วว่าจุดอื่นไม่มี จึงฉีดแอลกอฮอล์ให้แมลงเฉาผาจื่อทีละตัว ปรากฏว่าเฉาผาจื่อที่ถูกฉีดด้วยแอลกอฮอล์มีฟองผุดออกมาทันที ไม่นานก็กลายเป็นฟองเหลวไปแล้ว อันหลิงหยุนใช้ก้านสำลีฆ่าเชื้อทำความสะอาดอย่างเบามือ ไม่นอนก็มองเห็นผิวหนังบนศีรษะของลูกชายคนเล็ก

แต่บนหนังศีรษะก็ยังคงมีจุดเล็กๆหลายจุด ขนาดเล็กพอๆกับเมล็ดข้าว มีเลือดออกด้วย สีของเลือดดูไม่ปกติ สำหรับเด็กอายุเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น นี่เป็นการได้รับบาดเจ็บอย่างร้ายแรงแล้ว อันหลิงหยุนปวดใจจนน้ำตาตก

“เพราะแม่ไม่ดี ไม่ดูแลเจ้าให้ดีดี ”อันหลิงหยุนร้องไห้ไปด้วยทายาให้ลูกชายคนเล็กไปด้วย เดิมที่ก็รักลูกชายคนเล็กมากอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งไปกันใหญ่

อันหลิงหยุนสั่งให้คนหาเสื้อตัวในของนางมา ห่อตัวเจ้าห้าไว้ ข้างนอกห่อด้วยเสื้อคลุมตัวเล็ก จัดการหัวของรู้ให้เรียบร้อย

จึงสั่งการให้หยุนจิ่นรีบตรวจสอบที่ลานจุนจื่อทันที ดูสิว่ายังกมีแมลงเฉาผาจื่ออยู่อีกหรือไม่ อีกทั้งยังตรวจสอบลูกๆทั้งหมดอีกหนึ่งครั้ง

แม่ทัพอันและหวังฮัวเอี้ยนก็รู้สึกตกใจ

ซื่อจื่อทั้งหลายแห่งจวนอ๋องเสียน ช่างเป็นเด็กที่มีเรื่องมากซะจริง นี่ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องขึ้นกับพวกเขามากมาย

หยุนจิ่นทำการตรวจสอบลานจุนจื่อทั้งหมดหนึ่งรอบ ละเอียดจนแม้แต่ช่องระหว่างพื้นก็ไม่เว้น ยังไม่วางใจให้คนไปหาแอลกอฮอล์มาจำนวนมาก ทำการฆ่าเชื้อทั้งลานจุนจื่อหนึ่งรอบ

แต่แอลกอฮอล์ติดไฟง่าย หยุนจิ่นเกรงจะมีคนรอคำสั่งก่อเรื่องจึงได้อยู่กำชับดูแลที่ลานจุนจื่อ ป้องกันการติดไฟ เพราะข้างล่างล้วนเป็นเตาผิง ลานจุนจื่อถือได้ว่าเป็นที่จุดไฟติดง่ายที่สุดในจวนอ๋องเสียน หยุนจิ่นต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

เมื่อตรวจสอบทุกอย่างแล้ว หยุนจิ่นจึงไปหาอันหลิงหยุน

“เจ้านาย ได้ทำการตรวจสอบหมดแล้ว ลานจุนจื่อไม่มี”

อันหลิงหยุนอุ้มเจ้าห้า มองไปรอบๆ “เช่นนั้นก็ตรวจสอบลานโอวหลาน ตรวจดูให้ครบทุกที่”

หยุนจิ่นสั่งให้คนไปตรวจสอบ อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่นั่งลง ย่าโฮ่รับใช้อยู่อีกฝั่ง

อันหลิงหยุนพูด “แมลงนี้มีอีกชื่อว่าเห็บ เหมือนที่ย่าโฮ่พูดไม่มีผิด อยู่ในพงหญ้า แต่ทำไมแมลงนี้จึงมาอยู่ในจวนอ๋องเสียนของเราได้ ตอนนี้เป็นหน้าหนาว มีชีวิตอยู่ได้อย่างไร”

กงชิววี่สีหน้าเคร่งขรึม “มีคนนำเข้ามา แต่เวลาอย่างนี้มีของเช่นนี้ ก็ไม่ง่ายเลย ”

“ท่านอ๋องพูดได้ถูกต้อง แต่ตอนเช้าเป็นข้าที่อุ้มเจ้าห้ามา แมลงมันขึ้นมาได้อย่างไร”

ในเมื่อลานจุนจื่อไม่มี เช่นนั้นก็คงจะติดจากลานโอวหลาน แต่ว่าที่ลานโองหลานนี้ไม่มีคนนอก

ย่าโฮ่บอกว่า “พระชายา ในจวนมีสาวรับใช้คนหนึ่ง ชื่อว่าชุนเหมย เคยมาหรือไม่”ย่าโฮ่ถาม อันหลิงหยุนคิดอยู่สักครู่

“ชุนเหมยนั้นไม่รู้ แต่ว่าวันที่ในลานโอวหลานมีคนเข้ามาหลายคนจริงๆ แต่ก็ไม่มีใครได้เข้าใกล้”อันหลิงหยุนจำได้ว่าตอนเช้ามีคนหลายคนเข้ามาทำความสะอาดที่ลาน

“พระชายา ข้าตรวจพบคนคนหนึ่ง ก็คือคนที่ชื่อชุนเหมย”

อันหลิงหยุนมองไป “เจ้าพูดเถอะ”

ย่าโฮ่พูดว่า “ชุนเหมยคนนี้ตั้งแต่ข้าติดตามเขาก็เริ่มสังเกตเห็นแล้ว ทุกคืนยามจื่อนางมักจะเหม่อลอยอยู่ที่ลานคนเดียว นางยังผิวปากเป็น แต่ผิวปากเบามาก ไม่มีเสียง คนทั่วไปไม่ได้ยิน แต่ว่าข้าได้ยิน ”

สามีภรรยากินนอนร่วมกัน กงชิงวี่เข้าใจมากพอ

อันหลิงหยุนให้คนออกไปจนหมด ย่อมต้องมีเรื่องที่ไม่สามารถพูดออกไปได้

อันหลิงหยุนเปิดผ้าห่มขึ้น เปิดผมของลูกชาย จุดที่ก่อนหน้านี้ถูกแมลงกัดตอนนี้หายดีแล้ว

กงชิงวี่สูดลมหายใจเข้าหนึ่งเฮือก มองไปทางอันหลิงหยุน

สามีภรรยาต่างไม่พูดจา กงชิงวี่กลับนั่งลง

“ฮึ”กงชิงวี่ฮึด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ อันหลิงหยุนมองลูกชายอย่างละเอียดถี่ถ้วน ได้ยินเขาฮึอันหลิงหยุนก็มองไป

“ท่านอ๋องเป็นอะไรไป”อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ นี่เป็นเรื่องดี ทำไมจึงมีสีหน้าตำหนิเช่นนั้นเล่า

กงชิงวี่ไม่เกรงใจ เอ่ยอย่างอารมณ์ไม่ดี “เจ้าก็คนหนึ่งแล้ว ทำเอาข้าไม่เป็นอันกินอันนอน ตอนนี้ก็เพิ่มมาอีกหนึ่งคน จะให้ข้าดีใจได้อย่างไร

หากอีกสี่คนก็เป็นเช่นนี้ ข้าคงต้องร้องไห้จริงๆแล้ว”

“ท่านอ๋องไร้ความสามารถเสียจริง นี่มันไม่ดีตรงไหน นี่ไม่ใช่เพิ่มหลักประกันขึ้นหนึ่งขั้นหรือ”หลังจากนี้หากเกิดเรื่องก็สามารถใช้การได้ อย่างน้อยก็สามารถปกป้องชีวิตได้

“พูดได้น่าฟัง หากพวกเขาต่างก็มีจิตใจเมตตาเหมือนแม่ของพวกเขา อยู่ดีไม่ว่าดีก็หยิบมีดขึ้นมากรีดเลือดตนเองช่วยเหลือผู้อื่น จะทำอย่างไร ไม่ใช่การมีชีวิตทุกวันอย่างยากลำบากหรอกหรือ”

“การช่วยคนเป็นสุข นั่นเป็นรากฐานของความสุข ลำบากตรงไหนกัน หรือว่าท่านอ๋องไม่ชอบช่วยเหลือคน”

“ข้าเป็นฆ่าคนเท่านั้น ช่วยชีวิตใครได้ที่ไหน”

กงชิงวี่เอ่ยอย่างอารมณ์เสีย อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาโมโห ลูกชายพบเจอกับเรื่องเช่นนี้ บวกกับนางที่ชอบลงมีดกับตัวเอง เขาปวดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาจึงพูดอย่างโมโหเช่นนี้ อันหลิงหยุนย่อมไม่ถือสาเขา